«Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς διά σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε• και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς διά να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου» (Έξοδος, ιβ΄:13).
«Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς ήσθε άζυμοι∙ διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός» (Α΄ Κορινθίους,ε΄:7).
Η εορτή του Πάσχα που λεγόταν και εορτή των αζύμων, ξεκίνησε σαν εορτή του λαού Ισραήλ, που εορταζόταν κάθε χρόνο την Άνοιξη, τον πρώτο μήνα του Ισραηλιτικού έτους, διαρκούσε 7 μέρες και αποτελούσε ανάμνηση της απελευθέρωσης των Ισραηλιτών από τη δουλεία τους στους Αιγυπτίους. Η εορτή περιλάμβανε τη θυσία ενός χρονιάρικου αρνιού ή κατσικιού, το οποίο έπρεπε να φαγωθεί μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα, τη συγκεκριμένη μέρα του μήνα από τους ενοίκους της οικίας, ενώ με το αίμα της θυσίας έπρεπε να βαφούν οι παραστάτες της εξώπορτας της οικίας. Αυτό διότι μόνο τις οικίες με τους αιματοβαμμένους παραστάτες θα προσπερνούσε ο άγγελος, ενώ στις υπόλοιπες θα έμπαινε και θα θανάτωνε όλα τα πρωτότοκα, ανθρώπους και ζώα. Αυτή η θανατηφόρα ενέργεια του Θεού εναντίον των εξουσιαστών Αιγυπτίων, αποτέλεσε την τελική θεομηνία που ανάγκασε τον βασιλιά τους Φαραώ, να αφήσει ελεύθερο τον λαό Ισραήλ (Έξοδος, ιβ΄:1-51).
Μετά από περίπου 1400 χρόνια από αυτό το γεγονός, ο Πατέρας Θεός, έστειλε τον Υιό Του Ιησού Χριστό, ο οποίος με το έργο, τη θυσία και την ανάστασή Του έγινε ‘ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου’ (Ιωάννης,α΄:29). Αυτό διότι ο Κύριος Ιησούς επέλεξε να πάθει και να θυσιαστεί πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, τις ημέρες της εορτής του Εβραϊκού Πάσχα, ικανοποιώντας μ’ αυτή Του τη θυσία ταυτόχρονα την δικαιοσύνη και αγάπη του Πατέρα Θεού. Και αυτό διότι η δικαιοσύνη επιβάλλει την τιμωρία του ενόχου, ενώ η αγάπη τη συγχώρησή του. Γι’ αυτό είναι γραμμένο ‘τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού’ (Β΄Κορινθίους,ε΄:21).
Έτσι μέσω αυτής της θυσίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός σαν αμνός άμωμος και άσπιλος πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που θα πιστέψει και θα επικαλεστεί το όνομα Του, να καθαριστεί από τις αμαρτίες του και να σωθεί.
Συνεπώς ο Κύριος δεν σταυρώθηκε μάταια, αλλά ο καρπός της θυσίας Του είναι εκατομμύρια άνθρωποι που πίστεψαν σ’ Αυτόν ανά τους αιώνες και έλαβαν την αιώνια ζωή που προσφέρει. Γι’ αυτό η θυσία Του είναι μοναδική και αναντικατάστατη και αυτό γιατί εκεί που η ψυχή μας θα πήγαινε στον αιώνιο θάνατο, ο μόνος αναμάρτητος Κύριος, με το αθώο αίμα της θυσίας Του, έγινε μέσο απολύτρωσης και ιλασμός των αμαρτιών, για όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων που πιστεύουν σ’ Αυτόν, ώστε να μην έχει εξουσία ο θάνατος στην ψυχή τους και να λαμβάνουν δωρεάν αιώνια ζωή.
Ο Κύριος πέθανε στη θέση μας, για να εξαλείψει το ενοχοποιητικό έγγραφο των αμαρτιών μας, έτσι ώστε όσοι Τον δεχθούμε, ο Πατέρας Θεός να μας αναγεννήσει και να μας κάνει παιδιά Του, δίνοντάς μας μία νέα πνευματική καρδιά χωρίς αμαρτία. Βέβαια επειδή απερισκέπτως θα εξακολουθούμε να φταίμε σε πολλά, εφόσον θα μετανοούμε ο Κύριος δεν θα παύει από το να μας καθαρίζει καθημερινά από μικρές ή μεγάλες αμαρτίες που κάνουμε, σύμφωνα με το γραμμένο ‘εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων,και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας’ (Α΄Ιωάννου,α΄:7).
Καλό είναι να επισημάνουμε ότι η Ανάσταση του Κυρίου Ιησού δεν είναι συμβολικό αλλά ένα πραγματικό γεγονός και αποτελεί συνέπεια του γεγονότος ότι ο Κύριος δεν είχε αμαρτία, με αποτέλεσμα ο θάνατος σαν μισθός της αμαρτίας, να μη έχει εξουσία πάνω Του. Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός τον ανέστησε με ουράνιο σώμα και τον κατέστησε μοναδικό σωτήρα και μεσίτη (Πράξεις, δ΄:12,Α΄Τιμόθεον,β:5). Έτσι ο αναστημένος Κύριος είναι ζωντανός σήμερα και μπορεί να φανερώσει τον εαυτό Του σε κάθε άνθρωπο που Τον επικαλείται, με σκοπό να τον αναστήσει από τον πνευματικό θάνατο που βρίσκεται, ώστε να ζει ελεύθερος σ’ αυτή τη ζωή και αιώνια μαζί Του.
Ο Κύριος κουβαλώντας τον Σταυρό Του προς το Γολγοθά, έδωσε παράδειγμα σε όσους θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, κουβαλώντας το δικό μας σταυρό, μέχρι το τέλος της ζωής μας. Όπως ο Κύριος παρέδωσε τον εαυτό Του στο θέλημα του Πατέρα, έτσι και εμείς να παραδίδουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του ουράνιου Πατέρα μας, έτσι ώστε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που θα μας χορηγεί να κουβαλάμε τον σταυρό μας. Να έχουμε υπόψη ότι το να ακολουθούμε τον Κύριο είναι ένας αγώνας αυταπάρνησης και καθαρισμού από την ‘παλαιά ζύμη’, δηλαδή από τα φρονήματα του κόσμου.
Επίσης να μη ξεχνάμε ότι ο Κύριος ‘λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως•’(Α΄ Πέτρου,β΄:23) και ότι πάνω στο σταυρό είπε ‘Πάτερ, συγχώρησον αυτούς• διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι’ (Λουκάς,κγ΄:34). Γι’ αυτό θέλει και από όσους τον ακολουθούμε, όπως συγχώρεσε εμάς, αυτό να κάνουμε και εμείς στους εχθρούς μας και γενικά σε όσους δεν μας συμπεριφέρονται καλά(Ματθαίος,ε΄:44-45).
Να γνωρίζουμε και να πιστεύουμε ότι όσο ακολουθoύμε τον Κύριο, δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι μας σε κάθε δυσκολία και πειρασμό που θα συναντάμε, σύμφωνα με τη γραμμένη στο Ευαγγέλιο υπόσχεσή Του, ότι δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε πάνω από τη δύναμή μας, αλλά θα κάνει έκβαση ώστε να μπορούμε να υποφέρουμε(Α΄ Κορινθίους. ι΄:13).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος δεν ήρθε για να μας δώσει ένα σύνολο εντολών, αλλά ήρθε για να εκπληρώσει με τη θυσία Του το γραμμένο: ‘Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών• η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν• και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν’(Ησαΐας,νγ΄:5). Ας μη χαθεί λοιπόν η ευκαιρία που δίνεται μέσω της θυσίας Του, αλλά ας την αρπάξει ο καθένας που δεν Τον έχει γνωρίσει σαν προσωπικό του σωτήρα, ώστε να Τον επικαλεστεί και να σωθεί (Πράξεις,β΄:21). Αλλά και όσοι τον γνωρίσαμε σαν σωτήρα, να συνεχίσουμε να Τον επικαλούμαστε, για να εορτάζουμε σωστά το δικό μας Πάσχα, εφαρμόζοντας το γραμμένο, ‘ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας’ (Α΄ Κορινθίους, ,ε΄:8). Αμήν.
|
«…με την δύναμιν του Θεού φυλαττόμεθα διά της πίστεως, εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ• διά το οποίον αγαλλιάσθε, αν και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Πέτρου, α΄: 5-7).
Το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού γνωστοποιεί σε όλους τους αναγεννημένους χριστιανούς ότι ‘…κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως• και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον• ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις. Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.’(Εφεσίους, β΄:8,9) και ότι ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν• διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’ (Εβραίους, ια΄:6).
Αυτή η πίστη όμως για να αποδειχθεί ότι είναι γνήσια και για να βρεθεί σε έπαινο, τιμή και δόξα όταν φανερωθεί ο Ιησούς Χριστός, είναι κατά κανόνα απαραίτητο να δοκιμάζεται σε διάφορες καταστάσεις που συναντάμε στην πνευματική μας πορεία και ίσως όταν τις περνάμε να απορούμε γιατί επιτρέπει ο Θεός να συμβούν στη ζωή μας. Στη συνέχεια θα αναφέρουμε ανθρώπους του Θεού που αντιμετώπισαν νικηφόρα, με πίστη και υπομονή, πολύ μεγάλες δοκιμασίες.
Ένα παράδειγμα μεγάλης δοκιμασίας, βλέπουμε στην περίπτωση του Ιώβ. Επειδή ο Σατανάς ισχυριζόταν ότι ο Ιώβ σέβεται τον Θεό εξαιτίας των δώρων και της προστασίας που του παρέχει, ο Κύριος του έδωσε την άδεια να τον πειράξει. Έτσι με ενέργειες του πονηρού, αρχικά έχασε την περιουσία του και πέθαναν τα δέκα παιδιά του και στη συνέχεια αρρώστησε με έλκος κακό. Παρόλα αυτά ο Ιώβ δεν αποστάτησε από τον Κύριο αλλά κράτησε την πίστη και την ελπίδα του σ’ Αυτόν, κάνοντας υπομονή μέχρι ο Θεός να δώσει λύση. Ο Κύριος επενέβη όταν ο Ιώβ προσευχήθηκε για τους φίλους του που τον κατηγορούσαν ότι όλα αυτά τα έπαθε εξαιτίας των αμαρτιών του, έκανε αποκατάσταση στην υγεία του, αύξησε διπλάσια την περιουσία του και του έδωσε πάλι δέκα παιδιά (Ιώβ,α΄:6-22, β΄:1-9, μβ΄:10-17).
Άλλη μεγάλη δοκιμασία, βλέπουμε στην περίπτωση των τριών παίδων, οι οποίοι απειλήθηκαν από τον βασιλιά Ναβουχοδονόσορ ότι αν δεν προσκυνούσαν την εικόνα του, θα καιγόταν ζωντανοί στην κάμινο. Αυτοί του απάντησαν ότι ο Θεός τον οποίον πιστεύουν είναι δυνατός να τους ελευθερώσει, αλλά και αν ακόμα δεν τους ελευθερώσει δεν θα προσκυνούσαν την εικόνα την χρυσή. Τότε ο βασιλιάς πρόσταξε και έριξαν τους τρεις παίδες στη φωτιά. Ο Ναβουχοδονόσορ με έκπληξη, παρατήρησε ότι μαζί με τους τρεις παίδες, μέσα στο καμίνι βρισκόταν ένας τέταρτος, ο οποίος έμοιαζε με υιό Θεού. Τότε είπε στους τρεις παίδες να εξέλθουν και όλοι είδαν ότι ούτε τρίχα τους δεν κάηκε. Στη συνέχεια ο Ναβουχοδονόσορ δόξασε τον αληθινό Θεό, διέταξε όλους τους υπηκόους του να μη λεν τίποτε κακό εναντίον Του και προβίβασε τους τρεις παίδες σε ανώτερη θέση (Δανιήλ,γ΄:16-30).
Βλέπουμε ότι δοκιμάστηκε η πίστη των τριών παίδων, αλλά με την απόφαση θανάτου που πήραν, κράτησαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό και Αυτός ενήργησε φανερώνοντας τον εαυτό Του μαζί τους μέσα στην κάμινο και προστατεύοντας τους από τη φωτιά. Έτσι και σήμερα ο Κύριος θα φανερώσει τον εαυτό του και θα ενεργήσει στον καθένα από εμάς που δοκιμάζεται αλλά κρατάει την πίστη του σ’ Αυτόν. Ακόμα και αν φαίνεται ότι ο Κύριος δεν ενεργεί, αν η δυσκολία της δοκιμασίας μας αυξάνεται, αν είμαστε ανήμποροι να κάνουμε κάτι, ακόμα και αν απειλείται η ζωή μας, να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην υπόσχεση του Κυρίου που μας λέει: ‘Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε (Α΄ Κορινθίους,ια΄;13).
Άλλο παράδειγμα μεγάλης δοκιμασίας είναι αυτό του Αβραάμ, όταν ο ίδιος ο Θεός τον δοκίμασε ζητώντας του να θυσιάσει τον γιό του Ισαάκ. Διαβάζουμε σχετικά: ‘Διά πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ, και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα, συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη• εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς’(Εβραίους, ια΄:17-19). Γι’ αυτό τον λόγο ο Αβραάμ χαρακτηρίζεται μεταξύ των πιστών σαν πατέρας της πίστεως.
Επίσης παράδειγμα πιστού που δοκιμάστηκε πολύ η πίστη του, είναι αυτό του αποστόλου Παύλου, ο οποίος αναφέρει σχετικά: ‘Υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν, τρίς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρίς εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον. εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις. εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι•’ (Β΄ Κορινθίους, ια΄:24-27). Όλα αυτά ο Παύλος τα αντιμετώπισε με την βοήθεια του Κυρίου, χωρίς να χάσει τη πίστη του, γι’ αυτό όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησής του, είπε: ‘Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα• του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού’ (Β΄ Τιμόθεον,δ΄:7,8).
Γενικά αυτό που λέμε είναι ότι ο Θεός σαν καλός Πατέρας, έχει σκοπό να εκπαιδεύσει τα παιδιά Του, ώστε να ζουν σύμφωνα με το θέλημά Του, που είναι ο αγιασμός τους. Στα πλαίσια αυτής της παιδείας, επιτρέπει να συμβαίνουν στη ζωή των παιδιών Του, δύσκολες καταστάσεις. Βέβαια, όπως προαναφέραμε, δεν θα αφήσει τον εαυτό Του αμαρτύρητο στα παιδιά Του, όταν δοκιμάζεται η πίστη τους. Δεν τα εγκαταλείπει, αλλά έχει τη δική Του ώρα που θα απαντήσει και θα δώσει την ευλογία Του με ιδιαίτερο τρόπο. Αυτό που σχεδιάζει ο Θεός δεν χωράει στη δική μας λογική, ‘διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν’ (Α΄Σαμουήλ, ις΄:7). Ο Θεός θέλει να πάρουμε τα μάτια μας από τα φαινόμενα και να τα στρέψουμε σ’ Εκείνον, γιατί αυτό που έχει να μας δώσει είναι πολύ καλύτερο από αυτό που νομίζουμε εμείς. Συνεπώς αυτά που επιτρέπει ο Κύριος μπορεί αρχικά να μας λυπούν, αλλά είναι βάσει ενός σχεδίου, που θα τελικά θα μας αποδώσει ‘ καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης’ (Εβραίους, ιβ΄:11). Γι’ αυτό να μη θεωρήσουμε τους εαυτούς μας εγκαταλελειμμένους από τον Θεό, αλλά να πιστεύουμε ότι ναι μεν ότι ο Κύριος μπορεί κάποιες φορές να αργεί να δώσει λύση στο πρόβλημά μας, αλλά ξέρει πότε και πώς θα ενεργήσει, μετατρέποντας το πρόβλημα σε ευλογία. Άλλα και αν δεν ενεργήσει όπως θα περιμέναμε και επιτρέψει να θανατωθούν κάποια από τα παιδιά Του, όπως κατά τη διάρκεια των διωγμών που συνέβησαν και συμβαίνουν ανά τους αιώνες, να ξέρουμε ότι αυτά τα αδέλφια μας δόξασαν τον Θεό με το θάνατό τους και αποτελούν για μας, παραδείγματα προς μίμηση και μια επιπλέον απόδειξη της ανάστασης του Κυρίου (Ιωάννης, κα΄:18.19). Αυτό το λέμε διότι αν οι απόστολοι του Κυρίου, που οι περισσότεροι πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο, καθ' υπόθεση έλεγαν ψέματα ότι είδαν τον Κύριο αναστημένο, ποτέ δεν θα πέθαιναν για μη να αρνηθούν κάποιον που θα ήξεραν ότι είναι νεκρός.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η πίστη μας πολλές φορές δοκιμάζεται και μπορεί να ολιγοπιστούμε ή και να απιστούμε, αλλά να μη απογοητευόμαστε και να ζητάμε από τον Κύριο να μας βοηθήσει στην απιστία μας. Να ξέρουμε ότι ο Κύριος δέεται στον Πατέρα Θεό να μη εκλείψει η πίστη μας, ότι είναι δίκαιος μισθαποδότης και θα δικαιώσει αυτούς που μένουν κοντά Του παρά τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν. Αμήν!
|
|
| 
| 
