«Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, διά να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς.» (Ιακώβου, α΄:2-4).
Η δοκιμασία της πίστεως που περνάει ο χριστιανός είναι μέσα στα πλαίσια της παιδείας που επιτρέπει ο Πατέρας Θεός στα παιδιά Του, στην πορεία τους προς τον ουρανό, με σκοπό την πνευματική τους αύξηση και τελειοποίηση, ώστε να εισέλθουν πλούσια στη Βασιλεία των Ουρανών. Άλλωστε ο Σωτήρας και Κύριός μας, Ιησούς Χριστός, μας προτρέπει λέγοντας, ‘Εισέλθετε διά της στενής πύλης• διότι πλατεία είναι η πύλη και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι' αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν (Ματθαίος,ζ΄:13,14). Συνεπώς θα υπάρξουν περίοδοι στην ζωή μας που θα δοκιμαστούμε στην πίστη, δηλαδή στο κατά πόσο εμπιστευόμαστε τον Πατέρα Θεό στις δοκιμασίες που περνάμε, έτσι ώστε ο Κύριος στο τέλος της δοκιμασίας να μας δώσει την προσδιορισμένη ευλογία.
Όπως διαβάζουμε στο βιβλίο της Γένεσης, ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ, ζητώντας του να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ. Αυτή η εντολή του Θεού στον Αβραάμ, φαινόταν αντίθετη με την υπόσχεση που του είχε δώσει, ότι θα τον κάνει μεγάλο έθνος, που σημαίνει ότι θα έχει πολλούς απογόνους. Εκεί που χαιρότανε βλέποντας τον γιο του Ισαάκ, που απέκτησε μετά από επαγγελία και θαυμαστή ενέργεια του Θεού, στην στείρα γυναίκα του Σάρρα, ενώ αυτή ήταν 90 ετών με νεκρωμένη μήτρα, έρχεται η φωνή του Κυρίου ένα βράδυ, να του πει να πάει να θυσιάσει τον γιό του Ισαάκ. Ο Αβραάμ, παρόλο που πριν από αυτό, ο Θεός του είχε πει ότι ‘εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα’ δεν αμφισβήτησε την εντολή του Θεού, γιατί συλλογίσθηκε ότι ο Θεός μπορεί και από νεκρό να αναστήσει το παιδί του. Γι’ αυτό σηκώθηκε νωρίς το πρωί και ξεκίνησε να πάει να τον θυσιάσει τον γιο του, στο όρος που ο Θεός του είπε. Ενώ τον είχε δέσει και βάλει πάνω στο θυσιαστήριο που είχε οικοδομήσει, όταν πήρε το μαχαίρι για να σφάξει τον γιο του, τον σταμάτησε άγγελος του Θεού και του είπε μήνυμα από τον Θεό στο οποίο μεταξύ των άλλων ανέφερε, ‘…επειδή έπραξας το πράγμα τούτο και δεν ελυπήθης τον υιόν σου, τον μονογενή σου, ότι ευλογών θέλω σε ευλογήσει, και πληθύνων θέλω πληθύνει το σπέρμα σου ως τα άστρα του ουρανού ….και εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής• διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου’ (Γένεση, κεφ. κβ΄). Αυτή η υπόσχεση που αφορά την ευλογία των εθνών εκπληρώθηκε με την ενανθρώπιση, το έργο, τη θυσία και την ανάσταση του Υιού του Θεού Ιησού Χριστού ο οποίος σαν άνθρωπος ανήκε στο γενεαλογικό δέντρο του Αβραάμ. Στη δική του προσωπική δοκιμασία της πίστεως, ο Αβραάμ με την απόφασή του να υπακούσει στον Θεό και να πάει για να θυσιάσει τον Ισαάκ, απέδειξε έμπρακτα ότι αγαπάει πιο πολύ τον Θεό απ’ ότι τον γιό του. Το συμπέρασμα από αυτή τη δοκιμασία είναι ότι όποιος αγαπάει τον δωρητή Θεό περισσότερο από τα δώρα Του (υγεία, εργασία, οικογένεια κλπ) τότε η ευλογία του Θεού σ’ αυτόν θα είναι πολύ μεγάλη.
Από τα πολλά άλλα γραφικά παραδείγματα δοκιμασίας ανθρώπων του Θεού, αναφέρουμε και αυτό των απόστολων Παύλου και Σίλα. Όταν κατόπιν οδηγίας του Κυρίου πήγαν στους Φιλίππους της Μακεδονίας, επειδή ο απόστολος Παύλος εξέβαλε στο Όνομα του Χριστού το πνεύμα μαντείας από μια γυναίκα, τότε τα αφεντικά της όταν είδαν ότι χάθηκε η ελπίδα να κερδίζουν χρήματα με τις μαντείες της, έπιασαν τους αποστόλους και τους πήγαν στους άρχοντες της πόλης, κατηγορώντας τους σαν ταραχοποιούς. Τότε όρμησε ο όχλος εναντίον των απόστολων, οι στρατηγοί τους έσκισαν τα ρούχα και αφού τους έδωσαν πολλούς ραβδισμούς, τους έβαλαν φυλακή. Εκεί στην φυλακή, αντί να τα βάλουν με τον Θεό λόγω του ξυλοδαρμού και της φυλάκισης που υπέστησαν, άρχισαν να προσεύχονται και να υμνούν τον Θεό και τους άκουγαν οι άλλοι φυλακισμένοι. Ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός, σείστηκαν τα θεμέλια της φυλακής, άνοιξαν όλες οι πόρτες και λύθηκαν όλων τα δεσμά. Όταν ξύπνησε ο δεσμοφύλακας επειδή είδε τις πόρτες ανοικτές θεώρησε ότι έφυγαν οι φυλακισμένοι και επιδίωξε να αυτοκτονήσει, όμως ο απόστολος Παύλος του φώναξε να μην κάνει κακό στον εαυτό του γιατί όλοι ήταν εκεί. Τότε έντρομος ο δεσμοφύλακας ρώτησε τους αποστόλους τί έπρεπε να κάνει για να σωθεί. Εκείνοι του απάντησαν, να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθεί εκείνος και όλη η οικογένειά του. Στη συνέχεια οι απόστολοι μίλησαν και στους οικείους του δεσμοφύλακα, όλοι βαπτίστηκαν στο νερό και όλη η οικογένεια χάρηκε που πίστεψε στον Θεό (Πράξεις,ις΄:16-34). Στην δική τους δοκιμασία της πίστεως, οι απόστολοι στάθηκαν σταθεροί στην πίστη τους προς τον Θεό και αντιμετώπισαν την δοκιμασία με προσευχή, προτιμώντας να μην χαλάσουν την σχέση τους με τον Θεό αλλά να δεχτούν την ταλαιπωρία και όλα τα βάσανα δοξάζοντας τον Θεό. Δεν απαίτησαν από τον Θεό να κάνει κάτι για αυτούς αλλά θεώρησαν ότι οι ίδιοι κάτι έπρεπε να κάνουν για τον Θεό και αυτό ήταν να Τον δοξάζουν αποδεχόμενοι το συμβάν. Το αποτέλεσμα της ευλογίας από τον Θεό ξεκινάει από το πώς στεκόμαστε στην προσωπική μας δοκιμασία και όταν την αντιμετωπίζουμε με προσευχή και ευχαριστία προς τον ουράνιο Πατέρα μας, τότε Αυτός ενεργεί θαυμάσια.
Συνεχίζοντας θεωρούμε σημαντικό να αναφέρουμε ότι μέσα στο λόγο του Θεού η λέξη ‘πειρασμός’ έχει δύο ερμηνείες, η μία είναι ‘δοκιμασία της πίστης’ και η άλλη ‘δελεασμός και παρακίνηση σε αμαρτία’. Για την ερμηνεία ‘δοκιμασία της πίστης’ ισχύει το γραμμένο, ‘Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε’(Α΄Κορινθίους,ι΄:13), ενώ για την ερμηνεία, ‘δελεασμός και παρακίνηση σε αμαρτία’, ισχύει το επίσης γραμμένο, ‘Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη ότι από του Θεού πειράζομαι• διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας, παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν, η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον’ (Ιακώβου,α΄:13-15). Προφανώς για το γραμμένο ‘..Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς..’ ισχύει η πρώτη ερμηνεία.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η πίστη μας προς τον Θεό δεν έχει να κάνει μόνο με το να λάβουμε τα αιτήματα μας, αλλά αφορά κυρίως τη σταθερή αγάπη μας σ’ Αυτόν, η οποία αποδεικνύεται με την εκτέλεση εκ μέρους μας του θελήματός Του. Όλοι θα δοκιμαστούμε κατά το μέτρο της πίστεώς μας, επειδή ο Ουράνιος Πατέρας μας θέλει να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς Του. Όμως σε κάθε δοκιμασία θα έχουμε την βοήθεια Του, για να τη φέρουμε εις πέρας. Γι’ αυτό όταν δοκιμάζεται η πίστης μας, ας μένουμε σταθεροί και αμετακίνητοι, γιατί ο Θεός θέλει να δοξαστεί στην ζωή μας. Αμήν!
|
«Εάν περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας»(Α΄ Ιωάννου, α΄:7).
Ο γραφικός ορισμός της ‘κοινωνίας μετ’ αλλήλων’ είναι η επικοινωνία, η συναναστροφή και γενικά κάθε ενέργεια που φανερώνει την αδελφικότητα μεταξύ των αναγεννημένων χριστιανών που ανήκουν σε μία επιμέρους εκκλησία του Ιησού Χριστού. Συνεπώς ο σκοπός της ‘κοινωνίας μετ’ αλλήλων’ είναι πνευματικός, δηλαδή αποσκοπεί στην πνευματική οικοδομή αλλήλων. Άλλωστε από την δημιουργία του κόσμου και του ανθρώπου, ο Τριαδικός Θεός αφού κατασκεύασε αρχικά τον Αδάμ μόνο του, στη συνέχεια αποφάσισε να του χαρίσει βοηθό όμοιο με αυτόν, γιατί είπε ότι δεν είναι καλό ο άνθρωπος να είναι μόνος και αφού τον κοίμισε κατασκεύασε από την πλευρά του την Εύα, την οποία έφερε στον Αδάμ, θεσπίζοντας τον γάμο σύμφωνα με το γραμμένο: ‘Διά τούτο θέλει αφήσει ο άνθρωπος τον πατέρα αυτού και την μητέρα αυτού, και θέλει προσκολληθή εις την γυναίκα αυτού• και θέλουσιν είσθαι οι δύο εις σάρκα μίαν’(Γένεσις,β΄:24).
Εύκολα λοιπόν συμπεραίνουμε ότι είναι απαραίτητο να συνυπάρχει ο άνθρωπος με τον συνάνθρωπο του, σε μία κοινωνία αλληλοβοήθειας. Όμως όπως κύριο πρόσωπο με το οποίο είχαν κοινωνία ο Αδάμ και η Εύα, ήταν ο Τριαδικός Θεός χωρίς του οποίου δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, έτσι και στη ‘κοινωνία μετ’ αλλήλων’ μεταξύ των αναγεννημένων χριστιανών, δηλαδή των παιδιών του Θεού, για να γίνει πνευματικά εποικοδομητική είναι απαραίτητο να υπάρχει η παρουσία του Κυρίου.
H ‘κοινωνία μετ’ αλλήλων’, σύμφωνα με το εισαγωγικό εδάφιο, αποτελεί συνέπεια της πορείας μας στον φωτεινό δρόμο του Κυρίου. Επιπλέον αυτό το εδάφιο μας πληροφορεί ότι κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, δηλαδή της πορείας μας στο φως του Κυρίου μαζί με την συνεπακόλουθη ‘κοινωνία μετ’ αλλήλων’, το αίμα του Ιησού Χριστού μπορεί να μας καθαρίσει από κάθε αμαρτία. Αυτό πιστεύουμε συμβαίνει διότι εφόσον η ζωή μας είναι σύμφωνη τον γραμμένο λόγο του Θεού, η ειλικρινής κοινωνία με τα πνευματικά αναγεννημένα αδέλφια μας, αποδεικνύει ότι υποφέρουμε και συγχωρούμε τυχόν αδυναμίες, λάθη και απερίσκεπτες αμαρτίες εκ μέρους τους σε βάρος μας, γεγονός που όπως κατ’ επανάληψη μας αναφέρει ο ίδιος ο Κύριος, αποτελεί προϋπόθεση για τη συγχώρηση των δικών μας αμαρτιών (Ματθαίος, ς΄:14, Μάρκος, ια΄:25.26, Λουκάς,ς΄:37 κ.α.). Δηλαδή ακόμα και σε αμαρτία να έχουμε πέσει, αλλά επιθυμούμε την κοινωνία με αδέλφια και όχι να είμαστε αποκομμένοι, εκεί στην παρέα έρχεται η παρουσία του Κυρίου Ιησού, σύμφωνα με την υπόσχεσή Του ‘Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών’(Ματθαίος, ιη΄:20) και εφαρμόζοντας το επίσης γραμμένο, ‘ Εξομολογείσθε εις αλλήλους τα πταίσματά σας και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, διά να ιατρευθήτε• πολύ ισχύει η δέησις του δικαίου ενθέρμως γενομένη’ (Ιακώβου, ε΄:16) επέρχεται ο καθαρισμός μας από κάθε αμαρτία. Βέβαια επειδή η αμαρτία έρχεται εξαιτίας κάποιας κακής επιθυμίας στην οποία ενδώσαμε, είναι αναγκαίο να μετανοούμε ειλικρινά, ώστε να αφαιρεί ο Κύριος αυτήν την επιθυμία που είναι αντίθετη με το θέλημά Του. Αν η αμαρτία μας έχει να κάνει με λάθος συμπεριφορά μας σε κάποιον αδελφό, θα πρέπει να του εκφράζουμε την μετάνοιά μας ζητώντας να μας συγχωρέσει, αποκαθιστώντας έτσι την ενότητα του Πνεύματος μεταξύ μας, που προσωρινά διατάραξε η συμπεριφορά μας (Λουκάς,ιζ΄:3,4).
Η κοινωνία μετ’ αλλήλων αποτελούσε ένα από τα σταθερά πνευματικά πόδια της πρώτης εκκλησίας. Διαβάζουμε σχετικά, ‘Και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων, και εν τη κοινωνία, και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς’(Πράξεις,β΄:42). Οι πρώτοι μαθητές ήθελαν πολύ να είναι με τα πνευματικά αδέλφια τους, δηλαδή με τους ανθρώπους που έχουν ‘γεννηθεί άνωθεν’ από τον Πατέρα Θεό και έχει αλλάξει η ζωή τους. Αυτό διότι γνώριζαν ότι η παρουσία του Κυρίου υπάρχει, εκεί που υπάρχουν τα παιδιά Του. Άλλωστε ακόμα και στην προ Χριστού περίοδο, στο καθεστώς δηλαδή της Παλαιάς Διαθήκης, στο βιβλίο των Ψαλμών, ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ αναφέρει: ‘Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί…διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος’ (Ψαλμός ρλγ΄:1,3). Είναι συνεπώς απαραίτητο για την προσωπική πνευματική μας οικοδομή να είμαστε εκεί που βρίσκουμε τα πνευματικά αδέλφια μας, γι’ αυτό όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στον Ουράνιο Πατέρα μας, τόσο περισσότερο επιθυμούμε να είμαστε με τα παιδιά Του.
Μέσα από την κοινωνία μετ’ αλλήλων καλλιεργείται η ενότητα, πλησιάζουμε ο ένας με τον άλλον και φροντίζουμε να είμαστε πιο κοντά στις ανάγκες των αδελφών μας. Σε μια συζήτηση σε κοινωνία μετ’ αλλήλων γύρω από τα πράγματα του Θεού, από έναν συνομιλητή που ομολογεί κάποια έκβαση που ο Κύριος έκανε σε κάποιο πρόβλημα που αντιμετώπισε, μπορεί ο Κύριος να μιλήσει μέσω αυτού και να δώσει μια υπόσχεση ή λύση σε κάποιον άλλον που περνάει ένα παρόμοιο πρόβλημα. Ο Κύριος δεν περιορίζεται με ποιόν θα μας μιλήσει αρκεί από την πλευρά μας να έχουμε προσεκτικά αυτιά, ώστε να εννοούμε την φωνή του Κυρίου, χωρίς να υποτιμάμε κανέναν, αλλά αντίθετα να εφαρμόζουμε τις γραμμένες δια του Αγίου Πνεύματος, μέσω του αποστόλου Παύλου οδηγίες, ‘μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων’(Φιλιππησίους, β΄:3,4). Είναι φυσικό ο Πατέρας Θεός να ευλογεί περισσότερο τα παιδιά Του που σέβονται τον γραμμένο λόγο Του και επιδιώκουν με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος να τον εκτελούν.
Ακόμα και ο Θεός είναι κοινωνία τριών προσώπων, του Πατέρα, του Υιού (Λόγου) και του Άγιου Πνεύματος και αυτοί οι τρεις είναι ένα (Α΄ Ιωάννου,ε΄:7). Ως Τριαδικός Θεός έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό, ότι και οι τρεις είναι ένα. Γι’ αυτό ο Κύριος, λίγο πριν να πάθει, προσευχόμενος για τους μαθητές Του, μεταξύ των άλλων είπε, ‘…και υπέρ αυτών εγώ αγιάζω εμαυτόν, διά να ήναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία. Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ διά του λόγου αυτών• διά να ήναι πάντες εν, καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν εν, διά να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας’ (Ιωάννης, ιζ΄:19-21).
Συνοψίζοντας λέμε ότι καλό είναι να μεριμνούμε να είμαστε ενωμένοι με τα εν Χριστώ αδέλφια της επί μέρους εκκλησίας που ο Κύριος μας πρόσθεσε, ώστε όλοι μαζί να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα. Η εκκλησία του Κυρίου χαρακτηρίζεται σαν ‘ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας’(Τίτον,γ΄:15), όπως και ‘σώμα ή νύφη Χριστού’. Γι’ αυτό με σκοπό την τελειοποίηση και οικοδομή των αγίων μελών του σώματός Του, ο ίδιος ο Κύριος θέτει, αποστόλους προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους (Εφεσίους, δ΄:11-16). Ας μη αποχωρίζουμε τους εαυτούς μας από την εκκλησία που μας έχει προσθέσει ο Θεός, ούτε να υποτιμάμε τους εργάτες που ο Κύριος έχει θέσει, εφόσον βέβαια αυτοί εξακολουθούν να διοικούνται από του Αγίου Πνεύματος, γιατί μέσω αυτών και της κοινωνίας μετ’ αλλήλων, θα απαντήσει ο Θεός στα δικά μας προβλήματα και θα μας δώσει ειρηνικές λύσεις. Δεν υπάρχει για τον Θεό πρόβλημα άλυτο, αλλά μέσα από το πρόβλημα ενεργείται το τέλειο σχέδιο Του, προς την οικοδομή, την ευλογία και την ελευθερία μας. Να μείνουμε σταθεροί στην κοινωνία μετ’ αλλήλων, δηλαδή με τα εν Χριστώ αδέλφια μας, γιατί εκεί έρχεται ο Κύριος και δίνει τις ευλογίες Του. Αμήν!
|
|
| 
| 
