«διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς,β΄:11)
Τα Χριστούγεννα όπως γνωρίζουμε, γιορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου. Από τη μια πλευρά, είναι όντως σημαντικό να θυμόμαστε τον Κύριο Ιησού ότι γεννήθηκε και ήρθε στον κόσμο για την σωτηρία μας, από την άλλη όμως όλη αυτή η εμπορικότητα που κυριαρχεί αυτή τη περίοδο κρύβει την ουσία της συγκεκριμένης ημέρας. Καλό είναι να δούμε την πνευματική σημασία της εορτής των Χριστουγέννων σύμφωνα με το λόγο του Θεού.
Η σύλληψη του Κυρίου Ιησού έγινε δια Πνεύματος Αγίου. Αρχικά η μητέρα του Κυρίου Μαρία, ευαγγελίστηκε από τον άγγελο Γαβριήλ, ο οποίος της είπε πως βρήκε χάρη από τον Θεό και ότι θα γεννήσει υιό και θα Τον ονομάσει Ιησού. Η Μαρία δεν ήξερε με ποιο τρόπο θα γινόταν αυτό, διότι σαν αρραβωνιασμένη δεν είχε συζυγική σχέση με τον αρραβωνιαστικό της τον Ιωσήφ. Όταν ρώτησε τον άγγελο εκείνος της είπε πως Πνεύμα Άγιο θα την επισκεφτεί και δύναμη Θεού θα την επισκιάσει και γι’ αυτό το παιδί που θα γεννήσει, θα ονομαστεί Υιός Θεού. Η Μαρία μετά τα λεγόμενα του αγγέλου Γαβριήλ δέχτηκε να συλλάβει τον Κύριο Ιησού (Λουκάς,α΄:26-38). Στη συνέχεια ο Ιωσήφ βλέποντας την αρραβωνιαστικιά του Μαρία έγκυο, σκέφθηκε να την διώξει χωρίς να πάρει είδηση κανένας, διότι όπως ήταν φυσικό θεώρησε ότι τον απάτησε. Ενώ ο Ιωσήφ σκεφτόταν αυτά, ήρθε άγγελος Κυρίου σε όνειρο και του είπε να μη φοβηθεί να κρατήσει την Μαρία για γυναίκα του γιατί το παιδί που είχε συλλάβει ήταν δια Πνεύματος Αγίου και ότι αυτό το παιδί θα σώσει το λαό από τις αμαρτίες τους. Ο Ιωσήφ πίστεψε στα λόγια του αγγέλου, κράτησε σαν γυναίκα του την Μαρία, αλλά δεν είχε συζυγική σχέση μαζί της μέχρι που γεννήθηκε ο πρωτότοκος γιος της, τον οποίο ονόμασε Ιησού που σημαίνει Σωτήρας (Ματθαίος,α΄:18-25).
Ήταν σημαντική και σωτήρια η έλευση του Κυρίου Ιησού στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι ένα απλό ιστορικό πρόσωπο, αλλά ο Υιός του Θεού του ζώντος. Έτσι όπως η παρθένος Μαρία συνέλαβε δια του Αγίου Πνεύματος και γέννησε σαν άνθρωπο τον Υιό του Θεού, με τον ίδιο τρόπο ο Κύριος θέλει να συλληφθεί και να μορφωθεί, μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο κάθε πιστού ανθρώπου, ώστε αυτός να ζήσει αιώνια μαζί Του.
Αυτό φανερώνουν τα λόγια του Κυρίου στον Νικόδημο : «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάννης,γ΄:5). Σ’ αυτά ο Κύριος μιλάει για μια γέννηση που επιτυγχάνεται μόνο δια του λόγου του Θεού ((Ρωμ.,α΄:16,Εφες., ε΄:26) και δια του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος Ιησούς συνεχίζοντας αναφέρει: «Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν. Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται, και που υπάγει∙ ούτως είναι πας όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος» (Ιωάννης, γ΄:7-8).
Δηλαδή η γέννηση που γίνεται από το Άγιο Πνεύμα, παρομοιάζεται με τον άνεμο που ακούς μεν τη βοή του και βλέπεις τα αποτελέσματά του, αλλά δεν γνωρίζεις από πού έρχεται και που πηγαίνει, έτσι και αυτός που έχει γεννηθεί από το Άγιο Πνεύμα, βλέπει τα αποτελέσματα της ενέργειας του Θεού στη ζωή του, αλλά δεν βλέπει τον τρόπο που αυτά πραγματοποιήθηκαν.
Μια τέτοια χαρακτηριστική γέννηση, που αναφέρεται στη Καινή Διαθήκη, την βίωσε ο απόστολος Παύλος. Ο απόστολος Παύλος όσο αφορά την θρησκεία του ήταν Φαρισαίος, γνωστός στους αρχιερείς, από τους οποίους είχε λάβει εξουσία να διώκει την εκκλησία του Κυρίου Ιησού. Πολλούς μαθητές έβαζε στην φυλακή, έδινε ψήφο εναντίον τους όταν τους φόνευαν. Επίσης έμπαινε πολλές φορές σε συναγωγές και τιμωρώντας τους μαθητές τους ανάγκαζε να βλασφημήσουν, η δε δράση του εναντίον τους έφθανε και σε απομακρυσμένες πόλεις. Όταν όμως πήγαινε από την Ιερουσαλήμ προς την Δαμασκό, για να συλλάβει μαθητές του Κυρίου, αυτός και οι συμπορευόμενοι είδαν φως από τον ουρανό υπερβαίνον την λαμπρότητα του ηλίου. Ενώ όλοι τρόμαξαν και έπεσαν κάτω, ο Παύλος άκουσε φωνή από τον ουρανό να του λέει: ‘Σαούλ, Σαούλ γιατί με διώκεις;’ Ο Παύλος ρώτησε ποιος είναι και ο Κύριος του είπε ότι είναι ο Ιησούς και ότι θα τον κάνει υπηρέτη Του, για να μιλήσει στα έθνη που θα αποσταλεί, για όσα είδε και όσα μέλλει να του δείξει, έτσι ώστε να επιστρέψουν από το σκοτάδι στο φως. Ο Παύλος δεν απείθησε στην ουράνια οπτασία, αλλά αμέσως άρχισε να κηρύττει στους ανθρώπους για τον Ιησού, αρχικά στη Δαμασκό, στην Ιερουσαλήμ, στη γη της Ιουδαίας και έπειτα στα έθνη, προτρέποντάς τους να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στο Θεό πράττοντας έργα άξια μετανοίας. Δεν έλεγε τίποτε περισσότερο εκτός από εκείνα που είχαν προφητεύσει ο Μωϋσής και οι προφήτες, ότι δηλαδή ο Χριστός έπαθε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πληρώνοντας για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και αναστήθηκε σαν αναμάρτητος για να δικαιώσει όσους πιστέψουν σ’ Αυτόν.(Πράξεις,κς΄:1-23).
Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας διώκτης της εκκλησίας του Χριστού. Βασάνιζε τους μαθητές, τους έβαζε σε φυλακή, τους ανάγκαζε να βλαστημήσουν και ήταν σύμφωνος και στο να φονευθούν. Όλα αυτά λόγω της θρησκείας του, γιατί νόμιζε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Όταν όμως ο Κύριος του φανερώθηκε και κατάλαβε ποιος είναι ο Ιησούς, μετάνιωσε για όλα τα άσχημα που έκανε, αναγεννήθηκε, βαπτίστηκε στο νερό, έγινε μαθητής και απόστολος του Χριστού και μέχρι που πέθανε με μαρτυρικό θάνατο, για το όνομα του Ιησού Χριστού. Ο Θεός έκανε χάρη σε έναν τέτοιο άνθρωπο, που μόνο κακία είχε στην καρδιά του και τον έκανε ένα νέο άνθρωπο, αναγεννημένο από Αυτόν, χωρίς κακία και μίσος.
Αυτό που ο Θεός έκανε στο Παύλο μπορεί να το κάνει και σε οποιονδήποτε πιστέψει σήμερα. Ο ίδιος ο Παύλος αναφέρει: «Πιστός ο λόγος και πάσης αποδοχής άξιος, ότι ο Ιησούς Χριστός ήλθεν εις τον κόσμον διά να σώση τους αμαρτωλούς, των οποίων πρώτος είμαι εγώ• αλλά διά τούτο ηλεήθην, διά να δείξη ο Ιησούς Χριστός εις εμέ πρώτον την πάσαν μακροθυμίαν, εις παράδειγμα των μελλόντων να πιστεύωσιν εις αυτόν εις ζωήν αιώνιον (Α΄Τιμοθ.,α΄:15,16). Συνεπώς οποιοσδήποτε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός και αν είναι, όταν μετανοήσει, και δεχθεί τον Ιησού Χριστό στη ζωή του, τότε ο Θεός τον αναγεννάει με τη δύναμη του λόγου και δια του Αγίου Πνεύματος και του δίνει αιώνια ζωή.
Αυτά τα Χριστούγεννα ας μη περάσουν ανούσια, αλλά αν δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα, ας γίνουν αφορμή να γνωρίσουμε το Χριστό σαν Σωτήρα. Να πάρουμε ένα Ευαγγέλιο στα χέρια μας και να ζητήσουμε ο Θεός να μας αναγεννήσει και να γράψει το όνομά μας στο βιβλίο της ζωής. Μόνο τότε θα γιορτάζουμε ουσιαστικά τα προσωπικά μας Χριστούγεννα. Αμήν!
|
«Από τότε ήρχισεν ο Ιησούς να κηρύττη και να λέγει, Μετανοείτε∙ διότι επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος, δ΄:17)
Ο Κύριος Ιησούς όπως γνωρίζουμε ήρθε για την σωτηρία του κόσμου και άρχισε το κήρυγμά του, απευθύνοντας στους ανθρώπους που τον άκουγαν μια έκκληση για μετάνοια. Η μετάνοια που θέλει ο Κύριος είναι να παραδεχθούμε ότι η ζωή που κάνουμε μακριά απ’ Αυτόν οδηγεί στην απώλεια και να πάρουμε απόφαση να Τον πλησιάσουμε, διότι ο Θεός δεν είναι ένας αυστηρός κριτής, αλλά ένας αγαθός πατέρας που μας σπλαχνίζεται και θέλει να ζήσουμε αιώνια μαζί Του. Θέλει να Τον πλησιάζουμε με παρρησία και αγάπη, επειδή αυτός είναι αγάπη (Α΄ Ιωάννου, δ΄:8) και να μην έχουμε στο νου μας ότι δεν μας δέχεται επειδή πέφτουμε σε αμαρτίες.
Πολλοί τελώνες και αμαρτωλοί πλησίαζαν τον Κύριο και οι Φαρισαίοι που ήταν σκληρόκαρδοι, ρώτησαν τους μαθητές του Κυρίου: «Δια τι ο διδάσκαλός σας τρώγει μετά των τελωνών και αμαρτωλών;» (Ματθαίος,θ΄:11). Επειδή ο Κύριος τους άκουσε, είπε: «… Δεν έχουσι χρείαν ιατρού οι υγιαίνοντες, αλλ’ οι πάσχοντες. Υπάγετε δε και μάθετε τι είναι, “Έλεον θέλω, και ουχί θυσίαν∙” διότι δεν ήλθον δια να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Ματθαίος,θ΄:12-13). Οι Φαρισαίοι δεν θεωρούσαν τους εαυτούς τους αμαρτωλούς, ενώ οι τελώνες και οι λοιποί αμαρτωλοί είχαν επίγνωση της κατάστασής τους και πλησίαζαν τον Κύριο για να βρουν έλεος. Ο Κύριος δεν είναι κοντά σε αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους ‘υγιή’ και αναμάρτητο, αλλά είναι κοντά σε αυτούς που αισθάνονται και παραδέχονται τον εαυτό τους αμαρτωλό και πλησιάζουν σ’ Αυτόν για να συγχωρεθούν. Αυτό φαίνεται καθαρά στην παραβολή του τελώνη και Φαρισαίου που Κύριος Ιησούς είπε για αυτούς που νόμιζαν ότι ήταν δίκαιοι και καταφρονούσαν τους άλλους ,την οποία αναφέρουμε: «Άνθρωποι δυο ανέβησαν εις το ιερόν δια να προσευχηθώσιν∙ ο εις Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ’ εαυτόν ταύτα∙ Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος ο τελώνης. Νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω. Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων, Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Σας λέγω, Κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος∙ διότι πας ο υψών εαυτόν, θέλει ταπεινωθή∙ ο δε ταπεινών εαυτόν, θέλει υψωθή» (Λουκάς,ιη΄:10-14).
Ο Φαρισαίος καυχιόταν στα καλά του έργα και το χειρότερο καταφρόνησε τον τελώνη, νομίζοντας έτσι ότι ήταν σωστός ενώπιον του Θεού. Από την άλλη, ο τελώνης αισθανόταν συντετριμμένος, έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητάς του. Ο Θεός δεν θέλει να καυχιόμαστε στα καλά μας έργα, ούτε να υποτιμάμε τους συνανθρώπους ή τους αδελφούς μας στην εκκλησία, αλλά να είμαστε ταπεινοί ζητώντας συγχώρεση από τον Κύριο για όσες αμαρτίες πράττουμε. Στον προφήτη Ησαΐα αναφέρεται: «… εις τίνα λοιπόν θέλω επιβλέψει; εις τον πτωχόν, και συντετριμμένον το πνεύμα, και τρέμοντα τον λόγον μου» (Ησαΐας, ξς΄:2).
Όλα αυτά που διαβάζουμε δεν είναι τυχαία. Όλοι λίγο ή πολύ στην απροσεξία μας μπορεί να συμπεριφερθούμε σαν Φαρισαίοι. Αν όχι με τα λόγια, μπορεί με τις σκέψεις μας να καυχιόμαστε για τα καλά μας έργα ή να κατακρίνουμε τον αδελφό ή την αδελφή μας στην εκκλησία ή οποιονδήποτε, για κάποιο λάθος που έκανε. Αυτό αν κάνουμε, στην ουσία σημαίνει έλλειψη αγάπης εκ μέρους μας και πνευματική πτώση που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Επειδή ο Θεός μας αγαπά, μας ελέγχει για τα λάθη μας, είτε δια του Πνεύματος του Αγίου είτε με τους εργάτες που έχει θέσει στην εκκλησία Του. Αν αγαπάμε τον Θεό και τα αδέλφια μας, θα παραδεχτούμε τα λάθη μας, θα μετανοήσουμε και θα ζητήσουμε συγγνώμη. Όταν μετανοούμε ειλικρινά και ζητάμε συγγνώμη από τον Θεό, αλλά και από όσους βλάψαμε, ο Θεός μας συγχωρεί, σύμφωνα με το γραμμένο «Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας» (Α΄ Ιωάννου, α΄: 9).
Η ζωή εν Χριστώ, για να είναι καρποφόρα απαιτείται μια διαρκής πνευματική επαφή με τον Χριστό και τον λόγο Του, μιας και ο ίδιος είπε: ‘Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν’ (Ιωάννης, ιε΄:5). Συνεπώς εναπόκειται στον κάθε αναγεννημένο χριστιανό να κρατά αυτή την αδιάλειπτη επαφή με τον Κύριο μέσω της προσευχής, της μελέτης του λόγου και μέσω της συμμετοχής του στις λειτουργίες της εκκλησίας, όπως έκαναν τα πρώτα αδέλφια μας που ‘ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων και εν τη κοινωνία και εν τη κλάσει του άρτου (Θεία Κοινωνία) και εν ταις προσευχαις’.(Πράξεις,β΄:22)
Ο Κύριος θέλει να παραλάβει μια αγία και άμωμη εκκλησία. Έτσι αυτό που όλοι οι πιστοί έχουμε να κάνουμε, είναι να κοιτάξουμε τον αγιασμό μας και την πνευματική μας οικοδομή για να κατοικήσει ο Χριστός πλουσίως μέσα μας, ώστε να φθάσει ο καθένας μας να πει, όπως ο απόστολος Παύλος, ‘ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί’(Γαλάτας, β΄:20). Βέβαια όσο βρισκόμαστε στο φθαρτό μας σκήνωμα, θα ισχύει το ‘Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. (Α΄ Ιωάννου, α΄: 8), γι’ αυτό καλό είναι κάθε μέρα να ζητάμε από τον Κύριο να μας συγχωρεί, εφόσον και εμείς θα συγχωρούμε όσους μας βλάπτουν.
Στη συνέχεια αναφέρουμε κάποιες συμβουλές που ο λόγος του Θεού γράφει σχετικά με τον αγιασμό: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού, άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν∙ υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινός∙ καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις. Και εν πάσι τούτοις, ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα∙ και γίνεσθε ευγνόμωνες. Ο λόγος του Χριστού ας κατοική εν υμίν πλουσίως, μετά πάσης σοφίας∙ διδάσκοντες και νουθετούντες αλλήλους με ψαλμούς και ύμνους και ωδάς πνευματικάς, εν χάριτι ψάλλοντες εκ της καρδίας υμών προς τον Κύριον. Και παν ό,τι αν πράττητε εν λόγω ή εν έργω, πάντα εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού πράττετε, ευχαριστούντες δι’ αυτού τον Θεόν και Πατέρα» (Κολοσσαείς,γ΄:12-17).
Συνοψίζοντας λέμε ας μείνουμε στον Χριστό και θα δούμε καρπό στη ζωή μας. Βέβαια στη περίπτωση που είμαστε σε πτώση, καλό είναι να μετανοήσουμε, να λυπηθούμε κατά Θεό, διότι η κατά Θεό λύπη γεννά μετάνοια προς σωτηρία αμεταμέλητο (Β΄ Κορινθίους, ζ΄:10) και να επιστρέψουμε στον Κύριο. Ας κοιτάξουμε να φαίνεται ο Χριστός στη ζωή μας, με το να έχουμε ανυπόκριτη αγάπη προς τα αδέλφια μας εν Χριστώ πρώτα και έπειτα προς τους άλλους, ακόμα και προς τους εχθρούς μας. Μετάνοια και επιστροφή λοιπόν και ο Χριστός θα μας ανορθώσει και θα μας γεμίσει με την αγάπη Του. Αμήν!
|
|
| 
| 
