«Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού » (Εφεσίους,δ΄:11-13).
Όπως διαβάζουμε, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έθεσε μέσα στην εκκλησία Του, αποστόλους, προφήτες ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους, με σκοπό την τελειοποίηση των αγίων, ώστε να φθάσουν στην ενότητα της πίστεως και της επίγνωσης του Υιού του Θεού σε άνδρα τέλειο, στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού και να μην είναι κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με κάθε άνεμο διδασκαλίας, δια της δολιότητας των ανθρώπων που με πανουργία μεθοδεύουν την πλάνη (Εφεσίους,δ΄:13-15).
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με αυτές τις 5 διακονίες, ποιο είναι το έργο, τα χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματά τους, όπως και πώς ενεργεί και συμμαρτυρεί ο Κύριος μέσω αυτών.
Ξεκινώντας με τους αποστόλους λέμε ότι αποτελούν τους στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων του Κυρίου που αποστέλλονται απ’ Αυτόν, εναντίον των δυνάμεων του πονηρού στην πρώτη γραμμή, με σκοπό να απελευθερώσουν ψυχές που είναι αιχμαλωτισμένες απ’ αυτές, ώστε να ιδρύσουν νέες εκκλησίες του Κυρίου και στη συνέχεια να τις στηρίζουν. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει σχετικά με τη ζωή και το έργο των αποστόλων του Κυρίου: ‘Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον• διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους. Ημείς μωροί διά τον Χριστόν, σεις δε φρόνιμοι εν Χριστώ• ημείς ασθενείς, σεις δε ισχυροί• σεις ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και ραπιζόμεθα και περιπλανώμεθα και κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας• λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι υποφέρομεν, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν• ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον’(Α΄ Κορινθίους, δ΄:9-13).
Συνεπώς οι γνήσιοι απόστολοι του Κυρίου περνάνε μεγάλες δοκιμασίες, ώστε να πάρουν την απόφαση του θανάτου και να τους εμπιστευθεί ο Θεός το ευαγγέλιο και να συμμαρτυρεί στο κήρυγμά τους με θαυμαστές ενέργειες. Έτσι με το κήρυγμά τους και τη συνέργεια του Κυρίου με τα επακολουθούντα θαύματα, μεταδίδουν πίστη σε αυτούς που τους ακούν με αποτέλεσμα αυτοί να επικαλεστούν τον Κύριο, να σωθούν και να ιδρύονται νέες εκκλησίες. Γραφικά παραδείγματα αποστολικών κηρυγμάτων, βλέπουμε να γίνονται από τον απόστολο Πέτρο την ημέρα της Πεντηκοστής στους μαζεμένους απ’ όλα τα έθνη Ισραηλίτες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η πρώτη εκκλησία και μετά από λίγο καιρό στον Ρωμαίο εκατόνταρχο και στους οικείους και φίλους του, με αποτέλεσμα να λάβουν όλοι οι ακούοντες Άγιο Πνεύμα, να βαπτιστούν στο νερό και να αποτελέσουν την πρώτη εκκλησία εθνικών. Επίσης από τον απόστολο Παύλο σε πολλές πόλεις της Ασίας και της χώρας μας, με χαρακτηριστική την ομιλία του στον Άρειο Πάγο μετά την οποία πίστεψαν αρκετοί συμπατριώτες μας (Πράξεις,ιζ΄:16-34). Ο απόστολος Παύλος αφού ίδρυε εκκλησίες φρόντιζε για την πνευματική τους πρόοδο, γι’ αυτό στις δια του Αγίου Πνεύματος επιστολές που έστελνε και οι οποίες αποτελούν την πνευματική τροφή όλων των αναγεννημένων χριστιανών, μεταξύ των άλλων τόνιζε «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα∙ άλλος δε εποικοδομεί∙ έκαστος όμως ας βλέπη πως εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Κορινθίους,γ΄:10-11). Επιπλέον όταν επισκεπτόταν τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει, τους πρότρεπε να φυλάττουν τα δόγματα τα εγκεκριμένα από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους στην Ιερουσαλήμ (Πράξεις, ις΄:4) και ο Κύριος συμμαρτυρούσε μαζί του με σημεία δια θαυμάτων, τεραστίων και δυνάμεων (Πράξεις, ιγ΄,ιδ΄,ις΄,ιθ΄,κ΄,κη΄, Β΄ Κορινθίους, ιβ΄:12).
Όσο αφορά τους προφήτες λέμε ότι ο απόστολος Παύλος τους τοποθετεί μαζί με τους αποστόλους, όταν αναφερόμενος στα αδέλφια της εκκλησίας της Εφέσου, λέει ότι είναι ‘συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού’(Εφεσίους,β΄:19,20). Στην προ Χριστού περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε μερικοί από τους κριτές και βασιλείς που κυβερνούσαν τον λαό Ισραήλ, να είναι συγχρόνως και προφήτες, όπως ο Σαμουήλ και ο Δαβίδ.(Α΄ Σαμουήλ,γ΄:20, Πράξεις, β΄:30). Τότε οι γνήσιοι προφήτες του Κυρίου είχαν δύσκολο έργο μιας και έπρεπε να ελέγχουν βασιλείς, άρχοντες και τον λαό, όταν ξέφευγαν από το θέλημα του Θεού, γεγονός που πλήρωσαν αρκετοί απ’ αυτούς, με φυλακίσεις και με τη ζωή τους. Έτσι και σήμερα, στο καθεστώς της Καινής Διαθήκης, οι προφήτες που θέτει ο Κύριος έχουν επίσης δύσκολο έργο, διότι πρέπει να κρατάνε τον εαυτό τους σε αφιέρωση, μακριά από στοιχεία του κόσμου, έτσι ώστε να μεταφέρουν μόνο τα μηνύματα που ο Θεός τους δίνει, χωρίς να προσθέτουν ή να αφαιρούν. Η διακονία του προφήτη χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό προφητικό λόγο, σχετικό με γεγονότα και καταστάσεις που αφορούν ή όλη την οικουμένη(Πράξεις,ια΄:28) ή τον λαό του Θεού(Δανιήλ, θ΄:2) ή τους προεστώτες της εκκλησίας και τους έχοντες τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τις διακονίες (Πράξεις,ιγ΄:1-3, Αποκάλυψη β΄ και γ΄) ή απλά μέλη της εκκλησίας που χρειάζονται προτροπή ή έλεγχο (Πράξεις,ε΄:1-10). Οι προφητείες μπορεί να περιλαμβάνουν επιμέρους γεγονότα που όταν θα πραγματοποιηθούν όπως ειπώθηκαν, θα αποτελέσουν αποδεικτικά στοιχεία εγκυρότητας της προφητείας(Α΄ Σαμουήλ,ι΄:1-9), οι δε προφήτες μπορεί να χρησιμοποιούν σχετικά με την προφητεία παραστατικά μέσα (Πράξεις,κα΄:11). Ο Κύριος δίνει τα μηνύματά Του στους προφήτες, είτε άμεσα με την παρουσία Του, δια του Αγίου Πνεύματος εντός του σώματός τους, είτε δείχνοντας τους οράσεις ή ενύπνια, ώστε να λαλούν αυτά που βλέπουν και ακούν (Ιερεμίας α΄:4-19,Δανιήλ ζ΄,η΄, Αποκάλυψη α΄:10-20).
Όσο αφορά τους ευαγγελιστές λέμε ότι μέσα στην Καινή Διαθήκη, σαν ευαγγελιστής αναφέρεται ο Φίλιππος, που ήταν ένας από τους πρώτους επτά διακόνους που έκλεξε η πρώτη εκκλησία (Πράξεις, κα΄:8). Γενικεύοντας αυτά που διαβάζουμε για τον Φίλιππο, λέμε ότι οι ευαγγελιστές είναι και αυτοί στρατιώτες πρώτης γραμμής, που αποστέλλονται από τον Κύριο για ευαγγελιστικό έργο, δηλαδή να μεταδώσουν πίστη στον Ιησού Χριστό, σ’ αυτούς που ακούν τον λόγο τους και βλέπουν τα θαύματα που ενεργεί ο Θεός μέσω αυτών, συμμαρτυρώντας ότι είναι μαζί τους (Πράξεις,η΄:5-40). Θα λέγαμε ότι η διακονία του ευαγγελιστή επικεντρώνεται σε βοήθεια σε νέες ψυχές ώστε να πιστέψουν στον Κύριο Ιησού Χριστό και να κάνουν τα πρώτα πνευματικά τους βήματα, ενώ η περαιτέρω πνευματική τους αύξηση είναι έργο κυρίως των αποστόλων, προφητών, ποιμένων και διδασκάλων.
Όσο αφορά τους ποιμένες λέμε ότι ο Κύριος που είναι ο καλός ποιμένας, μας φανέρωσε με τη ζωή και τα λόγια Του, τα χαρακτηριστικά που θέλει να έχουν οι ποιμένες που θέτει, τα βασικά των οποίων είναι: α)Να αγαπάνε τα πρόβατα και αν χρειαστεί να θυσιάζουν τον εαυτό τους γι’ αυτά όπως ο Κύριος (Ιωάννης, ι΄:11) β)Να γνωρίζουν τα πρόβατα και να γνωρίζονται απ’ αυτά(Ιωάννης, ι΄:16). γ) Να είναι υπηρέτες και όχι αφεντικά των προβάτων, δηλαδή να αποβλέπουν να τα υπηρετήσουν ταπεινά και πρόθυμα και όχι να υπηρετηθούν, να δοξαστούν και να αισχροκερδήσουν απ’ αυτά (Μάρκος,ι΄:45, Α΄Πέτρου,ε΄:1-4).δ)Να δίνουν επαρκή και καθαρή πνευματική τροφή στα πρόβατα ώστε αυτά να βρίσκουν ανάπαυση (Ψαλμός κγ΄:2) ε) Να αναζητούν τα απολωλότα και να περιθάλπουν τα πληγωμένα (Ιεζεκιήλ, λδ΄:16, Λουκάς,ιθ΄:10).
Όσο αφορά τη διακονία του διδασκάλου λέμε ότι κατά κανόνα συνυπάρχει με τη διακονία του αποστόλου ή του ποιμένα. Ο απόστολος Παύλος αναφερόμενος στο ευαγγέλιο του Χριστού λέει, ‘εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος και διδάσκαλος των εθνών’(Β΄Τιμόθεον, α΄:11). Οι διδάσκαλοι που θέτει ο Κύριος στην εκκλησία Του, με τη σοφία που Αυτός τους δίνει, εξηγούν με απλότητα το θέλημα του Θεού, έτσι όπως αυτό φανερώνεται στην Αγία Γραφή και επιπλέον λύνουν απορίες και ερμηνεύουν τα δυσερμήνευτα και δυσνόητα γραμμένα σ’ αυτή (Πράξεις,ιζ΄:3,11). Βέβαια για να συνεχίζει κάποιος να λειτουργεί σωστά τη διακονία ή το χάρισμά του, απαιτείται εκ μέρους του συνεχής επαγρύπνηση και πλήρωση Αγίου Πνεύματος και να έχει υπόψη το γραμμένο: ‘Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν, είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν, ‘είτε διδάσκει τις, ας καταγίνηται εις την διδασκαλίαν, είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν•…’(Ρωμαίους, ιβ΄:6-8).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο οποίος σαν άνθρωπος είχε και τις 5 διακονίες και στις οποίες δοκιμάστηκε σκληρά και τις έφερε σε πέρας χωρίς να αμαρτήσει, είναι Αυτός πού τις δίνει σήμερα στους δικούς Του ανθρώπους και τους οποίους βοηθάει, έτσι ώστε να συνεχίζεται η οικοδομή της εκκλησίας Του, μιας και ‘πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής’ (Ματθαίος ις΄:18). Αμήν!
|
«Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς, Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού» (Ιωάννης,δ΄:34).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το προηγούμενο εδάφιο, είχε σαν βασική ανάγκη της ζωής Του, το να κάνει το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα Του και να τελειώσει το έργο που του είχε αναθέσει. Γι’ αυτό ο Κύριος στην επίγεια διακονία Του στο λαό Ισραήλ, ‘διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού’ (Πράξεις,ι΄:38)και ο Ίδιος αναφερόμενος στις συνθήκες του έργου Του, αναφέρει, ‘Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν’ (Λουκάς.θ΄:58).
Επιγραμματικά το έργο του Θεού περιλαμβάνετε στο αρχικό εδάφιο (Ιωάννης,γ΄:16), έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι που θα μετανοήσουν και θα πιστέψουν στον Υιό του Θεού, Ιησού Χριστό, να αποτελέσουν την εκκλησία-νύφη Του, για την οποία είναι γραμμένο ότι ‘ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος’(Εφεσίους, ε΄:25-27).
Συνεπώς η σωτηρία είναι μεν καρπός της θυσίας του Χριστού και της πίστης του μετανοημένου αμαρτωλού, αλλά επειδή ο αντίδικος διάβολος με τα όργανά του, κάνουν το παν για να την αφαιρέσουν, όλα τα μέλη της εκκλησίας του Κυρίου, πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη την γραφική προτροπή, ‘μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν• διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού(Φιλλιπησίους,β΄:12,13).
Δηλαδή το έργο του Θεού μέσα σε κάθε πιστό άνθρωπο, εξαρτάται από το πόσο αυτός θέλει να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά Του. Αυτό διότι ο Θεός δεν παραβιάζει την ελευθέρια του ανθρώπου, γι’ αυτό όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει ή δεν Τον θέλει στη ζωή του, ο Θεός τον αφήνει με αποτέλεσμα ο πονηρός με τα όργανά του, να του δημιουργούν άσχημες καταστάσεις. Τέτοιες άσχημες καταστάσεις βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή, από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα. Εδικά για τις έσχατες ημέρες μας ο λόγος του Κυρίου μας πληροφορεί: «… εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί• διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής»(Β΄ Τιμόθεον, γ΄:1-4), «…και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος» (Ματθαίος, κδ΄:12-14).
Τα γεγονότα των ημερών μας, επαληθεύουν πλήρως τον λόγο του Κυρίου. Όμως όσοι λέμε ότι ανήκουμε στην εκκλησία του Κυρίου, καλούμαστε επίσης να λάβουμε σοβαρά υπόψη τα λόγια του Κυρίου,‘..ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος. Και ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού’ (Αποκάλυψη, κβ΄:11,12), έτσι ώστε να μη ψυχρανθεί η αγάπη μας και να υπομείνουμε έως τέλους. Προς το σκοπό αυτό είναι απαραίτητο να εξετάζουμε το πνευματικό μας περπάτημα, να διακρίνουμε τα ρήγματα της πνευματικής μας πανοπλίας και να τα επισκευάζουμε, ώστε να μη μπορεί ο πονηρός να μας πληγώσει. Ακόμα και αν διαπιστώσουμε ότι τα ρήγματα αυτά είναι μεγάλα με αποτέλεσμα να είμαστε πολύ σοβαρά τραυματισμένοι, να ξέρουμε ότι αν αποφασίσουμε να επιστρέψουμε όπως ο άσωτος υιός, ο Κύριος θα μας δεχθεί και θα μας βοηθήσει να εργαστούμε το έργο Του και να ανοικοδομήσουμε τα γκρεμίσματα που ο εχθρός μας προξένησε.
Συνεχίζοντας θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα αποκατάστασης, την ανοικοδόμηση του τείχους της Ιερουσαλήμ μετά την αιχμαλωσία του λαού Ισραήλ στους Βαβυλώνιους, υιοθετώντας αντιπαραβολές που ακούσαμε, ώστε να μπορούμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, κάτω από το πρίσμα του καθεστώτος της Καινής Διαθήκης, στο οποίο ζούμε σήμερα.
Στο βιβλίο του Νεεμία διαβάζουμε ότι ο Νεεμίας αφού πήρε άδεια από τον βασιλιά Αρταξέρξη, πήγε στην Ιερουσαλήμ και μαζί με τους εκεί προεστώτες του λαού Ισραήλ, συμφώνησαν να ανοικοδομήσουν το τείχος της Ιερουσαλήμ. Στην ανοικοδόμηση συμμετείχαν όσοι ήθελαν αφιλοκερδώς και ανά οικογένειες έχτιζαν τα μέρη του τείχους που ήταν πλησιέστερα στον τόπο κατοικίας τους. Την ανοικοδόμηση άρχισαν ο μεγάλος ιερέας με τους αδελφούς αυτού τους ιερείς, οικοδομώντας την προβατική πύλη με τις θύρες που την αποτελούσαν. Η προβατική πύλη, σήμερα είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μιας και όπως ο Ίδιος είχε πει ότι Αυτός είναι η θύρα των προβάτων (Ιωάννης,ι΄:7). Αυτή τη ‘θύρα’ πρέπει να έχει καλά οικοδομημένη κάθε επί μέρους εκκλησία του Κυρίου και από αυτή να συστήνει να περνάει κάθε άνθρωπος που μετανοεί και πιστεύει.
Μετά οικοδομήθηκαν τα πλάγια της πύλης μέρη του τείχους και στη συνέχεια οικοδομήθηκε η ιχθυϊκή πύλη με τις θύρες της και τα σχετικά μέρη τους. Η ιχθυϊκή πύλη θα λέγαμε σήμερα αντιπαραβάλλεται με το ευαγγελιστικό έργο που πρέπει να έχει ‘οικοδομημένο’ κάθε εκκλησία του Κυρίου, μιας και ο Ίδιος ο Κύριος, όταν κάλεσε δύο μαθητές Του, τους είπε ‘Έλθετε οπίσω μου και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων’(Ματθαίος,δ΄:19).
Εστιάζοντας στην ανοικοδόμηση και επισκευή των πυλών, διαβάζουμε ότι επισκευάστηκε η παλαιά πύλη. Την παλαιά πύλη μπορούμε να την αντιπαραβάλλουμε με την πρώτη μας αγάπη που είχαμε στον Κύριο όταν ξεκινήσαμε την πνευματική μας πορεία μαζί Του. Αν κάπου αφήσαμε την πρώτη μας αγάπη, καλό είναι να την ‘επισκευάσουμε’ έτσι όπως θέλει ο Κύριος, ενθυμούμενοι από πού ξεπέσαμε πνευματικά και κάνοντας τα πρώτα έργα (Αποκάλυψις,β΄:4-5).
Συνεχίζοντας διαβάζουμε για την επισκευή του τείχους, από την πύλη της φάραγγος μέχρι την πύλη της κοπριάς. Την πύλη της φάραγγος θα την αντιπαραβάλουμε με τις περιόδους δοκιμασίας που επιτρέπει ο Κύριος να υπάρχουν στη ζωή μας, με στόχο τον αγιασμό μας. Την πύλη της κοπριάς, θα την αντιπαραβάλλουμε με την ετοιμότητά μας να διακρίνουμε τα διάφορα ‘σκουπίδια’ που υπάρχουν στην πνευματική μας καρδιά και να τα αποβάλλουμε.
Άλλες πύλες που επισκευάστηκαν ήταν η πύλη της πηγής και η πύλη των υδάτων. Αυτές θα τις αντιπαραβάλουμε με τις ανάγκες, πλήρωσης με το Άγιο Πνεύμα και μελέτης του λόγου του Θεού, όσων πιστεύουν στον Ιησού Χριστό (Ιωάννης,ζ΄:38-39, Εφεσίους,ε΄:26).
Άλλη πύλη που επισκευάστηκε ήταν η ανατολική. Αυτή θα την αντιπαραβάλλουμε με την ανάγκη να έχουμε το βλέμμα μας προς την άνω Ιερουσαλήμ, εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε και να είμαστε παντοτινά με τον Κύριο. Γι’ αυτό καλό είναι να επιδιώκουμε να μοιάσουμε στον Δανιήλ, ο οποίος προσευχόταν και δοξολογούσε τον Κύριο τρεις φορές την ημέρα στο σπίτι του, έχοντας ανοιγμένα τα παράθυρα που έβλεπαν προς την Ιερουσαλήμ (Δανιήλ,ς΄:10).
Τέλος αναφέρουμε την πύλη Μιφκάδ. Επειδή η λέξη Μιφκάδ σημαίνει επιθεώρηση, μπορούμε να την αντιπαραβάλλουμε με την ανάγκη να επιθεωρούμε το έργο που κάνουμε, κάνοντας έναν εμπεριστατωμένο πνευματικό έλεγχο, εάν είμαστε έτσι όπως μας θέλει ο Κύριος και εάν κάτι δεν κάνουμε σωστά, με τη βοήθειά Του να το διορθώνουμε.
Στο βιβλίο του προφήτη Αγγαίου, που αναφέρεται στην ανοικοδόμηση του ναού μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Κύριος παραπονιέται στον λαό Του και τους ζητάει να ανεβούν στο όρος και να φέρουν ξύλα για να ανοικοδομηθεί ο οίκος του Θεού, ο οποίος ήταν έρημος, ενώ αυτοί έβλεπαν να φτιάχνουν ωραία τα σπίτια τους (Αγγαίος,α΄:8-9). Αυτά τα ξύλα που ζητάει ο Κύριος να φέρουμε για την οικοδομή του οίκου Του, μπορούμε να τα αντιπαραβάλλουμε με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που πρέπει να ενεργούνται μέσα στην εκκλησία ώστε να οικοδομούνται οι εκκλησιαζόμενοι. Δεν έδωσε ο Κύριος τα χαρίσματα για να τα έχουμε στο σπίτι, αλλά τα έδωσε προς την οικοδομή του σώματός Του, δηλαδή της εκκλησίας Του και επιπλέον για να καταλάβουν όσοι δεν πιστεύουν αλλά ερευνούν, ότι υπάρχει Θεός που ενεργεί και μιλάει μέσα στην εκκλησία Του.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η εκκλησία, σαν ο λαός του Θεού σήμερα στη γη, έχει έργο πνευματικό να κάνει και αυτό είναι να περπατάει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ώστε να έχει τον καρπό του αγιασμού και της σωτηρίας πολλών ψυχών. Ο Κύριος Ιησούς θέλει να λάμψει το φως όλων των αναγεννημένων χριστιανών, μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά τους έργα και να δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα τους (Ματθαίος,ε΄:16). Οπότε τα καλά μας έργα, αποδεικνύουν το έργο του Κυρίου στην ζωή μας και κατά συνέπεια Τον δοξάζουν. Αμήν!
|
|
| 
| 
