«Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας» (Τιμόθεον Α΄, ς΄: 6).
Σήμερα, για πολλούς ανθρώπους ο πλούτος έχει γίνει σκοπός της ζωής. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι αυτοί οι άνθρωποι προσπαθούν να αποκτήσουν μεγάλα ποσά χρημάτων, είτε δουλεύοντας πολλές ώρες, είτε κάνοντας περισσότερο κερδοφόρες τις επιχειρήσεις τους, είτε μέσω του τζόγου. Η ζωή τους περιφέρεται γύρω από το χρήμα και δεν διστάζουν για την απόκτησή του, να χρησιμοποιούν και αθέμιτα μέσα. Από την άλλη υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν τι να φάνε και ζητιανεύουν στους δρόμους, κυρίως στις μεγαλουπόλεις. Επίσης υπάρχουν σε κάποιες χώρες φτωχοί λαοί και ακόμα φυλές που ζουν πρωτόγονα.
Υπάρχουν με λίγα λόγια, άνθρωποι που ζουν στη χλιδή, άνθρωποι που έχουν μια δουλειά ίσα για να συντηρούν την οικογένειά τους και άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε και κινδυνεύουν να πεθάνουν, όπως συμβαίνει σε κάποιες χώρες κυρίως της Αφρικής. Γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι διερωτώνται: Γιατί να υπάρχει φτώχεια και να πεθαίνουν από τη πείνα μικρά αθώα παιδιά; Γιατί να γίνονται πόλεμοι και να κυριαρχεί η βία και η αδικία μεταξύ των ανθρώπων; Δεν τα βλέπει αυτά ο Θεός και γιατί δεν κάνει τίποτα για να σταματήσουν; Αρκετοί φθάνουν να αμφισβητούν την ύπαρξη του Θεού με το επιχείρημα ότι αν υπήρχε θα έπρεπε να είχε κάνει έκβαση στα παραπάνω σοβαρά προβλήματα.
Καλό είναι βέβαια να μη βιαζόμαστε να βγάλουμε γρήγορα συμπεράσματα αλλά με βάσει τα πραγματικά δεδομένα που έχουμε, τόσο από τα γενικά προβλήματα που απασχολούν σήμερα τις ανθρώπινες κοινωνίες όσο και από τα προσωπικά μας βιώματα, να ψάξουμε να βρούμε την αλήθεια. Γιατί άραγε να γίνονται πόλεμοι; Οι πόλεμοι εξυπηρετούν κάποιους σκοπούς. Οι περισσότεροι πόλεμοι έχουν γίνει για οικονομικούς λόγους, άλλοι για να κυριαρχήσει μια χώρα σε άλλη, άλλοι για απελευθέρωση μιας χώρας από άλλη και άλλοι λόγω διαφορετικών πολιτικών ή θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι η λέξη πόλεμος δεν έχει την μόνο την έννοια μιας γενικευμένης σύρραξης με χρήση όπλων, μεταξύ πολλών ανθρώπων αλλά έχει και την έννοια μιας ψυχικής κατάστασης μίσους και αντιπαλότητας, που επικρατεί στις διαπροσωπικές σχέσεις ακόμα και μεταξύ δύο ανθρώπων. Διαβάζουμε σχετικά στον Λόγο του Θεού: « Πόθεν προέρχονται πόλεμοι και μάχαι μεταξύ σας; ουχί εντεύθεν, εκ των ηδονών σας, αίτινες στρατεύονται εντός των μελών σας; Επιθυμείτε και δεν έχετε φονεύετε και φθονείτε, και δεν δύνασθε να επιτύχητε μάχεσθε και πολεμείτε αλλά δεν έχετε, επειδή δεν ζητείτε ζητείτε και δεν λαμβάνετε, διότι κακώς ζητείτε, διά να δαπανήσητε εις τας ηδονάς σας» (Ιακώβου δ΄:1-3). Εδώ βλέπουμε ότι μια αιτία των πολέμων και συνεπώς της έλλειψης ειρήνης στη ζωή των ανθρώπων, είναι ‘τα έργα της σαρκός’ τα οποία είναι ‘μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων’ (Γαλάτας ε΄: 19-21).
Μια άλλη αιτία δημιουργίας πολεμικών καταστάσεων είναι η φιλαργυρία. Ο Λόγος του Θεού επίσης μας πληροφορεί «Όσοι δε θέλουσι να πλουτώσι, πίπτουσιν εις πειρασμόν και παγίδα, και εις επιθυμίας πολλάς ανοήτους και βλαβεράς, αίτινες βυθίζουσι τους ανθρώπους εις όλεθρον και απώλειαν. Διότι ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία∙ την οποίαν τινές ορεγόμενοι, απεπλανήθησαν από της πίστεως, και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς» (Προς Τιμόθεον Α΄, ς΄:9-10). Αυτά τα δυο εδάφια αποκαλύπτουν τους κινδύνους που κρύβει η φιλαργυρία για όλους τους ανθρώπους και ειδικά στους χριστιανούς, μπορεί να γίνει αιτία ταλαιπωρίας και απώλειας, αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά και έγκαιρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Ιούδα.
Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν τα πάντα κοινά, όπως διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων και όλα τα μοιράζονταν όλοι μαζί σύμφωνα με την ανάγκη που είχε ο καθένας (Πράξεις, β΄: 44,45). Στις μέρες των πρώτων αποστόλων, ο Κύριος δια του προφήτη Άγαβου, είχε προειδοποιήσει ότι θα επέλθει πείνα σε όλη την οικουμένη, η οποία και συνέβη επί Κλαυδίου Καίσαρα. Τότε όλα τα αδέρφια έδωσαν ότι μπορούσε ο καθένας (Πράξεις, ια΄:28-30). Κανένας τους δεν κυνήγησε τον πλούτο και την φιλαργυρία. Όταν συνέβη, ένα ζευγάρι, ο Ανανίας και η Σαπφείρα, να κρατήσουνε ένα ποσό χρημάτων από την πώληση του αγρού τους και το υπόλοιπο να δώσουν στους αποστόλους, υποκρινόμενοι ότι ήταν το συνολικό και οι δυο δυστυχώς, πέθαναν δια χειρός Κυρίου επειδή είπαν ψέματα στον Θεό πρώτα, με την υποκρισία τους. Βέβαια τίθεται το ερώτημα: Είναι τόσο αυστηρός και τιμωρός ο Θεός; Σήμερα δεν κλέβουν οι άνθρωποι στις εκκλησίες;
Απαντώντας αναφέρουμε ότι τότε υπήρχε αγιασμός στις αναγεννημένες εκκλησίες και δεν ήθελε ο Θεός να μπει η μόλυνση μέσα σε αυτές. Όσο μεγαλύτερος αγιασμός υπάρχει σε μία εκκλησία, τόσο δυναμικότερες είναι οι επεμβάσεις του Κυρίου, είτε για ευλογία είτε για κρίση. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος γράφει, δια Πνεύματος Αγίου στους Κορινθίους: ‘και είμεθα έτοιμοι να εκδικήσωμεν πάσαν παρακοήν, όταν γείνη πλήρης η υπακοή σας’ (Β΄Κορινθίους ι΄:6). Αν στους ανθρώπους αρέσει να κλέβουνε και γενικά να ικανοποιούνε τις σαρκικές τους επιθυμίες, οι ίδιοι θα είναι υπόλογοι για τις πράξεις τους και δυστυχώς, αν δεν μετανοήσουν, θα χάσουν τις ψυχές τους αιώνια.
Ας μην κατηγορήσουμε τον Κύριο γιατί επιτρέπει να γίνονται πόλεμοι, να υπάρχουν κλέφτες και άδικοι άνθρωποι αλλά να δεχθούμε ότι από σεβασμό στην ελευθερία μας δεν παραβιάζει την θέλησή μας, μέχρι να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του. ‘Ιδού, ίσταμαι εις την θύραν και κρούω εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, θέλω εισέλθει προς αυτόν και θέλω δειπνήσει μετ' αυτού και αυτός μετ' εμού’ (Αποκ. γ:20). Ο Θεός τόσο αγάπησε τον κόσμο ώστε έστειλε τον μονογενή υιό Του για να μη χαθεί όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια (Ιωάννης γ΄:16). Η σωτηρία αυτή έγινε με τη θυσία του Ιησού. Το αίμα του Ιησού Χριστού έχει φοβερή δύναμη, για να γιατρέψει, για να καθαρίζει τις ψυχές μας, για να αφαιρέσει «γόρδιους δεσμούς» της ψυχής μας όπως είναι η σαρκολατρεία και η φιλαργυρία.
Βέβαια μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι πολλοί πόλεμοι και εγκλήματα έγιναν από λαούς «χριστιανικούς», όπως και ότι πολλοί λειτουργοί χριστιανικών εκκλησιών έδωσαν και δίνουν αρνητικά παραδείγματα ευσεβείας και αυτάρκειας. Σ’ αυτά έχουμε να πούμε ότι χριστιανός είναι αυτός που έχει δεχθεί τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό του σωτήρα, με αποτέλεσμα ο Πατέρας Θεός να του δώσει εξουσία να γίνει παιδί Θεού. Αυτό εκδηλώνεται με την αλλαγή της ζωής του πιστού της οποίας κυρίαρχο στοιχείο είναι η επιθυμία να κάνει το θέλημα του ουράνιου Πατέρα έτσι όπως αυτό το μαθαίνουμε διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη και το εκτελούμε με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Έτσι μαθαίνουμε ότι δεν θέλει ο Κύριος να ανησυχήσουμε πολύ για τα πράγματα του κόσμου τούτου, δηλαδή το τι να φάμε, τι να πιούμε και τι θα φορέσουμε, αλλά μας βοηθάει να θέσουμε σωστή προτεραιότητα στις ανάγκες μας, σύμφωνα με το συμφέρον των ψυχών μας. Δηλαδή μας συμβουλεύει «Μη μεριμνήσητε λοιπόν λέγοντες, Τι να φάγωμεν ή τι να πίωμεν ή τι να ενδυθώμεν; Διότι πάντα ταύτα ζητούσιν οι εθνικοί επειδή εξεύρει ο Πατήρ σας ο ουράνιος ότι έχετε χρείαν πάντων τούτων. Αλλά ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή. Μη μεριμνήσητε λοιπόν περί της αύριον διότι η αύριον θέλει μεριμνήσει τα εαυτής αρκετόν είναι εις την ημέραν το κακόν αυτής.»(Ματθαίος, ς΄:31-34).
Συνεπώς αν πραγματικά ζητούμε πρώτα την βασιλεία του Θεού, ο Κύριος θα ενεργήσει ώστε να έχουμε το καθημερινό μας φαγητό, ρούχα και άλλα υλικά αγαθά, επειδή γνωρίζει το τι έχουμε ανάγκη. Αυτό που επίσης μας συστήνει ο Λόγος του Θεού και που αποτελεί το θέμα αυτού του άρθρου, είναι να εκτιμήσουμε αυτά που μας δίνει ο Κύριος, έστω και αν νομίζουμε ότι είναι λίγα έτσι ώστε να είμαστε ευάρεστοι σ’ Αυτόν και να τον λατρεύουμε με σέβας και ευλάβεια. Ο απόστολος Παύλος λέει : «ως λυπούμενοι πάντοτε όμως χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς όμως πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και τα πάντα κατέχοντες.» (Β΄ Κορινθίους. ς΄:10).«Μέγας δε πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας. Διότι δεν εφέραμεν ουδέν εις τον κόσμον∙ φανερόν ότι ουδέ δυνάμεθα να εκφέρωμεν τι. Έχοντες δε διατροφάς και σκεπάσματα, ας αρκώμεθα εις ταύτα»(Α΄Τιμόθεον , ς΄: 6-8).
Χαίρεται ο Θεός όταν μας βλέπει να Τον δοξάζουμε για αυτά που μας χαρίζει και κυρίως για την σωτηρία μας. Αντίθετα, λυπάται όταν γογγύζουμε σ’ Αυτόν, όταν δεν μας έχει δώσει κάποια αιτήματά μας, επειδή νομίζουμε ότι δεν ασχολείται με μας. Το ότι δεν έχει απαντήσει δεν σημαίνει ότι δεν μας ακούει. Όταν δεν μου απαντάει στα αιτήματά μου, με συμφέρει να Τον δοξάζω και να Τον ευχαριστώ. Τότε με ενδυναμώνει με πίστη και ελπίδα, αισθάνομαι πιο δυνατός και στην προσευχή «σβήνουν» όλες οι αμφιβολίες μου. Βέβαια θα συνεχίσουμε να ζητάμε ταπεινά από τον Κύριο να απαντήσει στα αιτήματά μας και εφ’ όσον ζητάμε κατά το θέλημά Του και δεν αποκάμουμε, θα πάρουμε απάντηση όπως πήρε η γυναίκα που πήγε στον Κύριο για να θεραπεύσει την κόρη της.
Ο Λόγος του Θεού συμβουλεύει: «Τους δε βεβήλους και γραώδεις μύθους παραιτού και γύμναζε σεαυτόν εις την ευσέβειαν διότι η σωματική γυμνασία είναι προς ολίγον ωφέλιμος αλλ' η ευσέβεια είναι προς πάντα ωφέλιμος, έχουσα επαγγελίαν της παρούσης ζωής και της μελλούσης» (Α΄Τιμοθ. δ΄: 7,8)
«Και δι' αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Β΄ Πέτρου α΄: 5-8)
Η σωτηρία που δίνει ο Κύριος είναι δωρεάν, αλλά πρέπει ο κάθε πιστός, μετά φόβου και τρόμου να την εργαστεί για να μη τη χάσει. Έτσι οι αρετές της ευσέβειας και αυτάρκειας που φανερώνουν το μέγεθος του πνευματικού πλούτου κάθε πιστού, απαιτούν εκ μέρους του πιστού, συνεχή προσπάθεια και αποδοχή της παιδείας του Κυρίου που προς το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερα όμως αποδίδει σους γυμνασθέντες με αυτή, καρπό ειρηνικό δικαιοσύνης. (Εβρ. ιβ΄:11) Ο Θεός ετοιμάζει αιώνιο βάρος δόξας και ευλογίας σε όλα τα παιδιά Του που τώρα υποφέρουν προσωρινή ελαφρά θλίψη. Αμήν!
«Διότι συλλογίσθητε τον υπομείναντα υπό των αμαρτωλών τοιαύτην αντιλογίαν εις εαυτόν, διά να μη αποκάμητε χαυνούμενοι κατά τας ψυχάς σας. Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας, και ελησμονήσατε την νουθεσίαν ήτις λαλεί προς εσάς ως προς υιούς, λέγουσα, Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου∙ μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει∙ και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς• διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς• δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.»(Εβραίους, ιβ΄:3-11).
Όλοι περνάμε ή έχουμε περάσει κάποιας μορφής παιδεία στη ζωή μας. Ειδικά όταν ήμασταν παιδιά, δεχόμασταν μια παιδεία, πρώτα από τους γονείς μας και στη συνέχεια από τους δασκάλους μας, είτε αφορούσε την συμπεριφορά μας, είτε τα μαθήματά μας στο σχολείο, ώστε να γίνουμε καλύτεροι.
Στην χριστιανική ζωή, η παιδεία έχει πνευματική έννοια. Έχει ένα σκοπό, ένα εκπαιδευτικό χαρακτήρα, ώστε αφού ο χριστιανός την περάσει με επιτυχία να του αποδώσει ‘καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης’ όπως μας λέει ο Λόγος του Θεού. Δηλαδή ο κάθε αναγεννημένος χριστιανός, υπομένει την παιδεία με πίστη προς τον Θεό για να αποκτήσει τον καρπό της.
Ο Θεός θέλει να περάσουμε την παιδεία που μας επιτρέπει, για να αυξηθούμε πνευματικά έτσι ώστε να τελειοποιηθούμε και να γίνουμε γνήσια παιδιά και μέτοχοι της αγιότητας Του. Διαβάζουμε σχετικά στον Λόγο Του :«Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού, δια να μη ήμεθα πλέον νήπιοι, κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με πάντα άνεμον της διδασκαλίας, διά της δολιότητος των ανθρώπων, διά της πανουργίας εις το μεθοδεύεσθαι την πλάνην, αλλά αληθεύοντες εις την αγάπην να αυξήσωμεν εις αυτόν κατά πάντα, όστις είναι η κεφαλή, ο Χριστός.» (Προς Εφεσίους δ:14)
Επομένως η τελειοποίηση των αγίων πραγματοποιείται μέσω των ανθρώπων που ο Κύριος θέτει με τις προαναφερθείσες διακονίες, οι οποίοι μπορούμε να πούμε είναι οι ορατοί λειτουργοί της παιδείας του Κυρίου. Κατά συνέπεια ο κάθε χριστιανός πρέπει να προσευχηθεί ο Πατέρας Θεός να του συστήσει αυτούς που έχει θέσει γι’ αυτό το έργο μιας και ο Λόγος του μας λέει ‘δεν είναι δόκιμος όστις συνιστά αυτός εαυτόν, αλλ' εκείνος τον οποίον ο Κύριος συνιστά’ (Β΄Κορινθίους ι΄:18).
Βέβαια ο αόρατος διδάσκαλος των πιστών, που έχει τον πρώτο ρόλο στη διδασκαλία και ερμηνεία του ευαγγελίου αλλά και στην ενίσχυση και παρηγοριά σε ασθένειες και δοκιμασίες, είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το Άγιο Πνεύμα. Σχετικά μας πληροφορεί ο ίδιος ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός: «ο δε Παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς … Όταν δε έλθη εκείνος, το Πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν»(Ιωάννης ιδ΄:26, ις΄:13), όπως και ο απόστολος Παύλος: « Ωσαύτως δε και το Πνεύμα συμβοηθεί εις τας ασθενείας ημών επειδή το τι να προσευχηθώμεν ως πρέπει δεν εξεύρομεν, αλλ' αυτό το Πνεύμα ικετεύει υπέρ ημών διά στεναγμών αλαλήτων»(Ρωμαίους η΄:26).
Όμως αφού ο πιστός διδαχθεί το θέλημα του Κυρίου, ο ίδιος αποφασίζει το αν και κατά πόσο θα το εφαρμόσει. Διαβάζουμε στον Λόγο του Κυρίου: «Γνωρίζει ο Κύριος τους όντας αυτού, καί ας απομακρυνθή από της αδικίας πας όστις ονομάζει το όνομα του Κυρίου. Εν μεγάλη δε οικία δεν είναι μόνον σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα, και άλλα μεν προς χρήσιν τιμίαν, άλλα δε προς άτιμον. Εάν λοιπόν καθαρίση τις εαυτόν από τούτων, θέλει είσθαι σκεύος τιμίας χρήσεως, ηγιασμένον και εύχρηστον εις τον δεσπότην, ητοιμασμένον εις παν έργον αγαθόν.» (Β΄ Τιμόθεον, β΄:19-21).
Ο Θεός θέλει να αφαιρέσουμε κάθε τι που δεν του αρέσει, π.χ ένα πάθος όπως το κάπνισμα, επειδή είναι αμαρτία να μολύνουμε το σώμα που μας έχει δώσει, μιας και το σώμα κάθε πιστού σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη είναι ο ναός του Θεού (Α΄ Κορινθίους γ΄:16,17). Αυτός επεμβαίνει στην επιθυμία που έχουμε προς το κάπνισμα και την «κόβει», αρκεί και εμείς να συγκαταβαίνουμε, δηλαδή να θέλουμε να κόψει το συγκεκριμένο πάθος. Αν Του αντιστεκόμαστε, ο Κύριος δεν μπορεί να παραβλέψει τη θέλησή μας. Όταν βρίσκουμε δικαιολογίες και συνεχίζουμε να καπνίζουμε, ο Θεός μας αφήνει και τότε βέβαια θα θερίσουμε τον καρπό της αμαρτίας μας. Αν δηλαδή αρρωστήσουμε εξ αιτίας αυτού του πάθους, τότε δεν πρέπει να λέμε ‘όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει’, αλλά να δεχθούμε ότι αυτή η ασθένεια ήταν αποτέλεσμα της έλλειψης σωστής διάκρισης της κατάστασης των εαυτών μας. Κατά συνέπεια πρέπει να μετανοήσουμε και να δεχθούμε στη συνέχεια την παιδεία του Κυρίου για να μη κατακριθούμε με τον κόσμο (Α΄ Κορινθίους ια΄:27-32). Αν βέβαια εμείς προσπαθούμε, με προσευχή και αν είναι δυνατό και με νηστεία, ο Κύριος είναι «υποχρεωμένος» να αφαιρέσει το κάπνισμα αλλά και κάθε είδους αμαρτία. Όπως οι άνθρωποι κλαδεύουν τα κλήματα ώστε να φέρουν περισσότερο καρπό, έτσι και ο Κύριος μας βοηθάει να κόψουμε τις κακές επιθυμίες, οποιεσδήποτε είναι αυτές, όπως επίσης μας βοηθάει να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις μας. Αν για παράδειγμα είμαι ελλιπής στην πίστη προς Αυτόν, ο Κύριος θα επιτρέψει δύσκολες καταστάσεις για να προσεύχομαι, να Τον εμπιστεύομαι ώστε βλέποντας στη συνέχεια τις εκβάσεις που κάνει, να αυξάνεται η πίστη μου. Γενικά η πνευματική αύξηση του πιστού γίνεται από τον Πατέρα τον ουράνιο και αυτό το διαβάζουμε στην πρώτη επιστολή προς Κορινθίους: «Ώστε ούτε ο φυτεύων είναι τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ’ ο Θεός ο αυξάνων» (Α΄ Κορινθίους, γ΄:7). Οπότε ο ‘καρπός ειρηνικός δικαιοσύνης' είναι αποτέλεσμα της ενέργειας του Θεού στην ψυχή μας .
Η νουθεσία, είναι η διδασκαλία, οι εντολές που παίρνουμε απ’ ευθείας από το Λόγο του Θεού ή από ανθρώπους που ο Κύριος τους έχει δώσει σχετική διακονία ή από προσωπικές εμπειρίες με τον Κύριο, για επίγνωση. «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, υποφέρετε τον λόγον της νουθεσίας∙ διότι εν συντομία σας έγραψα» (Εβραίους, ιγ΄:22) Όταν από μια παιδεία Κυρίου, καταξιωθώ να βγω νικητής, με την χάρη πάντα του Θεού, τότε αυτή η εμπειρία μου γίνεται νουθεσία, ένα μάθημα πλέον που γνωρίζω εκ πείρας. Η βασική διδασκαλία γίνεται από την Αγία Γραφή και ειδικότερα από την Καινή Διαθήκη όπου μαθαίνουμε τον χαρακτήρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού καθώς και τις εντολές Του. Με συνεχή μελέτη και αφού ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού δια της προσευχής ώστε να πράξουμε αυτά που γράφονται τότε είναι εύκολο στο Θεό να μας δώσει την δύναμη να τα πράξουμε ‘διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού’(Φιλιππησίους β΄:13). Από την άλλη όμως για να εκτελεστεί το θέλημα του Κυρίου, χρειάζεται υπομονή «Διότι έχετε χρείαν υπομονής, δια να κάμητε το θέλημα του Θεού, και να λάβητε την επαγγελίαν» (Εβραίους, ι΄:36). Ο Κύριος να μας φωτίσει όλους στην μελέτη του Λόγου Του και να μας δώσει δύναμη Πνεύματος Αγίου να πράξουμε το θέλημά Του. Αμήν!
|
«Όθεν του λοιπού, αδελφοί, σας παρακαλούμεν και σας προτρέπομεν διά του Κυρίου Ιησού, καθώς παρελάβετε παρ' ημών το πως πρέπει να περιπατήτε και να αρέσκητε εις τον Θεόν, ούτω να περισσεύητε εις το μάλλον• διότι εξεύρετε ποίας παραγγελίας εδώκαμεν εις εσάς διά του Κυρίου Ιησού. Επειδή τούτο είναι το θέλημα του Θεού, ο αγιασμός σας, να απέχησθε από της πορνείας, να εξεύρη έκαστος υμών να κρατή το εαυτού σκεύος εν αγιασμώ και τιμή, ουχί εις πάθος επιθυμίας καθώς και τα έθνη τα μη γνωρίζοντα τον Θεόν, να μη υπερβαίνη τις και αδική τον αδελφόν αυτού εις το πράγμα τούτο, διότι ο Θεός είναι εκδικητής διά πάντα ταύτα, καθώς και σας προείπομεν και διά μαρτυριών εβεβαιώσαμεν. Διότι ο Θεός δεν εκάλεσεν ημάς προς ακαθαρσίαν, αλλά προς αγιασμόν.» (Α΄ Θεσσαλονικείς, δ:1-7).
«Διά τούτο αναζωσθέντες τας οσφύας της διανοίας σας, εγκρατεύεσθε και έχετε τελείαν ελπίδα εις την χάριν την ερχομένην εις εσάς, όταν αποκαλυφθή ο Ιησούς Χριστός, ως τέκνα υπακοής μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας, τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών, αλλά καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή διότι είναι γεγραμμένον Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος.» (Πέτρου Α΄, α΄:13-16).
Ο αγιασμός του χριστιανού, όπως διαβάζουμε στα προηγούμενα εδάφια, είναι το θέλημα του Κυρίου. Όταν ο άνθρωπος πιστέψει στον Ιησού Χριστό και βαπτισθεί στο νερό, θεωρείται από τον Θεό ένα σωσμένο παιδί Του (Μάρκος, ις΄:16), μιας και ο ίδιος ο Πατέρας Θεός τον έχει αναγεννήσει και το αίμα του Ιησού Χριστού τον έχει καθαρίσει από κάθε αμαρτία. Το επόμενο σημαντικό βήμα του αναγεννημένου χριστιανού είναι η βάπτισή του με Άγιο Πνεύμα από τον Ιησού Χριστό, καθώς και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε αναγγείλει, «Αυτός θέλει σας βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθαίος, γ΄:11) και όπως είχε υποσχεθεί ο ίδιος ο Κύριος στους αποστόλους: « Όστις πιστεύει εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή, ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας αυτού. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, το οποίον έμελλον να λαμβάνωσιν οι πιστεύοντες εις αυτόν διότι δεν ήτο έτι δεδομένον Πνεύμα Άγιον, επειδή ο Ιησούς έτι δεν εδοξάσθη.» (Ιωάννης, ζ΄:38,39).
Αυτή η επαγγελία εκπληρώθηκε για πρώτη φορά, την ημέρα της Πεντηκοστής οπότε και βαπτίστηκαν με Άγιο Πνεύμα, οι απόστολοι, η μητέρα και τα αδέλφια του Κυρίου και άλλοι, συνολικά 120 πιστοί (Πράξεις, β΄:2-4).
Από κει και πέρα ο κάθε αναγεννημένος και βαπτισμένος με Άγιο Πνεύμα χριστιανός πρέπει ‘μετά φόβου και τρόμου’ να εργάζεται την σωτηρία του και να αγωνίζεται τον καλό αγώνα της πίστεως μέχρι τέλους. Ο Χριστός μας συστήνει να Του μοιάσουμε και αυτό θα είναι το «ισόβιο» μέλημα κάθε χριστιανού ώστε να μπορέσει όπως ο απόστολος Παύλος να πει, όταν έρθει η ώρα της αναχώρησής του από αυτό τον κόσμο: «Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.» ( Β' Προς Τιμόθεο δ: 7,8).
Ο πρακτικός αγιασμός, στην καθημερινή ζωή συνοδεύεται με έργα, είτε αυτά είναι ‘εσωτερικά’, δηλαδή έχουν να κάνουν με την πνευματική αύξηση του ‘εσωτερικού ανθρώπου’ κάθε πιστού, είτε εξωτερικά, δηλαδή αφορούν την προσφορά αυτού στον πλησίον. Τα ‘εσωτερικά έργα’, ξεκινάνε με την προσευχή και την νηστεία, όπου ο κάθε αναγεννημένος χριστιανός ζητάει από τον Πατέρα Θεό στο όνομα του Ιησού Χριστού, αυτό που αρέσει στο Θεό, όπως η συγχώρεση, η αφαίρεση κοσμικών στοιχείων, να ξεπεράσει τυχόν ελαττώματα που έχει, πνευματική αύξηση κλπ. Στη νηστεία και στην προσευχή, όταν γίνονται σύμφωνα με τις οδηγίες του Κυρίου (Ματθαίος, στ΄5-18), το Άγιο Πνεύμα ενεργεί μέσα στην ψυχή του πιστού και κάνει έργο αγιασμού. Το ίδιο συμβαίνει όταν γίνεται μελέτη του Λόγου του Θεού. Την ενέργεια αυτή του Αγίου Πνεύματος, ο χριστιανός την αντιλαμβάνεται εκ του αποτελέσματος, δηλαδή «βλέπει» μέσα του ότι κάτι έχει αλλάξει και αυτό το παρατηρεί στην καθημερινότητά του. Βλέπει δηλαδή στη ζωή του, τον καρπό του Αγίου Πνεύματος, που ο Λόγος του Κυρίου αναφέρει : «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτες, ε΄:22) Αυτό μπορούμε να πούμε ότι είναι ‘εσωτερικό έργο’ επειδή γίνεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Στη συνέχεια, σκοπός του χριστιανού είναι η διατήρηση και η αύξηση του καρπού του Αγίου Πνεύματος.
Η πραγματοποίηση αυτού του σκοπού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν τα ‘ζιζάνια’ που εμποδίζουν την πνευματική αύξηση, τα οποία αν ο πιστός δεν απομακρύνει από τη ζωή του, κινδυνεύει να χάσει την σωτηρία του. Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός μιλάει γι’ αυτά τα ‘ζιζάνια’ στην παραβολή του σπορέα: «…αι μέριμναι του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου και αι επιθυμίαι των άλλων πραγμάτων εισερχόμεναι συμπνίγουσι τον λόγον, και γίνεται άκαρπος.»(Μάρκ. δ :19), γι’ αυτό μας συμβουλεύει:"Προσέχετε δε εις εαυτούς μήποτε βαρυνθώσιν αι καρδίαι σας από κραιπάλης και μέθης και μεριμνών βιωτικών, και επέλθη αιφνίδιος εφ' υμάς η ημέρα εκείνη διότι ως παγίς θέλει επέλθει επί πάντας τους καθημένους επί πρόσωπον πάσης της γης.Αγρυπνείτε λοιπόν δεόμενοι εν παντί καιρώ, διά να καταξιωθήτε να εκφύγητε πάντα ταύτα τα μέλλοντα να γείνωσι και να σταθήτε έμπροσθεν του Υιού του ανθρώπου."(Λουκάς, κα΄: 34-36)
Στον κάθε πιστό εναπόκειται να εκτιμήσει την σωτηρία που του έδωσε ο Κύριος και να τον αγαπήσει πάνω απ’ όλα. Αν συμβεί αυτό, ο πιστός θα λάβει σοβαρά υπ’ όψη τις εντολές του Κυρίου και θα αγωνιστεί να εξαγοράζει σοφά τον χρόνο του, να ιεραρχήσει τις ανάγκες του, ζητώντας πρώτα απ’ όλα τη βασιλεία και το θέλημα του Κυρίου στη ζωή του. Το τελικό αποτέλεσμα αυτού του αγώνα του χριστιανού είναι να μορφώνεται ο Ιησούς Χριστός μέσα ‘εσωτερικό άνθρωπο’ του πιστού, ώστε όπως ο απόστολος Παύλος, κάποια μέρα να πει : "Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί καθ' ο δε τώρα ζω εν σαρκί, ζω εν τη πίστει του Υιού του Θεού, όστις με ηγάπησε και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ εμού." (Γαλ. β΄: 20)
Τα ‘εξωτερικά έργα’ είναι οι ελεημοσύνες, το ευαγγελιστικό έργο, οι επισκέψεις σε αρρώστους, φυλακισμένους, άπορους, ορφανούς, χήρες και γενικά η προσφορά βοηθείας , υλικής και πνευματικής, σ’ αυτούς που περνούν δύσκολες καταστάσεις και δοκιμασίες. Ακόμη έργο προσφοράς στον πλησίον είναι και το να προσεύχεται κάποιος για τους αδελφούς, συγγενείς, φίλους αλλά και για εκείνους που τον μισούν και τον κακολογούν.
Οι απόστολοι του Κυρίου μετά την Πεντηκοστή, έκαναν θαύματα στο όνομα του Ιησού Χριστού, ευαγγέλιζαν, κήρυτταν στα έθνη και δημιουργούσαν εκκλησίες, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, τον απόστολο Παύλο. Η πρώτη εκκλησία είχε έργα, αλλά πάνω από όλα οι πιστοί είχαν αγάπη μεταξύ τους όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων: «Και πάντες οι πιστεύοντες ήσαν ομού, και είχον τα πάντα κοινά» (Πράξεις, β΄: 44) και ο Κύριος βλέποντας αυτήν την αγάπη, που πήγαζε από την αγάπη των πιστών σ’ Αυτόν, προσέθετε κάθε μέρα στην εκκλησία τους σωσμένους (Πράξεις, β΄:47).
Τα έργα της πίστης, η οποία πίστη στηρίζεται στον Ιησού Χριστό και στην ανάστασή Του, έχουν μισθό από τον Πατέρα Θεό. Όποια έργα θελήσει να κάνει οποιοσδήποτε χριστιανός, ας τα κάνει με αγάπη (Α' Κορινθίους, ις΄:14) γιατί «και εάν πάντα τα υπάρχοντά μου διανείμω, και εάν παραδώσω το σώμα μου διά να καυθώ, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.» (Α' Κορινθίους, ιγ΄: 3). Βέβαια ‘η πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ' εαυτήν’ (Ιακώβου β΄:17), αλλά αυτά τα έργα είναι αποτέλεσμα της σωτηρίας στη ζωή του ανθρώπου και όχι προϋπόθεση γι’ αυτή.
Συμπερασματικά αναφέρουμε ότι ο Κύριος θα παραλάβει πρώην αμαρτωλούς αλλά τώρα αγίους. Κάνοντας μια ειλικρινή σύγκριση του καρπού της αμαρτίας με τον καρπό του Αγίου Πνεύματος, μπορούμε αβίαστα να συμφωνήσουμε με τα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Τίνα λοιπόν καρπόν είχετε τότε εξ εκείνων των έργων, διά τα οποία τώρα αισχύνεσθε; διότι το τέλος εκείνων είναι θάνατος. Αλλά τώρα ελευθερωθέντες από της αμαρτίας και δουλωθέντες εις τον Θεόν, έχετε τον καρπόν σας εις αγιασμόν, το δε τέλος ζωήν αιώνιον. Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος, το δε χάρισμα του Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών.» (Ρωμαίους ς΄21-23). Έτσι οι πιστοί που θυμούνται και εκτιμούν σωστά τον καθαρισμό των αμαρτιών τους από τον Κύριο, καταβάλουν συνεχή προσπάθεια για την πνευματική αύξηση και τον αγιασμό τους, ώστε να δουν τον Κύριο και να είναι μαζί Του εις τους αιώνας των αιώνων. (Β' Πέτρου α΄: 5-11).Αμήν!
«Και συ, Δανιήλ, έγκλεισον τους λόγους, και σφράγισον το βιβλίον, έως του εσχάτου καιρού∙ τότε πολλοί θέλουσι περιτρέχει, και η γνώσις θέλει πληθυνθή» (Δανιήλ, ιβ΄ : 4).
Το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ γράφτηκε την περίοδο ανόδου της Βαβυλωνιακής αυτοκρατορίας έως την έλευση της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας. Στο βιβλίο αυτό βλέπουμε πολλές προφητείες, όπως την έλευση του Μ. Αλεξάνδρου, που αντικαθιστά την Μηδοπερσική Αυτοκρατορία, το χωρισμό της Ελληνικής Αυτοκρατορίας στη συνέχεια σε τέσσερα βασίλεια με τους τέσσερεις διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου που αναφέρει η ιστορία και ότι από ένα από τα τέσσερα βασίλεια θα βγει ο Αντίχριστος, όπως και την ακριβή χρονική περίοδο του ερχομού του Ιησού Χριστού. Με τις ιστορικές αποδείξεις, βλέπουμε ότι ο προφητικός Λόγος του Θεού είναι αληθινός. Ο Δανιήλ (Ισραηλίτης) βρισκόταν στη Βαβυλώνα όταν έγραψε με αποκάλυψη Θεού αυτές τις προφητείες, μαζί με πλήθος λαού Ισραηλιτών, που μεταφέρθηκε εκεί από τους Βαβυλώνιους, μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ από αυτούς. Ο Δανιήλ σε κάποιες από τις πολλές του προφητείες προφητεύει για τις μετέπειτα αυτοκρατορίες που θα ακολουθούσαν, έως την Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τον Αντίχριστο και το ‘βδέλυγμα της ερημώσεως’ που και ο Κύριος Ιησούς Χριστός αναφέρει.
Το παραπάνω εδάφιο, παρατηρούμε ότι αναφέρεται στους έσχατους καιρούς. Αυτοί οι έσχατοι καιροί αρχίζουν μετά την ανάληψη του Κυρίου Ιησού Χριστού και συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Με την ιλιγγιώδη αύξηση της τεχνολογίας, η γνώση σήμερα έχει αυξηθεί και η επιστήμη έχει προοδεύσει σε πολλούς τομείς όπως βλέπουμε. Ένα χαρακτηριστικό αυτής της προόδου είναι και η τηλεόραση. Η τηλεόραση όταν πρωτοβγήκε, γύρω στο 1928 περίπου, είχε πολύ μικρή ασπρόμαυρη και χωρίς μεγάλη ευκρίνεια εικόνα και με τα χρόνια φθάσαμε σήμερα να έχουμε γιγαντοοθόνες με έγχρωμη, ψηφιακή και με μεγάλη ευκρίνεια εικόνα.Αν και φαίνεται απίστευτο, η τηλεόραση, έμμεσα αναφέρεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη που γράφτηκε το 95 μ.Χ. και συγκεκριμένα στο 11ο κεφάλαιο. Εκεί αναφέρονται δυο μάρτυρες που θα κηρύξουν επί εποχής Αντίχριστου και το θηρίο που θα βγει από την άβυσσο, θα κάνει πόλεμο μαζί τους, θα τους νικήσει και θα τους θανατώσει και για τρεισήμισι μέρες θα είναι νεκροί στην πλατεία μιας μεγάλης πόλης, όπου ο Κύριός μας εσταυρώθη, δηλαδή της Ιερουσαλήμ. Διαβάζουμε σχετικά: «Και όταν τελειώσωσι την μαρτυρίαν αυτών, το θηρίον το αναβαίνον εκ της αβύσσου θέλει κάμει πόλεμον με αυτούς και θέλει νικήσει αυτούς και θανατώσει αυτούς. Και τα πτώματα αυτών θέλουσι κείσθαι επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη. Και οι άνθρωποι εκ των λαών και φυλών και γλωσσών και εθνών θέλουσι βλέπει τα πτώματα αυτών ημέρας τρεις και ήμισυ, και δεν θέλουσι αφήσει τα πτώματα αυτών να τεθώσιν εις μνήματα. Και οι κατοικούντες επί της γης θέλουσι χαρή δι’αυτούς, και ευφρανθή∙ και θέλουσι πέμψει δώρα προς αλλήλους, διότι ούτοι οι δυο προφήται εβασάνισαν τους κατοικούντας επί της γης» (Αποκάλυψις, ια΄:7-10). Άνθρωποι από όλους λοιπόν τους λαούς της γης, θα δουν συγχρόνως αυτούς, τους προσωρινά νεκρούς δυο προφήτες. Ο μοναδικός τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι μέσω της τηλεόρασης.
Η σωστή χρήση βέβαια της τηλεόρασης εξαρτάται από τον άνθρωπο, αν δηλαδή τα προγράμματα που επιλέγει να παρακολουθεί είναι ενημερωτικά ή ψυχαγωγικά ή εκπαιδευτικά και όχι «πονηρά», δηλαδή με σαρκικό περιεχόμενο. Έχει παρατηρηθεί ότι η παρατεταμένη παρακολούθηση των προγραμμάτων της τηλεόρασης οδηγεί σε εξάρτηση, απομόνωση και αύξηση της μυωπίας. Επίσης κάποιες ταινίες θρίλερ προκαλούν ταραχή και θλίψη στην ψυχή. Υπάρχουν βέβαια και ταινίες, δυστυχώς λίγες, με εποικοδομητικό περιεχόμενο όπως επίσης υπάρχουν πολλά χρήσιμα εκπαιδευτικά και ενημερωτικά ντοκιμαντέρ. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι κάποιες χώρες, όπως π.χ. η Βραζιλία, έχουν τηλεοπτικά προγράμματα με χριστιανικό περιεχόμενο που δίνουν δόξα στον Κύριο. Αυτός είναι ένας τρόπος μετάδοσης του Ευαγγελίου για το οποίο είπε ο Κύριος ότι θα κηρυχτεί εις πάντα τα έθνη και μετά θα έλθει το τέλος. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, τι είναι σωστό να κάνει ο κάθε ειλικρινής χριστιανός, να έχει ή να μη έχει τηλεόραση ; Ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής και δεν μπορούμε ούτε θέλουμε να πιέζουμε κανέναν, αλλά σαν γνώμη λέμε ότι αυτό που είναι αντίθετο με το θέλημα του Κυρίου δεν συμφέρει να το παρακολουθήσουμε, γιατί διεγείρει την επιθυμία της σάρκας και την επιθυμία των οφθαλμών και σε κάποια στιγμή αδυναμίας, μπορεί να εκτελέσουμε την συγκεκριμένη αμαρτία που θα δούμε στην τηλεόραση.
Το διαδίκτυο και αυτό με τη σειρά του αποτελεί πρόοδο της τεχνολογίας. Πολλοί άνθρωποι το χρησιμοποιούν για διάφορους λόγους και η αλήθεια είναι ότι χρησιμεύει πολύ στην καθημερινή ζωή, για ενημέρωση, επικοινωνία, εκπαίδευση κ.α. Έχει και αυτό τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία. Μπορεί να βρει κανείς ιστοσελίδες που δίνουν δόξα στον Κύριο αλλά και ιστοσελίδες με περιεχόμενο που είναι ‘αισχρόν, εστίν και λέγειν’. Σήμερα μέσω χριστιανικών ιστοσελίδων, πολλοί ευαγγελίζονται, πιστεύουν στο Λόγο του Κυρίου και δέχονται τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα. Ενώ άλλες ιστοσελίδες «παγιδεύουν» τους ανθρώπους είτε με σαρκικά στοιχεία, είτε με παιχνίδια, όπου με την παρατεταμένη χρήση τους γίνονται αιτία άσκοπης σπατάλης χρόνου. Ο Λόγος μας προτρέπει και μας πληροφορεί : «Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί. Διά τούτο μη γίνεσθε άφρονες, αλλά νοείτε τι είναι το θέλημα του Κυρίου.» (Εφεσίους ε΄: 15-17 ),
Το διαδίκτυο ασκεί έλξη τόσο μεγάλη που μπορεί τελικά να κάνει τον άνθρωπο εξαρτώμενο απ' αυτό. Αν επί πλέον το αντικείμενο του διαδικτύου που με έλκει είναι αντίθετο με το θέλημα του Κυρίου, τότε γίνομαι δούλος της αμαρτίας διότι ‘πας όστις πράττει την αμαρτίαν, δούλος είναι της αμαρτίας' (Ιωάννης, η΄ :34). και ‘από όντινα νικάται τις, τούτου και δούλου γίνεται’ (Πέτρου Β΄, β΄:19).
Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια τέλος, είναι διασκεδαστικά και μικροί και μεγάλοι άνθρωποι βρίσκουν κάποιο με το οποίο να ασχολούνται. Έρευνες έχουν δείξει πως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια έχουν προκαλέσει στα μικρά παιδιά εξάρτηση, ευερεθιστότητα και απομόνωση. Καλό είναι οι γονείς να είναι κοντά στα παιδιά τους, να μην τους φέρονται αυταρχικά απαγορεύοντας αδιακρίτως όλα αυτά τα παιχνίδια, αλλά να προσεύχονται για τα παιδιά και να τα νουθετούν έτσι ώστε να μην φθάσουν να εξαρτώνται από αυτά. Η εν Χριστώ παιδεία από τον γονέα θα κάνει το παιδί να «απορροφήσει» τα του Λόγου του Κυρίου. Αμήν!
|
| 
| 
