«Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα∙ μεγαλητέρα δε τούτων είναι η αγάπη» (Α΄ Κορινθίους,ιγ΄:13),
«Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή έχει ισχύν τινά, ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι' αγάπης ενεργουμένη» (Γαλάτες, ε΄:6),
«εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων» (Εβραίους, ια΄:1).
Αρχικά λέμε ότι η πίστη που ο Πατέρας Θεός θέλει να έχουμε, είναι καθορισμένη μέσα στον γραμμένο λόγο Του και πρέπει να έχει έργα για να μην είναι νεκρή (Ιακώβου,β΄:17). Το πρώτο έργο της υγιούς πίστης, το ανάφερε ο Ιησούς Χριστός, όταν Τον ρώτησαν, ‘Τι να κάμωμεν, διά να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;’ και απάντησε λέγοντας, ‘Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον, τον οποίον εκείνος απέστειλε’(Ιωάννης, ς΄:28,29).
Συνεπώς η πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και ο μοναδικός Σωτήρας, αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο, πάνω στον οποίο οικοδομείται η εκκλησία του Κυρίου. Αυτό διότι όταν ένας άνθρωπος έχει αυτή τη πίστη, ο Πατέρας Θεός θα τον αναγεννήσει και θα τον κάνει παιδί Του (Ιωάννης, α΄:12,13). Αυτό το θαυμαστό γεγονός γίνεται φανερό από τις αλλαγές που έχουν γίνει μέσα στην πνευματική καρδιά του αναγεννημένου ανθρώπου, μιας τη νέα εν Χριστώ ζωή του, την χαρακτηρίζουν η ελευθερία από πάθη και κακές επιθυμίες και η επιθυμία του να τρέφεται πνευματικά με τον γραμμένο λόγο του Θεού. Βέβαια κάθε παιδί του Θεού πρέπει να έχει υπόψη, ότι εννοεί και εκτελεί τις γραμμένες στην Καινή Διαθήκη εντολές, με την βοήθεια του Τριαδικού Θεού, γι’ αυτό δεν πρέπει να υπερηφανεύεται, αλλά να θεωρεί τα πνευματικά του αδέλφια, σαν υπερέχοντα (Φιλιππησίους, β΄:3).
Όσο αφορά τα ερωτήματα, ‘Πώς κάποιος μπορεί να πιστέψει στον Κύριο και αφού πιστέψει, πώς θα διατηρήσει και θα αυξήσει την πίστη του;’ απαντάμε:
Για να πιστέψει κάποιος στον Κύριο, πρέπει να ακούσει γι’ Αυτόν, σύμφωνα με τα γραμμένα, ‘Πως λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον, εις τον οποίον δεν επίστευσαν; και πως θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον, περί του οποίου δεν ήκουσαν; και πως θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; ..Άρα η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού’(Ρωμαίους, ι΄:14,17).
Αφού κάποιος πιστέψει και επικαλεστεί τον Κύριο Ιησού και ο Πατέρας Θεός τον αναγεννήσει και τον κάνει παιδί Του, πρέπει πάντα να έχει υπόψη του τα επίσης γραμμένα: ‘Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια•’(Γαλάτες, ε΄:22,23), ‘Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε• ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα. Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως• κράτει την αιώνιον ζωήν’(Α΄ Τιμόθεον, ς΄:11,12). Συνεπώς κάθε παιδί του Θεού, για να αγωνιστεί νικηφόρα τον καλό αγώνα της πίστης, πρέπει προσευχόμενο να ζητάει πίστη και να πληρώνεται με το Άγιο Πνεύμα, ώστε να έχει τον καρπό Του, μέρος του οποίου είναι η πίστη.
Γραφικά παραδείγματα ανθρώπων της Παλαιάς Διαθήκης, που διατήρησαν μέχρι τέλους την πίστη, παρά τις δοκιμασίες που αντιμετώπισαν, αναφέρονται στο 11ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής. Επιλεκτικά αναφέρουμε πρώτα τον Νώε που πίστεψε στα λόγια του Θεού για τον επερχόμενο κατακλυσμό υδάτων, παρόλο που δεν είχε δει μέχρι τότε βροχή και κατασκεύασε την κιβωτό, μέσω της οποίας σώθηκε αυτός και ο οίκος του. Μετά τον ονομασθέντα ‘πατέρα της πίστεως’ Αβραάμ, που πίστεψε στις υποσχέσεις του Θεού και τις είδε να εκπληρώνονται στη ζωή του, παρόλο που ανθρώπινα ήταν αδύνατο να εκπληρωθούν. Μετά τους τρεις παίδες που δεν προσκύνησαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορ, ούτε λάτρεψαν τους θεούς του, αλλά με απόφαση θανάτου έμειναν πιστοί στον αληθινό Θεό, ο οποίος κατέβηκε στην κάμινο του πυρός που τους έριξαν και τους διαφύλαξε.
Επίσης στην περίοδο της επίγειας διακονίας του Κυρίου, βλέπουμε πολλά παραδείγματα ανθρώπων, που πήραν τα αιτήματά τους, βάσει της πίστης τους. Διδακτικό παράδειγμα είναι αυτό της αιμορροούσας γυναίκας η οποία πίστεψε ότι ακόμα και αν αγγίξει τα ιμάτια του Κυρίου θα θεραπευθεί, όπως και έγινε. Το βασικό δίδαγμα είναι ότι η πίστη δεν ενεργοποίησε δική της δύναμη, αλλά του Κυρίου, γι’ αυτό όταν ομολόγησε την θεραπεία που πήρε, ο Κύριος της είπε ‘Θύγατερ, η πίστις σου σε έσωσεν• ύπαγε εις ειρήνην και έσο υγιής από της μάστιγός σου’(Μάρκος,ε΄:25-34).Αυτό που εξάγεται σαν κανόνας από τα γραφικά παραδείγματα είναι ότι αν ο πιστός κρατάει σταθερή την πίστη του προς τον Θεό, παρ’ όλες τις δοκιμασίες που περνάει, αυτό κάνει τον Θεό να αναβαθμίσει την ευλογία Του προς αυτόν, γιατί η ευλογία είναι ανάλογη του βαθμού δυσκολίας των δοκιμασιών.
Σχετικά με την σχέση πίστης και ελπίδας, λέμε ότι από τον γραφικό ορισμό της πίστης, συμπεραίνουμε ότι μέσα στην πίστη εμπεριέχεται και η ελπίδα, μιας και η πίστη αποτελεί την βάση που στηρίζονται αυτά που ελπίζουμε και το μέσο που ελέγχουμε αυτά που δεν βλέπουμε. Αυτό το συμπέρασμα επιβεβαιώνεται και από τα εδάφια: « Διότι με την ελπίδα εσώθημεν• ελπίς δε ήτις βλέπεται δεν είναι ελπίς• διότι εκείνο, το οποίον βλέπει τις, διά τι και ελπίζει; Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, διά της υπομονής περιμένομεν αυτό» (Ρωμαίους, η΄:24,25).
Επιπλέον ο λόγος του Θεού αναφέρει, «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού. Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις, γινώσκοντες ότι θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς» (Ρωμαίους,ε΄:1-5). Θα λέγαμε ότι μέσα από τις θλίψεις που περνάει το παιδί του Θεού, βαδίζοντας στην ‘οδό’ του Κυρίου και διακρίνοντας τις ενέργειες του Πατέρα Θεού στη ζωή Του, ‘ωριμάζει’ η ελπίδα σε βεβαία πίστη, ότι ο Θεός θα δοξάσει τα υπομείναντα έως τέλους παιδιά Του. Γι’ αυτό να ξέρουμε ότι δεν βρισκόμαστε μόνοι στην δοκιμασία που περνάμε, διότι ο Τριαδικός Θεός είναι δίπλα μας και μας βοηθά ώστε να μπορούμε να υποφέρουμε.
Όσο αφορά τη σχέση πίστης και αγάπης,πρώτα λέμε ότι η αγάπη είναι μεγαλύτερη από την πίστη και την ελπίδα μιας και θα παραμείνει αιώνια, γιατί στην Βασιλεία των Ουρανών δεν χρειάζεται να πιστεύουμε ή να ελπίζουμε, γιατί θα δούμε τον Θεό πρόσωπο προς πρόσωπο και μόνο θα αγαπάμε επειδή θα συμβιώνουμε με τον Θεό που είναι αγάπη. (Α΄ Ιωάννου,δ΄:8). Επίσης η υγιής πίστη ενεργείται δια της αγάπης, γι’ αυτό όπως ο Θεός μας αγάπησε έτσι και εμείς καλούμαστε να αγαπάμε τα αδέλφια μας, αλλά και τους εχθρούς μας, για να αποδείξουμε έμπρακτα ότι είμαστε γνήσια παιδιά Του. Η αγάπη όπως και η πίστη είναι μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος και ένας γραφικός ορισμός της είναι, ‘Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού• και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι’(Α΄ Ιωάννου, ε΄:3). Συνεπώς η αγάπη οικοδομείται όταν ο αναγεννημένος χριστιανός αφού πάρει σταθερή απόφαση να εκτελεί τις γραμμένες στην Καινή Διαθήκη εντολές του Θεού, διατηρεί την κοινωνία του με τον Πατέρα Θεό και με τα εν Χριστώ αδέλφια και εκζητώντας μέσω της αδιάλειπτης προσευχής την πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα, λαμβάνει δύναμη να ενεργεί αλλά και όλο αυξανόμενο τον καρπό Του, μέρος του οποίου είναι η αγάπη και η πίστη.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η οικονομία της χάριτος στην οποία βρισκόμαστε βασίζεται στη πίστη ότι Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού που πέθανε σαν άνθρωπος για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για την δικαίωσή μας. Όποιον έχει αυτή τη πίστη ο Πατέρας Θεός τον αναγεννάει και τον κάνει παιδί Του. Κάθε παιδί του Θεού πρέπει να έχει υπόψη ότι, ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’(Εβραίους, ια΄: 6). Η πίστη αποτελεί τη βάση στήριξης της ελπίδας ότι ο Θεός θα κάνει έκβαση στις δοκιμασίες μας και θα μας δοξάσει εφόσον υπομείνουμε μέχρι τέλους, Η υγιής πίστη ενεργείται δια της αγάπης. Η εφαρμογή της αγάπης δεν είναι εύκολη, αλλά η διαδικασία εφαρμογής της, περιλαμβάνει την εκζήτηση μας για πλήρωση με το Άγιο Πνεύμα, το οποίο μας χορηγεί δύναμη και τον καρπό Του, μέρος του οποίου είναι η αγάπη,ώστε να την εφαρμόζουμε ακόμα και στους εχθρούς μας. Ας παραμένουμε στην υπακοή του γραμμένου λόγου του Θεού, ο οποίος αποτελεί τον οδηγό στη ζωής μας και ο Τριαδικός Θεός θα μας ενισχύει δίνοντάς μας πίστη, ελπίδα και κυρίως αγάπη, έτσι ώστε με την χάρη Του να υπομείνουμε μέχρι το τέλος και να είμαστε μαζί Του αιώνια. Αμήν!
|
«Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών∙ έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου, ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών»(Α΄ Κορινθίους,ιε΄:20-21).
Το Χριστιανικό Πάσχα είναι η μεγαλύτερη εορτή στον χριστιανικό κόσμο, κατά την οποία γιορτάζεται το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας, η Ανάσταση του Υιού του Θεού και Σωτήρα, Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για να πάρει κάθε είδους αμαρτία που μας χωρίζει από την αγάπη του Θεού προς εμάς και αναστήθηκε για να μας δικαιώσει μπροστά Του (Ρωμαίους,δ΄:25). Αυτό το έργο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου, αποτελεί τον μόνο τρόπο σωτηρίας κάθε πιστού ανθρώπου, γιατί μόνο με αυτό, ικανοποιήθηκε ταυτόχρονα η αγάπη και η δικαιοσύνη του Πατέρα Θεού. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα των ενεργειών του Θεού, φαινόταν αδύνατο να εκδηλωθούν ταυτόχρονα, διότι η μεν αγάπη θα αποδεικνυόταν με την συγχώρεση του ένοχου αμαρτωλού ανθρώπου η δε δικαιοσύνη με την καταδίκη του. Τη λύση σ’ αυτή την ασυμβατότητα την έδωσε ο Κύριος, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος δέχθηκε να γεννηθεί σαν άνθρωπος δια του Αγίου Πνεύματος, μέσω της παρθένου Μαρίας, να πειραστεί όμοια με εμάς χωρίς αμαρτία, να κηρύξει το Ευαγγέλιο, να ευεργετήσει και να θεραπεύσει όλους τους καταδυναστευμένους από τον διάβολο και τελικά να πληρώσει, σαν αναμάρτητος, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, έτσι ώστε όποιος θα επικαλεστεί το όνομα Του να σωθεί.
Για τον λόγο αυτό, κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει υπόψη αυτό που είναι γραμμένο για τον Κύριο, ότι ‘δεν υπάρχει δι' ουδενός άλλου η σωτηρία• διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν’(Πράξεις,δ΄:12). Άρα μόνο όποιος επικαλεστεί και γνωρίσει τον Ιησού Χριστό στην ζωή του θα σωθεί και κατά συνέπεια μόνο τότε θα καταλάβει το σχέδιο του Πατέρα Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Αυτό το θαυμαστό σχέδιο ολοκληρώθηκε πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, όταν ο Κύριος λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα Του, είπε ‘τετέλεσται’, που στα νέα Ελληνικά σημαίνει ‘όλα έγιναν’ ή με άλλα λόγια ‘η αποστολή εκτελέστηκε’(Ιωάννης,ιθ΄:30). Ο Κύριος δεν μπορούσε να μείνει στον Άδη, γιατί δεν έπραξε καμία αμαρτία, γι’ αυτό ο θάνατος δεν είχε εξουσία επάνω Του και ο Πατέρας Θεός Τον ανέστησε και τον έκανε ‘πρωτότοκο των νεκρών’. Έτσι και εμάς, όσους επικαλούμαστε τον Κύριο και πράττουμε μέχρι τέλους το θέλημά Του, ο Πατέρας Θεός θα μας αναστήσει δίνοντάς μας ένα νέο αθάνατο πνευματικό σώμα, ώστε σαν νύμφη εκκλησία να ζούμε αιώνια μαζί Του και με τον νυμφίο μας Ιησού Χριστό, στην Βασιλεία των Ουρανών (Α΄ Κορινθίους,ιε΄:20-55).
Μία πρώτη συμμετοχή στον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, βιώνουμε σαν άνθρωποι που θέλουμε να κάνουμε το θέλημα του Κυρίου και να ζούμε τη νέα εν Χριστώ ζωή, όταν αφού πιστέψουμε, βαπτιστούμε στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Τότε θάβουμε τον παλιό άνθρωπο των αμαρτιών μας μέσα στο νερό του βαπτίσματος και αναστηνόμαστε σε ένα νέο άνθρωπο που δεν θα κάνει πλέον την παλιά αμαρτωλή ζωή. Διαβάζουμε σχετικά στο λόγο του Θεού: «΄Η αγνοείτε ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν; Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτοῦ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ἵνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρῶν δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτοῦ, θέλομεν είσθαι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεως»(Ρωμαίους,ς΄:3-5). Δηλαδή ο Πατέρας Θεός μας δίνει την σωτηρία και γράφει το όνομά μας στο βιβλίο της ζωής, όταν πιστέψουμε στον Υιό Του Ιησού Χριστό και βαπτιστούμε στο νερό με δική μας απόφαση, που αποτελεί μαρτυρία αγαθής συνείδησης (Μάρκος,ις΄:16, Α΄ Πέτρου,γ΄:21).
Ο νέος εν Χριστώ άνθρωπος που βγαίνει από το βάπτισμα, είναι ένα αναγεννημένο παιδί του Θεού, που αν μένει σε κοινωνία με τον Πατέρα Θεό, έχει την δύναμη να μην περπατάει στην αμαρτία, αλλά να πράττει και να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα. Αυτό άλλωστε αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα της αναγέννησης και της σωτηρίας που έλαβε. Δηλαδή το ότι μπορεί να νικάει πάθη και επιθυμίες που πριν τον νικούσαν, να αποχωρίζει τον εαυτό του από τις κακές συναναστροφές που τον επηρεάζουν στο να πράττει την αμαρτία και να επιλέγει να συναναστρέφεται με ανθρώπους που έχουν επιλέξει και αυτοί τον Ιησού Χριστό, με αποτέλεσμα να αλλάξει και αυτών η ζωή και να ζουν σύμφωνα με το θέλημά Του. Αυτός που θέλει να κάνει το θέλημα του Κυρίου θα έχει τον Τριαδικό Θεό μαζί του, δεν θα είναι μόνος. Αυτό διότι ο αναστημένος Κύριος, λίγο πριν να αναληφθεί, μεταξύ των άλλων είπε στους μαθητές Του, ‘..ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. Αμήν’ (Ματθαίος, κη΄:20). Συνεπώς, παντού όπου και εάν βρίσκεται το παιδί του Θεού, ο Κύριος το βλέπει και το ακούει και είναι έτοιμος να το βοηθήσει σε οποιαδήποτε ώρα ανάγκης αν βρεθεί και Τον ζητήσει.
Βέβαια οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είναι δύσκολο ένας άνθρωπος να πιστέψει ενσυνείδητα στην ανάσταση του Χριστού και γενικά στην ανάσταση των νεκρών. Ακόμα και άνθρωποι που ζήσανε με τον Κύριο, όπως ο απόστολός Θωμάς, ο οποίος αρχικά δεν πίστεψε όταν του είπαν οι άλλοι μαθητές ότι είδαν τον Κύριο αναστημένο και τους είπε ότι για να πιστέψει θέλει όχι μόνο να δει τον Κύριο, αλλά και να ψηλαφίσει τις ουλές από τα καρφιά και την λόγχη, στα χέρια και στην πλευρά Του. Ο Κύριος του φανέρωσε τον εαυτό Του μετά από 8 ημέρες και του είπε να ψηλαφίσει τα χέρια και την πλευρά Του και να μη είναι άπιστος αλλά πιστός. Τότε ο Θωμάς είπε προς Αυτόν, ‘Ο Κύριός μου και ο Θεός μου’. (Ιωάννης,κ΄:24-28).
Γι’ αυτό όταν κάποιοι συνάνθρωποί μας δυσκολεύονται να πιστέψουν στην ανάσταση του Κυρίου, θα τους προτείναμε, εφόσον βέβαια συμφωνούν ότι το να διαπιστώσουν ότι ο Χριστός είναι αναστημένος είναι πρωταρχικής σημασίας ζήτημα για την πορεία της ζωής τους, να κάνουν ένα μικρό βήμα πίστης και να χτυπήσουν την πόρτα που λέγεται ‘Ιησούς Χριστός’. Αν το κάνουν αυτό με ειλικρίνεια, ο αναστημένος Κύριος θα τους αποκαλύψει με κάποιο τρόπο τον εαυτό Του. Βέβαια εμείς δεν μπορούμε να πείσουμε κανέναν με ανθρώπινα επιχειρήματα, αλλά μπορούμε να τους πούμε το τί έκανε ο Ιησούς Χριστός στη ζωή μας και για τη σωτηρία που μας χάρισε, ώστε και οι ίδιοι να Τον επικαλεστούν, για να αποκτήσουν προσωπική εμπειρία κάποιας ενέργειας Του και να πεισθούν ότι είναι ζωντανός. Όπως ο Κύριος φανέρωσε τον εαυτό Του στον Θωμά, θα φανερώσει και σε όποιον Τον ζητά, κάποια ενέργειά Του, ή κάποιο σημείο της παρουσίας Του.
Όσο αφορά την ανάσταση των εν Χριστώ νεκρών, ο λόγος του Θεού αναφέρει: ‘Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Διότι εάν πιστεύωμεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας διά του Ιησού θέλει φέρει μετ' αυτού. Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες, όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας•επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ' ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον, έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θέλομεν αρπαχθή μετ' αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα, και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου. Λοιπόν παρηγορείτε αλλήλους με τους λόγους τούτους’ (Α΄ Θεσσαλονικείς, δ΄:13-18). Ο λόγος του Θεού αναφέρει ακόμη μία επιμέρους ανάσταση, αυτών που θανάτωσε ο αντίχριστος και στο τέλος την ανάσταση των ανθρώπων όλων των αιώνων, που θα κριθούν σύμφωνα με τα έργα τους (Αποκάλυψη, κ΄: 4-6, 11-15).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για να δώσει σε όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν, ζωή αιώνια μαζί Του, στη Βασιλεία των Ουρανών. Αυτός θα μετασχηματίσει τα φθαρτά μας σώματα και θα τα κάνει σύμμορφα με το ένδοξο δικό Του σώμα (Φιλιππησίους,γ΄:21). Ας πάρουμε λοιπόν σταθερή απόφαση να είμαστε μαζί του μέχρι τέλους, ώστε όταν έρθει η ώρα της ανάστασης ή της μεταμόρφωσής μας, να μας παραλάβει μαζί Του αιώνια. Αμήν!
|
|
| 
| 
