«διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς,β΄:11)
Τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη γιορτή που γιορτάζεται σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, στις 25 Δεκεμβρίου κάθε έτους. Από πολλές μέρες πριν αρχίζουν οι στολισμοί σπιτιών, καταστημάτων, δρόμων και πλατειών, ακούγονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χριστουγεννιάτικοι ύμνοι και τραγούδια και πραγματοποιούνται επισκέψεις με ανταλλαγές δώρων μεταξύ συγγενών και φίλων και σχετικές εκδηλώσεις με φιλανθρωπικό σκοπό. Όλα αυτά είναι καλά, αλλά δεν είναι καλό να λειτουργούν μόνο σαν μια απόδραση από την καθημερινή ρουτίνα και σαν υποκατάστατο της ικανοποίησης της ζωτικής σημασίας ανάγκης του ανθρώπου, για ουσιαστική γνωριμία και επικοινωνία με τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό.
Αν σαν χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε πριν 2022 χρόνια και ότι αφού πέθανε πάνω στον σταυρό του Γολγοθά, την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, λογικά αυτή η πίστη πρέπει να ταυτίζεται με την πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός σήμερα. Γι’ αυτό είναι καλό ο καθένας μας να αναρωτηθεί πρώτα αν έχει επικαλεστεί τον Ιησού Χριστό, ώστε να Τον γνωρίσει σαν τον αναστημένο Υιό του Θεού και προσωπικό του Σωτήρα και στη συνέχεια αν Τον έχει Κύριο στη ζωή του. Συνεπώς είναι καλό, τα Χριστούγεννα σαν ημέρα γέννησης του Κυρίου, να εορτάζονται από τον καθένα μας, σαν τα προσωπικά μας Χριστούγεννα, δηλαδή τη γέννηση του Χριστού μέσα στη φάτνη της βρώμικης πνευματικής καρδιάς μας.
Η σωτηρία που χαρίζει ο Κύριος σε κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που μετανοεί και Τον επικαλείται στη ζωή του, ξεκινάει με αυτή τη πνευματική γέννηση του Χριστού μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο και το ζητούμενο είναι ο σωσμένος άνθρωπος να την εργάζεται σωστά σε όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του, ώστε ο Χριστός να μη αποβληθεί αλλά να μορφωθεί μέσα του σε άνδρα τέλειο και ο άνθρωπος να συνεχίσει να ζει μαζί Του αιώνια. Άλλωστε ο ορισμός της αιώνιας ζωής είναι, «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάννης,ιζ΄:3). Δηλαδή η γνωριμία των σωσμένων ανθρώπων με τον Πατέρα και τον Υιό ξεκινάει απ’αυτή τη ζωή και συνεχίζεται χωρίς τέλος.
Ο Κύριος ήλθε στον κόσμο για να γίνει πλησίον σε όποιον πιστέψει σ’ Αυτόν και όχι να είναι σαν ένας μακρινός συγγενής του. Θέλει να έχει ζωντανή σχέση με αυτόν που θα Τον επικαλεστεί στη ζωή του και όχι να Τον θυμάται κάποιος μόνο στις γιορτές. Αυτή η ζωντανή σχέση αρχίζει με την πίστη του ανθρώπου που ενεργείται δια της αγάπης στον Κύριο Ιησού Χριστό, η δε αγάπη αποδεικνύεται με την υπακοή στο λόγο Του, σύμφωνα με το γραμμένο: « Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί, και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει» (Ιωάννης,ιδ΄:23).
Η αρχή της κατοίκησης του Τριαδικού θεού μέσα στον άνθρωπο, ταυτίζεται με ‘τα προσωπικά Χριστούγεννα’ που προαναφέραμε. Στη βιβλική ορολογία, το αποτέλεσμα αυτής της πρώτης επίσκεψης του Τριαδικού Θεού εντός του ανθρώπου ονομάζεται‘αναγέννηση’ ή ‘άνωθεν γέννηση’, δηλαδή η γέννηση ενός νέου πνευματικού ανθρώπου μέσα στον άνθρωπο, ο οποίος είναι απαλλαγμένος από τα πάθη και τις επιθυμίες που οδηγούν στην αμαρτία και που επιθυμεί να κάνει το θέλημα του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται παιδί του Θεού, σύμφωνα με το γραμμένο: ‘Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού• οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν’ (Ιωάννης, α΄:12-13). Αναφέρουμε και τα σχετικά λόγια του Κυρίου στον Φαρισαίο Νικόδημο, που ισχύουν και για όλους τους ανθρώπους σήμερα: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού. Το γεγεννημένον εκ της σαρκός, είναι σάρξ∙ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα. Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν. Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται, και που υπάγει∙ ούτως είναι πας όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος» (Ιωάννης,γ΄:5-8).
Συνεπώς προϋπόθεση για να μπει κάποιος στην βασιλεία των ουρανών είναι να γεννηθεί δια του Αγίου Πνεύματος και δια του ύδατος, που πιστεύουμε ότι είναι ο λόγος του Θεού (Εφεσίους,ε΄:26). Να έχουμε υπόψη ότι ενώ ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να εισέλθουν στη βασιλεία Του, σεβόμενος την ελευθερία κάθε ανθρώπου, περιμένει πρώτα να επικαλεστεί κάποιος τον Ιησού Χριστό, ώστε να τον ‘γεννήσει άνωθεν’ και να τον κάνει παιδί Του και στη συνέχεια να τρέφεται πνευματικά με τον λόγο Του, ώστε να τον ενισχύει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος για να συνεχίσει έως τέλους να υπακούει στο θέλημα Του και να εισέλθει στην αιώνια βασιλεία Του.
Αξιοθαύμαστο γραφικό παράδειγμα πίστης και υπακοής στο λόγο του Θεού που είχε σαν αποτέλεσμα την ενανθρώπιση και γέννηση του Ιησού Χριστού, είναι αυτό της μητέρας του Κυρίου, της παρθένου Μαρίας. Αναφέρουμε σχετικά ότι στάλθηκε ο άγγελος Γαβριήλ στη παρθένο Μαρία, που ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ και της είπε ότι βρήκε χάρη από τον Θεό και ότι θα γεννήσει υιό που θα τον ονομάσει Ιησού και ότι Αυτός θα είναι βασιλιάς που η βασιλεία Του δεν θα έχει τέλος. Τότε η Μαρία τον ρώτησε πως θα γίνει αυτό αφού σαν παρθένος δεν είχε σαρκική σχέση με τον αρραβωνιαστικό της και ο άγγελος της είπε πως θα επέλθει πάνω της το Άγιο Πνεύμα και δύναμη του Υψίστου θα την επισκιάσει και αυτό που θα γεννηθεί από εκείνη άγιο θα ονομαστεί Υιός Θεού. Τελικά η Μαρία του είπε, ‘Ιδού, η δούλη του Κυρίου• γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου’ (Λουκάς,α΄:26-38).
Συμπεραίνοντας από αυτά που αναφέραμε, λέμε ότι πρώτα ο άγγελος έρχεται σαν απεσταλμένος από τον Θεό και αναφέρει στη Μαρία το σχέδιο του Θεού γι’ αυτή, το οποίο είναι και πολύ δύσκολο να το πιστέψει, λόγω του ανθρωπίνως αφύσικου τρόπου σύλληψης, αλλά και πολύ δύσκολο να το δεχθεί, λόγω των πολύ άσχημων συνεπειών που θα είχε μια εγκυμοσύνη εκτός γάμου. Η Μαρία όμως πίστεψε στον λόγο του Θεού και δέχθηκε να υποστεί τις συνέπειες του, αφήνοντας τον Θεό να ενεργήσει. Παρέδωσε τον εαυτό της στο θέλημα του Θεού, ώστε να γεννηθεί μέσω αυτής ο Υιός του Θεού και σωτήρας του κόσμου, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Για το λόγο αυτό, η Μαρία είναι η ευλογημένη μεταξύ των γυναικών και την μακαρίζουν όλες οι γενεές(Λουκάς,α΄:41,48).
Με παρόμοιο τρόπο που ενήργησε στη Μαρία, ενεργεί ο Τριαδικός Θεός τη διαδικασία της αναγέννησης, σε κάθε άνθρωπο που μετανοεί και επικαλείται το όνομα του Κυρίου. Αυτή η επίκληση αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος εκτελεί το πρώτο έργο που ο Πατέρας Θεός θέλει να κάνει, που είναι να πιστέψει στον Υιό Του, που απέστειλε για να σώσει τον κόσμο, γι’ αυτό και Αυτός ενεργεί δια του Άγιου Πνεύματος και ‘γεννάει άνωθεν’ τον άνθρωπο, δίνοντας του μια νέα πνευματική καρδιά καθαρή από αμαρτίες που επιθυμεί να εκτελεί το θέλημά Του. Στη συνέχεια και εφόσον ο αναγεννημένος άνθρωπος εξακολουθεί να τρέφεται πνευματικά με τον γραμμένο λόγο Του, ο Πατέρας Θεός μορφώνει τον χαρακτήρα του Χριστού μέσα του, ώστε να φτάσει όπως ο απόστολος Παύλος να πει, ‘ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί•’ (Γαλάτας, β΄:20). Έτσι όλοι όσοι έχουμε αναγεννηθεί, βλέπουμε τα αποτελέσματα της αναγέννησης, χωρίς να βλέπουμε το πώς πραγματοποιήθηκαν, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί μέσα μας, τα δε αποτελέσματα εκτός από εμάς τα βλέπουν και όσοι είναι πλησίον μας, στους οποίους καλούμαστε να ομολογήσουμε το έργο του Θεού στη ζωή μας, ώστε και αυτοί να επικαλεστούν τον Κύριο και να σωθούν.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Θεός θέλει να «γεννήσει» τον Χριστό μέσα σε κάθε άνθρωπο που θέλει να Τον δεχτεί ώστε να εορτάζει τα προσωπικά του Χριστούγεννα με έναν ζωντανό και αληθινό Πατέρα Θεό. Γι’ αυτό ας επικαλεστεί ο καθένας που δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα τον Κύριο, ώστε να γνωρίσει την εμπειρία της αναγέννησης στη ζωή του. Όσοι έχουμε αυτή την εμπειρία, να μη μένουμε μόνο σ’ αυτή, αλλά να Του ζητάμε νέες εμπειρίες με ενέργειές Του, ώστε να αυξάνεται η πίστη μας και να μορφώνεται ο Χριστός μέσα μας. Έτσι θα εορτάζουμε ουσιαστικά τα Χριστούγεννα με τον ερχομό του Κυρίου Ιησού στη ζωή μας και δεν θα δίνουμε τόσο έμφαση στα δώρα των ανθρώπων αλλά στο αληθινό δώρο του Θεού που είναι η σωτηρία των ψυχών μας. Ας δοξαστεί ο Κύριος στη ζωή μας με μια αληθινή εν Χριστώ σχέση, με αγάπη στο πρόσωπό Του και υπακοή στο λόγο Του, για να διατηρούμε την παρουσία του Θεού μέσα μας έως τέλους της επίγειας ζωής μας. Αμήν!
|
«Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού » (Εφεσίους,δ΄:11-13).
Όπως διαβάζουμε, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έθεσε μέσα στην εκκλησία Του, αποστόλους, προφήτες ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους, με σκοπό την τελειοποίηση των αγίων, ώστε να φθάσουν στην ενότητα της πίστεως και της επίγνωσης του Υιού του Θεού σε άνδρα τέλειο, στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού και να μην είναι κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με κάθε άνεμο διδασκαλίας, δια της δολιότητας των ανθρώπων που με πανουργία μεθοδεύουν την πλάνη (Εφεσίους,δ΄:13-15).
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με αυτές τις 5 διακονίες, ποιο είναι το έργο, τα χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματά τους, όπως και πώς ενεργεί και συμμαρτυρεί ο Κύριος μέσω αυτών.
Ξεκινώντας με τους αποστόλους λέμε ότι αποτελούν τους στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων του Κυρίου που αποστέλλονται απ’ Αυτόν, εναντίον των δυνάμεων του πονηρού στην πρώτη γραμμή, με σκοπό να απελευθερώσουν ψυχές που είναι αιχμαλωτισμένες απ’ αυτές, ώστε να ιδρύσουν νέες εκκλησίες του Κυρίου και στη συνέχεια να τις στηρίζουν. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει σχετικά με τη ζωή και το έργο των αποστόλων του Κυρίου: ‘Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον• διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους. Ημείς μωροί διά τον Χριστόν, σεις δε φρόνιμοι εν Χριστώ• ημείς ασθενείς, σεις δε ισχυροί• σεις ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και ραπιζόμεθα και περιπλανώμεθα και κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας• λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι υποφέρομεν, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν• ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον’(Α΄ Κορινθίους, δ΄:9-13).
Συνεπώς οι γνήσιοι απόστολοι του Κυρίου περνάνε μεγάλες δοκιμασίες, ώστε να πάρουν την απόφαση του θανάτου και να τους εμπιστευθεί ο Θεός το ευαγγέλιο και να συμμαρτυρεί στο κήρυγμά τους με θαυμαστές ενέργειες. Έτσι με το κήρυγμά τους και τη συνέργεια του Κυρίου με τα επακολουθούντα θαύματα, μεταδίδουν πίστη σε αυτούς που τους ακούν με αποτέλεσμα αυτοί να επικαλεστούν τον Κύριο, να σωθούν και να ιδρύονται νέες εκκλησίες. Γραφικά παραδείγματα αποστολικών κηρυγμάτων, βλέπουμε να γίνονται από τον απόστολο Πέτρο την ημέρα της Πεντηκοστής στους μαζεμένους απ’ όλα τα έθνη Ισραηλίτες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η πρώτη εκκλησία και μετά από λίγο καιρό στον Ρωμαίο εκατόνταρχο και στους οικείους και φίλους του, με αποτέλεσμα να λάβουν όλοι οι ακούοντες Άγιο Πνεύμα, να βαπτιστούν στο νερό και να αποτελέσουν την πρώτη εκκλησία εθνικών. Επίσης από τον απόστολο Παύλο σε πολλές πόλεις της Ασίας και της χώρας μας, με χαρακτηριστική την ομιλία του στον Άρειο Πάγο μετά την οποία πίστεψαν αρκετοί συμπατριώτες μας (Πράξεις,ιζ΄:16-34). Ο απόστολος Παύλος αφού ίδρυε εκκλησίες φρόντιζε για την πνευματική τους πρόοδο, γι’ αυτό στις δια του Αγίου Πνεύματος επιστολές που έστελνε και οι οποίες αποτελούν την πνευματική τροφή όλων των αναγεννημένων χριστιανών, μεταξύ των άλλων τόνιζε «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα∙ άλλος δε εποικοδομεί∙ έκαστος όμως ας βλέπη πως εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Κορινθίους,γ΄:10-11). Επιπλέον όταν επισκεπτόταν τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει, τους πρότρεπε να φυλάττουν τα δόγματα τα εγκεκριμένα από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους στην Ιερουσαλήμ (Πράξεις, ις΄:4) και ο Κύριος συμμαρτυρούσε μαζί του με σημεία δια θαυμάτων, τεραστίων και δυνάμεων (Πράξεις, ιγ΄,ιδ΄,ις΄,ιθ΄,κ΄,κη΄, Β΄ Κορινθίους, ιβ΄:12).
Όσο αφορά τους προφήτες λέμε ότι ο απόστολος Παύλος τους τοποθετεί μαζί με τους αποστόλους, όταν αναφερόμενος στα αδέλφια της εκκλησίας της Εφέσου, λέει ότι είναι ‘συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού’(Εφεσίους,β΄:19,20). Στην προ Χριστού περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε μερικοί από τους κριτές και βασιλείς που κυβερνούσαν τον λαό Ισραήλ, να είναι συγχρόνως και προφήτες, όπως ο Σαμουήλ και ο Δαβίδ.(Α΄ Σαμουήλ,γ΄:20, Πράξεις, β΄:30). Τότε οι γνήσιοι προφήτες του Κυρίου είχαν δύσκολο έργο μιας και έπρεπε να ελέγχουν βασιλείς, άρχοντες και τον λαό, όταν ξέφευγαν από το θέλημα του Θεού, γεγονός που πλήρωσαν αρκετοί απ’ αυτούς, με φυλακίσεις και με τη ζωή τους. Έτσι και σήμερα, στο καθεστώς της Καινής Διαθήκης, οι προφήτες που θέτει ο Κύριος έχουν επίσης δύσκολο έργο, διότι πρέπει να κρατάνε τον εαυτό τους σε αφιέρωση, μακριά από στοιχεία του κόσμου, έτσι ώστε να μεταφέρουν μόνο τα μηνύματα που ο Θεός τους δίνει, χωρίς να προσθέτουν ή να αφαιρούν. Η διακονία του προφήτη χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό προφητικό λόγο, σχετικό με γεγονότα και καταστάσεις που αφορούν ή όλη την οικουμένη(Πράξεις,ια΄:28) ή τον λαό του Θεού(Δανιήλ, θ΄:2) ή τους προεστώτες της εκκλησίας και τους έχοντες τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τις διακονίες (Πράξεις,ιγ΄:1-3, Αποκάλυψη β΄ και γ΄) ή απλά μέλη της εκκλησίας που χρειάζονται προτροπή ή έλεγχο (Πράξεις,ε΄:1-10). Οι προφητείες μπορεί να περιλαμβάνουν επιμέρους γεγονότα που όταν θα πραγματοποιηθούν όπως ειπώθηκαν, θα αποτελέσουν αποδεικτικά στοιχεία εγκυρότητας της προφητείας(Α΄ Σαμουήλ,ι΄:1-9), οι δε προφήτες μπορεί να χρησιμοποιούν σχετικά με την προφητεία παραστατικά μέσα (Πράξεις,κα΄:11). Ο Κύριος δίνει τα μηνύματά Του στους προφήτες, είτε άμεσα με την παρουσία Του, δια του Αγίου Πνεύματος εντός του σώματός τους, είτε δείχνοντας τους οράσεις ή ενύπνια, ώστε να λαλούν αυτά που βλέπουν και ακούν (Ιερεμίας α΄:4-19,Δανιήλ ζ΄,η΄, Αποκάλυψη α΄:10-20).
Όσο αφορά τους ευαγγελιστές λέμε ότι μέσα στην Καινή Διαθήκη, σαν ευαγγελιστής αναφέρεται ο Φίλιππος, που ήταν ένας από τους πρώτους επτά διακόνους που έκλεξε η πρώτη εκκλησία (Πράξεις, κα΄:8). Γενικεύοντας αυτά που διαβάζουμε για τον Φίλιππο, λέμε ότι οι ευαγγελιστές είναι και αυτοί στρατιώτες πρώτης γραμμής, που αποστέλλονται από τον Κύριο για ευαγγελιστικό έργο, δηλαδή να μεταδώσουν πίστη στον Ιησού Χριστό, σ’ αυτούς που ακούν τον λόγο τους και βλέπουν τα θαύματα που ενεργεί ο Θεός μέσω αυτών, συμμαρτυρώντας ότι είναι μαζί τους (Πράξεις,η΄:5-40). Θα λέγαμε ότι η διακονία του ευαγγελιστή επικεντρώνεται σε βοήθεια σε νέες ψυχές ώστε να πιστέψουν στον Κύριο Ιησού Χριστό και να κάνουν τα πρώτα πνευματικά τους βήματα, ενώ η περαιτέρω πνευματική τους αύξηση είναι έργο κυρίως των αποστόλων, προφητών, ποιμένων και διδασκάλων.
Όσο αφορά τους ποιμένες λέμε ότι ο Κύριος που είναι ο καλός ποιμένας, μας φανέρωσε με τη ζωή και τα λόγια Του, τα χαρακτηριστικά που θέλει να έχουν οι ποιμένες που θέτει, τα βασικά των οποίων είναι: α)Να αγαπάνε τα πρόβατα και αν χρειαστεί να θυσιάζουν τον εαυτό τους γι’ αυτά όπως ο Κύριος (Ιωάννης, ι΄:11) β)Να γνωρίζουν τα πρόβατα και να γνωρίζονται απ’ αυτά(Ιωάννης, ι΄:16). γ) Να είναι υπηρέτες και όχι αφεντικά των προβάτων, δηλαδή να αποβλέπουν να τα υπηρετήσουν ταπεινά και πρόθυμα και όχι να υπηρετηθούν, να δοξαστούν και να αισχροκερδήσουν απ’ αυτά (Μάρκος,ι΄:45, Α΄Πέτρου,ε΄:1-4).δ)Να δίνουν επαρκή και καθαρή πνευματική τροφή στα πρόβατα ώστε αυτά να βρίσκουν ανάπαυση (Ψαλμός κγ΄:2) ε) Να αναζητούν τα απολωλότα και να περιθάλπουν τα πληγωμένα (Ιεζεκιήλ, λδ΄:16, Λουκάς,ιθ΄:10).
Όσο αφορά τη διακονία του διδασκάλου λέμε ότι κατά κανόνα συνυπάρχει με τη διακονία του αποστόλου ή του ποιμένα. Ο απόστολος Παύλος αναφερόμενος στο ευαγγέλιο του Χριστού λέει, ‘εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος και διδάσκαλος των εθνών’(Β΄Τιμόθεον, α΄:11). Οι διδάσκαλοι που θέτει ο Κύριος στην εκκλησία Του, με τη σοφία που Αυτός τους δίνει, εξηγούν με απλότητα το θέλημα του Θεού, έτσι όπως αυτό φανερώνεται στην Αγία Γραφή και επιπλέον λύνουν απορίες και ερμηνεύουν τα δυσερμήνευτα και δυσνόητα γραμμένα σ’ αυτή (Πράξεις,ιζ΄:3,11). Βέβαια για να συνεχίζει κάποιος να λειτουργεί σωστά τη διακονία ή το χάρισμά του, απαιτείται εκ μέρους του συνεχής επαγρύπνηση και πλήρωση Αγίου Πνεύματος και να έχει υπόψη το γραμμένο: ‘Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν, είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν, ‘είτε διδάσκει τις, ας καταγίνηται εις την διδασκαλίαν, είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν•…’(Ρωμαίους, ιβ΄:6-8).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο οποίος σαν άνθρωπος είχε και τις 5 διακονίες και στις οποίες δοκιμάστηκε σκληρά και τις έφερε σε πέρας χωρίς να αμαρτήσει, είναι Αυτός πού τις δίνει σήμερα στους δικούς Του ανθρώπους και τους οποίους βοηθάει, έτσι ώστε να συνεχίζεται η οικοδομή της εκκλησίας Του, μιας και ‘πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής’ (Ματθαίος ις΄:18). Αμήν!
|
|
| 
| 
