artos-zois.gr

«Το δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων,  διά της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην, εμποδιζόντων τον γάμον, προσταζόντων αποχήν βρωμάτων, τα οποία ο Θεός έκτισε διά να μεταλαμβάνωσι μετά ευχαριστίας οι πιστοί και οι γνωρίσαντες την αλήθειαν.  Διότι παν κτίσμα Θεού είναι καλόν, και ουδέν απορρίψιμον, όταν λαμβάνηται μετά ευχαριστίας  διότι αγιάζεται διά του λόγου του Θεού και διά της προσευχής.» (Α΄ Τιμόθεον, δ΄: 1-5)

«προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος, αλλά προτρέπετε αλλήλους καθ' εκάστην ημέραν, ενόσω ονομάζεται το σήμερον, διά να μη σκληρυνθή τις εξ υμών διά της απάτης της αμαρτίας  διότι μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως» (Εβραίους, γ΄:12-14)

Η  κυρίως έννοιά της λέξης ‘αποστασία’,  σημαίνει αποχώρηση από ένα πολιτικό συνασπισμό, συμμαχία, κόμμα, παράταξη, ιδεολογία, κ.λ.π., ενώ στην εκκλησιαστική ορολογία σημαίνει αποσκίρτηση από τις ιδεολογίες μιας θρησκείας ή εκκλησίας. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές, αποστάτες θεωρούνται κάποιοι άνθρωποι που αρνούνται τις ιδεολογίες ενός κόμματος ή μιας εκκλησίας και επιλέγουν να είναι σε άλλο κόμμα, ή σε μια άλλη εκκλησία ή ακόμα να υιοθετούν αναρχικές ή αθεϊστικές  απόψεις.

Στις μέρες μας, υπάρχουν πολλά κόμματα και ιδρύονται καινούρια, όπως επίσης υπάρχουν και πολλές εκκλησίες. Οι εκκλησίες ανήκουν σε κάποια δόγματα ή θρησκείες, με τα πιστεύω τους η καθεμιά, με τις αρχές και το καταστατικό τους. Μάλιστα, όσο αφορά τις χριστιανικές εκκλησίες, όλες ισχυρίζονται ότι κατέχουν την «αλήθεια», αλλά με βάση αυτά τα οποία πιστεύουν και διδάσκουν εύκολα μπορεί να διακρίνει κάποιος ότι υπάρχουν πολλές και σημαντικές διαφορές τόσο μεταξύ τους αλλά κυρίως με την διδασκαλία του Ευαγγελίου, βασικά στοιχεία της οποίας είναι η πίστη στη Θεότητα του Ιησού Χριστού και στην ιδιότητά Του σαν μοναδικού μεσίτη και Σωτήρα.

Πολλές από αυτές προσπαθούν να κρατήσουν μια ενότητα μεταξύ τους, παρ’ όλες τις διαφορές τους και το φαινόμενο αυτό λέγεται οικουμενισμός. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, οικουμενισμός είναι μία θεωρία που πρεσβεύει την ένωση και συναδέλφωση όλων των χριστιανικών εκκλησιών. Το επίσημο θεσμικό όργανο του οικουμενισμού είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών το οποίο έχει οργανώσει Συνόδους  από εκπροσώπους διαφόρων χριστιανικών εκκλησιών αλλά και εκπροσώπους των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών, δηλαδή του Μωαμεθανισμού και του Ιουδαϊσμού.  Όπως είναι φυσικό, πολλοί συμφωνούν με την θεωρία του οικουμενισμού, όπως και πολλοί είναι εκείνοι που διαφωνούν. Η άποψή μας είναι ότι ο οικουμενισμός είναι μια προσπάθεια συγκάλυψης της αποστασίας από το Θεό, κάτω από τον μανδύα μιας κακώς εννοούμενης ενότητας και αγάπης.

Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε προσευχόμενος στον Πατέρα, για τους μαθητές Του : «… Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, διά να ήναι εν καθώς ημείς. … Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου ο λόγος ο ιδικός σου είναι αλήθεια» (Ιωάννης, ιζ΄:11,17).   Δηλαδή ναι μεν θέλει ο Θεός την ενότητα όλων των πιστών, αλλά μέσα στον αγιασμό και την αλήθεια.

Το ερώτημα συνεπώς που τίθεται είναι αν οι εκκλησίες που ονομάζονται χριστιανικές βρίσκονται μέσα στον αγιασμό και την αλήθεια, δηλαδή αν εκτελούν πράγματι το θέλημα του Θεού έχοντας κεφαλή τους τον Ιησού Χριστό και καταστατικό τους το ευαγγέλιο. Αυτό διότι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός είπε: «Εγώ είμαι η οδός, και η αλήθεια, και η ζωή∙ ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι’ εμού∙»(Ιωάννης,ιδ΄:6-7). Άρα, αφού ο Κύριος είναι η αλήθεια, όλες οι χριστιανικές εκκλησίες πρέπει να έχουν αρχηγό τους τον Χριστό και να βαδίζουν σύμφωνα με το Ευαγγέλιό Του. Διαβάζοντας ή ακούοντας το Ευαγγέλιο μαθαίνουμε πως πρέπει να ζούμε σωστά και να πράττουμε αυτά που εκείνος θέλει, αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη μας σ’ Αυτόν, μιας και Εκείνος είπε: «Εάν με αγαπάτε τας εντολάς μου φυλάξατε» (Ιωάννης, ιδ΄:15).

Ακόμη επειδή το Ευαγγέλιο αναφέρει το πώς περπάτησαν οι πρώτοι χριστιανοί και οι προϊστάμενοί τους, όλες οι χριστιανικές εκκλησίες, πρέπει να μιμούνται την πρώτη  αποστολική εκκλησία και αυτό γιατί μέσα σ’ αυτή υπήρχε ένα υγιές πνευματικό περιβάλλον, το οποίο είναι απαραίτητο να υπάρχει και σήμερα για την πνευματική πρόοδο όλων των πιστών. Διαβάζουμε σχετικά στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων: «Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχές» (Πράξεις,β΄:42). Αυτά τα τέσσερα πνευματικά στοιχεία πρέπει να αποτελούν τις πνευματικές βάσεις στήριξης όλων των χριστιανικών εκκλησιών σήμερα. Επίσης, υπήρχε αγάπη μεταξύ των πιστών της πρώτης εκκλησίας: «Και πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά∙ και τα κτήματα και τα υπάρχοντα αυτών επώλουν και διεμοίραζον αυτά εις πάντας, καθ’ ην έκαστος είχε χρείαν. … Ο δε Κύριος προσέθετε καθ’ ημέραν εις την εκκλησίαν τους σωζομένους» (Πράξεις,β΄:44,47). Οπότε εκείνη η εκκλησία η οποία είναι μέσα σε αυτό το κλίμα της αγάπης της πρώτης αποστολικής εκκλησίας και πράττει το Θεόπνευστο λόγο του Θεού έτσι όπως φανερώνεται στην Καινή Διαθήκη, τότε αυτή η εκκλησία έχει τον Ιησού Χριστό αρχηγό της. Όσες όμως δεν περπατάνε σύμφωνα με λόγο του Θεού και επιτρέπουν διδασκαλίες και αιρέσεις που είναι αντίθετες με το θέλημα του Θεού, βρίσκονται σε αποστασία και καλό είναι να μετανοήσουν και να προσκολληθούνε στο Ευαγγέλιο του Κυρίου.  Ο Θεός είναι αγάπη και αρέσκεται στη μετάνοια, έτσι αν ειλικρινά μετανοήσουμε και επικαλεστούμε πάλι το όνομα του Κυρίου Ιησού, Αυτός έχει τόση αγάπη και τόσο έλεος που μας συγχωρεί και μας διορθώνει.

Ακόμα, η λέξη αποστασία έχει και την έννοια – στην εκκλησιαστική ζωή– της απόστασης από την ορθή πίστη στο Θεό.  Ο χριστιανός, αφού αναγεννηθεί και λάβει ευλογίες πνευματικές και υλικές, μπορεί κάπου στην πορεία του την πνευματική με τον Κύριο, να μη προσέξει όσο πρέπει και να απομακρυνθεί από Αυτόν. Ο σκοπός του διαβόλου είναι να πλανήσει ει δυνατόν και τους εκλεκτούς διότι εάν αυτός που πλανηθεί είναι π.χ. επίσκοπος μιας εκκλησίας η πλάνη κατά κανόνα μεταδίδεται και στους απλούς πιστούς. Ο λόγος του Κυρίου  μας προειδοποιεί σχετικά λέγοντας:

«Προσέχετε δε εις εαυτούς, μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπαλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη εφ’υμάς η ημέρα εκείνη» (Λουκάς, κα΄:34),

«αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής.» (Ματθαίος κς΄:41),

«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος.  Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου  και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών.  Διά τούτο αγρυπνείτε, ενθυμούμενοι ότι τρία έτη νύκτα και ημέραν δεν έπαυσα νουθετών μετά δακρύων ένα έκαστον»(Πράξεις, κ΄: 28-31),

« Ο έχων τας εντολάς μου και φυλάττων αυτάς, εκείνος είναι ο αγαπών με» (Ιωάννης,ιδ΄:21).

«Εαυτούς εξετάζετε αν ήσθε εν τη πίστει, εαυτούς δοκιμάζετε. Η δεν γνωρίζετε εαυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός είναι εν υμίν; εκτός εάν ήσθε αδόκιμοι κατά τι.» ( Β΄Κορινθίους, ιγ΄:5),

«Βλέπετε μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν  διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς,….  Ας μη σας στερήση μηδείς του βραβείου με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης και με θρησκείαν των αγγέλων, εμβατεύων εις πράγματα τα οποία δεν είδε, ματαίως φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού,  και μη κρατών την κεφαλήν, τον Χριστόν, εκ του οποίου όλον το σώμα διά των αρμών και συνδέσμων διατηρούμενον και συνδεόμενον αυξάνει κατά την αύξησιν του Θεού.(Κολοσσαείς, β΄:8,9,18,19),

«Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν.  Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς. (Α΄ Τιμόθεον, ς΄: 9-10),

«και ας φροντίζωμεν περί αλλήλων, παρακινούντες εις αγάπην και καλά έργα,  μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν…Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων, και τον αγιασμόν, χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον,  παρατηρούντες μήπως υστερήταί τις από της χάριτος του Θεού, μήπως ρίζα τις πικρίας αναφύουσα φέρη ενόχλησιν και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί» (Εβραίους, ι΄: 24,25 και ιβ΄:14-15),

«Και προς τον άγγελον της εκκλησίας των Λαοδικέων γράψον Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού. Εξεύρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός είθε να ήσο ψυχρός ή ζεστός  ούτως, επειδή είσαι χλιαρός και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, μέλλω να σε εξεμέσω εκ του στόματός μου.  Διότι λέγεις ότι πλούσιος είμαι και επλούτησα και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός  συμβουλεύω σε να αγοράσης παρ' εμού χρυσίον δεδοκιμασμένον εκ πυρός διά να πλουτήσης, και ιμάτια λευκά διά να ενδυθής και να μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και χρίσον τους οφθαλμούς σου με κολλούριον διά να βλέπης.  Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον». (Αποκάλυψη, γ΄: 14-19).

Από τα προηγούμενα εδάφια βλέπουμε  κύρια αιτία αποστασίας από το Θεό και κατά συνέπεια από την εκκλησία Του, είναι η έλλειψη προσοχής, πνευματικής επαγρύπνησης και προσευχής εκ μέρους του πιστού.  Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να ιεραρχεί λανθασμένα τις ανάγκες του και να μη εξαγοράζει σωστά τον χρόνο του. Έτσι δίνει τόπο στον πονηρό με συνέπεια η καρδιά του πιστού να γεμίζει με φιλαργυρία, φιλοδοξία, ρίζες πικρίας και γενικά με τα έργα της σαρκός. Το άσχημο είναι, όπως στην περίπτωση του ποιμένα της εκκλησίας της Λαοδικείας, ο αποστάτης  πιστός να νομίζει ότι πάει καλά. Γι’ αυτό καλό είναι να μη αξιολογούμε μόνοι μας τους εαυτούς μας, αλλά πάντοτε να εξετάζουμε αν στεκόμαστε στη πίστη, προσευχόμενοι πάντοτε, ρωτώντας τον Κύριο, μελετώντας τον λόγο Του  και δεχόμενοι την παιδεία Του.  Ο Κύριος μπορεί να ιατρεύσει την αποστασία, όπως στην περίπτωση του ποιμένα της εκκλησίας της Λαοδικείας, αλλά πρέπει να προηγηθεί η μετάνοια του αποστάτη  χριστιανού και η αποδοχή εκ μέρους του, του ελέγχου και της παιδείας του Κυρίου. Αμήν!