«Ο Κύριος είναι δύναμις του λαού αυτού∙ αυτός είναι και υπεράσπισις της σωτηρίας του κεχρισμένου αυτού» (Ψαλμός κη΄:8).
«ενδυναμούμενοι εν πάση δυνάμει κατά το κράτος της δόξης αυτού εις πάσαν υπομονήν και μακροθυμίαν» (Κολοσσαείς, α΄:11).
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε δύσκολους καιρούς όπου παρ’ όλες τις ευκολίες και τα μέσα που προσφέρει η μεγάλη ανάπτυξη της τεχνολογίας, τα προβλήματα στη ζωή των ανθρώπων είτε αυτά είναι οικογενειακά ή κοινωνικά ή επαγγελματικά ή περιβαλλοντικά ή σωματικής και ψυχικής υγείας, σύμφωνα με τα καθημερινά δελτία τύπου και τις στατιστικές βαίνουν αυξανόμενα. Αυτά τα προβλήματα επηρεάζουν και τα παιδιά του Θεού. Όταν ένας άνθρωπος, που δεν πιστεύει στο Θεό, αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα στη ζωή του, αυτό που κάνει για τη λύση τους είναι να στηριχθεί αποκλειστικά στις δυνάμεις του, στα χρήματά του και στη βοήθεια άλλων ανθρώπων. Ο λαός του Θεού και πιο συγκεκριμένα οι άνθρωποι που έχουν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα, έχουν εμπειρίες με τις ενέργειες του Πατέρα Θεού, γι’ αυτό το πρώτο που κάνουν για τη λύση των προβλημάτων τους είναι να προσευχηθούν με πίστη σ’ Αυτόν, διότι γνωρίζουν ότι ο Θεός σαν καλός Πατέρας ακούει την προσευχή και είναι ο μόνος που δίνει σωστή λύση και ειρήνη στην κάθε ψυχή που Τον εκζητάει.
Βέβαια ο κάθε πιστός έχει τη δική του δοκιμασία, η οποία ποικίλει από χριστιανό σε χριστιανό ανάλογα με τη πνευματική του ηλικία και αφιέρωση. Το σίγουρο είναι ότι η δοκιμασία δεν είναι πιο δυνατή από την δύναμη του Θεού, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που ο Θεός σε κάποιες δοκιμασίες δίνει σχετικά άμεσα λύση και σε κάποιες άλλες επιτρέπει παράταση της δοκιμασίας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σε κάθε περίπτωση ο αναγεννημένος λαός του Θεού καλείται να στηρίζεται πρώτα και πάνω από όλους και όλα στον Πατέρα Θεό και να προσεύχεται σ’ Αυτόν με πίστη και ελπίδα ότι θα δώσει απάντηση στο αίτημα που υποβάλλει.
Για παράδειγμα αναφέρουμε μια μεγάλη δοκιμασία που ήρθε στην πρώτη αποστολική εκκλησία του Κυρίου Ιησού, κατά την οποία ο Ηρώδης αφού φόνευσε με μάχαιρα τον Ιάκωβο, φυλάκισε τον Πέτρο με σκοπό να θανατώσει και αυτόν μετά την εορτή του Πάσχα που μεσολαβούσε. Ενώ ο Πέτρος ήταν στη φυλακή φυλασσόμενος από 16 στρατιώτες, η εκκλησία του Κυρίου προσευχόταν ακατάπαυστα ώστε ο Θεός να τον ελευθερώσει. Ο Θεός άκουσε την προσευχή του λαού Του και ελευθέρωσε τον Πέτρο, στέλνοντας έναν άγγελό Του. Ο Πέτρος στη συνέχεια παρουσιάστηκε στους αδελφούς και τους είπε πώς ο Κύριος τον ελευθέρωσε από την φυλακή (Πράξεις,ιβ΄:1-17).
Βλέπουμε ότι σ’ αυτή τη δοκιμασία ότι ο Θεός επέτρεψε να πεθάνει ο απόστολος Ιάκωβος, αλλά τον απόστολο Πέτρο τον ελευθέρωσε. Γενικά δεν ξέρουμε γιατί ενέργησε έτσι ο Θεός, ούτε γιατί και σήμερα μπορεί να επιτρέψει τον πρόωρο θάνατο κάποιου παιδιού Του. Το βέβαιο και παρήγορο είναι ότι το παιδί Του θα πάει στην αγκαλιά Του. Όμως το ότι ο Θεός πήρε τον Ιάκωβο, δεν έκανε την εκκλησία να σταματήσει να προσεύχεται, αλλά συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι ο Κύριος να απαντήσει και δικαιώθηκε στον αγώνα που έκανε για τη διεκδίκηση της απελευθέρωσης του Πέτρου.
Όπως ο Πέτρος ήταν αλυσοδεμένος από τον Ηρώδη λόγω της πίστης του, έτσι και σήμερα κάποια αγαπημένα πρόσωπα είναι αλυσοδεμένα, λόγω της αμαρτίας τους, από τον εχθρό της ψυχής και δεν μπορούν να ελευθερωθούν από μόνα τους. Γι’ αυτό το παιδί του Θεού πρέπει να προσεύχεται με πίστη στον ζώντα Θεό να ελευθερώσει και να προσθέσει αυτά τα πρόσωπα στην εκκλησία Του. Όπως η εκκλησία δικαιώθηκε στον αγώνα των προσευχών που έκανε για τον Πέτρο, το ίδιο θα συμβεί και σε μας αν μένουμε στο θέλημά Του και ζητάμε σύμφωνα με αυτό. Από μόνοι μας είμαστε ανίσχυροι να λύσουμε το πρόβλημα, όμως εφόσον στηριζόμαστε στη δύναμη του Θεού, τότε με πάσα βεβαιότητα Αυτός θα δώσει τη σωστή λύση, επειδή όποιος πιστεύει σε Εκείνον δεν θα ντροπιαστεί (Ρωμαίους, ι΄: 11).
Βέβαια υπάρχουν περιπτώσεις που τα προβλήματα στη ζωή του χριστιανού, είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας που υπάρχει στη ζωή του. Διαβάζουμε σχετικά: «Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου• Διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως, τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Δια τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι. Αλλ’ όταν κρινόμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, δια να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου» (Α΄ Κορνθίους,ια΄:28-32). Δηλαδή αν παίρνουμε μέρος ανάξια, στη Θεία Κοινωνία του σώματος και αίματος του Κυρίου Ιησού, που γίνεται κάθε Κυριακή, τότε θα λάβουμε κατάκριση από τον Θεό. Γι’ αυτό είναι σημαντικό πριν λάβουμε μέρος, να διακρίνουμε αν δεχόμαστε κάποια αμαρτία να παραμένει στη ζωή μας, όπως ένα σαρκικό πάθος ή να μη συγχωρούμε κάποιον για κάτι που μας έκανε. Αν ενώ έχουμε τέτοια αμαρτία λαβαίνουμε σώμα και αίμα Κυρίου, τότε ο Θεός ενεργεί με παιδεία προκειμένου να μετανοήσουμε. Μια τέτοια παιδεία είναι μπορεί να είναι μια ασθένεια που επιτρέπει ο Κύριος προκειμένου να επανέλθουμε στο θέλημά Του. Όμως το ότι ο Θεός επιτρέπει αυτή την ασθένεια, αυτό δεν είναι για να μας εκδικηθεί αλλά επειδή μας αγαπά, διεκδικεί τη ψυχή μας για τον ουρανό, ώστε να μετανοήσουμε και να ζήσουμε αιώνια μαζί Του. Μόνο προσοχή να μη κάνουμε τι ίδιο λάθος που έκαναν οι φίλοι του Ιώβ και οι μαθητές του Κυρίου, ώστε να εκλαμβάνουμε κάθε ασθένεια σαν αποτέλεσμα αμαρτίας. Γι’ αυτό ας εξετάζουμε τον εαυτό μας και όχι τους άλλους και αν καταλάβουμε ότι είμαστε σε αμαρτία να μετανοήσουμε και να ζητήσουμε τη δύναμη που χορηγεί ο Πατέρας Θεός, δια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να την αφήσουμε και να λαβαίνουμε μέρος στη Θεία Κοινωνία προς ευλογία.
Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί: ‘ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν’(Ρωμαίους, η΄:28). Συνεπώς ακόμα και αν τα πράγματα δεν φαίνεται να πάνε καλά, ξέρουμε ότι μέσω αυτών ο Κύριος εργάζεται το αγαθό για μας, γιατί Εκείνος είναι αγαθός. Οποιαδήποτε μεγάλη και χρόνια δοκιμασία επιτρέπει να μας συμβαίνει, δεν σημαίνει ότι ο μας ξέχασε ή έχασε την δύναμή Του, αλλά ότι εργάζεται με τρόπο που δεν καταλαβαίνουμε την ώρα της δοκιμασίας, για να φέρει τελικά αγαθό αποτέλεσμα, σύμφωνα με το αιώνιο συμφέρον της ψυχής μας.
Συνοψίζοντας λέμε ότι Κύριος είναι η δύναμη του λαού Του, γιατί μόνο αυτός έχει τη σοφία και τη δύναμη να δώσει λύση σε κάθε δύσκολο πρόβλημα των παιδιών Του. Να παραμείνουμε στον αγώνα τον καλό και ας φαίνεται ότι δεν παίρνουμε τα αιτήματά μας, διότι μένοντας θα λάβουμε περισσότερα από αυτά που νομίζουμε ότι θα λάβουμε. Μη νομίζουμε ότι ο Θεός μας εγκατέλειψε όταν βλέπουμε ότι οι δυσκολίες συνεχίζονται, αλλά να προσμένουμε την απάντησή Του, μένοντας στην πίστη και διεκδικώντας τα αιτήματά μας με τις προσευχές μας. Γι’ αυτό να μη αποβάλλουμε την παρρησία μας που έχει μεγάλη μισθαποδοσία και να έχουμε υπόψη:‘ότι ο αιώνιοςΘεός, ο Κύριος, ο Ποιητής των άκρων της γης, δεν ατονεί και δεν αποκάμνει; δεν εξιχνιάζεται η φρόνησις αυτού. Δίδει ισχύν εις τους ητονημένους και αυξάνει την δύναμιν εις τους αδυνάτους. Και οι νέοι θέλουσιν ατονήσει και αποκάμει, και οι εκλεκτοί νέοι θέλουσιν αδυνατήσει παντάπασιν• αλλ' οι προσμένοντες τον Κύριον θέλουσιν ανανεώσει την δύναμιν αυτών• θέλουσιν αναβή με πτέρυγας ως αετοί• θέλουσι τρέξει και δεν θέλουσιν αποκάμει• θέλουσι περιπατήσει και δεν θέλουσιν ατονήσει’ (Ησαΐας,μ΄:28-31). Αμήν!
|
«...η δοκιμασία της πίστεώς σας εργάζεται υπομονήν. η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, δια να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς» (Ιακώβου, α΄: 3,4).
Ο Πατέρας Θεός, σαν καλός πατέρας, έχει σκοπό μέσα σε αυτή την επίγεια ζωή, να εκπαιδεύσει όλα τα παιδιά Του, ώστε να γίνουν δόκιμοι χριστιανοί και να εισέλθουν πλούσια στη βασιλεία των Ουρανών. Στα πλαίσια αυτής της παιδείας, επιτρέπει να έρχονται δοκιμασίες και θλίψεις στη ζωή των παιδιών Του, ώστε μέσα από αυτές εργάζεται την υπομονή τους, η οποία υπομονή με τη σειρά της εργάζεται την τελειοποίηση και ολοκλήρωσή τους.
Η έκφραση ‘η δοκιμασία της πίστεως εργάζεται υπομονή’, πιστεύουμε ότι έχει να κάνει με την υπομονή προσμονής της απάντησης του Θεού σε κάποια θλίψη που περνάμε ή αίτημα που έχουμε. Χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα υπομονής είναι αυτή που επέδειξε ο Ιώβ, τον οποίο όλοι οι πιστοί μακαρίζουμε, διότι υπόμεινε χωρίς να χάσει τη πίστη του, τις μεγάλες δοκιμασίες που πέρασε και στο τέλος βλέπουμε ότι ο Κύριος έκανε έκβαση αποδεικνύοντας ότι είναι πολυεύσπλαχνος και οικτίρμων (Ιακώβου,ε΄:11).
Ο Ιώβ ήταν άνθρωπος του Θεού, άμεμπτος, ευθύς, που φοβόταν τον Θεό και άπεχε από το να κάνει το κακό (Ιώβ, α΄:1). Άμεμπτος, δηλαδή δεν μπορούσε να τον κατηγορήσει κάποιος για κάτι, ήταν σωστός με όλους. Φοβόταν τον Θεό, γιατί όπως απέδειξε με την υπομονή στις δοκιμασίες του, Τον αγαπούσε πιο πάνω από όλους και από όλα που Αυτός του είχε δώσει. Σε έναν τέτοιο άνθρωπο λοιπόν, ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο να τον πειράξει, για να αποδειχθεί αυτή η άνευ όρων πίστη και αγάπη του στο Θεό. Στην πρώτη φάση της δοκιμασίας του, έχασε την ίδια μέρα, τα 10 παιδιά του και όλη την περιουσία του. Όμως εκείνος δεν απίστησε, ούτε τα έβαλε με το Θεό, ακόμα και όταν ο διάβολος πήρε νέα άδεια για νέα δοκιμασία, οπότε και τον πάταξε με έλκος κακό από τα πόδια έως την κορυφή του. Μία επί πλέον δοκιμασία ήταν και οι κατηγορίες των φίλων του, που του έλεγαν ότι αυτά τα έπαθε, λόγω αμαρτιών που είχε κάνει. Ο Ιώβ έμεινε στο θέλημα του Θεού, έδειξε υπομονή και τελικά ‘έστρεψεν ο Κύριος την αιχμαλωσίαν του Ιώβ, αφού προσηυχήθη υπέρ των φίλων αυτού• και έδωκεν ο Κύριος εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον’ (Ιώβ, μβ΄:10). Δηλαδή ένας άνθρωπος που ήταν τέλειος στα μάτια του Θεού, ήρθε σε πολύ σκληρή και μεγάλη δοκιμασία αλλά ο Θεός, σαν δίκαιος μισθαποδότης, τελικά τον δικαίωσε για την πίστη και την υπομονή που έδειξε, δείχνοντας έτσι ότι ο άνθρωπος που θα πιστεύει μέχρι τέλους σ’ Αυτόν, δεν θα ντροπιαστεί.
Έτσι και σήμερα ο Πατέρας Θεός γνωστοποιεί δια του αποστόλου Παύλου στα αναγεννημένα παιδιά Του, ότι: ‘Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.’ (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Μέσα στις θλίψεις που περνάμε επιτελείται κάποιο πνευματικό έργο, σύμφωνα με το γραμμένο: «Και ουχί μόνον τούτο, αλλά και καυχώμεθα εις τας θλίψεις∙ γινώσκοντες ότι η θλίψις εργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς δεν καταισχύνει, διότι η αγάπη του Θεού είναι εκκεχυμένη εν ταις καρδίαις ημών δια Πνεύματος Αγίου του δοθέντος εις ημάς» (Ρωμαίους,ε΄:3-5). Συνεπώς όλα όσα εργάζεται ο Θεός μέσα από τις θλίψεις, πηγάζουν από την αγάπη που έχει για μας σαν καλός Πατέρας και έχουν σκοπό την πνευματική μας αύξηση. Υπόσχεται ότι δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε παραπάνω από τις δυνάμεις μας και ότι έχει την εξουσία να δώσει λύση σε κάθε μας πρόβλημα, τη στιγμή που Εκείνος γνωρίζει. Εμείς μπορεί να μη βλέπουμε τη λύση του Θεού, αλλά πρέπει να πιστεύουμε και να ελπίζουμε ότι θα τη λάβουμε και προσευχόμενοι με υπομονή να περιμένουμε μέχρι τη δούμε στη ζωή μας (Μάρκος, ια΄:24, Ρωμαίους,η΄:25).
Καλό είναι κάθε πιστός την ώρα που δοκιμάζεται να ανακαλεί στη μνήμη του την περίπτωση που ο Κύριος ανάγκασε τους μαθητές Του να μπουν στο πλοίο και να περάσουν στην απέναντι ακτή της λίμνης με ενάντιο τον άνεμο, ενώ Εκείνος ανέβηκε στο όρος για να προσευχηθεί. Ο Κύριος προσευχόταν και οι μαθητές βασανιζόταν κωπηλατώντας στο μέσο της θάλασσας, με ενάντιο τον άνεμο. Ο Κύριος τους άφησε να κωπηλατούν πολλές ώρες και περί τα ξημερώματα τους επισκέφθηκε περπατώντας πάνω στα κύματα, μπήκε στο πλοίο τους και ο άνεμος σταμάτησε (Μάρκος, ς΄:45-51).Έτσι και εμείς να ξέρουμε ότι την ώρα που δοκιμαζόμαστε, ο Κύριος προσεύχεται για μας, μπορεί να μας αφήνει μόνους κάποιο διάστημα, αλλά αν υπομένουμε την παιδεία Του, θα δούμε την επέμβασή Του, έστω λίγο πριν αποκάμουμε.
Ο Θεός, εφόσον το ζητάμε, θα μας δίνει δύναμη να υπομένουμε στη δοκιμασία και να υπακούμε στο λόγο Του. Επειδή σαν άνθρωποι φταίμε σε πολλά, όταν μετανοούμε μας συγχωρεί και καθαρίζει τις αμαρτίες μας με το αίμα του Ιησού Χριστού. Άρα αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να βαδίζουμε στη στενή οδό του Κυρίου κουβαλώντας κάθε μέρα το σταυρό μας, όταν πέφτουμε να σηκωνόμαστε και να συνεχίζουμε τον καλό αγώνα και δια της υπομονής θα κερδίσουμε τις ψυχές μας (Λουκάς,κα΄:19).
Η υπομονή, όπως αναφέραμε σε προηγούμενο άρθρο είναι ένα σκαλοπάτι της πνευματικής σκάλας που οδηγεί στη βασιλεία των Ουρανών, όπως μας περιγράφει ο απόστολος Πέτρος: « …προσθέσατε… εις δεν την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν..» (Β΄ Πέτρου,α΄:5-6). Ο λόγος του Θεού αναφέρει επί πλέον, ‘Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν• διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ’ (Γαλάτας, ς΄:9)…. ‘Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν’ (Εβραίους,ι΄:36). Βλέπουμε ότι η εκτέλεση του θελήματος του Θεού προηγείται της εκπλήρωσης της επαγγελίας, διότι πώς θα λάβουμε κάτι από τον Θεό αν δεν κάνουμε το θέλημά Του; Η επαγγελία μέχρι να εκπληρωθεί, χρειάζεται υπομονή και δοκιμάζεται ο χριστιανός στο πέρασμα του χρόνου μέχρις ότου έρθει η εκπλήρωσή της. Μέσα στο χρόνο αναμονής συντελείται μέσα στον εσωτερικό άνθρωπο του πιστού, η οικοδόμηση του θελήματος του Θεού και κατά συνέπεια η πνευματική του αύξηση. Πιο συγκεκριμένα, σ’ αυτό το δύσκολο χρονικό διάστημα, διαπιστώνουμε τις ελλείψεις μας και καλούμαστε όπως ο Ιώβ, να μη τα βάλουμε με το Θεό, αλλά προσευχόμενοι να ζητήσουμε δύναμη Πνεύματος Αγίου, ώστε να μη αποκάμουμε και να λάβουμε την επαγγελία.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η υπομονή με την οποία μας εργάζεται ο Θεός, έχει έργο τέλειο μέσα μας πρώτα για την οικοδομή μας, αλλά και μελλοντικό έργο το οποίο ετοιμάζει ο Θεός μέσα από μας για ευλογία και άλλων. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάζουμε συνεχώς κατά πόσο είμαστε στο θέλημα του Θεού και να είμαστε προσευχόμενοι σε επικοινωνία μαζί Του σε κάθε δοκιμασία που περνάμε.
Οι θλίψεις είναι προσωρινές στη ζωή μας, ο μελλοντικός όμως καρπός τον οποίο θα μας δώσει ο Θεός είναι πολύ μεγαλύτερος από τις θλίψεις που περνάμε τώρα. Ας μη αισθανόμαστε μόνοι όταν δοκιμαζόμαστε αγωνιζόμενοι τον καλό αγώνα της πίστης, αλλά να ξέρουμε ότι ο Πατέρας Θεός εξακολουθεί να μας αγαπάει παρά τις πολλές μας πτώσεις, ο Ιησούς Χριστός μεσιτεύει στον Πατέρα για τα αιτήματά μας και το Άγιο Πνεύμα ικετεύει ένθερμα σύμφωνα με τις πραγματικές μας ανάγκες και μας χορηγεί τον καρπό Του, στοιχείο του οποίου είναι η μακροθυμία που περιέχει την υπομονή .
Ας μη αποκάμουμε βλέποντας σαν άλυτο το πρόβλημα που έρχεται στη ζωή μας αλλά να αποβλέπουμε στον αρχηγό και τελειωτή της πίστης μας Κύριο Ιησού Χριστό και κάποια στιγμή ο καθένας μας προσωπικά θα ομολογήσει όπως ο Δαυίδ ότι: «Περιέμεινα εν υπομονή τον Κύριο, και έκλινε προς εμέ, και ήκουσε της κραυγής μου∙ και με ανεβίβασεν εκ λάκκου ταλαιπωρίας, εκ βορβορώδους πηλού, και έστησεν επί πέτραν τους πόδας μου, εστερέωσε τα βήματά μου»(Ψαλμός, μ΄:1-2). Αμήν!
|
|
| 
| 
