«… η λύπη σας όμως θέλει μεταβληθή εις χαράν»(Ιωάννης,ις΄:20).
«Διότι η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης» (Β΄ Κορινθίους, δ΄:17).
Το σχέδιο σωτηρίας που είχε σχεδιάσει ο Πατέρας Θεός για τον άνθρωπο, ήταν να στείλει τον Υιό Του στον κόσμο για να σωθεί όποιος πιστεύει σ’ Αυτόν. Αυτό το έργο σωτηρίας για να το φέρει σε πέρας ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός, έπρεπε να περάσει μέσα από δοκιμασίες και πειρασμούς με αποκορύφωμα τα μαστιγώματα, τους ονειδισμούς και το τελευταίο μαρτυρικό εξάωρο έως τον θάνατό Του, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Βέβαια επειδή ήταν αναμάρτητος, ο θάνατος δεν είχε εξουσία πάνω Του, γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός Τον ανέστησε και Τον έκανε τον μοναδικό Σωτήρα, που σώζει από τότε μέχρι σήμερα, όποιον μετανοεί για και πιστεύει σ’ Αυτόν. Αυτούς δε που ο Κύριος σώζει τους προσθέτει στην εκκλησία Του, η οποία αποτελεί το Σώμα του Χριστού, τον οίκο του Θεού και τον στύλο και το εδραίωμα της αλήθειας ( Κολοσσαείς , α΄:18,24 και Α΄ Τιμοθ.,γ΄:15).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σαν κεφαλή της εκκλησίας, φροντίζει για όλα τα μέλη της. Επίσης σαν Θεός αληθινός, γνωρίζει και μπορεί να μιλάει με βεβαιότητα για κάτι που θα συμβεί στο μέλλον. Συνεπώς ξέρει τι θα περάσει ο κάθε άνθρωπος που ανήκει στην εκκλησία Του και αποδεικνύει με βεβαιότητα ότι είναι πιστός στις υποσχέσεις Του και γενικά ότι είναι αληθινό κάθε γραμμένο μέσα στο Ευαγγέλιό Του. Ο Κύριος μας έχει γνωστοποιήσει ότι, ‘Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν• αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον’ (Ιωάννης, ις΄:33). Γι’ αυτό τα παιδιά του Θεού γνωρίζουν ότι στην προσπάθειά τους να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα Θεού, θα αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις που θα τα στεναχωρήσουν και θα τα λυπήσουν, γιατί η ανθρώπινη φύση μας δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει εύκολα. Ακόμα υπάρχουν καταστάσεις επώδυνες που διαρκούν και οι οποίες μας φαίνονται μη αναστρέψιμες επειδή νομίζουμε ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις μας.
Όμως να μη ξεχνάμε ότι ο Πατέρας Θεός σαν παντογνώστης, γνωρίζει τί περνάμε και ότι μέσα από αυτές τις καταστάσεις κάτι καλό εργάζεται, σύμφωνα με τον γραμμένο λόγο Του, που αναφέρει, ‘Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς• διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς• δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης’ (Εβραίους, ιβ΄:7-11). Εφόσον λοιπόν πάσχουμε σαν χριστιανοί, να μη απογοητευόμαστε, αλλά προσευχόμενοι να ζητάμε δύναμη να υπομείνουμε έως τέλους τη δοκιμασία και με πίστη να ευχαριστούμε τον Θεό για την παιδεία Του (Α΄ Πέτρου, γ΄:15,16).
Τις προσευχές των αγίων, ο λόγος του Θεού τις εμφανίζει σαν τα θυμιάματα με τα οποία είναι γεμάτες οι χρυσές φιάλες που κρατούν οι 24 πρεσβύτεροι, γύρω από τον θρόνο του Θεού όταν πέφτουν μπροστά στο ‘Αρνίο’, δηλαδή στον Κύριο Ιησού Χριστό (Αποκάλυψις, ε΄:8). Αυτές οι προσευχές των αγίων αποτελούν θυμίαμα που ευχαριστεί τον Πατέρα Θεό, γιατί πιστεύουμε ότι αποδεικνύουν την πίστη και την προσπάθεια που καταβάλλουν τα άγια παιδιά του Θεού, τα οποία δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα τους αλλά ξέρουν σε ποιον πίστεψαν και περιμένουν την επέμβασή Του. Ο Κύριος γνωρίζει πόσο αντέχουμε και θα απαντήσει στις προσευχές μας σύμφωνα με το γραμμένο: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.» (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Συνεπώς δεν είναι παρεμβατικός ο ρόλος του Κυρίου μόνο στην ψυχολογία μας, που δια Πνεύματος Αγίου μας χαρίζει την ειρήνη Του, αλλά κάνει έκβαση στο πρόβλημα, όποια και να είναι η αιτία του. Ένα χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα έκβασης του Κυρίου σε μεγάλη δοκιμασία, είναι αυτή που έκανε στον Ιώβ. Ο Ιώβ αφού υπέμεινε χωρίς να χάσει την πίστη του, την απώλεια των παιδιών του, της περιουσίας του και της υγείας του, στη συνέχεια τον επισκέφθηκε ο Κύριος και τον θεράπευσε από την ανθρωπίνως ανίατη ασθένεια που περνούσε για καιρό, του έδωσε διπλάσια υπάρχοντα από αυτά που αρχικά είχε και επτά γιους και τρεις κόρες (Ιώβ, μβ΄:10-17). Το συμπέρασμα από τα προαναφερθέντα είναι ότι μία μακροχρόνια δοκιμασία δεν σημαίνει απουσία Θεού από το πρόβλημα, αλλά ότι εργάζεται έργο θαυμαστό στην καρδιά του δοκιμαζομένου και την κατάλληλη στιγμή που Αυτός γνωρίζει, θα δώσει την λύση στο πρόβλημα. Μέσα σε μία τέτοια διαδικασία παιδείας, που μπορεί να είναι οδυνηρή, ο Κύριος θέλει να συνεχίζουμε τον αγώνα των προσευχών και των νηστειών που κάνουμε και να πιστεύουμε ότι τον χρόνο που Αυτός γνωρίζει θα κάνει έκβαση και θα απολαύσουμε τον ειρηνικό καρπό της δικαιοσύνης Του στη ζωή μας.
Ο Κύριος ευαρεστείται και ενεργεί πιο δυναμικά, όταν τα μέλη της εκκλησίας Του συναγωνίζονται για την λύση των προβλημάτων που έρχονται στην ζωή κάθε αδελφού εν Χριστώ, αποδεικνύοντας έτσι την αγάπη τους και την ενότητα που πρέπει να έχουν σαν σώμα Χριστού, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Και είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν• είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι’ (Α΄ Κορινθίους, ιβ΄:26). Αναφέρουμε ένα σχετικό γραφικό παράδειγμα: 'Κατ' εκείνον δε τον καιρόν επεχείρησεν Ηρώδης ο βασιλεύς να κακοποιήση τινάς από της εκκλησίας. Εφόνευσε δε διά μαχαίρας Ιάκωβον τον αδελφόν του Ιωάννου. Και ιδών ότι ήτο αρεστόν εις τους Ιουδαίους, προσέθεσε να συλλάβη και τον Πέτρον• ήσαν δε αι ημέραι των αζύμων• τον οποίον και πιάσας έβαλεν εις φυλακήν, … Ο μεν λοιπόν Πέτρος εφυλάττετο εν τη φυλακή• εγίνετο δε υπό της εκκλησίας ακατάπαυστος προσευχή προς τον Θεόν υπέρ αυτού. Ότε δε έμελλεν ο Ηρώδης να παραστήση αυτόν, την νύκτα εκείνην ο Πέτρος εκοιμάτο μεταξύ δύο στρατιωτών δεδεμένος με δύο αλύσεις, και φύλακες έμπροσθεν της θύρας εφύλαττον το δεσμωτήριον. Και ιδού, άγγελος Κυρίου ήλθεν εξαίφνης και φως έλαμψεν εν τω οικήματι• κτυπήσας δε την πλευράν του Πέτρου εξύπνησεν αυτόν, λέγων• Σηκώθητι ταχέως. Και έπεσον αι αλύσεις αυτού εκ των χειρών. Και είπεν ο άγγελος προς αυτόν• Περιζώσθητι και υπόδησον τα σανδάλια σου. Και έκαμεν ούτω. Και λέγει προς αυτόν• Φόρεσον το ιμάτιόν σου και ακολούθει μοι. …Αφού δε επέρασαν πρώτην και δευτέραν φρουράν, ήλθον εις την πύλην την σιδηράν την φέρουσαν εις την πόλιν, ήτις αφ' εαυτής ηνοίχθη εις αυτούς, και εξελθόντες διεπέρασαν οδόν μίαν, και ευθύς ο άγγελος ανεχώρησεν απ' αυτού' (Πράξεις, ιβ΄:1-10). Αυτό που λέμε σαν συμπέρασμα είναι ότι ο Κύριος απάντησε στην ακατάπαυστη προσευχή της εκκλησίας και ενέργησε στέλνοντας άγγελο που ελευθέρωσε με θαυμαστό τρόπο τον Πέτρο, αυξάνοντας έτσι τη πίστη και δίνοντας χαρά σε όλα τα αδέλφια.
Συνοψίζοντας λέμε ότι όσοι έχουμε την εμπειρία της αναγέννησης και έχουμε γίνει παιδιά του Θεού, καλούμαστε να βάλουμε στόχο στην καθημερινότητά μας, να ζούμε σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου, έτσι όπως αυτό φανερώνεται μέσα στο Ευαγγέλιό Του. Μέσα στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο, ‘ότι διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού’(Πράξεις, ιδ΄:22). Όμως να μη ξεχνάμε το επίσης γραμμένο στο Ευαγγέλιο, ‘…αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν,’(Ρωμαίους, ε΄:3,4). Οπότε έχοντας υπόψη τα λόγια του Κυρίου, ‘ διά της υπομονής σας αποκτήσατε τας ψυχάς σας’ (Λουκάς, κα΄:19), κατανοούμε την αναγκαιότητα της παιδείας του Κυρίου στη ζωή μας μέσω των θλίψεων. Ο Κύριος όσο αγωνιζόμαστε να κάνουμε το θέλημά Του, θα μας ενδυναμώνει δια του Αγίου Πνεύματος, αποδεικνύοντας σε εμάς ότι δεν μας έχει αφήσει μόνους στο πρόβλημα. Θα δούμε μεγαλεία στην ζωή μας από τον Κύριο γιατί μας αγαπάει και σχεδιάζει μέσα από τις θλίψεις μια επερχόμενη ευλογία που θα μας οικοδομήσει και θα μας δώσει χαρά. Αμήν!
|
«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίο ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»(Φιλιππησίους,β΄:5-9).
Σύμφωνα με τα προηγούμενα εδάφια, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σαν μονογενής Υιός του Θεού, ίσος ως προς τη φύση με τον Πατέρα, κένωσε τον εαυτό Tου από την δόξα, έγινε άνθρωπος και μάλιστα έλαβε δούλου μορφή. Ταπείνωσε τον εαυτό Tου τόσο που δέχτηκε με αυταπάρνηση να κάνει το θέλημα του Πατέρα Θεού, που ήταν να πεθάνει στη θέση μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, χύνοντας το άγιό Του αίμα. Με αυτό τον τρόπο πλήρωσε για τις αμαρτίες μας, με αποτέλεσμα να μας λυτρώσει από τα δεσμά τους και την εξαιτίας αυτών εξουσία του διαβόλου πάνω μας.
Συνεπώς ο Κύριος άφησε την δόξα που απολάμβανε μέσα στα παλάτια του ουρανού, για να γίνει άνθρωπος και να δοκιμαστεί με κάθε ανθρώπινο πειρασμό, για να μπορέσει τελικά σαν αναμάρτητος, να γίνει ο μόνος μεσίτης και αρχιερέας, που με το άγιο αίμα της θυσίας Του, καθαρίζει και σώζει, όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν και Τον επικαλούνται να έρθει στη ζωή τους.
Προσπαθώντας να συσχετίσουμε το φρόνημα του Χριστού, που πρέπει να έχουν όλα τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού, με την ταπεινή καρδιά που επίσης πρέπει να έχουν, λέμε τα εξής: Το ότι ο Κύριος άφησε όλη αυτή την δόξα που είχε κοντά στον Πατέρα Θεό και πήρε με τη θέλησή Του “δούλου μορφή”, είναι ένα γεγονός το οποίο προϋποθέτει ταπεινή καρδιά. Αυτό διότι κατά κανόνα οι άνθρωποι βασιλείς, λόγω της εξουσίας και του πλούτου που έχουν, αποκτούν εγωιστική και αλαζονική συμπεριφορά και είναι φυσικό να μη θέλουν να χάσουν αυτά τα προνόμια και να γίνουν όχι απλά υπηρέτες, αλλά δούλοι των υπηκόων τους. ‘Όμως ο βασιλιάς των βασιλέων Ιησούς Χριστός, ταπείνωσε τον εαυτό Του και δέχθηκε να γίνει άνθρωπος και γεννηθεί μέσα σε μία φάτνη ενός στάβλου, δηλαδή σε μέρος που δεν γεννιούνται ούτε οι πιο φτωχοί άνθρωποι.
Ακόμη ο Κύριος μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια με τουλάχιστον άλλα έξι αδέλφια, μιας και όταν ήταν 30 ετών και άρχισε το έργο Του, οι συμπατριώτες Του στη Ναζαρέτ έλεγαν, ‘ δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας;και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;’ (Ματθαίος, ιγ΄:55,56). Σίγουρα οι συνθήκες σε μια τέτοια πολύτεκνη οικογένεια δεν είναι εύκολες. Για τον Κύριο πάντως είναι γραμμένο ότι, ‘ήτο υποτασσόμενος εις αυτούς (στους γονείς )…. Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις’(Λουκάς, β΄:51,52) και η υποταγή ενός παιδιού στους γονείς του, αποτελεί ένδειξη ταπεινής καρδιάς.
Οι αδελφοί του Κυρίου αν και αρχικά δεν πίστευαν σ’ Αυτόν, στη συνέχεια τους βλέπουμε μαζί με τη μητέρα τους Μαριάμ, μετά την ανάληψη του Κυρίου, να περιμένουν προσευχόμενοι στο ανώγειο και να λαμβάνουν την ημέρα της Πεντηκοστής την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον δύο εξ αυτών, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, έγραψαν δια του Αγίου Πνεύματος τις ομώνυμες επιστολές που αποτελούν μέρος του Ευαγγελίου. Ας δούμε τις αναφορές τους για τον Κύριο: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού,……. Αδελφοί μου, μη έχετε με προσωποληψίας την πίστιν του δεδοξασμένου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…….και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων(Ιακώβου α΄:1,β΄:1, ε΄:11)» και «Ιούδας δούλος Ιησού Χριστού, αδελφός δε Ιακώβου,….και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.... φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον (Ιούδα α΄:1,4,21)». Από αυτές τις αναφορές είναι φανερή η πίστη τους, ότι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Κύριος τους και ο Θεός τους. Ακόμη Τον χαρακτηρίζουν πολυεύσπλαχνο, οικτίρμονα και ελεήμονα, χαρακτηριστικά που έχει κάποιος με πολλή αγάπη και ταπεινή καρδιά.
Συνεχίζοντας λέμε ότι αυτό που χαρακτηρίζει ένα δούλο είναι ότι δεν κάνει το έργο που θέλει αυτός αλλά αυτό που του λέει ο κύριός του. Ο Κύριος σαν Υιός αλλά και δούλος του Θεού(Ματθαίος,ιβ΄:15) έπρεπε να σηκώσει το φορτίο του λόγου και του θελήματος του Θεού μέχρι τέλους. Αυτό είναι το μήνυμα που διδάσκει και εμάς τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού σήμερα, να τερματίσουμε στο τέλος της πορείας μας όντας στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Αυτό που ζητάει από μας ο Κύριος, είναι να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώνουμε τον σταυρό μας κάθε μέρα και να τον ακολουθούμε (Λουκάς,θ΄:23). Αυτό εκ πρώτης όψεως φαντάζει δύσκολο, αλλά για να πράττουμε το θέλημα του Θεού πρέπει να ζητάμε κάθε μέρα, μέσω της δια του Αγίου Πνεύματος προσευχής, τη χάρη και την δύναμη του Θεού ώστε να το εκτελούμε με χαρά. Άλλωστε ο Κύριος μας έχει δηλώσει, ‘Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν'(Ιωάννης, ιε΄:5). Έτσι σε ένα παιδί του Θεού, με ταπεινή καρδιά και με το φρόνημα του Χριστού, μπορεί η ζωή του να είναι γεμάτη με την παρουσία του Θεού μέσα του. Δηλαδή όταν ο Κύριος βλέπει την θέληση και την προσπάθειά μας να υπακούσουμε στον λόγο Του, θα μας δίνει την δύναμη για να τον εκτελούμε.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι το φρόνημα του Χριστού είναι ασυμβίβαστο με εγωισμό, υπερηφάνεια και αλαζονεία. Τόσο στη Παλαιά όσο και στη Καινή Διαθήκη είναι γραμμένο ότι ‘ Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν’(Παροιμίες γ΄:34, Ιακώβου δ΄:6, Α΄Πέτρου ε΄:5). Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός που θέλει να οικοδομήσει μέσα στα παιδιά Του δια του Αγίου Πνεύματος, ταπεινή καρδιά με το φρόνημα του Χριστού, θα επιτρέψει να περάσουμε μία σχετική παιδεία που περιλαμβάνει δοκιμασίες και θλίψεις. Για παράδειγμα θα έρθουν άνθρωποι να μας κατηγορήσουν ψευδόμενοι και γενικά θα παρατηρήσουμε άσχημες συμπεριφορές εναντίον μας. Τότε να θυμόμαστε ότι το φρόνημα του Κυρίου σε τέτοιες καταστάσεις, εκδηλωνόταν σύμφωνα με το γραμμένο, ‘λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως•'(Α΄Πέτρου, β΄:23) και προσευχόμενοι να ζητάμε χάρη να αναλάβει την κατάσταση και να μας δίνει δύναμη να συγχωράμε αυτούς που μας βλάπτουν, όπως συγχώρεσε ο ίδιος όλους εμάς και ακόμα και αυτούς που Τον σταύρωναν. Ο Κύριος, όπως έκανε και στον πρωτομάρτυρα Στέφανο, θα μας δώσει δύναμη και να υπομείνουμε τη δοκιμασία αλλά και να συγχωρούμε αυτούς που μας διώκουν.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η ταπεινή καρδιά και το φρόνημα του Χριστού, απαιτούν για την οικοδομή και διατήρησή τους, εκ μέρους του παιδιού του Θεού, συνεχή επαγρύπνηση. Κινδυνεύουμε να μην μπούμε στην βασιλεία των ουρανών εάν δεν προσέξουμε μέχρι και το τέλος της επίγειας ζωής μας, όπως κάποιοι από τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου για τους οποίους ο απόστολος Παύλος αναφέρει,‘...και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών’ (Πράξεις, κ΄:30). Ο Κύριος προσκαλεί, προτρέπει και υπόσχεται λέγοντας, ‘Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών• διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν'(Ματθαίος ια΄:28-30). Όσοι δεχθήκαμε την πρόσκληση του Κυρίου, ας φροντίζουμε να έχουμε ταπεινή καρδιά όπως Αυτός και το φρόνημα Του μέχρι τέλους, για να λάβουμε το στέφανο της δόξης που έχει ετοιμάσει ο Πατέρας Θεός και να ζούμε μαζί Του εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν!
|
|
| 
| 
