artos-zois.gr

Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής Ιωαννίνων

Μενού

Διάφοροι Σύνδεσμοι

Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;

	Μόνο η Αγία Γραφή.
	Μόνο η Ιερά Παράδοση.
	Η Αγία Γραφή και η Ιερά Παράδοση.
	Το Κοράνιο.
	Καμμία από τις προηγούμενες.

Αρχική σελίδα

Άρθρα

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ (Λουκάς, ι΄:25-32).

Τετάρτη, 12 Απρίλιος 2023 21:56 |

Η παραβολή αυτή, ενώ φαίνεται τόσο απλή ώστε να την εννοεί και ένα παιδί, περιλαμβάνει μια σπουδαία αλήθεια για την σωτήρια του ανθρώπου. Μας φανερώνει την άπειρη αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο, αλλά και την σωστή σχέση μας με τον πλησίον μας.

25 Και ιδού, νομικός τις εσηκώθη πειράζων αυτόν και λέγων• Διδάσκαλε, τι πράξας θέλω κληρονομήσει ζωήν αιώνιον;

Νομικός (Νομικοί ήταν οι ερμηνευτές του Μωσαϊκού νόμου) ‘τις’, δεν αναφέρεται το όνομα του, πιθανά διότι ανόητα και υποκριτικά πλησίασε τον Κύριο για να τον φέρει σε δύσκολη θέση, δηλαδή να τον πιάσει σε κάτι. Ο μωρός εκείνος πιστεύει ότι έχει την ικανότητα, μες την υπεροψία του, να γελοιοποίηση τον πάνσοφο Θεό. Νομίζει ότι μπορεί έτσι απλά να μουτζουρώσει, να μαυρίσει τον ήλιο.
Και έκανε δυο ερωτήσεις . Τι να κάνω για να κερδίσω την αιώνια ζωή ;
Τι κρίμα να κάνη την πιο σπουδαία ερώτηση με εμπαιγμό, ύπουλο και δόλιο και όχι φυσικά για να διδαχθεί, αλλά κακόβουλα να εξευτελίσει ενώπιον του λαού τον Ιησού Χριστό, εν αντιθέσει με τον Νικόδημο που αν και ήταν διδάσκαλος του Ισραήλ, πλησίασε τον Κύριο ταπεινά για να διδαχθεί, κάνοντας την ίδια ερώτηση και έπειρε τις μέγιστες αποκαλυψεις .

26 Ο δε είπε προς αυτόν• Εν τω νόμω τι είναι γεγραμμένον; πως αναγινώσκεις;

Στον νομικό απάντησε ο Χριστός με ερώτηση, ‘΄τι είναι γραμμένο στο νομό ; πώς διαβάζεις;’. Έτσι τον ανάγκασε από ανακριτής να γίνει απολογούμενος μαθητής.

27 Ο δε αποκριθείς είπε• Θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου και εξ όλης της διανοίας σου, και τον πλησίον σου ως σεαυτόν. 28 Είπε δε προς αυτόν• Ορθώς απεκρίθης• τούτο κάμνε και θέλεις ζήσει.

Η απάντηση που έδωσε ήταν ορθή. Διότι οι δυο αυτές εντολές, η μια που αφορά την αγάπη προς τον Θεό και η άλλη την αγάπη προς τον πλησίον, είναι πράγματι ο εγκέφαλος και η καρδιά του νομού. Όπως άλλωστε ο ίδιος ο Κύριος είχε πει σε άλλο νομικό που τον ρώτησε σχετικά:‘…Εν ταύταις ταις δύο εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται.’ (Ματθαίος, κβ΄:40). Η απάντηση του Κυρίου ήταν, ‘σωστά αποκρίθηκες’ και τον παρέπεμψε λέγοντας, ‘αυτό να κάνεις και θα ζήσεις’.
Μπορούμε να πούμε ότι ο νομικός ενώ ήξερε αυτές τις εντολές, καταλάβαινε την αδυναμία του να τις εφαρμόσει. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι είναι απαραίτητη όχι απλώς η γνώσις του λόγου του Θεού, αλλά η επίγνωση του θελήματος του Θεού και η εκτέλεση αυτού, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Εάν εξεύρητε ταύτα, μακάριοι είσθε εάν κάμνητε αυτά’ (Ιωάννης, ιγ΄:17). Τί το όφελος που ο νομικός που ήξερε τον νόμο, αλλά ήταν ξένος προς την αγάπη ;
Σήμερα, στο καθεστώς της Καινής Διαθήκης που βρισκόμαστε, ξέρουμε ότι, ‘εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθή ουδεμία σαρξ… επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού’(Ρωμαίους, γ΄:20,23,24,25). Έτσι όποιον πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό, ο Πατέρας Θεός τον ‘γεννάει άνωθεν’ και τον κάνει παιδί Του, δίνοντάς του μια νέα πνευματική καρδιά έτσι ώστε να μπορεί εφόσον θέλει να κάνει το θέλημά Του. Κάτω από αυτή την προϋπόθεση, η ίδια εντολή που έδωσε τότε στον νομικό δίδεται σε μας σήμερα. Όσοι συνεπώς έχουμε την εμπειρία της ‘άνωθεν γέννησης’, ας αναρωτιόμαστε, ‘μελετάμε τον λόγο του Θεού; και ‘κάνουμε προσπάθεια να τον εφαρμόσουμε;

29 Αλλ' εκείνος, θέλων να δικαιώση εαυτόν, είπε προς τον Ιησούν• Και τις είναι ο πλησίον μου;

Ο νομικός αισθανόμενος ότι έχει νικηθεί, για να δικαιωθεί προβάλλει νέο ερώτημα, ‘και ποιός είναι ο πλησίον μου;
Οι Ιουδαίοι είχαν περιορίσει τον πλησίον, σε αυτούς που είχαν σύνδεσμο συγγένειας, φυλής, θρησκεύματος και εθνικότητας Εάν κάποιος π.χ. είχε πρόβλημα με ένα ειδωλολάτρη, δεν είχε την υποχρέωση να τον βοηθήσει εάν αυτός πεινούσε ή κινδύνευε να πνίγει.
Ο Κύριος με αφορμή την ερώτηση του νομικού, μας διδάσκει με απαράμιλλη σοφία λέγοντας αυτή την παραβολή και αποδεικνύει αναντίρρητα στο νομικό ποιον να θεωρεί πλησίον.

30 Και αποκριθείς ο Ιησούς είπεν• Άνθρωπος τις κατέβαινεν από Ιερουσαλήμ εις Ιεριχώ και περιέπεσεν εις ληστάς• οίτινες και γυμνώσαντες αυτόν και καταπληγώσαντες, ανεχώρησαν αφήσαντες αυτόν ημιθανή.

Η παραβολή παρουσιάζει ένα άνθρωπο ο οποίος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Ο τότε δρόμος πρέπει να ήταν στενός και δύσβατος αλλά και επικίνδυνος σε όποιον περνούσε από εκεί. Έπεσε λοιπόν ο διαβάτης σε καρτέρι ληστών αιμοβόρων οι οποίοι τον πλήγωσαν, τον έγδυσαν και άφησαν αυτόν μισοπεθαμένο.
Οι ληστές δεν είναι μόνον οι διαρρήκτες και οι λωποδύτες, αλλά και άνθρωποι ανάμεσά μας, που φαίνονται μεν νομιμόφρονες, αλλά μεταχειρίζονται τέχνη και πανουργία για να αδικούν και να ληστεύουν τον λαό, είτε με νοθείες και αισχροκέρδειες, είτε υποσχόμενοι εύκολα κέρδη όπως συνέβη με το χρηματιστήριο. Έτσι καταντάνε πολλοί άνθρωποι να φέρονται χειρότερα από άγριο θηρίο, διότι και το πιο αιμοβόρο από αυτά όταν χορτάσει σταματάει να φονεύει, ενώ αυτοί ‘πατούν επί πτωμάτων’.
Σε αυτή την κατάσταση άφησαν τον δυστυχή διαβάτη οι ληστές, να χαροπαλεύει, και να έχει άμεσα ανάγκη του πλησίον.

31 Κατά συγκυρίαν δε ιερεύς τις κατέβαινε δι' εκείνης της οδού, και ιδών αυτόν επέρασεν από το άλλο μέρος.32 Ομοίως δε και Λευΐτης, φθάσας εις τον τόπον, ελθών και ιδών επέρασεν από το άλλο μέρος.

Ο ιερεύς σύμφωνα με τον Μωσαϊκό νόμο. Ήταν ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων (Εβραίους, ε΄:1 ). Είναι αυτός που είχε το θείο αξίωμα να διδάσκει τον Μωσαϊκό νόμο, να προσφέρει θυσίες στο Θεό προς εξιλέωση των αμαρτωλών και θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα της ευσπλαχνίας και του ελέους. Όμως όταν ήλθε και είδε τον πληγωμένο πέρασε από το άλλο μέρος.
Ο Λευίτης ήταν καθιερωμένος στην υπηρεσία του Ναού του Θεού. Ασκούσε τα θεία έργα της λατρείας του ελέους και της αγαθοεργίας. Όμως και αυτός όταν ήλθε και είδε τον πληγωμένο διαβάτη, πέρασε από άλλο μέρος.
Η ασπλαχνιά των δυο αυτών που έπρεπε να γίνουν οι πλησίον στον πληγωμένο, ήταν ακόμη πιο μεγάλη και από την ασπλαχνία των ληστών.
Την ασπλαχνιά αυτή την βλέπουμε δυστυχώς και σήμερα σε θρησκευόμενους ανθρώπους που απασχολούνται επαγγελματικά σε κάποια εκκλησία, όταν ότι κάνουν το κάνουν λόγω επαγγέλματος, με στόχο τον μισθό, ενώ δεν έχουν καμία εσωτερική σχέση με τον Θεό, οπότε αναγκαστικά τους χαρακτηρίζει η υποκρισία.
Και οι δυο αυτοί που ανήκουν στην ανωτέρα Ιουδαϊκή τάξη, είναι φίλαυτοι κλείνουν την καρδιά τους στον πληγωμένο συνάνθρωπό τους. Πιθανώς να δικαιολόγησε ο καθένας τις πράξεις του σκεπτόμενος ως εξής: ‘Ας πρόσεχε ο άνθρωπος, εξ αλλού δεν μπορώ εγώ μιας κάποιας τάξεως να ασχοληθώ και να λερωθώ με ένα πληγωμένο. Επίσης υπάρχει και κίνδυνος να επιστρέψουν οι ληστές, άσε που θα πρέπει ακόμη να τον μεταφέρω χάνοντας χρόνο και χρήμα. Εκτός βέβαια αν υπήρχε ένα κοινό να με βλέπει και να με επικροτήσει για την ευεργεσία μου , πχ στην πλατεία των Ιεροσολύμων θα μπορούσε να γίνει κάτι’. Αποκαρδιωτική η διαγωγή του Λευίτη και του ιερέως, αλλά δόξα στον , υπήρχε ο κάλος Σαμαρείτης .

33 Σαμαρείτης δε τις οδοιπορών ήλθεν εις τον τόπον όπου ήτο, και ιδών αυτόν εσπλαγχνίσθη,34 και πλησιάσας έδεσε τας πληγάς αυτού επιχέων έλαιον και οίνον, και επιβιβάσας αυτόν επί το κτήνος αυτού, έφερεν αυτόν εις ξενοδοχείον και επεμελήθη αυτού•35 και την επαύριον, ότε εξήρχετο, εκβαλών δύο δηνάρια έδωκεν εις τον ξενοδόχον και είπε προς αυτόν• Επιμελήθητι αυτού, και ό,τι συ δαπανήσης περιπλέον, εγώ όταν επανέλθω θέλω σοι αποδώσει.

Η αγάπη προς τον πλησίον δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς θυσίες. Δεν γνωρίζουμε αν ο πληγωμένος τους έβλεπε, αλήθεια τι απελπισία και τι οδύνη θα ένιωθε με την εγκατάλειψή του από τους ιδίους τους λειτουργούς της θρησκείας του.
Και τότε ήλθε ο Σαμαρείτης ο οποίος σπλαχνίσθηκε τον πληγωμένο.
Είναι γνωστό, ότι κατά την συνάντηση που είχε ο Ιησούς Χρίστος με την Σαμαρείτισα, έγινε φανερό το χάσμα που υπήρχε τόσον στο εθνικό όσον και στο θρησκευτικό πολίτευμα των δυο λαών, όταν η Σαμαρείτισα του είπε,‘Πως συ, Ιουδαίος ων, ζητείς να πίης παρ' εμού, ήτις είμαι γυνή Σαμαρείτις; Διότι δεν συγκοινωνούσιν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτας’(Ιωάννης,δ΄:9). Επίσης οι άρχοντες των Ιουδαίων έβριζαν τον Κύριο Ιησού Χριστό λέγοντάς Του, ‘Δεν λεγομεν ημείς καλώς, ότι Σαμαρείτης είσαι συ και δαιμόνιον έχεις’( Ιωάννης, η΄:48). .
Αλλά εδώ ακριβώς είναι το μεγαλείο της αγάπης του Σαμαρείτη. Ενώ αυτός για τους Ιουδαίους ήταν ένας αποστάτης, βέβηλος, μακριά από τον Θεό και επιπλέον ο ίδιος ο πληγωμένος που συνάντησε, σαν Ιουδαίος ήταν δηλωμένος εχθρός του, χωρίς κανένα δισταγμό, αντί να χαρεί για την κατάσταση του εχθρού του , τον σπλαχνίσθηκε, παραμερίζοντας τα εθνικά και θρησκευτικά μίση διότι έβλεπε μόνο τον άνθρωπο που είχε ανάγκη την βοήθειά του. Η ευσπλαχνία του, δεν ήταν μόνο ένα αίσθημα ή μόνο λόγια μιας άκαρπης και ανωφελούς συμπάθειας, αλλά συνοδεύτηκε με προσφορά εκ μέρους του, κοπιαστικών υπηρεσιών και χρημάτων. Ο λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά: ‘Εάν δε αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και στερώνται της καθημερινής τροφής και είπη τις εξ υμών προς αυτούς, Υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, και δεν δώσητε εις αυτούς τα αναγκαία του σώματος, τι το όφελος;’ (Ιακώβου, β΄:15 -16). Αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη, κατέβηκε από το ζώο του, έτρεξε στον πληγωμένο, έπλυνε με κρασί τις πληγές του, τον ανέβασε στο ζώο του και τον μετέφερε στο πανδοχείο.
Εκεί δεν τον άφησε σε κάποιο υπηρέτη για να τον περιποιηθεί, αλλά τον ανέλαβε ο ίδιος μέχρι το πρωί και αφού είδε ότι ο άρρωστός του ήταν εκτός κίνδυνου, έδωσε στον πανδοχέα δυο δηνάρια και του υποσχέθηκε όταν επιστρέψει, αν έχει δαπανήσει επιπλέον να του τα δώσει. Ιδού η ευσπλαχνία και η πραγματική αγάπη προς τον πλησίον που αποδεικνύεται από τα έργα της.
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ
Μπορούμε να πούμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός αντιπαραβάλλει τον άνθρωπο της παραβολής, με όλους εμάς που ξεπέσαμε από την επουράνια Ιερουσαλήμ και πήραμε την οδό της αμαρτίας προς την Ιεριχώ. Είναι με άλλα λόγια όλη η ανθρωπότητα που αποστάτησε και πηρέ τον δρόμο προς την απώλεια. Το αίμα, ο πόνος με τα δάκρυα του πληγωμένου είναι οι θλίψεις μας ψυχικές και σωματικές, που τις έχουμε σαν συνέπειες της λάθος πορείας που επιλέξαμε και τις οποίες μας τις προκάλεσαν οι ληστές που μπορούμε να πούμε είναι αφενός τα αμαρτωλά μας πάθη και αφετέρου φυσικά ο ανθρωποκτόνος διάβολος. Ο σατανάς δένει την ψυχή με δυνατές αλυσίδες αμαρτιών και σέρνει τον άνθρωπο στον θάνατο, ληστεύοντας του πρώτα ότι καλό τον έχει προικίσει ο Θεός και πληγώνοντας τον νουν του, ώστε να λησμονήσει τον δημιουργό του και να ενεργεί σύμφωνα με τα ψέματα της πλάνης. Η αμαρτία των πρωτοπλάστων, εξασθένησε την δύναμη της θέλησης του ανθρώπου, ώστε να μην μπορεί να αντισταθεί στις κακές επιθυμίες, κάνοντας τον δούλο σ’ αυτές και κατά συνέπεια του διαβόλου. Ο λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά:‘…διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον, βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ• τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου τούτου; Ευχαριστώ εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών (Ρωμαίους,ζ΄:22-25). Έτσι ο Θεός, όσους μετανοήσαμε και πιστέψαμε στον Υιό Του Ιησού Χριστό, μας αναγέννησε και μας έκαμε παιδιά του, αποτυπώνοντας την δίκην Του εικόνα μέσα στη νέα πνευματική καρδιά που μας έδωσε και μας πρόσθεσε στην εκκλησία Του, η οποία αποτελεί την αιώνια νύμφη του Κυρίου Ιησού Χριστού. Γι’ αυτό όσοι είμαστε μέλη της, αγωνιζόμαστε με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, να μείνουμε καθαροί έως τέλους, ώστε να γίνουμε όμοιοι με αυτόν και να εκπληρώσουμε τον υψηλό προορισμό μας.
Η αγωνιά του πληγωμένου, είναι η ίδια αγωνία και σήμερα όλης της ανθρωπότητας, ‘επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούντες της δόξης του Θεού’. (Ρωμαίους, γ΄: 23).
Ο Ιερεύς και ο Λευίτης αντιπαραβάλλονται με τον νόμο του Μωυσή. Περνά λοιπόν ο νομός μπροστά από την ετοιμοθάνατη ανθρωπότητα, την βλέπει να πάσχει, πληγωμένη και ακάθαρτη, χωρίς να της προσφέρει χέρι σωτήριας, διότι είναι ‘αδύνατον αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρέσουν αμαρτίας’ (Εβραίους, ι΄:4).
Τέλος ο κάλος και σπλαχνικός Σαμαρείτης, δεν είναι άλλος από τον εξανθρωπίσαντα Θεό και Λόγο Ιησού Χριστό.
Θα λέγαμε ότι ο Κύριος παρουσιάζει τον εαυτόν Του σαν Σαμαρείτη, γιατί την ονομασία αυτή του την είχαν δώσει υβριστικά οι Φαρισαίοι επειδή τον αποστρέφονταν και τον μισούσαν. Αυτόν λοιπόν που τόσον μίσησαν είναι ο Σωτήρας του κόσμου .
Η ευσπλαχνία Του δεν έχει μετρό, προς εμάς τους υβριστές, αχάριστους και αποστάτες εχθρούς Του. Μετέφερε ο ίδιος ο Κύριος, την πληγωμένη και πάσχουσα ανθρωπότητα στο πανδοχείο για την θεραπεία της, που δεν είναι άλλο από την εκκλησία Του που ίδρυσε με το πολύτιμε αίμα Του
Η αληθινή εκκλησία του Κυρίου είναι το τελειότερο ιατρείο, στο όποιο ο Ιησούς Χρίστος εισάγει κάθε πληγωμένο, τον οποίον αφού τον καθαρίσει με το αίμα Του από τις αμαρτίες του και επιθέσει το έλαιον που είναι τα παρηγορητικά λόγια Του και στη συνέχεια θα του δέσει και της πληγές με τους επιδέσμους των εντολών της Καινής Διαθήκης Του. Αυτές βέβαια οι ενέργειες του Κυρίου προϋποθέτουν την αποδοχή Του εκ μέρους του πληγωμένου, γεγονός που κάνει τον Πατέρα Θεό να τον αναγεννήσει και να τον κάνει παιδί Του. Στη συνέχεια για την πλήρη ανάρρωση του πληγωμένου παιδιού Του και για την από εκεί και πέρα νέα ζωή του σύμφωνα με το θέλημά Του, έχει χορηγήσει τον άλλο Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, ό οποίος συμβοηθεί στις ασθένειές του, προσεύχεται γι’ αυτό και το οδηγεί σε όλη την αλήθεια.
Επειδή την επόμενη ο καλός Σαμαρείτης Ιησούς επρόκειτο να ‘ταξιδεύσει’ (να αναληφθεί εις τους ουρανούς), έδωσε εντολή στον πανδοχέα, που τον αντιπαραβάλλουμε με αυτούς που έχουν τις διακονίες που έθεσε στην εκκλησία Του για την τελειοποίηση των αγίων (Εφεσίους, δ΄:11-16), να επιμεληθεί του ασθενούς, δίνοντάς του δυο δηνάρια, μια επαρκή αμοιβή δια της υπηρεσίες του. Μπορούμε να αντιπαραβάλουμε τα δύο δηνάρια με την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, που αποτελούν τον Θεόπνευστό λόγο του Θεού. Υποσχέθηκε βέβαια την πλήρη ικανοποίηση και ανταμοιβή του κόπου του κατά την επιστροφή Του(δευτέρα παρουσία).
Έχει μεγάλη σημασία ότι ο Σαμαρείτης έσωσε όχι κάποιον δικόν του αλλά αυτόν τον εχθρό του, χωρίς να κάνει καμία διάκριση. Αυτήν την αγάπη έδειξε σε εμάς ο Ιησούς Χρίστος. Μας βρήκε βρώμικους και μισοπεθαμένους από της πληγές της αμαρτίας και προσέφερε σε όσους πιστέψαμε και Τον επικαλεστήκαμε, την σωτηρία και την αιώνια ζωή.

36 Τις λοιπόν εκ των τριών τούτων σοι φαίνεται ότι έγεινε πλησίον του εμπεσόντος εις τους ληστάς;37 Ο δε είπεν• Ο ποιήσας το έλεος εις αυτόν• Είπε λοιπόν προς αυτόν ο Ιησούς• Ύπαγε και συ, κάμνε ομοίως.

Η κατάσταση του νομικού δεινή, από διδάσκαλος γίνεται μαθητής .
Η προσβολή μεγάλη πώς είναι δυνατόν ένας αποστάτης μισο- ειδωλολάτρης Σαμαρείτης, να εκτελεί τον νόμο, που αν και τον γνώριζαν δεν τον εφάρμοσαν ο Ιερέας και ο Λευίτης ;
Ψυχρολουσία για το φαρισαϊκό φρόνημα, αλλά και σαν νομικός έπαθε το γραμμένο στον Ψαλμό ζ΄:15, ‘έσκαψε λακκον και εβαθυνεν αυτον ,πλην αυτός θέλει πέσει εις τον βόθρον τον οποίον εκαμεν’ .
Γεμάτος ντροπή αναγκάζεται να ομολογήσει στον Κύριο, ‘ο ποιησας το έλεος εις αυτόν’. Αυτό ζητούσε και ο Κύριος, για να του πει, ‘ύπαγε και συ κάμνε ομοίως’. Σε κάθε ένα πλησίον λοιπόν άνοιξε την καρδιά σου να γεμίσει με ευσπλαχνία και ευεργεσία και υπηρέτησε αυτόν, ‘καθως ο υιος του ανθρωπου, δεν ηλθε δια να υπερετηθη, αλλα δια να υπητρετηση, και να δωση την ζωην αυτου λυτρον αντι πολλων ( Ματθαίος, κ΄:28).
Η παραγγελία αυτή του Κυρίου δεν είναι μόνον για τον νομικό, αλλά και για όλους μας διαχρονικά, που πρέπει να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του καλού Σαμαρείτου, δηλαδή του Ιησού Χριστού. Άλλωστε αυτός είναι ο στόχος κάθε ειλικρινούς παιδιού του Θεού, στην επίγεια ζωή του, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Οστις λεγει ότι μενει εν αυτω ,χρεωστει καθως εκεινος περιεπατησε, και αυτος να περιπατη’ (Α΄Ιωάννου, β΄:6). Για την επίτευξη αυτού του στόχου μόνιμο αίτημα της προσευχή μας πρέπει να είναι το πώς με τα λόγια μου και τα έργα μου θα γίνω πλησίον, σ’ αυτόν που ο Κύριος με έφερε ή μου έφερε πλησίον. ΑΜΙΝ.

Η ακοή του λόγου του Θεού και η υπακοή σ’ αυτόν.

Τρίτη, 28 Μάρτιος 2023 14:10 |

«Λοιπόν, αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι πας άνθρωπος ταχύς εις το να ακούη, βραδύς εις το να λαλή, βραδύς εις οργήν» (Ιακώβου,α΄:19).

Η ακοή είναι ένα μία από τις πέντε αισθήσεις που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος για την επικοινωνία του με τους συνανθρώπους και το περιβάλλον του. Με αυτή ακούμε τι λέει ο συνάνθρωπός μας και ανάλογα με την περίσταση απαντάμε ή ανταποκρινόμαστε ή συναισθανόμαστε. Η ακοή παίζει σημαντικό ρόλο στην ζωή του χριστιανού γιατί η πνευματική του υγεία εξαρτάται από το κατά πόσο αυτά που ακούει και αποδέχεται είναι σύμφωνα με την υγιαίνουσα διδασκαλία του Δημιουργού Θεού. Δηλαδή το τι ακούει και πιστεύει θα έχει την ανάλογη εφαρμογή σε αυτά που σκέπτεται και κάνει.

Ο λόγος του Θεού μας πληροφορεί: «..Πᾶς ὅστις ἐπικαλεσθῇ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου θέλει σωθῆ". Πῶς λοιπὸν θέλουσιν ἐπικαλεσθῆ ἐκεῖνον, εἰς τὸν ὁποῖον δὲν ἐπίστευσαν; καὶ πῶς θέλουσι πιστεύσει εἰς ἐκεῖνον περὶ τοῦ ὁποίου δὲν ἤκουσαν; καὶ πῶς θέλουσιν ἀκούσει χωρὶς νὰ ὑπάρχῃ ὁ κηρύττων;….Άρα η πίστις είναι εξ ακοής∙ η δε ακοή δια του λόγου του Θεού» (Ρωμ.,ι΄:13,14,17).

Συνεπώς για να δημιουργηθεί πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, πρέπει να ακουστεί το σχετικό ευαγγελιστικό μήνυμα του λόγου του Θεού από κάποιον που κηρύττει. Όταν για παράδειγμα ο απόστολος Παύλος μιλούσε στους Φιλίππους σε κάποιες γυναίκες, μεταξύ αυτών ήταν και η Λυδία, μια θεοσεβούμενη γυναίκα, που ο Κύριος άνοιξε την καρδιά της για να προσέχει στα λαλούμενα από τον Παύλο. Μετά από την ομιλία του Παύλου, βαπτίστηκαν στο νερό η ίδια και η οικογένειά της (Πράξεις,ις΄:12-15). Άρα ο λόγος του Θεού όταν λαλείται από τον άνθρωπο του Θεού δια Πνεύματος Αγίου και μπαίνει μέσω της ακοής στην ανοιγμένη από τον Θεό πνευματική καρδιά του ανθρώπου, ενεργεί δημιουργώντας πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, της οποίας το πρώτο έργο είναι να μετανοήσει ο άνθρωπος, να επικαλεστεί το Όνομα του Κυρίου, να βαπτιστεί και να σωθεί.

Βέβαια ο ίδιος ο Κύριος μας διευκρινίζει ότι δεν αρκεί να ακούμε τα λόγια Του αλλά και να υπακούμε σ’ αυτά, δηλαδή να τα εκτελούμε στην πράξη. Γι’ αυτό παρομοιάζει με άνδρα φρόνιμο που έχτισε το σπίτι του στην πέτρα, αυτόν που ακούει τα λόγια Του και τα εκτελεί και με άνδρα μωρό που έχτισε το σπίτι του πάνω στην άμμο, αυτόν που ακούει τα λόγια Του αλλά δεν τα εκτελεί. Το συμπέρασμα είναι ότι ο πρώτος θα αντέξει στους διωγμούς και γενικά στις θλίψεις και δοκιμασίες, ενώ ο δεύτερος όχι (Ματθαίος,ζ΄:24-27). Γι’ αυτό είναι απαραίτητο η ακοή του λόγου του Θεού να συνδέεται με την υπακοή μας, ώστε να τερματίσουμε νικηφόρα τον καλό αγώνα της πίστεως.

Συνεχίζοντας θα αναφέρουμε γραφικά παραδείγματα ανθρώπων που άκουσαν τον λόγο του Κυρίου και υπάκουσαν. Ξεκινάμε με τα αποτελέσματα του κηρύγματος του αποστόλου Πέτρου την ημέρα της Πεντηκοστής. Ο λόγος του Κυρίου αναφέρει: «…Ἀφοῦ δὲ ἤκουσαν ταῦτα, ἦλθεν εἰς κατάνυξιν ἡ καρδία αὐτῶν, καὶ εἶπον πρὸς τὸν Πέτρον καὶ τοὺς λοιποὺς ἀποστόλους· Τί πρέπει νὰ κάμωμεν, ἄνδρες ἀδελφοί; Καὶ ὁ Πέτρος εἶπε πρὸς αὐτούς· Μετανοήσατε, καὶ ἄς βαπτισθῇ ἕκαστος ὑμῶν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ θέλετε λάβει τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Διότι πρὸς ἐσᾶς εἶναι ἡ ἐπαγγελία καὶ πρὸς τὰ τέκνα σας καὶ πρὸς πάντας τοὺς εἰς μακράν, ὅσους ἄν προσκαλέσῃ Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν. Καὶ μὲ ἄλλους πολλοὺς λόγους διεμαρτύρετο καὶ προέτρεπε, λέγων, Σώθητε ἀπὸ τῆς διεστραμμένης ταύτης γενεᾶς. Ἐκεῖνοι λοιπὸν μετὰ χαρᾶς δεχθέντες τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἕως τρεῖς χιλιάδες ψυχαί. Καὶ ἐνέμενον ἐν τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων, καὶ ἐν τῇ κοινωνίᾳ, καὶ ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ἐν ταῖς προσευχαῖς» (Πράξεις,β΄:37-42). Σ’ αυτά τα εδάφια φαίνονται καθαρά τα αποτελέσματα της ακοής του λόγου του Θεού και της υπακοής σ’ αυτόν.

Επίσης για τον πρώην διώκτη απόστολο Παύλο, ο λόγος του Θεού αναφέρει σχετικά με την ανταπόκρισή του στη δυναμική επίσκεψη και στο άκουσμα του ελέγχου του Κυρίου: «…Ἐνῷ δὲ πορευόμενος ἐπλησίαζεν εἰς τὴν Δαμασκόν, ἐξαίφνης ἤστραψε περὶ αὐτὸν φῶς ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ, καὶ πεσὼν ἐπὶ τὴν γῆν, ἤκουσε φωνήν λέγουσαν πρὸς αὐτόν· Σαούλ, Σαούλ, τί μὲ διώκεις; Καὶ εἶπε· Τίς εἶσαι, Κύριε; Καὶ ὁ Κύριος εἶπεν· Ἐγὼ εἶμαι Ἰησοῦς, τὸν ὁποῖον σὺ διώκεις· σκληρὸν σοι εἶναι νὰ λακτίζῃς πρὸς κέντρα. Ὁ δὲ τρέμων καὶ ἔκθαμβος γενόμενος, εἶπε· Κύριε, τί θέλεις νὰ κάμω; Καὶ ὁ Κύριος εἶπε πρὸς αὐτόν· Σηκώθητι καὶ εἴσελθε εἰς τὴν πόλιν, καὶ θέλει σοὶ λαληθῆ τί πρέπει νὰ κάμῃς». Στη συνέχεια ο Κύριος μέσω οράματος φανέρωσε στον Ανανία το σπίτι πού ήταν ο Παύλος και του ζήτησε να πάει να βάλει τα χέρια του πάνω του, για να δει, μιας και είχε μείνει τυφλός από τη λαμπρότητα του φωτός του Κυρίου. Ο Ανανίας αρχικά έφερε αντίρρηση επειδή ήξερε για τους διωγμούς και τις προθέσεις του Παύλου εναντίον των χριστιανών, ο Κύριος του φανέρωσε ότι έχει μεγάλο έργο να κάνει μεταξύ των εθνών με τον Παύλο και τελικά ο Ανανίας πήγε προσευχήθηκε και ο Παύλος ανέβλεψε, έλαβε Άγιο Πνεύμα και βαπτίστηκε στο νερό (Πράξεις, θ΄:3-18).

Μια κοινή διαπίστωση από τα δύο προαναφερθέντα γραφικά παραδείγματα είναι ότι αυτό που φανερώνει την ειλικρίνεια κάθε ανθρώπου που ακούει για πρώτη φορά τα λόγια και την πρόσκληση του Κυρίου είναι οι ερωτήσεις: ‘Τί πρέπει νὰ κάμωμεν, ἄνδρες ἀδελφοί;’ και ‘Κύριε, τί θέλεις νὰ κάμω;’.

Άλλο γραφικό παράδειγμα ανθρώπου του Θεού που ήταν πρόθυμος στο να ακούει είναι αυτό του Σαμουήλ. Όταν ο Κύριος ένα βράδυ κάλεσε τον Σαμουήλ, παρότι ήταν παιδί, ο Σαμουήλ νόμιζε ότι τον καλούσε ο Ηλεί, ο ιερέας. Ο Ηλεί του είπε ότι δεν τον κάλεσε εκείνος και όταν επαναλήφθηκε η κλήση του Κυρίου άλλες δυο φορές, κατάλαβε ο Ηλεί και είπε στον Σαμουήλ να αποκριθεί στο κάλεσμα του Κυρίου λέγοντας, ‘λάλησον, Κύριε· διότι ὁ δοῦλός σου ἀκούει’. Ο Σαμουήλ υπάκουσε και ο Κύριος του μίλησε εναντίον του Ηλεί διότι ένω ήξερε τις αμαρτίες των ιερέων γιων του, δεν τους συνέστειλε όσο έπρεπε. Ο Σαμουήλ τόσο σαν παιδί αλλά και στη συνέχεια της ζωής του, είχε προθυμία στο να ακούει και να υπακούει στα λόγια του Κυρίου, γι’ αυτό είναι γραμμένο, ‘…Καὶ ἐμεγάλονεν ὁ Σαμουήλ· καὶ ὁ Κύριος ἦτο μετ᾿ αὐτοῦ καὶ δὲν ἄφινε νὰ πίπτῃ οὐδεὶς ἐκ τῶν λόγων αὐτοῦ εἰς τὴν γῆν.Καὶ πᾶς ὁ Ἰσραήλ, ἀπὸ Δὰν ἕως Βήρ-σαβεέ, ἐγνώρισεν ὅτι ὁ Σαμουήλ ἦτο διωρισμένος εἰς τὸ νὰ ἦναι προφήτης τοῦ Κυρίου’ (Α΄Σαμουήλ,γ΄:1-20)

Αυτή την προθυμία θέλει ο Κύριος να έχουμε, σαν παιδιά Θεού, στο να ακούμε και να υπακούμε στα λόγια Του. Βέβαια, όπως ο Σαμουήλ σεβόταν τον μεγαλύτερο σε ηλικία εργάτη του Θεού και ήταν έτοιμος να κάνει αυτό που του έλεγε, έτσι και σήμερα κάθε αναγεννημένο παιδί του Θεού πρέπει σέβεται και τους εργάτες που έχει θέσει ο Κύριος στην εκκλησία Του. Ο άνθρωπος με πνεύμα υπηρεσίας είναι ταπεινός και έτοιμος να πράττει.

Τέλος αναφέρουμε ότι ο Θεός μιλάει μέσω ενυπνίων και αγγέλων. Ένα σχετικό γραφικό παράδειγμα είναι όταν ο Ιωσήφ, ο άντρας της Μαρίας, είδε την γυναίκα του να είναι έγκυος και σκεφτόταν να την διώξει χωρίς να την δυσφημίσει δημόσια, τότε του είπε άγγελος σε ενύπνιο, να μην φοβηθεί να την παραλάβει, γιατί το παιδί που έχει είναι δια Πνεύματος Αγίου και ότι θα γεννήσει υιό και θα τον ονομάσει Ιησού. Ο Ιωσήφ άκουσε τα λόγια του αγγέλου, πίστεψε ότι είναι λόγια Θεού και έπραξε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος (Ματθαίος,α΄:18-25).

Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος μπορεί να μας μιλήσει μέσω του γραμμένου λόγου Του, μέσω των ανθρώπων Του που έχουν τις διακονίες και τα χαρίσματα που Αυτός δίνει και μέσω οραμάτων, ενυπνίων και αγγέλων. Το ζητούμενο είναι εμείς να πάρουμε την θέση του ακροατή που ακούει και γρήγορα υπακούει στην φωνή Του. Αμήν!

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ (όπως την περιγράφει πρώην αποστάτης που επέστρεψε στο σπίτι του ΠΑΤΕΡΑ.

Τρίτη, 07 Μάρτιος 2023 14:58 |

(Β΄μέρος: Η επιστροφή και τα αποτελέσματά της)

Ο άσωτος έκανε σύγκριση της θέσης του σαν βοσκός χοίρων με την προηγουμένη που είχε στον οίκο του πατέρα του. Ο άρτος υπήρχε πάντοτε στον οίκο του πατέρα και χόρταιναν όχι μόνο τα παιδιά αλλά και οι μισθωτοί και περίσσευαν άρτοι. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας αναφέρει σχετικά: ‘Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής στις έρχεται προς εμέ δεν θέλει πεινάσει και οποίος πιστεύει εις εμέ δεν θέλει διψείσει πώποτε’(Ιωάννης,ς΄:35). Ο Θεός και Λόγος είναι ο άρτος των αγγέλων, έλεγε ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Αυτός είναι η πηγή της ζωής.

‘Σηκωθείς θέλω υπάγει προς τον πατέρα μου και θέλω ειπεί προς αυτόν• Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου• και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου• κάμε με ως ένα των μισθωτών σου.’

Επιθυμία ήλθε στην ψυχή του ασώτου να επιστρέψει πλέον στο Πατέρα. Πιθανώς να αναρωτιόταν, ‘πώς θα επιστρέψω, αφού τον πλήγωσα, τον γέμισα με θλίψη και απογοήτευση, θα με δεχθεί ; και ‘πώς θα παρουσιαστώ ενώπιόν του, ενώ έφυγα σαν πρίγκιπας, επιστρέφω χοιροβοσκός, αδύνατος, βρώμικος και ρακένδυτος ;
Όμως είχε πάρει την απόφαση, ‘ΘΑ ΦΥΓΩ ΤΩΡΑ’, χωρίς αναβολή και χωρίς να αναφέρει την αναχώρησή του, στους γνωρίμους του και στο αφεντικό του (διάβολο) που τον είχε κάνει σκλάβο του. Μαζί με την απόφαση προμελετά και την ειλικρινή του εξομολόγηση στον Πατέρα, όταν χωρίς απαιτήσεις θα του πει, ‘κάμε με ως ένα των μισθωτών σου’. Αυτό αποδεικνύει την μετάνοιά του και την βαθιά συναίσθηση της αμαρτίας του.

‘Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου’, αμάρτησα σε Σένα τον Θεό, καταπάτησα και παρέβηκα τον νόμο Σου. Πώς να κρυφθώ από το βλέμμα Σου; Ο λόγος του Θεού μας αναφέρει σχετικά: ‘..και δεν είναι ουδέν κτίσμα αφανές ενώπιον αυτού, αλλά πάντα είναι γυμνά και τετραχηλισμένα εις τους οφθαλμούς αυτού, προς ον έχομεν να δώσωμεν λόγον’ (Εβραίους, δ΄:13).

Επίσης ο Δαβίδ συντετριμμένος για το έγκλημα που διέπραξε, στον σχετικό ψαλμό που έγραψε, αναφέρει: ‘Εις σε εις σε μόνον και το πονηρόν ενώπιον σου έπραξα’ (Ψαλμός, να΄:4). Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΚΑΙ Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ είναι τα ουσιαστικά γνωρίσματα της μετάνοιας και αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ευαρεστείται ο Θεός, σύμφωνα με το γραμμένο: ‘Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς και εν αγίω τόπω• και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν και του ταπεινού το πνεύμα, διά να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων’(Ησαΐας, νζ΄:15). Αυτά τα χαρακτηριστικά είχε ο τελώνης της σχετικής παραβολής που τον έκαναν να μη θέλει να σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό (Λουκάς, ιη΄:9).

‘Και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου’ .

Την πιο υψηλή τιμή που μπορεί να λάβει ένας άνθρωπος, για να ιδεί την Βασιλεία των Ουρανών είναι το να ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΕΙ και να ονομασθεί, υιός Θεού (Ιωάννης, α΄:12). Είναι ευνόητο ότι από εκεί και πέρα ο αναγεννημένος χριστιανός, πρέπει να αγωνίζεται καθημερινά με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, για να διατηρήσει αυτό το πολύτιμο δώρο της σωτηρίας που του έδωσε ο Ουράνιος Πατέρας μέχρι τέλους και να μπει στη αιώνια Βασιλεία των Ουρανών. Όσο ζούσαμε μακριά από τον Ουράνιο Πατέρα ήμασταν δούλοι του διαβόλου και πράτταμε τα έργα του, όταν όμως επιστρέψουμε κοντά Του, οφείλουμε να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του και να πράττουμε τα έργα Του.

‘ Κάμε με ως ένα των μισθωτών σου’ .
Αναγνωρίζει ότι είναι ανάξιος γιός, αλλά βαθιά μέσα του γνωρίζει, ότι εκείνος σαν καλός πατέρας παραμένει πάντοτε γεμάτος αγάπη και φιλόστοργος.
Αυτός που θα επιστρέψει ειλικρινά μετανοημένος και γίνει δεκτός από τον Πατέρα (ο Θεός ευαρεστείται και ελκύεται να δίνει χάρη στους μετανοούντες) από ευγνωμοσύνη, επιθυμεί να Τον υπηρετεί, από οποιαδήποτε θέση για να αποδείξει ότι εκτιμά σωστά το έλεος και την αγάπη που του έδωσε. Αλήθεια θεωρούμε όλοι που υπήρξαμε άσωτοι και επιστρέψαμε, μεγάλο προνόμιο να πάρουμε την τελευταία θέση στην Βασίλεια του Θεού; .
‘Και σηκωθείς ήλθε προς τον πατέρα αυτού. Ενώ, δε απείχεν έτι μακράν, είδεν αυτόν ο πατήρ αυτού και εσπλαγχνίσθη, και δραμών επέπεσεν επί τον τράχηλον αυτού και κατεφίλησεν αυτόν’

Δεν ανέβαλε την εκτέλεση της απόφασης να επιστρέψει αλλά κατάκοπος αδύναμος και νηστικός, βήμα-βήμα πλησίαζε προς τον Πατερά, με την ελπίδα ότι θα τον δεχθεί και θα τον συγχωρέσει .
Όταν ο νεότερος υιός αποφάσισε να φύγει, ο Πατέρας δεν τον εμπόδισε, αλλά γέμισε με θλίψη η καρδιά του. Από την ημέρα που αναχώρησε, ο Πατέρας δεν έπαψε να παρατηρεί το δρόμο και να ελπίζει ότι κάποια μέρα θα επιστρέψει. Και να η ημέρα που από πολύ μακριά, γνώρισε πρώτος από όλους, αυτόν να επιστρέφει. Αυτό που περιμένει ο Πατέρας Θεός είναι να ιδεί κάθε αμαρτωλό να μετανοεί και να Τον επικαλείται στη ζωή του. Παρακολουθεί όλες τις κινήσεις της καρδίας κάθε αποστάτη, δίδοντας αγώνα για να την μαλακώσει και να την ελκύσει και όταν διακρίνει διάθεση για μετάνοια, λησμονεί την αχαριστία και παραβλέπει την ενοχή του και τον σπλαχνίζεται. ΠΟΣΟ ΑΓΑΘΟΣ ΕΙΣΑΙ ΚΥΡΙΕ!.
Έτσι τρέχοντας τον αγκάλιασε με στοργή, αγάπη και χαρά και τον καταφιλούσε, μολονότι ήταν ακάθαρτος και ρακένδυτος, αποδεικνύοντας το γραμμένο, ‘…θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα μάλλον παρά διά ενενήκοντα εννέα δικαίους, οίτινες δεν έχουσι χρείαν μετανοίας’(Λουκάς, ιε΄:7).

Δεν είναι παράδοξο ότι δεν είπε ούτε μια λέξη επίπληξης και ελέγχου προς τον άσωτο υιό του; Εάν ο άσωτος πίστευε ότι ο Πατέρας του ήταν σκληρός αυστηρός και αμείλικτος, ποτέ δεν θα επέστρεφε [Δυστυχώς πολλοί σήμερα κηρύττουν ένα Θεό, που έρχεται η οργή Του, που τιμωρεί με τα καζανιά της κολάσεως κ.λ.π. και ότι εξιλέωση θα έχεις μόνον αν κάνεις καλές πράξεις και τάματα, αγνοώντας ότι αυτά που λένε παραπέμπουν στη δικαίωση με το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης και όχι στη κατά χάρη σωτηρία που λαμβάνουν όσοι πιστεύουν στη θυσία και ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού(Γαλάτες, β΄:21)

Την αμαρτία ο Θεός βδελύττεται, είναι ότι το πιο αποκρουστικό και αηδιαστικό για Αυτόν. Γι’ αυτό απέστρεψε το πρόσωπό Του από τον ίδιον τον Υιό Του, μιας και πάνω στο σταυρό του Γολγοθά ήταν φορτωμένος με τις αμαρτίες όλων μας. Είναι γραμμένο: ‘τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού’(Β΄Κορινθίους,ε΄:21). Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός καταφιλεί κάθε άσωτο που μετανοεί και επιστρέφει, γιατί δεξιά Του κάθεται ο Υιός Του Ιησούς Χριστός που με το αίμα Του μας έπλυνε, γεφυρώνοντας το χάσμα της αμαρτίας μεταξύ Αυτού και ημών και μεσιτεύει σ’ Αυτόν για εμάς.

‘ είπε δε προς αυτόν ο υιός• Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, και δεν είμαι πλέον άξιος να ονομασθώ υιός σου.’

Ο Αγαθός Πατέρας βλέπει στο πρόσωπο του αγαπημένου του υιού μια συντετριμμένη καρδιά και μια ειλικρινή μετάνοια και δεν τον αφήνει να ολοκληρώσει την πρότασή του, διότι ο Πατέρας Θεός δεν μας θέλει δούλους και μισθωτούς αλλά παιδιά Του.
Βλέπουμε τελικά ότι η ευλογία και η συχώρεση από τον Πάτερα προλαβαίνει και την εξομολόγησή μας.

‘Και ο πατήρ είπε προς τους δούλους αυτού• Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν’
Αυτή την στολή που άφησε ο άσωτος όταν έφυγε. Άφησε το λευκό ιμάτιο της σωτήριας, για να φορέσει το παρδαλό της αμαρτίας του κόσμου. Όμως ο Κύριος για την σωτήρια κάθε ασώτου, ήλθε στην γη και έχυσε το πολύτιμο αίμα Του στο σταυρό του Γολγοθά, καθαρίζοντάς τον από κάθε αμαρτία ,όσο μεγάλη και αν είναι. Το μόνο που σου ζητά είναι συντετριμμένη καρδιά και ειλικρινή ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Γι’ αυτό ποτέ μην πεις: ‘Εγώ με τις αμαρτίες που έχω κάνει είναι αδύνατον να με συγχωρήσει ο Θεός’. Η σωτήρια εάν δεν υπάρχει υποκρισία έρχεται άμεσα όπως στον ένα από τους δύο συσταυρωμένους με τον Κύριο ληστές, ο οποίος μετανοημένος Τον επικαλέστηκε και Τον άκουσε να του λέει: ‘Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω’ (Λουκάς,κγ΄:43). Ακόμα και τον Ιούδα, που γνώριζε από αρχής ότι θα τον πρόδιδε, έκανε τα πάντα για να τον συνετίσε.

Ειδικά ο Θεός δίνει ιδιαίτερη σημασία και κάνει άμεση αποκατάσταση, στα αποστατημένα παιδιά Του που επιστρέφουν, γιατί ο λόγος Του σχετικά με όσους Τον γνώρισαν σαν Πατέρα και στη συνέχεια Τον εγκατέλειψαν οριστικά, αναφέρει: ‘Επειδή καλήτερον ήτο εις αυτούς να μη γνωρίσωσι την οδόν της δικαιοσύνης, παρά αφού εγνώρισαν να επιστρέψωσιν εκ της παραδοθείσης εις αυτούς αγίας εντολής’(Β΄ Πέτρου, β΄:21).

‘και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας, και φέροντες τον μόσχον τον σιτευτόν σφάξατε, και φαγόντες ας ευφρανθώμεν’

Διέταξε τους δούλους να κάνουν εκτάκτως ένα εξαιρετικό γεύμα, αφ’ ενός για να ευφρανθούν, αλλά και αφ’ ετέρου, θυσιάζοντας τον μόσχο που έτρεφαν για ειδικές περιπτώσεις, να αναγνωρισθεί εκ νέου ο άσωτος ως μέλος της ουράνιας οικογένειας του Πατέρα, όπως ήταν πριν φύγει.
‘Διότι τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμον ,ώστε έδωκεν τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μην απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον’ (Ιωάννης, γ΄:16).
Αυτή Η ΘΥΣΙΑ είναι του Ιησού Χριστού, πάνω στο σταυρό του Γολγοθά. Έγινε αυτός αμαρτία για να γίνουμε εμείς δικαιοσύνη του Θεού. Μόνο μέσω του αγίου αίματος αυτής της θυσίας μας δέχεται ο Πατέρας σαν μετανοημένους αμαρτωλούς, στην ουράνια οικογένεια. Καλούνται λοιπόν όλοι που δεν ανήκουν ακόμα σ’ αυτή την οικογένεια, να ενσωματωθούν σ’ αυτή και να μεταλάβουν και να ευφρανθούν δια της θείας κοινωνίας στην πνευματική τράπεζα της θείας δωρεάς.

‘διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται.’

Ο Κύριος ονομάζει τους αμαρτωλούς νεκρούς που βαδίζουν στην αιώνια καταδίκη. Από αυτό τον θάνατο ανασταίνονται δια της μετάνοιας και της επίκλησης του Ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού.
‘ο Θεός όμως πλούσιος ων εις έλεος, διά την πολλήν αγάπην αυτού με την οποίαν ηγάπησεν ημάς, και ενώ ήμεθα νεκροί διά τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού• κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι• και συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις διά Ιησού Χριστού’ (Εφεσίους, β΄:4-6).
Γι’ αυτό ας μη καταδικάζουμε κανένα λέγοντας ‘αυτός δεν σώζεται με τίποτα’, μιας και η ειλικρινής μετάνοια φέρνει την νεκρανάσταση.

‘Ήτο δε ο πρεσβύτερος αυτού υιός εν τω αγρώ• και καθώς ερχόμενος επλησίασεν εις την οικίαν, ήκουσε συμφωνίαν και χορούς, και προσκαλέσας ένα των δούλων, ηρώτα τι είναι ταύτα. Ο δε είπε προς αυτόν ότι ο αδελφός σου ήλθε• και έσφαξεν ο πατήρ σου τον μόσχον τον σιτευτόν, διότι απήλαυσεν αυτόν υγιαίνοντα.’
Ο μεγαλύτερος υιός παρουσιάζεται σαν ένα παιδί σοβαρό, σεμνό και τακτικό, με εμφάνιση ώριμου ατόμου. Σεβόταν τον πατέρα, αλλά χωρίς αυτό το σέβας να συνοδεύεται με ειλικρινή αγάπη. Δεν παραμελούσε τα καθήκοντά του και δεν εκτράπηκε σε ασωτία, αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν οξύς, πικρός και αφιλάδελφος. Είναι γεγονός ότι η ζηλοτυπία, ο φθόνος και τα υλικά συμφέροντα οδηγούν τα αδέλφια ακόμη μέχρι και εγκλήματος. Γραφικά παραδείγματα είναι του Άβελ και του Κάιν, του Ησαύ και του Ιακώβ και του Ιωσήφ που τον φθόνησαν τα αδέλφια του.
Όταν λοιπόν αυτός επέστρεψε στο σπίτι και άκουσε μουσική και θόρυβο, εφώναξε ένα δούλο και τον ρώτησε τι συμβαίνει. Αυτός του είπε ότι ο αδελφός σου επέστεψε και ο πατέρας σου χάρηκε πολύ βλέποντάς τον υγιή, θεώρησε το γεγονός μεγάλο, γι’ αυτό και έσφαξε τον μόσχο τον σιτευτό.

‘Και ωργίσθη και δεν ήθελε να εισέλθη. Εξήλθε λοιπόν ο πατήρ αυτού και παρεκάλει αυτόν. Ο δε αποκριθείς είπε προς τον πατέρα• Ιδού, τόσα έτη σε δουλεύω, και ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην, και εις εμέ ουδέ ερίφιον έδωκάς ποτέ διά να ευφρανθώ μετά των φίλων μου. Ότε δε ο υιός σου ούτος, ο καταφαγών σου τον βίον μετά πορνών, ήλθεν, έσφαξας δι' αυτόν τον μόσχον τον σιτευτόν’.
Πρέπει να αναφέρουμε, όσο αφορά το πνευματικό νόημα της παραβολής, ότι με βάση την ερμηνεία και άλλων παραβολών, ο Κύριος μας όταν αναφέρεται στον νεότερο των υιών δείχνει τους τελώνες και τις πόρνες και όταν στον μεγαλύτερο δείχνει τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους .
Ο πρεσβύτερος λοιπόν καλύπτει την κακία της ψυχής του, κάτω από τον φαρισαϊκό μανδύα της εξωτερικής αρετής. Κάποια από τα χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς του, που συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης είναι τα εξής:
ΠΡΩΤΟ. Καυχάται για τις αρετές του.
‘Δεν έφυγα ποτέ από το πατρικό σπίτι. Τόσα έτη σε δουλεύω και δεν παρέβηκα καμία διαταγή σου.’
Καύχηση του εγώ του, συγκρίνει τον εαυτόν του με τους άλλους ανθρώπους και όχι με βάση το λόγο του Θεού, θέλοντας να πει ότι δεν είμαι άσωτος όπως ο αδελφός μου.
Και όντως αν αυτό συνέβη ήταν άραγε δικό του κατόρθωμα ή της χάριτος του Θεού, που αν αποσυρθεί ο άνθρωπος μπορεί να φθάσει ακόμα και στο έγκλημα;. Αλλά και αυτό που αναφέρει, ‘ποτέ εντολήν σου δεν παρέβην’, ποσόν ανακριβές ήταν αφού στις παρακλήσεις του πατέρα του να συμμετέχει στη χαρά του, δείχνει πείσμα. άρνηση και ισχυρογνωμοσύνη.
ΔΕΥΤΕΡΟ. Παραπονιέται στο πατέρα ότι αν και αυτός έμεινε πλησίον του, χωρίς να φύγει ποτέ και προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες, ποτέ του δεν του έδωσε ούτε ένα κατσικάκι για να φάγει με τους φίλους του. Πόσο μάλλον να του έδινε τον μόσχο τον σιτευτό που πιθανώς να νόμιζε ότι προοριζόταν αποκλειστικά για αυτόν, αν και ο μόσχος δεν σφάζεται μόνο για έναν αλλά τουλάχιστον για όλη την οικογένεια. Θεωρεί επίσης ότι επειδή έμεινε πλησίον, πρέπει να έχει το μονοπώλιο της πατρικής εύνοιας.
Γενικά πολλοί έχουν την υψηλή ιδέα ότι αυτών και μόνο η θρησκεία οδηγεί στην σωτήρια και όλοι οι άλλοι είναι για την απώλεια. Έτσι γογγύζουν και παραπονούνται αν δοθούν σε άλλους πνευματικά αγαθά και αντί να χαίρονται και να δοξάζουν τον Πατερά Θεό, όχι μόνον φθονούν αλλά αποδίδουν την ενέργεια της χάριτος του Θεού στον πονηρό, όπως οι φαρισαίοι που έλεγαν για τον Κύριο, ‘Ούτος δεν εκβάλλει τα δαιμόνια ειμή διά του Βεελζεβούλ, του άρχοντος των δαιμονίων’(Ματθαίος, ιβ΄:24).
ΤΡΙΤΟ. Εκδηλώνει της πιο άσχημες και γεμάτες φθόνο και μίσος διαθέσεις για τον αδελφό του, μη θέλοντας να μπει μέσα στον σπίτι, ούτε καν να τον ιδεί. Αλήθεια πώς αυτός ο φρόνιμος, καθαρός και υπάκουος υιός, θα ήταν δυνατόν να συγκατοικεί με ένα μολυσμένο αμαρτωλό αδελφό; (αν και γνώριζε ότι ο Πατέρας Θεός τον συγχώρεσε επειδή μετανόησε και τον αποκατέστησε πάλι σαν παιδί Του). Αρνείται ακόμη να τον ονομάσει καν αδελφό του. Είπε στον Πατέρα, ‘ο υιός σου ούτος’, δηλαδή σαν να ήθελε να πει, ‘αυτόν που κατάντησε άσωτος, εξακολουθείς να τον θεωρείς παιδί σου; Εγώ πάντως δεν τον θέλω για αδελφό μου’.
Και είναι δυστυχώς σύνηθες, ένας θεωρούμενος δίκαιος ή ανώτερης τάξης, μορφωτικού επιπέδου και πλούτου άνθρωπος, να μη συναναστρέφεται με φτωχούς, άσημους ή διαφορετικής φυλής ή ράτσας ανθρώπους γιατί το θεωρεί κατάπτωση της αξιοπρέπειάς του. Όμως ο λόγος του Θεού αναφέρει:
‘Επειδή και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός είναι πάντες• δι' ην αιτίαν δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς’ (Εβραίους, β΄:11).
ΤΕΤΑΡΤΟ. Ζηλοτυπεί και φθονεί τον αδελφό του, δηλητήρια που διαστρέφουν τον νου και φθείρουν την καρδιά .
Ο Παύλος υπήρξε διώκτης των χριστιανών, μετανόησε και χαρακτηρίζεται στον χριστιανικό κόσμο σαν ‘ο πρώτος μετά τον ΈΝΑ’, μιας και με τη χάρη του Θεού σαν απόστολος των εθνών, κοπίασε και δοκιμάστηκε περισσότερο από όλους τους αποστόλους (Α΄ Κορινθίους,ιε΄:10). Οι άλλοι απόστολοι όχι μόνο δεν τον φθόνησαν αλλά αντίθετα τον τίμησαν. Ο Πέτρος ονόμασε τον Παύλο, ‘αγαπητό αδελφό’(Β΄Πέτρου,γ΄:15), αν και αυτός τον επέπληξε μπροστά σε όλους στην Αντιόχεια (Γαλάτας, β΄:14).
Και οι δυο νέοι αμάρτησαν. Ο νεώτερος υιός με αμάρτημα της σαρκός, ο πρεσβύτερος με αμάρτημα του πνεύματος. Και τα δυο είναι καταστρεπτικά όχι μόνον για αυτόν που τα κάνει, αλλά και για τους γύρω τους. Πολλοί θεωρούν τον άσωτο χειρότερο του πρεσβυτέρου, γιατί αυτός διέπραξε αμαρτήματα της σαρκός, σε αντίθεση με τον πρεσβύτερο, που διέπραξε αμαρτήματα του πνεύματος. Και όμως ο χαρακτήρας του πρεσβυτέρου είναι αντίθετος στο χριστιανικό πνεύμα και μπορούμε να τον περιγράψουμε με τη λέξη ‘φαρισαϊσμός’, που σαν έννοια λέξης, αντί για την τότε ‘αφιερωμένος’, ταυτίζεται σήμερα με τη λέξη ‘υποκριτής’ που συνεπάγεται μια κατάσταση που διαφθείρει και σκληραίνει την ψυχή τελικά περισσότερο.
Ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και ο φθόνος, είναι τα χείριστα από τα αμαρτήματα. Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του και οι Φαρισαίοι τον Ιησού Χριστό. Τους Φαρισαίους που δεν ήταν άσωτοι και σαρκικοί όπως οι τελώνες και η πόρνες, τους θεωρούσε ο απλός λαός ζηλωτές και τηρητές του νομού. Οι τελώνες όμως και οι πόρνες όπως και ο ληστής στο σταυρό, μετανοήσαν και είναι τώρα στον ουρανό. Οι Φαρισαίοι όμως και το σύστημά τους, που δυστυχώς ευδοκιμεί μέχρι σήμερα με διαφορετικά ονόματα, άραγε πού είναι τώρα και πού θα είναι στο τέλος; Ο Κύριος αποσιωπά αν τελικά ο πρεσβύτερος μπήκε στο σπίτι του πατέρα να απολαύσει την ευλογία και την σωτήρια. Το πιθανότερο είναι ότι ο εγωισμός μαζί με τον φθόνο και την ζήλεια, να μη του το επέτρεψαν.
Αν λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί δεν μετανοήσουν και ΑΝΑΓΕΝΝΗΘΟΥΝ από τον Πατέρα Θεό δεν θα εισέλθουν στα οικήματα τα ετοιμασμένα προ καταβολής κόσμου, δια τους αγαπώντας Αυτόν.

'Ο δε είπε προς αυτόν• Τέκνον, συ πάντοτε μετ' εμού είσαι, και πάντα τα εμά σα είναι• έπρεπε δε να ευφρανθώμεν και να χαρώμεν, διότι ο αδελφός σου ούτος νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη.’
Η συμπεριφορά του πατερά προς τον επιστρέψαντα άσωτο υιό υπήρξε στοργική και συγκινητική. Το μεγάλο έλεος και τα σπλάχνα οικτίρμων του Πατέρα Θεού αγκαλιάζουν τον άσωτό που λαμβάνει τελικά χάρη προς σωτήρια, μετά την ειλικρινή του μετάνοια .
Επίσης και στον πρεσβύτερο υιό, έδειξε ο πατέρας, στοργή, υπομονή και αγαθοσύνη, με την ίδια αγάπη και τρυφερότητα όπως και στον άσωτο, μιας και βγήκε από την οικία και τον παρακαλούσε και προσπαθούσε να τον έλκυση κοντά του μέχρι τέλους, σαν καλός πατέρας.
Είναι ο ίδιος ο Θεός που προσπάθησε και προσπαθεί να έλκυση, τους εγωιστές, δύστροπους και αχάριστους Ιουδαίους, όπως φαίνεται από τα λόγια Του: ‘Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σέ• ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου καθ' ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος. Διότι σας λέγω, δεν θέλετε με ιδεί εις το εξής, εωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου’ (Ματθαίος,κγ΄:37-39).

Αλλά και εμένα και εσένα αδελφέ μου, με πόση αγάπη μακροθυμία και λαχτάρα, ο Πατέρας Θεός μας καλεί σήμερα και χωρίς αναβολή, να αφήσουμε τα ψυχοφθόρα πείσματα και την εμμονή μας στην αμαρτία και να εισέλθουμε στην οικία Του και στην ουράνια οικογένειά Του και να ευφρανθούμε. ‘Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω• εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού’(Αποκάλυψη, γ΄:20).

Στην παραβολή αυτή μαθητεύσαμε για το πόσο Αγαθός είναι ο Πατέρας Θεός και για το ύψιστο μέγεθος του ελέους και των οικτίρμων του.
Το τελικό δίδαγμα είναι αυτό: ‘ Όσο αμαρτωλός και αν είσαι, θυμήσου και παρηγορήσου, ότι ο Θεός σε αγαπά, με αγάπη ανυπέρβλητη και αν μετανοήσεις, μια μεγάλη αγκαλιά σε περιμένει να σε δεχθεί, όσο βρώμικος και αν είσαι’. ΑΜΗΝ.

Η κενοδοξία και ο καρπός της.

Σάββατο, 25 Φεβρουάριος 2023 16:00 |

«Μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους ερεθίζοντες, αλλήλους φθονούντες» (Γαλάτας, ε΄:26)

Η κενοδοξία είναι η ματαιοδοξία, δηλαδή η επιθυμία ματαίας δόξας, όπως να επιθυμεί κάποιος πλούτο, πολλές γνώσεις και υψηλές θέσεις, με κύριο σκοπό την ατομική του καλοπέραση και για να λάβει δόξα από τους ανθρώπους. Επίσης το να επιδιώκει ένας άνθρωπος την αποδοχή των άλλων με σκοπό να γίνει το κεντρικό πρόσωπο και να τον επαινούν όλοι, χωρίς να έχει σαν πρόθεση να βοηθήσει στις ανάγκες των συνανθρώπων του, αλλά το κάνει για να φαίνεται ανώτερός τους και για να τον κολακεύουν.

Ακόμα και ο χριστιανός κινδυνεύει να γίνει κενόδοξος εάν δεν προσέξει και δεν έχει τα αισθητήριά του γυμνασμένα ώστε να διακρίνει το καλό από το κακό (Εβραίους,ε΄:14). Εάν πάρει ένας χριστιανός δόξα από τους ανθρώπους για κάποιο καλό έργο που έκανε, αυτό θα έχει σαν συνέπεια να χάσει τον μισθό που θα του έδινε ο Κύριος. Στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο διαβάζουμε για τρία καλά έργα που ζητάει ο Κύριος να τα κάνουμε κρυφά. Αυτά τα έργα είναι η ελεημοσύνη, η προσευχή και η νηστεία, τα οποία ο Κύριος θέλει κάθε άνθρωπος που υπακούει στον λόγο Του, αυτά να τα κάνει ‘εν τω κρυπτώ’, ώστε να λάβει μισθό απ’ Αυτόν. Σε αντίθετη περίπτωση που ο άνθρωπος εκείνος θέλει να φανερώσει αυτό που κάνει, τότε θα λάβει μισθό (δόξα) από τους ανθρώπους αλλά όχι από τον Κύριο. Ότι προσφέρει το γνήσιο παιδί του Θεού στον αδελφό του ή στον συνάνθρωπό του, το κάνει για τον Κύριο, για να λάβει μισθό από Αυτόν και δεν το κάνει για να πάρει δόξα από τους ανθρώπους.

Στη συνέχεια θα αναφέρουμε γραφικά παραδείγματα ανθρώπων που ακολούθησαν κενόδοξες επιθυμίες, καθώς και τον καρπό τους που χαρακτηρίζεται από έριδες και φθόνους που οδηγούν ακόμα και στον θάνατο.
Αρχικά αναφέρουμε τον Κορέ, τον Αβειρών, τον Δαθάν και τον Ων, οι οποίοι μαζί με άλλους 250 άνδρες αρχηγούς της συναγωγής των Ισραηλιτών, στασιάσανε εναντίον του Μωυσή και του Ααρών. Πρόβαλλαν τον εαυτό τους, ώστε να εκτοπίσουν τον Μωυσή μη σεβόμενοι τον Κύριο που τον έθεσε ηγέτη στον λαό Του. Μάλιστα αυτοί που στασιάσανε κατηγόρησαν τον Μωυσή και τον Ααρών ότι υψώνονται υπεράνω της συναγωγής, ενώ όπως είπαν ο Κύριος ενεργεί το ίδιο μεταξύ όλων των μελών της συναγωγής. Ο Μωυσής πρόβαλλε τον Κύριο, ώστε Αυτός να μαρτυρήσει άμεσα την επόμενη ημέρα, ποιοι είναι δικοί Του και ποιος είναι άγιος και εκείνον που θα εκλέξει, εκείνος να Τον πλησιάζει. Την επαύριο το πρωί, ο Κορέ έφερε όλη τη συναγωγή εναντίον του Μωυσή και του Ααρών. Όταν ήρθε η ώρα, ο Μωυσής ανέφερε στο λαό να αποχωρήσουν από τις σκηνές αυτών των ασεβών ανθρώπων και στη συνέχεια έθεσε σημείο ότι εάν αυτοί πεθάνουν με φυσικό αίτιο τότε αυτό σημαίνει ότι ο Κύριος δεν τον απέστειλε, ενώ εάν ανοίξει η γη και τους καταπιεί, μαζί με τους δικούς τους και τα υπάρχοντά τους, τότε σημαίνει ότι αυτοί παρόξυναν τον Κύριο. Έτσι ακριβώς συνέβη, άνοιξε η γη και τους κατάπιε με τις οικογένειές τους και τα υπάρχοντά τους, ενώ φωτιά από τον Κύριο έκαψε και τους 250 στασιαστές. Ο λαός εκείνη την ώρα φοβήθηκε, αλλά την επόμενη μέρα γόγγυζε όλη η συναγωγή εναντίον του Μωυσή και του Ααρών και έλεγαν ότι αυτοί οι δυο θανάτωσαν τον λαό του Κυρίου. Τότε είπε ο Κύριος στον Μωυσή και τον Ααρών να αποσυρθούν από την συναγωγή και άρχισε να θανατώνει αυτούς που γόγγυζαν. Ο Μωυσής είπε στον Ααρών να λάβει θυμιατήρι, να βάλει φωτιά από το θυσιαστήριο, να επιθέσει θυμίαμα και να κάνει εξιλέωση για την συναγωγή. Έτσι έπραξε ο Ααρών, στάθηκε μεταξύ των ζωντανών και των νεκρών, έκανε εξιλέωση και σταμάτησε η θεομηνία. Μέχρι τότε πέθαναν άλλοι 14700 άνθρωποι, εκτός αυτών που πέθαναν εξαιτίας του Κορέ (Αριθμοί,ις΄:1-50).
Αυτός ήταν ο καρπός της κενοδοξίας των στασιαστών να προβληθούν αυτοί έναντι άλλων, χωρίς να λογαριάζουν την γνώμη του Κυρίου. Αυτή τη μάταιη δόξα που απαίτησαν οι στασιαστές την πλήρωσαν με τη ζωή τους. Μάλιστα, το ίδιο τίμημα πλήρωσαν και οι 12700 τους οποίους παρέσυραν.

Άλλο αρνητικό παράδειγμα επικράτησης της κενοδοξίας σε ανθρώπους του Θεού, είναι αυτό που προφητικά αναφέρει ο απόστολος Παύλος και το οποίο η εκκλησιαστική ιστορία επαληθεύει. Όταν ευρισκόμενος στη Μίλητο, κάλεσε τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου μεταξύ των άλλων τους είπε: ‘Προσέχετε λοιπὸν εἰς ἑαυτοὺς, καὶ εἰς ὅλον τὸ ποίμνιον, εἰς τὸ ὁποῖον τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιον σᾶς ἔθεσεν ἐπισκόπους, διὰ νὰ ποιμαίνητε τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποίαν ἀπέκτησε διὰ τοῦ ἰδίου αὑτοῦ αἵματος. Διότι ἐγὼ ἐξεύρω τοῦτο, ὅτι μετὰ τὴν ἀναχώρησίν μου θέλουσιν εἰσέλθει εἰς ἐσᾶς λύκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν θέλουσι σηκωθῆ ἄνθρωποι λαλοῦντες διεστραμμένα, διὰ νὰ ἀποσπῶσι τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὑτῶν’ (Πράξεις, κ΄:28-30). Δηλαδή κάποιοι από αυτούς τους πρεσβυτέρους, ενώ ξεκίνησαν σωστά το έργο τους, με την ενέργεια και οδηγία του Αγίου Πνεύματος, στην πορεία δεν θα προσέξουν και θα φθάσουν να λαλούν διεστραμμένα, συστήνοντας έμμεσα ή άμεσα τον εαυτό τους σαν το πρόσωπο που πρέπει να ακολουθούν οι μαθητές και όχι τον Σωτήρα Ιησού Χριστό. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ο εκτροχιασμός τόσο των ίδιων, όσο και αυτών που τους ακολουθούν, από τον ευθύ αλλά‘τεθλιμμένο’δρόμο του Κυρίου (Ματθαίος, ε΄:16).

Στο σημείο αυτό καλό είναι να τονίσουμε ότι άνθρωπος του Θεού δεν ακολουθεί άνθρωπο αλλά τον Κύριο. Πρέπει βέβαια να σεβόμαστε και να πειθόμαστε στους ανθρώπους που έχει θέσει ο Κύριος να προΐστανται στην εκκλησία Του, σύμφωνα όμως με το γραμμένο: «Ἐνθυμεῖσθε τοὺς προεστῶτάς σας, οἵτινες ἐλάλησαν πρὸς ἐσᾶς τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· τῶν ὁποίων μιμεῖσθε τὴν πίστιν, ἔχοντες πρὸ ὀφθαλμῶν τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ πολιτεύματος αὐτῶν. ….Πείθεσθε εἰς τοὺς προεστῶτάς σας, καὶ ὑπακούετε· διότι αὐτοὶ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν σας, ὡς μέλλοντες νὰ ἀποδώσωσι λόγον· διὰ νὰ κάμνωσι τοῦτο μετὰ χαρᾶς, καὶ μή στενάζοντες· διότι τοῦτο δὲν σᾶς ὠφελεῖ» (Εβραίους, ιγ΄:7,17).

Συνεπώς θα υπακούμε σε προεστώτες που αγρυπνούν για τις ψυχές μας προσευχόμενοι στον Κύριο, τον οποίο έχουν πραγματικά σαν αρχηγό τους μιας και έχουν υπόψη τους ότι θα του λογοδοτήσουν για τα πεπραγμένα τους. Εάν έρθουμε σε αμφισβήτηση για κάποιον προεστώτα που έχει θέσει ο Κύριος στην εκκλησία που ανήκουμε, ας πάμε να ρωτήσουμε πρώτα τον Κύριο, αλλά και άλλους πνευματικούς αδελφούς της εκκλησίας μας, αν έχουν την ίδια γνώμη με την δική μας και θα λάβουμε από τον Κύριο οδηγία, μιας και Αυτός μας βγάζει από κάθε αδιέξοδο. Ας μη ξεχνάμε το ρηθέν δια του Αγίου Πνεύματος από τον απόστολο Παύλο: «Ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς, ἤ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ σᾶς κηρύττῃ ἄλλο εὐαγγέλιον παρὰ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖον σᾶς ἐκηρύξαμεν, ἄς ἦναι ἀνάθεμα» (Γαλάτας, α΄:8).

Συνεχίζοντας, λέμε ότι η κενοδοξία, σαν επιθυμία της δόξας από ανθρώπους και όχι της δόξας από τον Θεό, είναι ασυμβίβαστη με την ειλικρινή πίστη, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, «Πῶς δύνασθε σεῖς νὰ πιστεύσητε, οἵτινες λαμβάνετε δόξαν ὁ εἷς παρὰ τοῦ ἄλλου, καὶ δὲν ζητεῖτε τὴν δόξαν τὴν παρὰ τοῦ μόνου Θεοῦ;» (Ιωάννης, ε΄:44). Αυτό πιστεύουμε ισχύει, διότι σύμφωνα πάλι με τα λόγια του Κυρίου, «… ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖον μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὑψηλόν, βδέλυγμα εἶναι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ»(Λουκάς,ις΄:15). Επιπρόσθετα ο λόγος του Θεού αναφέρει, σχετικά με υψηλά ιστάμενους ανθρώπους, που ενώ πιστεύουν στον Κύριο δεν Τον ομολογούν, «Ἀλλ᾿ ὅμως καὶ ἐκ τῶν ἀρχόντων πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτόν, πλήν διὰ τοὺς Φαρισαίους δὲν ὡμολόγουν, διὰ νὰ μή γείνωσιν ἀποσυνάγωγοι. Διότι ἠγάπησαν τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον παρὰ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ» (Ιωάννης, ιβ΄:42,43).

Γι’ αυτό ας μη προβάλλουμε τον εαυτό μας σε κάθε έργο που κάνουμε και ούτε να παρασυρθούμε από τις ευλογίες υλικές και πνευματικές που μας δίνει ο Κύριος, για να μην υπερηφανευτούμε, ώστε να θεωρούμε ότι οι ευλογίες είναι αποτέλεσμα των δικών μας ενεργειών. Να μη ξεχνάμε ότι χωρίς τον Κύριο Ιησού Χριστό, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (Ιωάννης, ιε΄:5). Σε κάθε έργο που πράττουμε να επιδιώκουμε να δοξάζεται ο Πατέρας Θεός και όχι την προβολή μας έναντι των αδελφών μας για τη δική μας δόξα(Ματθαίος,ε΄:16). Να αφιερώνουμε τα έργα μας στον Κύριο ώστε Εκείνος να είναι το κεντρικό πρόσωπο και να δοξάζεται, ενώ εμείς να κρυβόμαστε πίσω από το ‘σταυρό’ της θυσίας Του.

Συνοψίζοντας λέμε επειδή η κενοδοξία συνυπάρχει με την υπερηφάνεια, ότι ένα κεντρικό δίδαγμα της Αγίας Γραφής είναι ότι " Ὁ Θεὸς εἰς τοὺς ὑπερηφάνους ἀντιτάσσεται, εἰς δὲ τοὺς ταπεινοὺς δίδει χάριν" (Ιακώβου, δ΄:6, Α΄Πέτρου,ε΄:5), γι’ αυτό μια σχετική με αυτό το δίδαγμα σημαντική γραφική συμβουλή είναι:‘μή πράττοντες μηδὲν ἐξ ἀντιζηλίας ἤ κενοδοξίας, ἀλλ᾿ ἐν ταπεινοφροσύνῃ, θεωροῦντες ἀλλήλους ὑπερέχοντας ἑαυτῶν’ (Φιλιππησίους, β΄:3). Ας προβάλλουμε τον Κύριο Ιησού Χριστό στην ζωή μας και να θεωρούμε τα αδέλφια μας ανώτερα από τον εαυτό μας. Για να γίνει αυτό πρέπει να έχουμε συνεχή επικοινωνία με τον Κύριο δια της εν Πνεύματι Αγίω προσευχής και να τρεφόμαστε πνευματικά με τον λόγο Του, ώστε να φθάσουμε όπως ο απόστολος Παύλος να πούμε: «..ζῶ δὲ οὐχὶ πλέον ἐγώ, ἀλλ᾿ ὁ Χριστὸς ζῇ ἐν ἐμοί» (Γαλάτας, β΄:29). Αμήν!

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΥΙΟΥ (όπως την περιγράφει πρώην αποστάτης που επέστρεψε στο σπίτι του ΠΑΤΕΡΑ).

Τρίτη, 14 Φεβρουάριος 2023 21:09 |

(Α΄ μέρος: Η αποστασία και τα αποτελέσματά της.)

Σε όλα τα αποφθέγματα της ανθρώπινης σοφίας, τρυφερότητας, ευσπλαχνίας και αγάπης μόνο η σοφία του Θεού θα μπορούσε να φιλοτεχνήσει αυτή την παραβολή. Αλήθεια πόσοι αμαρτωλοί και απελπισμένοι από εμάς δεν βρήκαν σ’ αυτή την παραβολή, την ψυχική ειρήνη και ελπίδα, το θείο έλεος, το έναυσμα για μετάνοια και επιστροφή, με τελικό αποτέλεσμα την σωτήρια.

Η παραβολή αρχίζει : ‘Άνθρωπος τις είχε δυο υιούς’ .

Ποιος ήταν ο άνθρωπος αυτός ; Μπορούμε να πούμε παραβολικά, ότι είναι ο Πατέρας Θεός, που μας δημιούργησε. Αλλά παρ’ όλο που η αγάπη του Θεού, για όλους τους ανθρώπους, σαν πλάσματά Του, είναι η ίδια και θέλει όλους να μας σώσει, υπάρχουν αυτοί που πιστεύουν και δέχονται τον Υιό Του Ιησού Χριστό και τη θυσία Του, με αποτέλεσμα ο Πατέρας Θεός να τους ‘γεννάει άνωθεν' και να τους κάνει παιδιά Του και οι άλλοι που Τον αρνούνται με αποτέλεσμα να βρίσκονται μακριά Του. Αναφέρουμε σχετικά εδάφια:

‘Διότι τούτο είναι καλόν και ευπρόσδεκτον ενώπιον του σωτήρος ημών Θεού, όστις θέλει να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας’(Α΄Τιμόθεον,β΄:3,4).

‘Εις τα ίδια ήλθε, και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν’ (Ιωάννης, α΄:11-13).

Από τη στιγμή της αναγέννησης αρχίζει ο καλός αγώνας των παιδιών του Θεού, να μορφωθεί ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού στον νέο εσωτερικό τους άνθρωπο μένοντας στο ‘σπίτι-εκκλησία’ και ζώντας με τις οδηγίες και παροχές του Πατέρα, σύμφωνα με το γραμμένο: ‘Καθώς η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν διά της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς διά της δόξης αυτού και αρετής, διά των οποίων εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι, ίνα διά τούτων γείνητε κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν διά της επιθυμίας διαφθοράν’ (Β΄ Πέτρου,α΄:3,4).

Όμως παρ’ όλο που όλοι όσοι έχουμε αναγεννηθεί, σαν παιδιά του Θεού, αρχίσαμε να γινόμαστε κοινωνοί της ιδίας Θεϊκής φύσεως, όπως συμβαίνει με τα φυσικά αδέλφια, σαν χαρακτήρες διαφέρουμε. Στη σχετική παραβολή βλέπουμε ότι ο μεγαλύτερος γιος είναι σοβαρός, φρόνιμος και υπάκουος, ενώ ο νεότερος είναι άστατος, ζωηρός, ανυπόμονος και ανυπάκουος. Βιάζεται να ικανοποιήσει επιθυμίες που δεν συμφωνούν με τις σοφές συμβουλές του Πατέρα.

‘Και είπεν ο νεότερος αυτών προς τον Πατέρα. Πάτερ μου δος μοι το ανήκον μέρος της περιουσίας.’

Παρουσιάζεται θρασύς, υπερήφανος και απαιτητικός. Δεν είπε ούτε καν, ‘σε παρακαλώ Πατερά δώσε μου ότι εσύ νομίζεις’. Και γεννιούνται τα εύλογα ερωτήματα:

‘Ποιο είναι το ανήκον σε σένα μέρος της περιουσίας, αφού τα πάντα ανήκουν στον ζωντανό Πατέρα ;

‘Χωρίς να ιδρώσεις και να δουλέψεις όσο πρέπει για να αποκτήσεις περιουσία, πώς απαιτείς ;

‘Μήπως ο Πατέρας σου είχε στερήσει ποτέ τίποτα;

‘Μήπως υπήρξε σκληρός βάναυσος τυραννικός ;

Αυτό που φαίνεται καθαρά με βάση την συμπεριφορά, είναι ότι ο Πατέρας είναι γεμάτος αγάπη και φιλόστοργος . Ο νεότερος όμως γιος, δεν ανέχεται κανένα είδος περιορισμού, θέλει να είναι ανεξάρτητος, χωρίς τα χαλινάρια και την πατρική επίβλεψη. Αυτή η συμπεριφορά όμως θυμίζει την πανομοιότυπή διαγωγή την δική μας, όταν ήμασταν δούλοι στην αμαρτία.

Πολλοί από εμάς, σε μια περίοδο της ζωής μας, είχαμε απομακρυνθεί από τον Ουράνιο Πατέρα και ενώ ζούσαμε και ζούμε με όλα τα δώρα και τα χαρίσματα Του, δεν Τον ευχαριστούσαμε, αλλά θεωρούσαμε κατά κάποιο τρόπο ότι αυτά μας τα οφείλει. Τα πάντα, ο αέρας, το νερό, ο ήλιος και οι τροφές που μας κρατούν στη ζωή , αλλά ακόμη και η υγειά, η οξύνοια, τα χρήματα και η ομορφιά όλα είναι δώρα Του. Μέγα και θεμελιώδες σφάλμα, να θεωρούμε ότι κάτι είναι δικό μας, τίποτα δεν μας ανήκει,‘Του Κυρίου είναι η γη και το πλήρωμα αυτής· η οικουμένη και οι κατοικούντες εν αυτή.’ (Ψαλμός, κδ΄:1) και 'τι έχεις, το οποίον δεν έλαβες, εάν δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;’(Α΄ Κορινθίους,δ΄:7).

Με την συμπεριφορά αυτή δείχνουμε την αγνωμοσύνη και την αχαριστία μας και όχι μόνον αυτό αλλά επικρίνουμε και τα έργα Του. Τον οίκο του Πατερά [εκκλησία] τον θεωρούμε δυσβάστακτο ζυγό και το σημαντικότερο απομακρυνόμαστε από το ευαγγέλιο του Χριστού, χωρίς το οποίο είμαστε έρμαιο στα χεριά του διαβόλου. Ο νεότερος υιός ζητά το μερίδιο των αγαθών του παρόντος κόσμου, περισσότερο, παρά την μερίδα των ουράνιων αγαθών [Θέλω να ζήσω την ζωή μου να διασκεδάσω, να γλεντήσω τώρα και όχι όταν γεράσω].

Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΣΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΘΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ Η ΠΛΗΡΗΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, ΔΗΛΑΔΗ Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΟΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΜΑΣ.

‘Και διαμοίρασεν εις αυτούς τα υπαρχοντα αυτου’ [ Η καλωσυνη του Πατερα ].

Ικανοποίησε την αυθάδη απαίτηση του υιού, δείχνοντας έτσι ότι ούτε τυραννικός ήταν ο αγαθός πατέρας, ούτε σκληρός ούτε βίαιος, αποδεικνύοντας ότι δεν επιθυμούσε να τον κρατήσει με την βία.

ΔΕΝ ΒΙΑΖΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΑΣ ΥΠΟΤΕΤΑΓΜΕΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΤΟΥ .

Πολλές φορές ρωτούν οι άνθρωποι, ‘αφού ο Θεός είναι παντογνώστης και ήξερε από πριν για την αποστασία του Αδάμ γιατί τον δημιούργησε;’ Μία απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα είναι ότι δημιουργώντας τον άνθρωπο κάτ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση Του, άφησε ελεύθερη την βούλησή του και μες τους πνευματικούς νομούς που θέσπισε, κάνεις ούτε ο Ίδιος , αν και μπορούσε, ούτε ο διάβολος μπορούν να επέμβουν και να την παραβιάσουν.

Έτσι το έργο της σωτήριας του ανθρώπου ήταν στο σχέδιο του Πατέρα Θεού προ καταβολής του κόσμου, με μοναδικό σωτήρα τον Ιησού Χριστού που υποτάχθηκε στο θέλημα του Πατερά και σαν ο μονός αναμάρτητος, έγινε ο ίδιος αμαρτία, για να σηκώσει τις δικές μας αμαρτίες, επάνω στον σταυρό του Γολγοθά, εκπληρώνοντας την δικαιοσύνη του Θεού. Γι' αυτό ο Αγαθός Πατέρας ‘ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους’(Ματθαίος, ε΄:45) και περιμένει να εννοήσουμε από τα παθήματά μας, τα αποτελέσματα της μωρίας και υπερηφάνειάς μας και να επιστρέψουμε κοντά Του.

‘ Και μετ ολίγας ημέρας συνάξας πάντα , ο νεώτερος υιός , απεδήμησε εις χώραν μακράν.’

Ήθελε να φύγει όσο πιο μακριά μπορούσε από το βλέμμα του πατερά, να απολαύσει όπως νόμιζε τις χάρες της ζωής, ανεξάρτητος πλέον. Η μακρινή χωρά είναι ο κόσμος ή μάλλον όπως εννοεί ο Κύριος, η αμαρτία που επικρατεί στον κόσμο.

Ταλαίπωρε άνθρωπε, διέκοψες την σχέση σου με τον Πατερά Θεό, που είναι η πηγή της ζωής, για να καταφύγεις στην χωρά του θανάτου. Η αλήθεια είναι ότι όταν ο άνθρωπος αποκτήσει δόξα χρήμα και τα αγαθά που επιθυμεί, σχεδόν κατά κανόνα απαρνείται το θέλημα του Θεού, όπως ο πλούσιος νεανίσκος (Ματθαίος, ι΄: 19, Λουκάς, ιη΄:18, Ιακώβου, α΄:10-11) .

‘Και εκεί διεσκόρπησε την περιουσίαν αυτού ζων ασώτως.’

Η αμαρτία είναι κατάσταση δαπανηρή, οι απολαύσεις και οι ηδονές της αμαρτίας, θέλουν χρήμα. Η λέξη ‘άσωτος’ είναι σύνθετη από το στερητικό ‘α’ και το ρήμα ‘σώζω’, συνεπώς η φράση ‘ζων ασώτως’. σημαίνει ‘ζωή χωρίς να υπάρχει ελπίδα σωτήριας’.Ο νεώτερος υιός είναι και σήμερα ο αντιπροσωπευτικός τύπος των ομοιών της εποχής μας νέων, με την διψά των μεγαλείων, την ορμή της ηλικίας, μακριά από το χαλινάρι του Πατέρα, που παραδίνονται στην ακολασία. Από τότε μέχρι και σήμερα, δυστυχώς η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό, αρκεί και μόνο να ακούει κάνεις τις ειδήσεις καθημερινά, για να διαπιστώσει το μέγεθος του εκφυλισμού και της ανομίας.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι πάνω από τα μισά ζευγάρια σήμερα χωρίζουν και ξαναπαντρεύονται όσες φορές επιθυμούν,(με την ανοχή της επικρατούσας αλλά και άλλων εκκλησιών) και υπάρχει η τάση να καταργηθεί ο θεσμός του γάμου και να αντικατασταθεί με πρωτόκολλα συμβίωσης. Από την άλλη μεριά οι ομοφυλόφιλοι δίνουν αγώνα για να τους επιτραπεί ο γάμος μεταξύ τους και η υιοθεσία παιδιών.

Η διασπορά της περιουσίας (‘ουσίας’ στο αρχαίο κείμενο), δεν αναφέρεται μόνον στο χρήμα και στις υλικές δαπάνες που είναι κύριο χαρακτηριστικό αποκλειστικά της μειονότητας των πλουσίων, αλλά επίσης και στα χαρίσματα-τάλαντα όπως η ευφυΐα, τέχνη, επάγγελμα, επιστήμη, ομορφιά κλπ., που σε κάποιο βαθμό έχει η πλειονότητα των ανθρώπων που ανήκουν στη μεσαία τάξη ή είναι φτωχοί, που όμως και αυτοί ζουν στην ασωτία. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο, ότι οι περισσότερες ικανότητες ξοδεύονται για την καταστροφή, όπως για την παραγωγή όπλων μαζικής καταστροφής, αιματοχυσίας και αλληλοσπαραγμού. Ποταμοί αίματος χύθηκαν σε πολέμους στο παρελθόν και συνεχίζουν να χύνονται και σήμερα όπως στον εν εξελίξει πόλεμο στην Ουκρανία. Πόσες χήρες, ορφανά και πόση δυστυχία και καταστροφές είναι οι συνέπειες αυτών των πολέμων σε ένα κόσμο που σήμερα μετρά περίπου 80 χρονιά από τον όλεθρο του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Και δυστυχώς τα χαρίσματα της ευφυΐας θα καταλήξουν στον όλεθρό και στην επαπειλουμένη ολική καταστροφή της ανθρωπότητας .

Άλλο σημείο των καιρών, πολύ επίπονο, είναι η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ. Πιστοί που έλαβαν την αναγέννηση, την δωρεά του Αγίου Πνεύματος και χαρίσματα, από τον Αγαθό Πατέρα Θεό, αχάριστα αυτά τα ανεκτίμητα δώρα τα πέταξαν στα σκουπίδια, παραδίνοντας την αθάνατη ψυχή τους στον εχθρό, για λίγες πρόσκαιρες και απατηλές απολαύσεις του κόσμου .

Αδελφέ μου αν ευρίσκεσαι σε αυτή την οδυνηρή κατάσταση, που υπήρξα και εγώ και ευχαριστώ τον Θεό που με επανάφερε, από προσωπική εμπειρία σου λέγω, κάνε ένα και μόνο βήμα μετάνοιας και να είσαι σίγουρος ότι στο έλεος της άπειρης αγάπης και ευσπλαχνίας Του, θα διαπιστώσεις την ζεστασιά της καλοσύνης και της συχώρεσης Του και θα απολαύσεις μια ανέλπιστη και απροσδόκητη ευτυχία. Η αγκαλιά Του θα είναι πάντοτε ανοικτή για σένα.

‘Αφού δε εδαπάνησε πάντα ,έγεινε πείνα μεγάλη εν τη χώρα εκείνη, και αυτός ήρχισε να στερήται .’

Η περιουσία στους ασώτους εξανεμίζεται γρήγορα. Επιπλέον με την πτώχευση, παρουσιάστηκε μεγάλη πείνα στη χώρα εκείνη και ο νέος που μέχρι χθες ζούσε στην χλιδή, τώρα άρχισε να στερείται τα πάντα. Που είναι άραγε οι τόσοι φίλοι που τον περιστοίχιζαν πρόθυμοι ; Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν: ‘Των ευτυχούντων πάντες φίλοι, των δυστυχούντων ουδείς.’ Από την στιγμή που κάποιος αποστραφεί την αγάπη του Θεού, είναι φυσικό να φθάσει σε απόγνωση. Τα πάθη αιχμαλωτίζουν την θέλησή του, ώστε να μη μπορεί πλέον να κυβερνήσει τον εαυτό του. Τώρα τον νέο τον φθείρουν ψυχικά και σωματικά, η μορφίνη, η κοκαΐνη και το οινόπνευμα στα οποία πιθανώς να ζήτα προσωρινή ανακούφιση. Ταλαίπωρος ο άνθρωπος κατάντησε ζωντανός-νεκρός.

‘ Τότε υπήγε και προσεκολλήθη, εις έναν των πολιτών της χώρας εκείνης όστις απόπεμψεν αυτόν εις τους αγρούς αυτού δια να βόσκη χοίρους . Και επεθύμει να γεμίσει την κοιλίαν αυτού από των ξυλοκεράτων τα οποία έτρωγον οι χοίροι, και ουδείς έδειδεν εις αυτόν.’

Ενώ όταν ήταν κοντά στον Πατερά ζήτησε ανεξαρτησία ενώ την είχε, τώρα ήταν πράγματι δούλος στην πιο εξευτελιστική δουλειά. Ο Κύριος διάλεξε αυτό το επάγγελμα για να τονίσει τα αποτελέσματα της αμαρτίας. ‘Αμήν λέγω υμίν ,ότι πας ο ποιων την αμαρτία δούλος εστί της αμαρτίας’ (Ιωάννης, η΄:34). Παραδείγματα πολλά, όπως δούλος στη πορνεία, στα ναρκωτικά, στο τζόγο, στη πλεονεξία, στη φιλαργυρία κλπ. Δούλος λοιπόν του γαιοκτήμονα πολίτη αυτής της χώρας, που μπορούμε να τον αντιπαραβάλλουμε με το διάβολο που είναι ο αρχών του κόσμου τούτου, οδηγείται απ’ αυτόν στην λάσπη της αμαρτίας με τροφή τα ξυλοκέρατα με τα οποία αντιπαραβάλλουμε την πλεονεξία, την φιλαργυρία, την ανηθικότητα και γενικά τα έργα της σάρκας (Γαλάτας, ε΄:19-21). Πού καταντά ο άνθρωπος, από εικόνα του Θεού να ομοιωθεί με τους χοίρους . ‘Πλην άνθρωπος ο εν τιμή , δεν διαμένει, ομοιωθεί με τα κτήνη τα φθειρώμενα’ ( Ψαλμός, μ΄:12).

Αλλά και τα ξυλοκέρατα δεν ήταν αρκετά για να καλύψουν την εξευτελιστική δουλειά του και την πεινά του. Αφήνουν κάποια γλυκύτητα στην αρχή αλλά μετά είναι ξυλώδη και στιφά χωρίς την κατάλληλη για τον άνθρωπο θρεπτική αξία, σαν τις ηδονές του κόσμου και την μάταιη δόξα. Φθαρτά και υλικά πράγματα που όχι μόνο δεν ικανοποιούν, αλλά φθείρουν το σώμα και οδηγούν στην απώλεια την αθάνατη ψυχή του νέου.

Αν ρωτήσουμε τον εαυτόν μας, μιας και όλοι γνωρίσαμε, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, την εμπειρία της αμαρτίας για το ποιός ήταν ο καρπός αυτής της εμπειρίας και απαντήσουμε ειλικρινά, θα πούμε ότι αυτό που αφήνει είναι μια πικρή γεύση αηδίας και αποστροφής, έστω και αν την επόμενη ημέρα την επαναλαμβάναμε λόγω της πνευματικής αδυναμίας μας .

' Ελθών δε εις εαυτόν είπε, Πόσοι μισθωτοί του Πατρός μου περισσεύουσιν άρτον, και εγώ χάνουμε υπό της πείνης; '

Η κατάσταση αυτή της αμαρτίας οδηγεί στην αφροσύνη, για αυτό ο Κύριος είπε την φράση για τον άσωτο, ‘ελθών εις εαυτόν’. Δεν είναι παράξενο γιατί αν έβλεπες το παιδί ενός πλούσιου και συνετού πατέρα, να φεύγει απ’ αυτόν και να καταντούσε ρακένδυτο και πεινασμένο, δεν θα έλεγες ότι έχει χάσει τα μυαλά του; Βέβαια συμβαίνει και το αντίστροφο, όταν δηλαδή οι άνθρωποι του κόσμου με πρώτους συνήθως τους οικείους, βλέπουν κάποιον να αλλάζει, να επιστρέφει στον Κύριο και να κάνει ενάρετη ζωή σύμφωνα με τον λόγο του Θεού, χωρίς τις κακές συνήθειες που είχε, λένε ότι έχασε τα μυαλά του και με επιμονή προσπαθούν να τον επαναφέρουν στην παλιά ζωή του.

Είναι πράγματι θαυμαστός ο τρόπος και η μέθοδος που πλησιάζει μέσω αυτής της παραβολής ο Κύριος Ιησούς Χριστός, κάθε ειλικρινή αμαρτωλό, που τον κάνει να πει ‘ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΑΣΩΤΟΣ ΑΥΤΟΣ’. Μπορούμε να πούμε ότι η ΑΥΤΟΓΝΩΣΊΑ είναι το πρώτο βήμα προς τη σωτηρία και ότι η συναίσθηση του βάρους της αμαρτίας είναι το πρώτο σημάδι της ειλικρινούς ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ.

Στο ερώτημα, ‘Είναι δυνατόν ένας πολύ αμαρτωλός να σωφρονιστεί και να συγχωρεθεί από τον Θεό;’, ο λόγος του Θεού απαντά λέγοντας , ‘Παρεισήλθε δε ο νόμος διά να περισσεύση το αμάρτημα. Και όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις’ (Ρωμαίους, ε΄:20). Μπορεί την αμαρτία να την μισεί ο Πατέρας Θεός, αλλά ποτέ δεν απομάκρυνε το βλέμμα Του από τον αμαρτωλό υιό. Το μέσον που μεταχειρίστηκε για να τον φέρει στον εαυτό του, ήταν οι θλίψεις, λόγω της στέρησης των αναγκαίων για τη ζωή αγαθών. Όταν αυτές τις επιτρέπει στη ζωή μας ο Ουράνιος Πατέρας, έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα και μαλακώνουν την καρδιά μας, φανερώνοντας την ματαιότητα του κόσμου και την απάτη της αμαρτίας .

Είναι γεγονός ότι όταν ο άνθρωπος κινδυνεύει, όπως στην ασθένεια, στην ανεργία και ιδιαίτερα όταν ο θάνατος κρούει την δίκη του πόρτα, τότε ενθυμείται τον Θεό, ακόμα και αν ουσιαστικά δεν τον πιστεύει. Και ο Θεός του ελέους και των οικτίρμων, μολονότι τον ενθυμούνται στην απελπισία τους οι άνθρωποι, απαντά όταν διακρίνει ειλικρινή μετάνοια . (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Περισσότερα Άρθρα...

Και το Πνεύμα και η νύμφη λέγουσιν· Ελθέ. Και όστις ακούει, ας είπη. Ελθέ. Και όστις διψά, ας έλθη, και όστις θέλει, ας λαμβάνη δωρεάν το ύδωρ της ζωής. (Αποκάλυψις Ιωάννου ιβ' 27)