«Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια»(Γαλάτας,ε΄:22).
Η εγκράτεια, όπως και τα υπόλοιπα μέρη του καρπού του Αγίου Πνεύματος με τα οποία συνυπάρχει, είναι αποτέλεσμα των ενεργειών, αρχικά του αναγεννημένου χριστιανού που δέχεται και εκζητά την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, στη ζωή του και στη συνέχεια του Αγίου Πνεύματος που ανταποκρινόμενο σ’ αυτή την εκζήτηση ενεργεί στην πνευματική καρδιά του παιδιού του Θεού, δηλαδή του αναγεννημένου χριστιανού, δίνοντας τον καρπό Του. Βέβαια το Άγιο Πνεύμα, μαζί με τον καρπό Του, χορηγεί και πνευματική δύναμη, ώστε η εγκράτεια και τα άλλα μέρη του καρπού, να είναι ορατά και να έχουν εφαρμογή στην καθημερινή ζωή μας, με αποτέλεσμα η μαρτυρία μας για τον Ιησού Χριστό, μαζί με τα λόγια μας να ‘συνυπογράφεται’ και από τα έργα μας. Γι’ αυτό ο Κύριός μας, λίγο πριν αναληφθεί, μεταξύ των άλλων είχε πει στους μαθητές Του, ‘Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης’ (Πράξεις, α΄:7,8).
Όσο αφορά την γραφική ερμηνεία της λέξης ‘εγκράτεια’, λέμε ότι σημαίνει την ικανότητα ενός ανθρώπου, να ελέγχει την συμπεριφορά του και τις επιθυμίες του και γενικά να αποφεύγει οτιδήποτε είναι αντίθετο με το θέλημα του Πατέρα Θεού και να επιλέγει αυτά που είναι σύμφωνα με αυτό.
Ο απόστολος Πέτρος μας προτρέπει σχετικά, ‘Και δι' αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού• επειδή εις όντινα δεν υπάρχουσι ταύτα, τυφλός είναι, μυωπάζει και ελησμόνησε τον καθαρισμόν των παλαιών αυτού αμαρτιών’ (Β΄ Πέτρου, α΄:5-9).
Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε αυτά τα εδάφια, λέμε τα εξής: Η πίστη που θέλει ο Πατέρας Θεός να έχουμε για να μας αναγεννήσει και να μας κάνει παιδιά Του, είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός Του που έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για την δικαίωσή μας. Τώρα όσοι έχουμε αυτή τη πίστη και κατά συνέπεια την εμπειρία της αναγέννησης, καλούμαστε να εφαρμόσουμε την προαναφερθείσα προτροπή του αποστόλου Πέτρου, έχοντας υπόψη και την άλλη σχετική προτροπή του ίδιου αποστόλου, που αναφέρει, ‘Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος’ (Β΄ Πέτρου, β΄:1,2).
Με το ‘ λογικόν άδολον γάλα’ παρομοιάζονται τα αρχικά στοιχεία του λόγου του Θεού (Εβραίους, ε΄:12), οπότε καλούμαστε σαν παιδιά του Θεού, αφενός να απορρίπτουμε, αυτά που ο λόγος του Θεού ονομάζει ‘έργα της σαρκός’ (Γαλάτες, ε΄:19-21) και αφετέρου προσευχόμενοι να ζητάμε να αυξάνονται οι αρετές του Κυρίου στη ζωή μας και κυρίως η καλοσύνη και η ταπεινή καρδιά. Όταν έχουμε ταπεινή καρδιά, αυτό θα μας βοηθήσει στο να μην υπερηφανευόμαστε, όταν αυξανόμαστε στη γνώση του λόγου του Θεού, αλλά να εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε την γραφική προτροπή ‘μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών’ (Φιλλιπησίους, β΄:3), μιας και θα γνωρίζουμε ότι ‘…η γνώσις όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. Και εάν τις νομίζη ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθη•’ (Α΄ Κορινθ., η΄:1,2).
Συνεχίζοντας λέμε ότι η γνώση του λόγου του Θεού, μας βοηθά να εννοήσουμε, τον τρόπο απόκτησης, τα πεδία εφαρμογής και τα όρια της εγκράτειας. Ο απόστολος Παύλος, δια του Αγίου Πνεύματος, μας αναφέρει, ‘Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα, αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος’ (Α΄ Κορινθίους,θ΄:24-27). Δηλαδή παρομοιάζει τον αγώνα που κάνουν οι αθλητές, οι οποίοι προπονούνται τακτικά επί ώρες και εγκρατεύονται από οτιδήποτε τους επιβραδύνει στο να επιτύχουν τον στόχο τους. Για παράδειγμα, ένας δρομέας που επιδιώκει να λάβει το στεφάνι του νικητή στο τέλος του αγώνα, δεν μπορεί να καπνίζει, να μεθάει, να τρώει και να πίνει οτιδήποτε και οσοδήποτε και γενικά απέχει από όσα βλάπτουν την υγεία του σώματος, σύμφωνα με τα γενικώς αποδεκτά δεδομένα της ιατρικής επιστήμης.
Έτσι και ο αναγεννημένος χριστιανός που έχει σαν πρώτη προτεραιότητα να λάβει το στεφάνι που προορίζεται για κάθε πιστό που θα τερματίσει νικητής, αγωνίζεται μέχρι τέλους τον καλό αγώνα της πίστεως, εγκρατευόμενος, εκτός από τα αντίθετα με τη σωματική του υγεία και από οτιδήποτε ο λόγος του Θεού ορίζει αντίθετο με την πνευματική του υγεία. Για παράδειγμα το παιδί του Θεού, έχοντας υπόψη ότι κάθε σαρκική σχέση, πριν και εκτός του γάμου είναι πορνεία και μοιχεία αντίστοιχα, αγωνίζεται προσευχόμενο, πρώτα ο Κύριος να του δείξει τον σύζυγο ή την σύζυγο που έχει ετοιμάσει γι’ αυτό και στη συνέχεια αφού παντρευτεί, να κρατήσει τον γάμο του τίμιο. Αυτός ο πνευματικός αγώνας είναι ο ζυγός που μαζί με τον Κύριο σηκώνουμε και όχι μόνοι μας, γιατί χρειαζόμαστε την δύναμη του Θεού που είναι απαραίτητη για να κάνουμε το θέλημά Του και επιπλέον είναι αναγκαία η οδηγία του Αγίου Πνεύματος για να τον αγωνιζόμαστε σωστά και με χαρά.
Βέβαια ο απόστολος Παύλος λέγοντας ‘δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ’, θέλει να μας μεταδώσει την εικόνα του αγωνιστή χριστιανού που έχοντας υπόψη το γραμμένο,‘διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε• αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει. Επειδή όσοι διοικούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού’(Ρωμαίους,η΄:13,14), αγωνίζεται να αποδειχθεί γνήσιο παιδί Θεού. Επιπλέον ο απόστολος Πέτρος, μας γνωστοποιεί και μας προτρέπει, ‘Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε• διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη• εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν, εξεύροντες ότι τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κόσμω’(Α΄ Πέτρου,ε΄:8-9). Δηλαδή μας προτρέπει να συνδυάσουμε την εγκράτεια με την πνευματική αγρυπνία, έτσι ώστε να κρατάμε τους εαυτούς μας σε τέτοια πνευματική θέση, ώστε να μην μας βρει ο διάβολος πνευματικά κοιμωμένους, αλλά να μένουμε σταθεροί στην υγιαίνουσα πίστη.
Η εφαρμογή του “εγκρατευθείτε, αγρυπνείστε”, ξεκινάει από τη σωστή διαχείριση του χρόνου μας. Έτσι όταν ο Κύριος λέει, ‘Εάν ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν και ρίψον από σού•’(Ματθαίος,ε΄:29), πιστεύουμε ότι εννοεί να μη σπαταλάμε το χρόνο μας σε θεάματα που μπορεί να μας αδυνατήσουν πνευματικά ή να μας σκανδαλίσουν, με αποτέλεσμα να πέσουμε σε αμαρτία, αλλά να προσέχουμε να κρατάμε απόσταση από αυτά τα στοιχεία του κόσμου τούτου, που διεγείρουν το σαρκικό φρόνημα, δηλαδή να ‘βγάλουμε’ το μάτι μας ως προς αυτά.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η εγκράτεια στον αναγεννημένο χριστιανό είναι απαραίτητη, μιας και αποτελεί και μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος, που θα πρέπει να υπάρχει πάντα στη ζωή μας και ‘σκαλοπάτι’ της πνευματικής ‘σκάλας’ με σκαλοπάτια, πίστη– αρετή –εγκράτεια – υπομονή – ευσέβεια – φιλαδελφία - αγάπη, που καλούμαστε συνεχώς να ανεβαίνουμε στη ζωή μας. Βέβαια επειδή όσο ζούμε θα ισχύει το γραμμένο, ‘..εις πολλά πταίομεν άπαντες’(Ιακώβου,γ΄:2), θα υπάρχουν πτώσεις στη ζωή μας, μιας και θα είμαστε ελλιπείς στην εγκράτεια και στην αγρυπνία. Τότε να μη απογοητευόμαστε, άλλα να μετανοούμε το συντομότερο, να σηκωνόμαστε και να ζητάμε τη χάρη του Θεού να μας ενισχύει. Ας πάρουμε σταθερή απόφαση να είμαστε εγκρατείς σε ότι μας ζητάει ο Πατέρας Θεός και να μην θεωρούμε ότι χάνουμε τα αμαρτωλά στοιχεία του κόσμου, γιατί αυτά μας στρέφουν προς τα πίσω και θέτουν σε κίνδυνο τη πνευματική μας πορεία προς την Βασιλεία των Ουρανών. Ας καταδικάζουμε μέσα μας κάθε επιθυμία που είναι αντίθετη με τον λόγο του Θεού και ‘ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας•’ (Α΄ Θεσσαλονικείς, ε΄:8). Αμήν!
|
«Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα∙ μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη» (Α΄ Κορινθίους,ιγ΄:13),
«Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή έχει ισχύν τινά, ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι' αγάπης ενεργουμένη» (Γαλάτες, ε΄:6),
«εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβραίους, ια΄:1).
Αρχικά λέμε ότι η πίστη που ο Πατέρας Θεός θέλει να έχουμε, είναι καθορισμένη μέσα στον γραμμένο λόγο Του και πρέπει να έχει έργα για να μην είναι νεκρή (Ιακώβου,β΄:17). Το πρώτο έργο της υγιούς πίστης, το ανάφερε ο Ιησούς Χριστός, όταν Τον ρώτησαν, ‘Τι να κάμωμεν, διά να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;’ και απάντησε λέγοντας, ‘Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον, τον οποίον εκείνος απέστειλε’(Ιωάννης, ς΄:28,29).
Συνεπώς η πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ο μοναδικός Σωτήρας, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο οικοδομείται η εκκλησία του Κυρίου. Αυτό διότι όταν ένας άνθρωπος έχει αυτή τη πίστη, ο Πατέρας Θεός θα τον αναγεννήσει και θα τον κάνει παιδί Του (Ιωάννης, α΄:12,13). Αυτό το θαυμαστό γεγονός γίνεται φανερό από τις αλλαγές που έχουν γίνει μέσα στην πνευματική καρδιά του αναγεννημένου ανθρώπου, μιας τη νέα εν Χριστώ ζωή του, την χαρακτηρίζουν η ελευθερία από πάθη και κακές επιθυμίες και η επιθυμία του να τρέφεται πνευματικά με τον γραμμένο λόγο του Θεού. Βέβαια κάθε παιδί του Θεού πρέπει να έχει υπόψη, ότι εννοεί και εκτελεί τις γραμμένες στην Καινή Διαθήκη εντολές, με την βοήθεια του Τριαδικού Θεού, γι’ αυτό δεν πρέπει να υπερηφανεύεται, αλλά να θεωρεί τα πνευματικά του αδέλφια, σαν υπερέχοντα (Φιλιππησίους, β΄:3).
Όσο αφορά τα ερωτήματα, ‘Πώς κάποιος μπορεί να πιστέψει στον Κύριο και αφού πιστέψει, πώς θα διατηρήσει και θα αυξήσει την πίστη του;’ απαντάμε:
Για να πιστέψει κάποιος στον Κύριο, πρέπει να ακούσει γι’ Αυτόν, σύμφωνα με τα γραμμένα, ‘Πως λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον, εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πως θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον, περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πως θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; ..Άρα η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού’(Ρωμαίους, ι΄:14,17).
Αφού κάποιος πιστέψει και επικαλεστεί τον Κύριο Ιησού και ο Πατέρας Θεός τον αναγεννήσει και τον κάνει παιδί Του, πρέπει πάντα να έχει υπόψη του τα επίσης γραμμένα: ‘Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια•’(Γαλάτες, ε΄:22,23), ‘Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε• ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως• κράτει την αιώνιον ζωήν’(Α΄ Τιμόθεον, ς΄:11,12). Συνεπώς κάθε παιδί του Θεού, για να αγωνιστεί νικηφόρα τον καλό αγώνα της πίστης, πρέπει προσευχόμενο να ζητάει πίστη και να πληρώνεται με το Άγιο Πνεύμα, ώστε να έχει τον καρπό Του, μέρος του οποίου είναι η πίστη.
Γραφικά παραδείγματα ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης, που διατήρησαν μέχρι τέλους την πίστη, παρά τις δοκιμασίες που αντιμετώπισαν, αναφέρονται στο 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. Επιλεκτικά αναφέρουμε πρώτα τον Νώε που πίστεψε στα λόγια του Θεού για τον επερχόμενο κατακλυσμό υδάτων, παρόλο που δεν είχε δει μέχρι τότε βροχή και κατασκεύασε την κιβωτό, μέσω της οποίας σώθηκε αυτός και ο οίκος του. Μετά τον ονομασθέντα ‘πατέρα της πίστεως’ Αβραάμ, που πίστεψε στις υποσχέσεις του Θεού και τις είδε να εκπληρώνονται στη ζωή του, παρόλο που ανθρώπινα ήταν αδύνατο να εκπληρωθούν. Μετά τους τρεις παίδες που δεν προσκύνησαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορ, ούτε λάτρεψαν τους θεούς του, αλλά με απόφαση θανάτου έμειναν πιστοί στον αληθινό Θεό, ο οποίος κατέβηκε στην κάμινο του πυρός που τους έριξαν και τους διαφύλαξε.
Επίσης στην περίοδο της επίγειας διακονίας του Κυρίου, βλέπουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων, που πήραν τα αιτήματά τους, βάσει της πίστης τους. Διδακτικό παράδειγμα είναι αυτό της αιμορροούσας γυναίκας η οποία πίστεψε ότι ακόμα και αν αγγίξει τα ιμάτια του Κυρίου θα θεραπευθεί, όπως και έγινε. Το βασικό δίδαγμα είναι ότι η πίστη δεν ενεργοποίησε δική της δύναμη, αλλά του Κυρίου, γι’ αυτό όταν ομολόγησε την θεραπεία που πήρε, ο Κύριος της είπε ‘Θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν• ύπαγε εις ειρήνην και έσο υγιής από της μάστιγός σου’(Μάρκος,ε΄:25-34).Αυτό που εξάγεται σαν κανόνας από τα γραφικά παραδείγματα είναι ότι αν ο πιστός κρατάει σταθερή την πίστη του προς τον Θεό, παρ’ όλες τις δοκιμασίες που περνάει, αυτό κάνει τον Θεό να αναβαθμίσει την ευλογία Του προς αυτόν, γιατί η ευλογία είναι ανάλογη του βαθμού δυσκολίας των δοκιμασιών.
Σχετικά με την σχέση πίστης και ελπίδας, λέμε ότι από τον γραφικό ορισμό της πίστης, συμπεραίνουμε ότι μέσα στην πίστη εμπεριέχεται και η ελπίδα, μιας και η πίστη αποτελεί την βάση που στηρίζονται αυτά που ελπίζουμε και το μέσο που ελέγχουμε αυτά που δεν βλέπουμε. Αυτό το συμπέρασμα επιβεβαιώνεται και από τα εδάφια: « Διότι με την ελπίδα εσώθημεν• ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς• διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, διά της υπομονής περιμένομεν αυτό» (Ρωμαίους, η΄:24,25).
Επιπλέον ο λόγος του Θεού αναφέρει, «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς» (Ρωμαίους,ε΄:1-5). Θα λέγαμε ότι μέσα από τις θλίψεις που περνάει το παιδί του Θεού, βαδίζοντας στην ‘οδό’ του Κυρίου και διακρίνοντας τις ενέργειες του Πατέρα Θεού στη ζωή Του, ‘ωριμάζει’ η ελπίδα σε βεβαία πίστη, ότι ο Θεός θα δοξάσει τα υπομείναντα έως τέλους παιδιά Του. Γι’ αυτό να ξέρουμε ότι δεν βρισκόμαστε μόνοι στην δοκιμασία που περνάμε, διότι ο Τριαδικός Θεός είναι δίπλα μας και μας βοηθά ώστε να μπορούμε να υποφέρουμε.
Όσο αφορά τη σχέση πίστης και αγάπης,πρώτα λέμε ότι η αγάπη είναι μεγαλύτερη από την πίστη και την ελπίδα μιας και θα παραμείνει αιώνια, γιατί στην Βασιλεία των Ουρανών δεν χρειάζεται να πιστεύουμε ή να ελπίζουμε, γιατί θα δούμε τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο και μόνο θα αγαπάμε επειδή θα συμβιώνουμε με τον Θεό που είναι αγάπη. (Α΄ Ιωάννου,δ΄:8). Επίσης η υγιής πίστη ενεργείται δια της αγάπης, γι’ αυτό όπως ο Θεός μας αγάπησε έτσι και εμείς καλούμαστε να αγαπάμε τα αδέλφια μας, αλλά και τους εχθρούς μας, για να αποδείξουμε έμπρακτα ότι είμαστε γνήσια παιδιά Του. Η αγάπη όπως και η πίστη είναι μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος και ένας γραφικός ορισμός της είναι, ‘Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού• και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι’(Α΄ Ιωάννου, ε΄:3). Συνεπώς η αγάπη οικοδομείται όταν ο αναγεννημένος χριστιανός αφού πάρει σταθερή απόφαση να εκτελεί τις γραμμένες στην Καινή Διαθήκη εντολές του Θεού, διατηρεί την κοινωνία του με τον Πατέρα Θεό και με τα εν Χριστώ αδέλφια και εκζητώντας μέσω της αδιάλειπτης προσευχής την πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα, λαμβάνει δύναμη να ενεργεί αλλά και όλο αυξανόμενο τον καρπό Του, μέρος του οποίου είναι η αγάπη και η πίστη.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η οικονομία της χάριτος στην οποία βρισκόμαστε βασίζεται στη πίστη ότι Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που πέθανε σαν άνθρωπος για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για την δικαίωσή μας. Όποιον έχει αυτή τη πίστη ο Πατέρας Θεός τον αναγεννάει και τον κάνει παιδί Του. Κάθε παιδί του Θεού πρέπει να έχει υπόψη ότι, ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’(Εβραίους, ια΄: 6). Η πίστη αποτελεί τη βάση στήριξης της ελπίδας ότι ο Θεός θα κάνει έκβαση στις δοκιμασίες μας και θα μας δοξάσει εφόσον υπομείνουμε μέχρι τέλους, Η υγιής πίστη ενεργείται δια της αγάπης. Η εφαρμογή της αγάπης δεν είναι εύκολη, αλλά η διαδικασία εφαρμογής της, περιλαμβάνει την εκζήτηση μας για πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο μας χορηγεί δύναμη και τον καρπό Του, μέρος του οποίου είναι η αγάπη,ώστε να την εφαρμόζουμε ακόμα και στους εχθρούς μας. Ας παραμένουμε στην υπακοή του γραμμένου λόγου του Θεού, ο οποίος αποτελεί τον οδηγό στη ζωής μας και ο Τριαδικός Θεός θα μας ενισχύει δίνοντάς μας πίστη, ελπίδα και κυρίως αγάπη, έτσι ώστε με την χάρη Του να υπομείνουμε μέχρι το τέλος και να είμαστε μαζί Του αιώνια. Αμήν!
|
|
| 
| 
