«Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατείτε ακριβώς∙ μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους,ε΄:15-16)
Η ζωή του αληθινού χριστιανού είναι μια ζωή αγία, γεμάτη καλοσύνη και γενικά μια ζωή που μεταδίδει πνευματική και ψυχική υγεία στη κοινωνία. Η καλή διαγωγή του χριστιανού δεν είναι προϊόν ανθρώπινων ενεργειών αλλά είναι το αποτέλεσμα της πίστης του στον Ιησού Χριστό και της αλλαγής που έχει συμβεί, λόγω της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο. Συνεπώς καθένας που λέγεται χριστιανός και έχει τον Θεό μέσα του, θα πρέπει να φανερώνει μια αγία ζωή και προς τους έξω.
Βέβαια ο αναγεννημένος χριστιανός, ως παιδί του Θεού, δεν περπατάει σύμφωνα με το θέλημα των ανθρώπων αλλά στη ζωή του έχει καταστατικό το λόγο του Θεού και θέλει η ζωή του να είναι σύμφωνη με αυτόν. Μελετάει το λόγο του Θεού γνωρίζοντας ότι ‘Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού’(Ματθαίος, δ΄:4) και προσέχει ώστε η ζωή του να είναι φως Χριστού μέσα στον κόσμο.
Για να συμβαίνει αυτό, προϋπόθεση εκ μέρους του χριστιανού είναι η σωστή ιεράρχηση και διαχείριση των αναγκών της ζωής του, γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι η αγάπη του προς τον Κύριο, πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους και όλα. Ο χριστιανός που αγαπάει και σέβεται τον Κύριο είναι αυτός που Τον έχει αρχηγό και ποιμένα της ζωής του και επιθυμεί να ελέγχεται και να καθοδηγείται απ’ Αυτόν. Κατά συνέπεια είναι αυτός που κοιτάει να εξαγοράζει τον καιρό του μένοντας στο θέλημα του Θεού, χωρίς να συμβιβάζει τα πράγματα του κόσμου με τα πράγματα του Θεού. Έτσι αποδεικνύει την αγάπη του προς το Θεό, με το ότι προτιμάει το θέλημα του Θεού και απορρίπτει το θέλημα του κόσμου που είναι ‘η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου’(Α΄ Ιωάννου, β΄:16).
Ένα τέτοιο παράδειγμα απόρριψης κοσμικού φρονήματος, βλέπουμε στη περίπτωση του Δανιήλ και των τριών φίλων του, που έβαλαν στη καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα φαγητά του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, τα οποία ήταν απαγορευμένα από τον Μωσαϊκό νόμο. Τότε ο Δανιήλ είπε στον αρχιευνούχο του βασιλιά να τους δώσει όσπρια και νερό για δέκα μέρες αντί των φαγητών του βασιλιά και μετά να τους ξαναδεί και να συγκρίνει τα πρόσωπά τους με τα πρόσωπα των νέων που θα τρώγανε τα φαγητά του βασιλιά. Μετά το τέλος των δέκα ημερών τα πρόσωπα του Δανιήλ και των τριών φίλων του ήταν ωραιότερα και παχύτερα στη σάρκα από αυτά των νέων που έτρωγαν από τα φαγητά του βασιλιά (Δανιήλ,α΄:8-15).
Επί πλέον ο Δανιήλ μας φανερώνει το πώς σαν πιστοί, θα εξαγοράζουμε σωστά τον χρόνο μας. Αναφέρουμε σχετικά ότι ο βασιλιάς Δαρείος, έβαλε τον Δανιήλ να προΐσταται σε όλους τους προέδρους και τους σατράπες, λόγω της σοφίας και της εργατικότητας που τον διέκρινε. Τότε αυτοί τον φθόνησαν και επειδή δεν έβρισκαν αφορμή να τον κατηγορήσουν, μιας και ήταν συνεπής σε όλες τις υποχρεώσεις του, σκέφθηκαν να βρουν πρόφαση εναντίον του, με βάση την πίστη που είχε στον αληθινό Θεό. Έτσι έπεισαν τον βασιλιά να υπογράψει διάταγμα, βάσει του οποίου για ένα μήνα, όποιος έκανε αίτηση σε οποιοδήποτε Θεό ή άνθρωπο, εκτός του βασιλιά, θα ριχνόταν στο λάκκο με τα λιοντάρια. Ο Δανιήλ όταν έμαθε ότι υπογράφηκε το διάταγμα δεν φοβήθηκε, αλλά ‘έπιπτεν επί τα γόνατα αυτού τρίς της ημέρας, προσευχόμενος και δοξολογών ενώπιον του Θεού αυτού, καθώς έκαμνε πρότερον’. Οι αντίζηλοί του τον κατηγόρησαν και ανάγκασαν το βασιλιά να διατάξει να ρίξουν το Δανιήλ στο λάκκο με τα λιοντάρια. Όμως ο Θεός τον ελευθέρωσε με αποτέλεσμα ο Δαρείος να εκδώσει διάταγμα σε όλους τους υπηκόους του, να σέβονται τον αληθινό Θεό του Δανιήλ (Δανιήλ,ς΄:1-28).
Έτσι και σήμερα σε κάθε χριστιανό που τρέφεται μόνο από το λόγο του Θεού, προσεύχεται αδιάλειπτα και πληρώνεται με Άγιο Πνεύμα, η ζωή του θα είναι ευλογημένη και αυτή η ευλογία θα είναι φανερή και προς τους έξω.
Η σοφία που χρειάζεται ο χριστιανός για να περπατήσει σωστά στη ζωή του δίνεται μόνο από τον Θεό. Μας μιλάει σχετικά ο Ιάκωβος λέγοντας: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ' είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών» (Ιακώβου,γ΄:13-18).
Συνεπώς ‘η άνωθεν σοφία’ είναι καθαρή, διότι δεν έχει μώμο και υστεροβουλία. Ειρηνική, διότι η ειρήνη του Θεού, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, είναι βασικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του ανθρώπου του Θεού. Επιεικής, διότι τη χαρακτηρίζει η επιείκεια και η κατανόηση στα λάθη του άλλου, με περίσσεια αγάπης. Ευπειθής, διότι πείθεται και υπακούει με προθυμία σε ότι είναι αληθινό και ωφέλιμο, δηλαδή στο θέλημα του Θεού. Πλήρης ελέους και καλών καρπών, διότι κάνει έλεος και καλά έργα σε όλους τους ανθρώπους ακόμα και στους εχθρούς. Αμερόληπτος, διότι δεν δείχνει προσωποληψία αλλά είναι σύμφωνη με τη δικαιοσύνη του Θεού. Τέλος, ανυπόκριτος, διότι δεν υποκρίνεται απέναντι στον άλλον αλλά το ναι είναι ναι και το όχι είναι όχι.
Ακόμη ο Ιάκωβος μας προτρέπει να ζητάμε με πίστη από το Θεό τη σοφία, αν είμαστε ελλιπείς, που σίγουρα είμαστε και θα μας δοθεί (Ιακώβου, α΄:5). Για να εργαστεί ο χριστιανός τη σοφία, ξεκινάει πρώτα από το φόβο του Κυρίου, μιας και ‘Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου’(Παροιμίαι, θ΄:9). Ο φόβος του Κυρίου κρατάει τον άνθρωπο ταπεινό, γι’ αυτό και η σοφία που δίνει ο Θεός είναι προς δόξα του ονόματός Του και όχι για τη δόξα κανενός ανθρώπου. Οι χριστιανοί που δοξάζουν το Θεό με τη ζωή τους, ο Θεός που θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, θα τους χρησιμοποιήσει για να σωθούν και άλλοι άνθρωποι και να δουν όλοι το φως της ζωής που είναι ο Ιησούς Χριστός. Έτσι το δικό μας μέρος είναι να είμαστε καλοί αναμεταδότες του φωτός Χριστού που έχουμε μέσα μας ώστε να το δουν και άλλοι άνθρωποι και να σωθούν.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Θεός είναι ο χορηγός της σοφίας και θέλει να μας δώσει τη δική του σοφία, η οποία θα μας φανεί χρήσιμη στη πνευματική και κοινωνική μας ζωή. Για να συμβεί αυτό, το μέρος κάθε αναγεννημένου χριστιανού είναι να εκτιμήσει σωστά αυτή την ‘άνωθεν σοφία’ και να καθιερώσει όπως ο Δανιήλ, χρόνο για την απόκτησή της, μέσω της προσευχής και της μελέτης του λόγου του Θεού. Αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά όπως ο Κύριος Ιησούς απαρνήθηκε το ανθρώπινο θέλημά Του και επέλεξε το θέλημα του Πατέρα Θεού, δοξάζοντάς Τον με τη ζωή και με τη θυσία Του, έτσι και εμείς καλούμαστε να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας και να επιλέγουμε μέχρι τέλους το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, ώστε ο καθένας μας να Τον δοξάσει, φανερώνοντας ‘εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας’.
Ας ζητάμε από τον Θεό, όσο ονομάζεται το σήμερα, να μας διδάξει να είμαστε σοφοί διαχειριστές του χρόνου, στον καθημερινό αγώνα της πνευματικής και κοινωνικής μας ζωής, προς δόξα του Αγίου Ονόματός Του. Γνωρίζουμε ότι αυτός ο καλός αγώνας δεν είναι εύκολος, αλλά να μη ξεχνάμε ότι όσο επιλέγουμε το θέλημα του Πατέρα Θεού, Αυτός θα είναι μαζί μας και με τη χάρη και τη δύναμη Του, θα τερματίσουμε τον αγώνα νικητές και θα είμαστε μαζί Του εις τους αιώνες των αιώνων . Αμήν!
|
«Δια τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Μάρκος,ια΄:24)
Τα λόγια του παραπάνω εδαφίου, τα είπε μεταξύ άλλων, ο Κύριος Ιησούς στους μαθητές του, όταν είδαν ξεραμένη τη συκιά που δεν είχε σύκα λόγω εποχής, την οποία είχε καταραστεί ο Κύριος την προηγούμενη μέρα. Βέβαια ο Κύριος δεν είναι παράλογος ούτε νευρικός, αλλά χρησιμοποίησε τη συκιά για να διδάξει τους μαθητές Του, το βασικό μάθημα της πίστης. Αρχικά ο Κύριος τους είπε να έχουν πίστη Θεού και ανέφερε σαν παράδειγμα ότι όποιος πει σε ένα βουνό να ριφθεί στη θάλασσα, χωρίς να διστάσει στην καρδιά του, τότε θα γίνει ότι πει. Στη συνέχεια τους επισήμανε ότι όσα αιτήματα προσεύχονται να έχουν πίστη ότι θα τα λάβουν και θα πάρουν απάντηση. Ο Κύριος ολοκλήρωσε αυτή τη διδασκαλία στους μαθητές Του, λέγοντας ότι όταν προσεύχονται να συγχωρούν εάν έχουν κάτι με κάποιον, για να συγχωρεί και ο Ουράνιος Πατέρας τις δικές τους αμαρτίες. (Μάρκος,ια΄:11-26). Πιστεύουμε ότι ο Κύριος αυτά που είπε περί συγχώρεσης, αφορούν ένα από ‘τα βουνά’ που δια πίστεως πρέπει να ρίξουμε στη ‘θάλασσα’, δηλαδή το να συγχωρούμε με τη καρδιά μας, αυτά που κάνουν οι άλλοι εναντίον μας. Ο Κύριος δίνει έμφαση στην πίστη μιας και ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν• διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’ (Εβραίους, ια΄:6).
Ένα χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα πίστης με αποτελέσματα είναι η περίπτωση της αιμορροούσας γυναίκας. Η συγκεκριμένη γυναίκα για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, είχε δαπανήσει όλη την περιουσία της σε γιατρούς και όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, αλλά έγινε χειρότερα. Όταν άκουσε για τον Κύριο, πίστεψε ότι αν μόνο αγγίξει το ρούχο Του θα θεραπευτεί. Όμως επειδή λόγω της ασθένειάς της, ο Μωσαϊκός νόμος θεωρούσε ακάθαρτο όποιον άγγιζε, πήγε πίσω από τον κόσμο και άγγιξε κρυφά τον Κύριο. Αμέσως αισθάνθηκε ότι σταμάτησε η ρύση του αίματός της, ο δε Κύριος κατάλαβε ότι θεραπευτική δύναμη βγήκε από μέσα Του και ρώτησε το πλήθος των παρευρισκομένων, ποιος Τον άγγιξε. Τότε η γυναίκα ομολόγησε τι έκανε και ο Κύριος της είπε να έχει θάρρος και ότι η πίστη της την έσωσε (Μάρκος,η΄:43-48). Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι η πίστη της γυναίκας, δεν ενεργοποίησε δικές της δυνάμεις, όπως κάποιοι άπιστοι ισχυρίζονται για να ερμηνεύσουν τις θεραπείες που λαμβάνουν οι πιστοί, αλλά ενεργοποίησε δύναμη που βγήκε από τον Κύριο, η οποία τη θεράπευσε. Συνεπώς επαληθεύτηκε η υπόσχεση του Κυρίου, διότι η γυναίκα πίστεψε ότι θα θεραπευθεί αγγίζοντας το ρούχο του Κυρίου και ο Κύριος τη θεράπευσε. Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι εκτός από τη πίστη, άλλη προφανής προϋπόθεση για να απαντήσει ο Κύριος στα αιτήματά μας, είναι αυτά να συμφωνούν με το θέλημά Του (Α΄ Ιωάννου,ε΄:14-15).
Προσευχή με πίστη ώστε να υπάρχει αποτέλεσμα σωματικής και πνευματικής θεραπείας, απαιτείται εκτός από το μέρος του ασθενή πιστού και από το μέρος των πρεσβυτέρων που προσεύχονται. Διαβάζουμε σχετικά: «Ασθενεί τις μεταξύ σας; Ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν με έλαιον εν τω ονόματι του Κυρίου. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα, και ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν∙ και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι σγχωρηθή εις αυτόν» (Ιακώβου,ε΄:14-15).
Άλλο παράδειγμα που φανερώνει τα αποτελέσματα της προσευχής με πίστη των ανθρώπων του Θεού, διαβάζουμε στο βιβλίο της Εξόδου. Τότε ο Μωυσής είπε στον Ιησού του Ναυή, να εκλέξει άνδρες για να πολεμήσουν τον Αμαλήκ που είχε έρθει να πολεμήσει το λαό Ισραήλ. Ο Ιησούς του Ναυή έκανε ότι του είπε ο Μωυσής και πολεμούσε τον Αμαλήκ, ενώ ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Ώρ ανέβηκαν στη κορυφή του βουνού. Όταν ο Μωυσής ύψωνε το χέρι του προσευχόμενος με τη ράβδο του Θεού, νικούσε ο λαός Ισραήλ, ενώ όταν κατέβαζε το χέρι του νικούσε ο Αμαλήκ. Επειδή ο Μωυσής κουράστηκε να σηκώνει τα χέρια του, οι δυο συνεργάτες έβαλαν μια πέτρα και κάθισε ο Μωυσής, ενώ παράλληλα εκείνοι δεξιά και αριστερά του, κρατούσαν υψωμένα τα χέρια του, χωρίς να υψώνουν τα δικά τους και έτσι τα χέρια του Μωυσή έμειναν υψωμένα μέχρι τη δύση του ηλίου. Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς του Ναυή νίκησε τους Αμαλήκιτες. (Έξοδος,ιζ΄:8-16).
Ένα προφανές μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι ότι το αποτέλεσμα αυτής της μάχης δεν εξαρτάτο από τα υλικά όπλα και τη σωματική ρώμη των πολεμιστών αλλά από τη προσευχή με πίστη και τη συνεργασία των ανθρώπων του Θεού. Έτσι και σήμερα, όσοι γνωρίσαμε τον Κύριο σαν προσωπικό μας Σωτήρα, καλούμαστε να κρατήσουμε τα λόγια του Κυρίου ενωμένα με τη πίστη μας και να ανεβαίνουμε στο ‘όρος’ της προσευχής ‘υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και διαλογισμού’ και προσευχόμενοι ‘υπέρ αλλήλων’, ώστε να πάρουμε νίκες στο πεδίο των μαχών που δίνουμε ενάντια στις δυνάμεις του πονηρού και στο σαρκικό φρόνημα.
Η δύναμη του Θεού μπορεί να φανεί και στην εκκλησιαστική προσευχή, όταν δηλαδή όλη η εκκλησία έχει ένα αίτημα, το φέρνει με πίστη στον Κύριο και ο Κύριος ενεργεί. Τέτοιο παράδειγμα έχουμε στην περίπτωση που ο Ηρώδης αφού φόνευσε τον Ιάκωβο, φυλάκισε τον Πέτρο με σκοπό να θανατώσει και αυτόν. Τότε η εκκλησία άρχισε να προσεύχεται ακατάπαυστα στο Θεό για τον Πέτρο. Το βράδυ της προηγούμενης μέρας που θα περνούσε ο Ηρώδης τον Πέτρο από δίκη, ενώ αυτός κοιμόταν, ήρθε άγγελος Κυρίου, λύθηκαν από μόνα τους τα δεσμά, του είπε να φορέσει τα σανδάλια και τα ρούχα του και τον έφερε στη σιδερένια πύλη, η οποία άνοιξε από μόνη της. Ο Πέτρος κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε άγγελο και τον ελευθέρωσε και πήγε στο σπίτι όπου γινόταν προσευχή για αυτόν. Εκείνοι τον είδαν και ο Πέτρος τους διηγήθηκε πώς ο Κύριος τον ελευθέρωσε (Πράξεις,ιβ΄:1-17).
Εδώ βλέπουμε ότι όλη η εκκλησία είχε αίτημα την απελευθέρωση του Πέτρου και το πεδίο μάχης για το λαού του Θεού είναι στην προσευχή όπου όλη η εκκλησία δέεται ένθερμα και ο Θεός ενεργεί. Η εκκλησία έχει κεφαλή τον αναστημένο Ιησού Χριστό, ο οποίος την περιθάλπει και την καθαρίζει ώστε να είναι αγία και άμωμη.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο χριστιανός δεν μάχεται με όπλα ανθρώπινα αλλά με όπλα πνευματικά. Ένα τέτοιο όπλο είναι η προσευχή με πίστη η οποία μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα γύρω μας και να μετατρέψει τις δύσκολες καταστάσεις σε εύκολες. Τίποτα δεν είναι αδύνατο στο Θεό και αυτό πρέπει να το πιστέψουμε με την καρδιά μας. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός, σαν καλός Πατέρας, θα εκπαιδεύσει όλα τα γνήσια παιδιά Του, μέσω των θλίψεων και των δοκιμασιών, ‘διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού’ Στα πλαίσια αυτής της παιδείας εντάσσονται οι καθυστερημένες ή αρνητικές απαντήσεις του Κυρίου σε αιτήματά μας (Εβραίους, ιβ΄:1-11). Όμως σε κάθε περίπτωση, Κύριος θέλει για όλα τα αιτήματά μας να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν και να πιστεύουμε ότι ‘τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ’ (Λουκάς, ιη΄:27). Αμήν!
|
|
| 
| 
