Μενού

Φόρμα Σύνδεσης



Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;

Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;
 
Αρχική σελίδα
  • An Image Slideshow
  • An Image Slideshow
  • An Image Slideshow
  • An Image Slideshow
  • An Image Slideshow
  • An Image Slideshow

«…διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός»(Α΄ Κορινθίους, ε΄:7)

Το Πάσχα είναι μια γιορτή που γιορτάζεται στη χώρα μας κάθε χρόνο, μία Κυριακή συνήθως του Απριλίου ή σπανιότερα του Μαΐου, που ονομάζεται Κυριακή του Πάσχα. Το γεγονός που εορτάζεται αυτή τη μέρα είναι η Ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού, η δε γιορτή περιλαμβάνει και το παραδοσιακό φαγητό του ψημένου αρνιού ή κατσικιού.

Το Πάσχα, όσο και αν σε μερικούς μπορεί να φανεί παράδοξο, έχει τις ρίζες του  στο λαό Ισραήλ και η αρχή του χρονικά τοποθετείται στο τέλος της περιόδου που οι Ισραηλίτες βρισκόταν στην Αίγυπτο. Τότε οι Αιγύπτιοι συμπεριφέρθηκαν με κακία στο λαό Ισραήλ και αυτό έκανε τους Ισραηλίτες να φωνάξουν στον Θεό εξαιτίας της αδικίας που βίωναν. Ο Θεός απάντησε στις προσευχές τους, στέλνοντας τον Μωυσή και τον αδερφό του Ααρών στον Φαραώ, για να του ζητήσουν να αφήσει το λαό να λατρεύσει τον Θεό του, στη γη που Αυτός θα τους έδινε. Ο Φαραώ, αρχικά  έδειξε σκληροκαρδία ενώπιον του Κυρίου και δεν θέλησε να αφήσει το λαό. Ο Θεός με ενέργειες θαυμάτων έδειξε την δύναμή Του, επιφέροντας δυσάρεστα και καταστροφικά γεγονότα στο Φαραώ και στο λαό των Αιγυπτίων. Το τελευταίο και το πιο επώδυνο από αυτά τα γεγονότα, με το οποίο ο Θεός έκαμψε την σκληροκαρδία του Φαραώ, σχετίζεται με την εορτή του Πάσχα. Αναφέρουμε περιληπτικά ότι ο Κύριος σκόπευε να στείλει άγγελο σε κάθε σπίτι στην Αίγυπτο, με σκοπό να θανατώσει κάθε πρωτότοκο αρσενικό ανθρώπου και ζώου. Τότε ο Κύριος παρήγγειλε, μέσω του Μωυσή και Ααρών, στο λαό Ισραήλ, τη δέκατη ημέρα του μήνα που διένυαν, τον οποίο στο εξής θα είχαν σαν τον  πρώτο μήνα του χρόνου, να επιλέξουν ένα αρσενικό χρονιάρικο αρνί ή κατσίκι που να είναι χωρίς ελάττωμα. Αυτό έπρεπε να το φυλάνε μέχρι της 14ης ημέρας αυτού του μήνα  και προς το βράδυ να το σφάξουν και από το αίμα του να βάψουν τους δυο παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας των σπιτιών τους. Στη συνέχεια έπρεπε να το ψήσουν και να το φάνε με άζυμα (ψωμί χωρίς προζύμι) και με πικρά χόρτα. Οι Ισραηλίτες θα έπρεπε  να δειπνήσουν αυτό το τελευταίο δείπνο της παροικίας τους στην Αίγυπτο, έχοντας δεμένη την μέση  με την ζώνη τους, με τα υποδήματα στα πόδια τους καθώς και βαστώντας ο καθένας στο χέρι την ατομική του ράβδο. Δηλαδή έπρεπε να είναι έτοιμοι για αναχώρηση.  Έτσι και έγινε εκείνη την νύχτα, ο Θεός έστειλε άγγελο που μπήκε στα σπίτια των Αιγυπτίων και θανάτωσε κάθε πρωτότοκο αγόρι από τον πρωτότοκο γιο του Φαραώ μέχρι τον πρωτότοκο του τελευταίου δούλου της Αιγύπτου, ενώ στα σπίτια των Ισραηλιτών όπου υπήρχε το αίμα του αρνιού στους δύο παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας, ο άγγελος προσπερνούσε και δεν θανάτωνε τα πρωτότοκα.

Συνεπώς το Εβραϊκό Πάσχα είναι μια εορτή που ο Θεός καθιέρωσε να εορτάζει ο λαός Ισραήλ, σε ανάμνηση της προσπέρασης του αγγέλου  από τα σπίτια των Ισραηλιτών όπου υπήρχε το αίμα στην εξώπορτα, ενώ αντίθετα έμπαινε στα σπίτια  των Αιγυπτίων που δεν είχαν αίμα στις εξώπορτες και θανάτωνε τα πρωτότοκα αγόρια. Επί πλέον η ανάμνηση αυτού του γεγονότος ταυτιζότανε με την απελευθέρωση του λαού Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο (Έξοδος, ιβ΄ κεφάλαιο).

Βέβαια η εορτή του Εβραϊκού Πάσχα καθώς και οι θυσίες ζώων για τη συγχώρηση των αμαρτιών που απαιτούσε ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης που δόθηκε στη συνέχεια, προεικόνιζαν τη θυσία του Ιησού Χριστού.  Άλλωστε σε πολλά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, υπάρχουν πολλές και αξιοθαύμαστες προφητείες που αναφέρονται στην ενανθρώπιση, στο έργο, στη θυσία και στην ανάσταση του Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο μέρος της Παλαιάς Διαθήκης   αναφέρεται  στην ιστορία του λαού Ισραήλ, μέσα στον οποίο υπήρχαν πιστοί  άνθρωποι μέσω των οποίων  ο Θεός εκπλήρωσε το σχέδιο της σωτηρίας των  ανθρώπων, που είχε καταστρώσει προ καταβολής του κόσμου. Αυτό ήταν η  διατήρηση ανόθευτης πίστης και αγιασμού στους ανθρώπους έτσι ώστε όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός βρήκε την αγία παρθένο Μαρία η οποία δέχθηκε με πίστη να συλλάβει δια Πνεύματος Αγίου και να γεννήσει τον  Υιό του Θεού. Έχοντας υπόψη αυτό το σχέδιο του Θεού μπορούμε να κατανοήσουμε τις δυσάρεστες καταστάσεις που επέτρεψε να συμβούν στο λαό Ισραήλ όταν απομακρυνόταν από το θέλημα του Θεού, ώστε να επιστρέψει στον αγιασμό. Ο Πατέρας Θεός γνώριζε ότι μόνο με τη θυσία του Υιού του Ιησού Χριστού, θα δινόταν η δυνατότητα σωτηρίας σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα φυλής και έθνους, μιας και το θέλημα του Θεού είναι ‘να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας’(Α΄ Τιμόθεον, β΄: 4). Αυτό διότι για να ικανοποιηθούν οι ταυτιζόμενες με τη φύση του Θεού ηθικές αξίες της δικαιοσύνης και της αγάπης απαιτούσαν από τη μια την τιμωρία όλων των ανθρώπων, μιας και όλοι αμάρτησαν και από την άλλη την συγχώρηση κατά χάρη όλων των αμαρτωλών. Έτσι οι αρχικά ασύμβατες αυτές κατευθύνσεις του θελήματος το Θεού,τελικά απέκτησαν χρυσή τομή μέσω μόνο της θυσίας του αναμάρτητου Κύριου Ιησού Χριστού, ως αμνού άμωμου και ασπίλου. Ο Ιησούς Χριστός πρόσφερε τον εαυτό του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πληρώνοντας για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Διαβάζουμε σχετικά:

«… δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν …Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού∙ εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνο, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού» (Ησαΐας, νγ΄:5,7),

«… εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου»(Πέτρου Α΄, α΄:18-19).

«Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, και έδωκεν εις ημάς την διακονίαν της διαλλαγής∙ δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ, διαλλάσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λαγαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών∙ και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών∙ δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν. Διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι’ αυτού» ( Β΄ Κορινθίους, ε΄:18-21).

«Εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» ( Α΄ Ιωάννου, α΄:7).

Έτσι καθώς ο λαός Ισραήλ έσφαξε το αρνί για να σωθούν τα πρωτότοκα του, ο Πατέρας Θεός προσέφερε τον Υιό του ‘ως αρνίον επί σφαγήν’, ώστε όποιος πιστέψει σε Αυτόν να σωθεί. Όπως το αίμα του αρνιού στην εξώπορτα του σπιτιού ήταν απαραίτητο για να μη έμπαινε μέσα σ’ αυτό η οργή του Θεού, έτσι είναι απαραίτητο το αίμα του Χριστού να καθαρίζει την καρδιά του ανθρώπου από κάθε αμαρτία, ώστε να αυτός να παραμένει συμφιλιωμένος με το Θεό και να ζει ελεύθερος μακριά από τη δουλεία του διαβόλου.

Συνοψίζοντας λέμε ότι αμαρτίες μας είναι το εμπόδιο που πρέπει να φύγει από τη μέση για να πλησιάσουμε τον Θεό. Η δυνατότητα να φύγει αυτό το εμπόδιο δίνεται σε κάθε άνθρωπο μόνο με αποδοχή εκ μέρους του, της λυτρωτικής θυσίας του Κυρίου και της επίκλησης στη συνέχεια του ονόματός Του. Χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα επαλήθευσης αυτής της αλήθειας είναι η περίπτωση του ενός από τους δύο ληστές που είχαν σταυρωθεί μαζί με τον Κύριο. Έτσι και κάθε άνθρωπος  πρέπει να παραδεχθεί ότι είναι αμαρτωλός, να μετανοήσει για τις αμαρτίες του και να επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου. Τότε ο Κύριος θα τον συγχωρέσει όπως συγχώρησε τον ληστή, καθαρίζοντας με το άγιο αίμα Του την καρδιά του, θα του αφαιρέσει κάθε ενοχή δίνοντας ειρήνη και ανάπαυση στη ψυχή του. Έτσι ο πιστός  βεβαιώνεται προσωπικά ότι ο Ιησούς Χριστός  είναι ο αναστημένος Υιός του Θεού και τότε μόνο θα λέει με πίστη ‘Χριστός ανέστη- Αληθώς ανέστη ο Κύριος’ και όχι τυπικά. Ας ζητήσουμε  λοιπόν, αν δε το κάναμε μέχρι τώρα, τον Χριστό στη ζωή μας, έτσι ώστε να εορτάζουμε ουσιαστικά το προσωπικό μας χριστιανικό Πάσχα, εννοώντας το γεγραμμένο ‘διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός’. Αμήν!

 

«Διότι τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήσει πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν έχη τα αναγκαία δια να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον και δεν δύναται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες Ότι ούτος ο άνθρωπος ήρχισε να οικοδομή και δεν ηδυνήθη να τελειώση. ...  Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να είναι μαθητής μου» (Λουκάς, ιδ΄:28-30,33)

Κάθε άνθρωπος που θέλει να οικοδομήσει και να φτιάξει ένα σπίτι, κάνει ένα προϋπολογισμό της δαπάνης που θα απαιτηθεί από την αρχή της οικοδόμησης του σπιτιού έως το τέλος αυτής. Έχει υπόψη του ότι θα χρειαστούν χρήματα για την έκδοση άδειας οικοδομής, για τον μηχανικό, για τους εργάτες (οικοδόμους – ηλεκτρολόγους – υδραυλικούς - ελαιοχρωματιστές), τα εργασιακά ένσημα, για τα οικοδομικά υλικά, για τα έπιπλα και για ότι άλλο χρειαστεί να δαπανήσει  μέχρι να ολοκληρωθεί η κατασκευή του σπιτιού του. Όταν αυτή η κατασκευή ολοκληρωθεί, χαίρεται γιατί βλέπει ένα έτοιμο σπίτι για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του. Συνεπώς  προϋπολογισμός της δαπάνης κάθε οικοδομής, είναι απαραίτητο να γίνει από τον οικοδομούντα, ώστε αυτός να μη βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αρχίσει την οικοδομή αλλά να μη μπορέσει να την ολοκληρώσει.

Αυτό το παράδειγμα του προϋπολογισμού της δαπάνης της υλικής οικοδομής, ο Κύριος Ιησούς Χριστός το ανέφερε για να βοηθήσει κάθε συνειδητό χριστιανό να κάνει σωστό προϋπολογισμό δαπάνης της πνευματικής οικοδομής που καλείται να οικοδομήσει στον εσωτερικό του άνθρωπο. Η Αγία Γραφή μας πληροφορεί ότι ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Τριαδικό Θεό, ‘κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Θεού’, έτσι ώστε ο ίδιος να επιλέξει να γίνει παιδί Θεού, το δε σώμα του να γίνει ναός του Θεού. Βέβαια, όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές σε προηγούμενα άρθρα, για να γίνει κάποιος παιδί Θεού, πρέπει να μετανοήσει για τις αμαρτίες του και να πιστέψει ότι ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός είναι ο αναμάρτητος Υιός του Θεού που πλήρωσε με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τις αμαρτίες του και αναστήθηκε για τη δικαίωσή του. Η άμεση συνέπεια αυτής της πίστης είναι ο μετανοημένος άνθρωπος να επικαλεστεί τον Ιησού Χριστό, με αποτέλεσμα ο Πατέρας Θεός να τον αναγεννήσει και να τον κάνει παιδί Του. Η αναγέννηση του πιστού ταυτίζεται με τα προσωπικά ‘Χριστούγεννά’ του και από κει και πέρα αρχίζει ο καλός αγώνας του πιστού να μορφωθεί ο Χριστός μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο, δηλαδή η οικοδόμηση εκ μέρους του πιστού της ατομικής του πνευματικής οικοδομής που θα αποτελεί κατοικητήριο του Τριαδικού Θεού.  Έτσι όσοι λέμε ότι αγαπάμε τον Κύριο Ιησού  διότι μας έσωσε από τον αιώνιο θάνατο και με το αίμα του το άγιο μας εξαγόρασε από την δουλεία της αμαρτίας, οφείλουμε σωματικώς και πνευματικώς  να είμαστε δικοί Του. Διαβάζουμε στην Καινή Διαθήκη σχετικά:

«Δεν εξεύρετε ότι είσθε ναός Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί εν υμίν; Εάν τις φθείρη τον ναόν του Θεού, τούτον θέλει φθείρει ο Θεός∙ διότι ο ναός του Θεού είναι άγιος, όστις είσθε σείς» (Α΄ Κορινθίους, γ΄:16-17).

«Διότι ηγοράσθητε δια τιμής∙ δοξάσατε λοιπόν τον Θεόν δια του σώματός σας, και δια του πνεύματός σας, τα οποία είναι του Θεού» (Α΄ Κορινθίους, ς΄:20).

«Επειδή η αγάπη του Χριστού συσφίγγει ημάς, διότι κρίνομεν τούτο, ότι εάν εις απέθανεν υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών.» (Β΄ Κορινθίους, ε΄:14,15).

Έτσι αυτός που εκτιμά το έργο της αγάπης του Κυρίου στη ζωή του, κάνει ένα  σωστό προϋπολογισμό δαπάνης της πνευματικής οικοδομής που καλείται να οικοδομήσει. Ο Κύριος λέγοντας ‘Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να είναι μαθητής μου’, μας αφήνει να εννοήσουμε ότι κάποιοι πιστοί, όπως ο Ιούδας, που θέλουν να διατηρήσουν ένα μέτρο αγάπης στον Κύριο, συγκρίσιμο με το μέτρο της αγάπης τους στα ‘εαυτών τους υπάρχοντα’, δεν θα μπορέσουν να ολοκληρώσουν την πνευματική τους οικοδομή. Αυτή πιστεύουμε ότι είναι η έννοια του ‘απαρνούμαι πάντα τα εαυτού υπάρχοντα’. Στα πλαίσια αυτού του πνευματικού προϋπολογισμού δαπάνης, ο Κύριος μας γνωστοποίησε  και τα εξής: «Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού, και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής, και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής. Και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού∙ και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού. Και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού, και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού. Όστις εύρη την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν∙ και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι’ εμέ, θέλει ευρεί αυτήν» (Ματθαίος,ι΄:35-39).

«Εάν τις έρχηται προς με, και δεν μισή τον πατέρα αυτού, και την μητέρα, και την γυναίκα, και τα τέκνα, και τους αδελφούς, και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να είναι μαθητής μου. Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού, και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να είναι μαθητής μου» (Λουκάς,ιδ΄:25-27).

Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς γιατί ο Ιησούς Χριστός λέει ότι ήλθε να φέρει διαχωρισμό και να μισούμε τα κοντινά μας συγγενικά πρόσωπα ενώ ο ίδιος μας διδάσκει να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας. Απαντώντας σ’ αυτό το ερώτημα, αρχικά αναφέρουμε ότι καθώς διαβάζουμε ή ακούμε το λόγο του Θεού, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν δυσνόητα εδάφια τα οποία δεν καταλαβαίνουμε άμεσα και υπάρχει κίνδυνος, αν τα δούμε ξέχωρα από την υπόλοιπη Αγία Γραφή, να πέσουμε σε πλάνη. Υπάρχουν περιπτώσεις που ο λόγος του Κυρίου ακούγεται σκληρός όπως π.χ. όταν ο Κύριος είπε στους μαθητές: ‘Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις’, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ‘Πολλοί λοιπόν εκ των μαθητών αυτού ακούσαντες είπον, Σκληρός είναι ούτος ο λόγος∙ τις δύναται να ακούη αυτόν; … Έκτοτε πολλοί των μαθητών αυτού εστράφησαν εις τα οπίσω, και δεν περιεπάτουν πλέον μετ’ αυτού' (Ιωάννης, ς΄: 54,55,60,66).  Αν είμαστε ειλικρινείς και έχουμε εκτιμήσει σωστά το έργο του Κυρίου στη ζωή μας, δεν θα Τον εγκαταλείψουμε, αλλά θα Τον ρωτήσουμε δια της προσευχής και θα περιμένουμε απάντηση δια του Πνεύματος του Αγίου. Έτσι μπορούμε με παρρησία να πούμε ότι ο χριστιανός μίσος, με την έννοια της έχθρας και της εκδίκησης, δεν πρέπει να έχει για κανένα άνθρωπο.  Αυτό που πρέπει να μισεί είναι η αμαρτία, σύμφωνα με το γεγραμμένο: ‘Σεις όμως, αγαπητοί, εποικοδομούντες εαυτούς επί την αγιωτάτην πίστιν σας, προσευχόμενοι εν Πνεύματι Αγίω,   φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον.  Και άλλους μεν ελεείτε, κάμνοντες διάκρισιν, άλλους δε σώζετε μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός, μισούντες και τον χιτώνα τον μεμολυσμένον από της σαρκός’ (Ιούδα, α΄: 20-23).

Ο ίδιος ο Κύριος διευκρινίζει λέγοντας:'Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού∙ και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού'. Άρα αυτό που θέλει ο Κύριος, πρώτα απ’ όλους και απ’ όλα να έχουμε Αυτόν στη πρώτη θέση της καρδιάς μας. Βέβαια πριν γνωρίσουμε τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό μας Σωτήρα, με την αμαρτωλή ζωή που κάναμε ήμασταν μακριά από τον Θεό, ενώ τώρα που Τον γνωρίσαμε, είναι εφικτό, με τη βοήθεια του Πνεύματος του Αγίου, να εκτελέσουμε τις δυο πρώτες εντολές του Θεού στη ζωή μας: ‘Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου.  Αύτη είναι πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτής Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εν ταύταις ταις δύο εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται’. (Ματθαίος, κβ΄:37-40). Δεν μισεί ο Κύριος τους συγγενείς μας, αντιθέτως τους αγαπά, αλλά αν αυτοί δεν έχουν γνωρίσει τον Κύριο σαν προσωπικό τους Σωτήρα και ζητάνε από μας να κάνουμε πράγματα αντίθετα με το θέλημα του Θεού, δεν πρέπει να υπακούμε.

Συνοψίζοντας αναφέρουμε, πως το να ακολουθήσει κάποιος τον Ιησού Χριστό και να διατηρήσει την πίστη σ’ Αυτόν, καθαρή μέχρι τέλους, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτείται εκ μέρους του πιστού, απάρνηση εαυτού και υπαρχόντων και καθημερινό βάδισμα στα ίχνη του Κυρίου. Αυτό σημαίνει βάδισμα με πυξίδα το Ευαγγέλιο του Χριστού και με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Να έχουμε επί πλέον υπόψη πως ‘θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός.  Εάν δε τις εποικοδομή επί το θεμέλιον τούτο χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην εκάστου το έργον θέλει φανερωθή διότι η ημέρα θέλει φανερώσει αυτό, επειδή διά πυρός ανακαλύπτεται  και το πυρ θέλει δοκιμάσει το έργον εκάστου οποίον είναι’, έτσι ώστε να κάνουμε σωστό προϋπολογισμό δαπάνης της πνευματικής μας οικοδομής (Α΄ Κορινθίους, γ΄:11-13). Αμήν!

 

 
Περισσότερα Άρθρα...

Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· Ελθέ. Και όστις ακούει, ας είπη. Ελθέ. Και όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής. (Αποκάλυψις Ιωάννου ιβ' 27)

Χριστιανισμός Live

Δημοσκόπηση

Τί πιστεύετε ότι ήταν ο Ιησούς Χριστός;
 
mod_vvisit_counterΣήμερα2113
mod_vvisit_counterΕχτές1598
mod_vvisit_counterΑυτή την βδομάδα21340
mod_vvisit_counterΤην προηγούμενη εβδομάδα16951
mod_vvisit_counterΑυτό τον μήνα73090
mod_vvisit_counterΤον προηγούμενο μήνα84277
mod_vvisit_counterΟλές τις ημέρες3315975

We have: 32 guests, 3 bots online
Η IP: 18.226.251.22
Mozilla 5.0, 
Σήμερα : Απρ 25, 2024