«Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως, κράτει την αιώνιον ζωήν, εις την οποίαν και προσεκλήθης, και ωμολόγησας την καλήν ομολογίαν ενώπιον πολλών μαρτύρων»(Α΄ Τιμόθεον, ς΄:12)
«διότι περιπατούμεν δια πίστεως, ουχί δια της όψεως» (B΄ Κορινθίους, ε΄:7)
Ο Πατέρας Θεός έστειλε τον Υιό Του Ιησού Χριστό, για να σώσει τον κόσμο και όχι να τον καταδικάσει (Ιωάννης, γ΄:17). Ο Κύριος Ιησούς είπε ότι όποιος ακούει το λόγο Του και πιστεύει στον Πατέρα Θεό που τον έστειλε, θα έχει αιώνια ζωή και δεν θα περάσει από κρίση αλλά μεταβαίνει από το θάνατο στην αιώνια ζωή (Ιωάννης, ε΄:24).
Κάθε άνθρωπος που δεν έχει γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό του σωτήρα μπορεί μεν να έχει κάποια γνώση ποιο είναι το κακό και ποιο είναι το καλό, σύμφωνα με τη συνείδησή του και αυτά που έχει διδαχθεί, αλλά δεν μπορεί να έχει επίγνωση για το τι είναι αμαρτία ενώπιον του Θεού και τι δεν είναι. Βέβαια όταν έρθει ο Θεός στη ζωή του ανθρώπου και τον ελευθερώσει από τις αμαρτίες του, τότε αρχίζει να έχει προσωπική επίγνωση για το ποιο είναι το θέλημα του Θεού. Όμως ο Θεός σέβεται την ελευθερία κάθε ανθρώπου, γι’ αυτό για να έρθει στη ζωή ενός ανθρώπου, πρέπει ο άνθρωπος να Τον επικαλεστεί, να ζητήσει από τον Ιησού Χριστό να τον βεβαιώσει ότι είναι αναστημένος και να τον καθαρίσει από τις αμαρτίες του. Όταν πλέον γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό του σωτήρα, τότε είναι παιδί του Θεού και μεταβαίνει από τον αιώνιο θάνατο στην αιώνια ζωή βάσει του λόγου του Θεού.
Η αιώνια ζωή αρχίζει με την ‘άνωθεν γέννηση’ από τον Πατέρα Θεό κάθε ανθρώπου που μετανοεί και πιστεύει στον Ιησού Χριστό. Όμως μέχρι το τέλος της επίγειας ζωής του ο άνθρωπος πρέπει να κρατάει την αιώνια ζωή και να διατηρεί άσβεστη την πίστη και την ελπίδα ότι έχει γνωρίσει τον Ιησού Χριστό και θα ζήσει αιώνια μαζί Του. Ο Θεός μέσα σε όλη τη ζωή του πιστού ανθρώπου θέλει να τον εκπαιδεύσει σε ένα πνευματικό αγώνα, θέλει να τον μάθει να Τον εμπιστεύεται στη ζωή του για όλα τα θέματα που απασχολούν, όπως για την υγεία του, για την δουλειά του, για την οικογένειά του και όλα τα συναφή. Άλλωστε έχει πει ο Κύριος Ιησούς: «…ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού, και την δικαιοσύνην αυτού∙ και ταύτα πάντα θέλουσι σας προστεθή» (Ματθαίος,ς΄:33).
Ο Ιησούς Χριστός μας έχει ενημερώσει πως η οδός για την αιώνια ζωή θα έχει θλίψεις: «Εισέλθετε δια της στενής πύλης∙ διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής. Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν» (Ματθαίος,ζ΄:13-14). Βέβαια ο Κύριος λέει και την λύση ώστε ο πιστός άνθρωπος του Θεού, να βγει νικητής σε όλες τις θλίψεις και τις στενοχώριες που θα έχει στην εν Χριστώ ζωή του: «Πας λοιπόν όστις ακούει τους λόγους μου τούτους, και κάμνει αυτούς, θέλω ομοιώσει αυτόν με άνδρα φρόνιμον, όστις ωκοδόμησε την οικίαν αυτού επί την πέτραν∙ και κατέβη η βροχή, και ήλθον οι ποταμοί, και έπνευσαν οι άνεμοι, και προσέβαλον εις την οικίαν εκείνην, και δεν έπεσε∙ διότι ήτο τεθελιωμένη επί την πέτραν» (Ματθαίος,ζ΄:24-25). Αυτή η πέτρα μας λέει ο λόγος του Θεού είναι ο Ιησούς Χριστός: «και πάντες το αυτό πνευματικόν ποτόν έπιον∙ διότι έπινον από πνευματικής πέτρας ακολουθούσης∙ η δε πέτρα ήτο ο Χριστός» (Α΄ Κορινθίους,ι΄:4) και «Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Κορινθίους, γ΄: 11).
Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι η «βροχή», οι «ποταμοί» και οι «άνεμοι» συμβολίζουν τις δυσκολίες που συναντά ο πιστός χριστιανός στη ζωή του είτε λόγω της πίστης του στον Χριστό, σύμφωνα με το εδάφιο: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμόθεον,γ΄:12), είτε έχουν να κάνουν με κοινά προβλήματα όπως οικογενειακά, επαγγελματικά, οικονομικά, ανεργίας, υγείας, κ.α. Το βέβαιο είναι ότι σε κάθε περίπτωση δοκιμασίας, εφόσον ο πιστός βρίσκεται σε επικοινωνία με τον Ιησού Χριστό δια της προσευχής και βαδίζει σύμφωνα με το Ευαγγέλιό Του, θα βγει νικητής.
Για να αγωνιζόμαστε σωστά τον καλό αγώνα της πίστης, ο Κύριος Ιησούς μας λέει: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα∙ ο μένων εν εμοί, και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν∙ διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάννης, ιε΄:5). Μένω στον Ιησού Χριστό και Αυτός σε μένα, σημαίνει, όπως προαναφέραμε, ότι έχω καθημερινή επικοινωνία μ’ Αυτόν δια της προσευχής και ζω σύμφωνα με το Ευαγγέλιό Του. Ο δε καρπός που πρέπει να φέρουμε, είναι ο καρπός του Αγίου Πνεύματος, που είναι «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτας, ε΄:22).
Ο καλός αγώνας του χριστιανού, αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολος, αλλά αυτό που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι αναρίθμητα αδέλφια μας, με τη βοήθεια του Κυρίου, τον έχουν τερματίσει νικηφόρα. Ο λόγος του Κυρίου μας πληροφορεί σχετικά: «Λοιπόν και ημείς περικυκλωμένοι οντες υπό τοσούτου νέφους μαρτύρων ας απορρίψωμεν παν βάρος και την ευκόλως εμπεριπλέκουσαν ημάς αμαρτίαν και ας τρέχωμεν μεθ’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα αποβλέποντες εις τον Ιησούν τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβραίους, ιβ΄:1,2).
Γι’ αυτό στην ζωή του ο σωστός χριστιανός, πρέπει να έχει πρώτο σκοπό να μοιάσει στον Ιησού Χριστό, ώστε να οικοδομηθεί ο «πνευματικός άνθρωπος» εντός του, πράττοντας το θέλημα του Θεού στη ζωή του. Το θέλημα του Θεού περιληπτικά είναι ο αγιασμός του ανθρώπου, δηλαδή μια ζωή μακριά από το κοσμικό φρόνημα, που είναι το φρόνημα της σάρκας και το οποίο είναι αντίθετο με το φρόνημα του Πνεύματος (Γαλάτας, ε΄:17). Ο Θεός δεν μισεί τον κόσμο, διότι έστειλε τον Υιό Του Ιησού Χριστό να σώσει τον κόσμο, αλλά μισεί την αμαρτία του ανθρώπου και γενικά όλο αυτό το φρόνημα που έχει αμαρτωλό περιεχόμενο. Συνοπτικά το σαρκικό φρόνημα περιγράφεται στο εδάφιο: «διότι παν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ’ είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού∙ όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα» (Α΄Ιωάννου, β΄:16-17).
Ο καλός αγώνας της πίστης του χριστιανού είναι να απαρνηθεί τον εαυτό του, είναι να σηκώνει τον σταυρό που του έχει δώσει ο Χριστός κάθε μέρα (Λουκάς, θ΄:23), είναι να δέχεται την παιδεία του Πατέρα Θεού, είναι να ομολογεί το όνομα του Κυρίου Ιησού (Ματθαίος, ι΄:32), είναι να επιμελείται τον αγιασμό του(Α΄ Θεσσαλονικείς, δ΄:3), Εβραίους, ιβ΄:14), είναι επιγραμματικά να διατηρήσει μέχρι τέλους τη πίστη που ευαρεστεί τον Θεό (Εβραίους,ια΄:6).
Ευχόμαστε όλοι που αγωνίζομαστε αυτό τον αγώνα, όπως ο απόστολος Παύλος, στη μεν διάρκεια του αγώνα, όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες, να λέμε «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιππησίους, δ΄:13), στο δε τέλος του, να πούμε:«τον αγωνα τον καλον αγωνίστηκα, τον δρομον ετελείωσα την πιστιν διτετηρησα΄του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού.» (Β΄ Τιμόθεον ,δ΄:7,8). Αμήν!
«Ο φόβος του Κυρίου είναι διδασκαλία σοφίας∙ και η ταπείνωσις προπορεύεται της δόξης» (Παροιμίαι,ιε΄:33)
«Διότι πας ο υψών εαυτόν θέλει ταπεινωθή∙ και ο ταπεινών εαυτόν θέλει υψωθεί»(Λουκάς,ιδ΄:11)
Η λέξη ‘ταπείνωση’ έχει δυο έννοιες, η μια αφορά την ντροπή ή τον εξευτελισμό που υφίσταται κάποιος, ενώ η άλλη αφορά την ταπεινοφροσύνη, δηλαδή την ιδιότητα του χαρακτήρα του ανθρώπου, που φανερώνει ότι αυτός έχει ταπεινό φρόνημα χωρίς εγωισμό. Με την έννοια της ταπεινοφροσύνης και με τα οφέλη της θα ασχοληθούμε σ’ αυτό το άρθρο.
Στο λόγο του Θεού το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εκούσιας ταπείνωσης το βλέπουμε στο πρόσωπο του Κύριου μας Ιησού Χριστού. Διαβάζουμε σχετικά : «Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίον ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού∙ όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν∙ αλλ’ εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους∙ και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν εαυτόν, γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. Δια τούτο και ο Θεός υπερύψωσεν αυτόν, και εχάρισεν εις αυτόν όνομα το υπερ παν όνομα∙ δια να κλίνη εις το όνομα του Ιησού παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων∙ και πάσα γλώσσα να ομολογήση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός» (Φιλιππησίους, β΄:5-11).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός έδειξε πρώτος την ταπεινοφροσύνη του ως άνθρωπος, με την υπακοή Του στο θέλημα του Θεού γι’ Αυτόν, το οποίο ήταν να φέρει σε πέρας, με την αναμάρτητη ζωή Του, με τη διδασκαλία, με τα θαύματα και τελικά με τη σταυρική θυσία και την ανάστασή Του, το δύσκολο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός Τον υπερύψωσε ώστε να είναι ο μόνος Κύριος και Σωτήρας εις δόξα Θεού Πατρός. Συνεπώς είναι προφανές, ότι για να σωθεί κάποιος πρέπει να πιστέψει στον Ιησού Χριστό και στο ευαγγέλιό Του. Από κει και πέρα, όσοι έχουμε γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό μας Σωτήρα, αν εκτιμήσουμε σωστά το ανεκτίμητο δώρο Του, πρέπει να κοιτάμε να τον μιμηθούμε με το να ζούμε σύμφωνα με το θέλημά Του, γεγονός που προϋποθέτει να έχουμε το ίδιο φρόνημα με Αυτόν, που είναι η ταπεινοφροσύνη.
Ο Κύριος ο Θεός, εκείνο το οποίο βδελύττεται είναι η υπερηφάνεια. Αυτόν που δικαιώνει τον εαυτό του ενώπιον των ανθρώπων, ο Θεός δεν τον βλέπει με ευμένεια. Ο Ιησούς Χριστός είπε στους Φαρισαίους: «… Σεις είσθε οι δικαιόνοντες εαυτούς ενώπιον των ανθρώπων∙ ο Θεός όμως γνωρίζει τας καρδίας σας∙ διότι εκείνο το οποίον μεταξύ των ανθρώπων είναι υψηλόν, βδέλυγμα είναι ενώπιον του Θεού» (Λουκάς,ις΄:15). Παραδείγματα υψηλοφροσύνης και ταπεινοφροσύνης βλέπουμε στην παραβολή του Φαρισαίου και του τελώνη: «Είπε δε και προς τινας, τους θαρρούντας εις εαυτούς ότι είναι δίκαιοι, και καταφρονούντας τους λοιπούς, την παραβολήν ταύτην∙ Άνθρωποι δυο ανέβησαν εις το ιερόν δια να προσευχηθώσιν∙ ο εις Φαρισαίος και ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προσηύχετο καθ’ εαυτόν ταύτα∙ Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή καθώς ούτος ο τελώνης. Νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω. Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος, δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγων, Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Σας λέγω, Κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος∙ διότι πας ο υψών εαυτόν, θέλει ταπεινωθή∙ ο δε ταπεινών εαυτόν, θέλει υψωθή»(Λουκάς,ιη΄:9-14). Επίσης, λέει ο Ιάκωβος στην επιστολή του: «… Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Ιακώβου, δ΄: 6).
Είναι φανερό λοιπόν το πως σκέφτεται ο Θεός και το πώς θέλει να είμαστε. Ο Κύριος μόνο στους ταπεινούς δίνει χάρη και αυτούς ευλογεί, επισκέπτεται και κατοικεί εντός της ψυχής τους: «Διότι ούτω λέγει ο Ύψιστος και ο Υπέρτατος, ο κατοικών την αιωνιότητα, του οποίου το όνομα είναι Ο Άγιος∙ Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω∙ και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα, δια να ζωοποιώ το πνεύμα των ταπεινών, και να ζωοποιώ την καρδίαν των συντετριμμένων» (Ησαΐας, νζ΄:15).
Επειδή όμως ταπεινός στο πνεύμα δεν μπορεί να γίνει από μόνος του κανείς μιας και «… πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμαίους,γ΄:23), γι’ αυτό ο Θεός έδωσε τον Υιό Του, Ιησού Χριστό για να θυσιαστεί πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πληρώνοντας σαν αναμάρτητος που ήταν για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Έτσι όποιος πιστεύει στον Ιησού Χριστό δικαιώνεται χωρίς έργα, μιας και ο Πατέρας Θεός, χωρίς άλλη προυπόθεση, τον ‘γεννάει άνωθεν’ δίνοντας του ‘νέα καρδιά και νέο πνεύμα’. Βέβαια όπως προαναφέραμε, ο αναγεννημένος πιστός αποδεικνύει τη νέα εν Χριστώ ζωή του, με το να είναι ζηλωτής και να προΐσταται καλών έργων ενώπιον Θεού και ανθρώπων (Τίτος, β΄:14,γ΄:8). Αυτό που χρειάζεται ο κάθε πιστός για να μένει ταπεινός, είναι να έχει πάντα υπόψη του τα λόγια του Κυρίου: «Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν» (Ιωάννης, ιε΄:5).
Τέλος αναφέρουμε τη διάκριση ανάμεσα στο ‘ταπεινών εαυτόν’ και στο ‘θέλει ταπεινωθή’. Ταπεινώνω εγώ τον εαυτό μου σημαίνει ότι συμπεριφέρομαι στον πλησίον μου με τρόπο που αποδεικνύει ότι τον θεωρώ ανώτερο από μένα και ότι δεν κρατώ κακία όπως το μικρό παιδί για κανένα, ούτε ακόμα και για τον εχθρό μου. Το ‘θέλει ταπεινωθή’ αναφέρεται σε ταπεινωτική ενέργεια προς το πρόσωπό μου, είτε ανθρώπων είτε του ίδιου του Θεού, σαν συνέπεια του ότι εγώ αντί να ταπεινώνω τον εαυτό μου, αντίθετα τον υψώνω, συμπεριφερόμενος στους άλλους σαν ανώτερος .
Συνοψίζοντας λέμε ότι εφόσον ο άνθρωπος μένει πιστός και ταπεινός πράττοντας τις εντολές του Θεού μέχρι τέλους της ζωής του, ο Πατέρας Θεός θα τον «δοξάσει» στην βασιλεία Του, δηλαδή θα τον συστήσει ενώπιον όλων των αγγέλων. Γι’ αυτό ποτέ να μη ξεχνάμε ότι η βασιλεία των Ουρανών είναι η κληρονομία των πιστών που θα παραμείνουν μέχρι τέλους ταπεινοί κάτω από το κραταιό χέρι του Κυρίου. Αμήν!
|
«Και δεν υπάρχει δι’ ουδενός άλλου η σωτηρία∙ διότι ούτε όνομα άλλο είναι υπό τον ουρανόν δεδομένον μεταξύ των ανθρώπων, διά του οποίου πρέπει να σωθώμεν» (Πράξεις,δ΄:12)
Κάθε χρόνο γιορτάζεται το Πάσχα στην Ελλάδα και στα χριστιανικά κράτη. Ειδικά στην χώρα μας, μετά την Καθαρή Δευτέρα ακολουθούν σαράντα μέρες νηστείας, η δε τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής όπως λέγεται, είναι η Μεγάλη Εβδομάδα. Οι λειτουργίες με τις σχετικές Ευαγγελικές περικοπές και ύμνους που λαμβάνουν χώρα στην Ορθόδοξη Εκκλησία την Μεγάλη Εβδομάδα, αναφέρονται στην θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ, στο Μυστικό Δείπνο, στη σύλληψη, στη δίκη, στη σταύρωση, στη ταφή και τελικά στην Ανάσταση του Κυρίου η οποία γιορτάζεται την Κυριακή του Πάσχα. Η εορτή του Πάσχα συνοδεύεται με το παραδοσιακό φαγητό του ψημένου αρνιού ή κατσικιού και της μαγειρίτσας, με το τσούγκρισμα κόκκινων αυγών όπως και άλλων εθίμων. Από δε την Κυριακή του Πάσχα και για σαράντα μέρες μετά, κυριαρχεί μεταξύ των πιστών ο χαιρετισμός «Χριστός ανέστη» και η απάντηση «αληθώς ανέστη» ή «αληθώς ο Κύριος», όπως και γνωρίζουμε τόσα χρόνια.
Όλα αυτά είναι σεβαστά, αλλά όμως καλό είναι να αναρωτηθούμε ποιο είναι το πνευματικό μήνυμα του χριστιανικού Πάσχα. Όταν λέμε «Χριστός ανέστη» έχουμε καταλάβει την βαθιά έννοια της σημασίας ότι ο Κύριος Ιησούς είναι αληθινά αναστημένος εκ των νεκρών;
Ο λαός Ισραήλ για να λυτρωθεί από την σκλαβιά του Φαραώ και των Αιγυπτίων έλαβε εντολή από τον Θεό, κάθε οικογένεια να θυσιάσει ένα χρονιάρικο αρνί ή κατσίκι και με το αίμα του θα έπρεπε βάψουν πάνω στην εξώπορτα του σπιτιού τους και αυτό ήταν για τη σωτηρίας τους, μιας και ο άγγελος που θα έστελνε ο Θεός για να εξολοθρεύσει τα πρωτότοκα κάθε σπιτιού (10η πληγή), μόνο αν έβλεπε το αίμα στην εξώπορτα θα προσπερνούσε και δεν θα τα θανάτωνε. Το προσπέρασμα αυτό του αγγέλου από το σπίτι που είχε το αίμα από το σφαγμένο αρνί, ήταν η εορτή του Πάσχα που γιόρταζαν οι Εβραίοι σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος που απετέλεσε την αιτία της απελευθέρωσής τους (Έξοδος,ιβ΄). Η απελευθέρωση όμως κάθε ανθρώπου από την αμαρτία και την εξουσία του διαβόλου και η συμφιλίωσή του με τον Θεό, έγινε με τη θυσία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Πατέρας Θεός έδωσε τον Υιό Του να θυσιαστεί για μας πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά, έτσι ώστε να γίνει Αυτός το ‘Πάσχα μας’ χύνοντας το αίμα Του το άγιο για την δική μας λύτρωση. Διαβάζουμε σχετικά:
«Και εάν επικαλήσθε Πατέρα τον κρίνοντα απροσωπολήπτως κατά το έργον εκάστου, διάγετε μετά φόβου τον καιρόν της παροικίας σας∙ εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου∙ όστις ήτο μεν προορισμένος προ καταβολής κόσμου, εφανερώθη δε εν τοις εσχάτοις καιροίς δια σας, τους πιστεύοντας δι’ αυτού εις τον Θεόν τον αναστήσαντα αυτόν εκ των νεκρών, και δόντα εις αυτόν δόξαν, ώστε η πίστις σας και η ελπίς να ήναι εις τον Θεόν» (Α΄ Πέτρου, α΄:17-21),
«Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας»(Α΄ Κορινθίους, ε΄:7,8).
Η Σταυρική θυσία του κυρίου Ιησού ήταν προφητευμένη. Ο βασιλιάς Δαυίδ (~1000 π.Χ.) αναφέρει δια Πνεύματος Αγίου: «…ετρύπησαν τας χείρας μου και τους πόδας μου. Δύναμαι να αριθμήσω πάντα τα οστά μου ούτοι με ενατενίζουσι και με παρατηρούσι. Διεμερίσθησαν τα ιμάτιά μου εις εαυτούς και επί τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον» (Ψαλμός κβ΄:16-18).
Επίσης ο προφήτης Ησαΐας(~730 π.Χ.), που δικαιολογημένα χαρακτηρίζεται σαν πέμπτος ευαγγελιστής, αναφέρει πολύ χαρακτηριστικά για το έργο τη θυσία και την ανάσταση του Κυρίου Ιησού: «… και είδομεν αυτόν, και δεν είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν. Καταπεφρονημένος και απερριμένος υπό των ανθρώπων∙ άνθρωπος θλίψεων, και δόκιμος ασθενείας∙…. Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε, και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη∙ ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού, και τεταλαιπωρημένον. Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών∙ η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν∙ και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα∙ εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού∙ και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών. Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος, αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού∙ εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφονον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού…. Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων∙ πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου∙ διότι δεν έκαμεν ανομίαν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού. Αλλ’ ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν∙ εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού. Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού, και θέλει χορτασθή∙ ο δίκαιος δούλος μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού∙ διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών. Διά τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων, και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον, και μετά ανόμων ελογίσθη, και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών, και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων» (Ησαΐας,νγ΄:2-7,9-12).
Ο Θεός είναι αγάπη και έδωσε για την σωτηρία του ανθρώπου τον μονογενή Του Υιό, που έγινε άνθρωπος, κήρυξε το ευαγγέλιο της σωτηρίας, πέθανε για όλους τους ανθρώπους πάνω στο Σταυρό και αναστήθηκε σαν αναμάρτητος που ήταν, για να δικαιώσει όποιον πιστέψει σ’ Αυτόν. Αυτό που θέλει συνεπώς ο Πατέρας Θεός από εμάς είναι να πιστέψουμε στον Υιό Του Ιησού Χριστό και να Τον θέσουμε αρχηγό στη ζωή μας έτσι ώστε Αυτός να μας δίνει δύναμη να πράττουμε το λόγο Του. Όλοι μας φταίμε σε πολλά, αλλά στις πτώσεις μας, εφόσον μετανοούμε, έχουμε βοηθό τον Ιησού Χριστό που είναι ιλασμός για τις αμαρτίες μας(Α΄ Ιωάννου, β΄:1-2). Ο Ιησούς Χριστός πέθανε και αναστήθηκε και τώρα είναι στα δεξιά του Θεού και μεσιτεύει για μας (Α΄Τιμόθεον,β΄:5-6). Ας δούμε λοιπόν το Χριστιανικό Πάσχα με την σταυρική θυσία και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού σαν τη μόνη γέφυρα σωτηρίας που γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ του αμαρτωλού ανθρώπου και του Πατέρα Θεού. Αμήν!
«Και είπε προς αυτούς, Υπάγετε εις όλον τον κόσμον, και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν. Όστις πιστεύση και βαπτισθή, θέλει σωθή∙ όστις όμως απιστήση, θέλει κατακριθή» (Μάρκος,ις΄:15-16)
Όπως γνωρίζουμε, ο Πατέρας Θεός έδωσε τον μονογενή του Υιό, τον Ιησού Χριστό, για τη σωτηρία όλου του κόσμου, έτσι ώστε όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν και με προσωπική απόφαση βαπτιστεί στο νερό, να λαμβάνει τη σωτηρία, με βάση το προαναφερθέν εδάφιο του Ευαγγελίου.
Βέβαια τίθεται το ερώτημα ‘Τι σημαίνει σωτηρία για τον άνθρωπο;’ Δηλαδή αν αναρωτιόμασταν ο καθένας ξεχωριστά από τι θα μας έσωζε ο Θεός που είναι τόσο επικίνδυνο και γιατί ήταν απαραίτητο να στείλει τον Υιό Του ; Είναι προφανές ότι όταν λέω πως έσωσα κάποιον σημαίνει ότι αυτός ο κάποιος κινδύνευε – θανάσιμα ή μη – από κάτι το οποίο δεν μπορούσε ο ίδιος να αποτρέψει και παρενέβη εγώ και το απέτρεψα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Ο λαός Ισραήλ, καθώς διαβάζουμε στην Παλαιά Διαθήκη, ήταν ο μόνος λαός που είχε γνωρίσει και λάτρευε τον αληθινό Θεό. Σαν λαός, είδε μεγάλες ενέργειες θαυμάτων, με τις οποίες ο Θεός τον ελευθέρωσε από την καταδυναστεία του Φαραώ και των Αιγυπτίων από την οποία ήταν αδύνατο μόνος του να ελευθερωθεί. Στη συνέχεια ο Θεός οδήγησε το λαό στην έρημο με τελικό προορισμό τη γη Χαναάν ή Γη της Επαγγελίας. Μέσα στην έρημο ο Θεός έτρεφε τον λαό με το μάννα και δια του Μωυσέως έδωσε τον νόμο των εντολών. Συνοπτικά οι εντολές πρότρεπαν τον λαό να σέβεται και να τιμά τον μοναδικό Θεό, να μην ακολουθήσει τους ξένους θεούς που ακολουθούσαν τα άλλα έθνη και να κάνει τα διατάγματα του νόμου που αφορούσαν τον τρόπο λατρείας, τον τρόπο ζωής, τον τρόπο καθαρισμού κάποιων αμαρτιών αλλά και αυστηρές ποινές για κάποιες σοβαρές παραβάσεις. Η υπόσχεση του Θεού προς το λαό ήταν εφ’ όσον έπραττε αυτά που του είπε, να του χαρίσει τη Γη της επαγγελίας και γενικότερα μια ευλογημένη ζωή. Όμως για σαράντα ολόκληρα χρόνια, οι περισσότεροι από τον λαό Ισραήλ, δεν υπακούσανε στον Θεό, δεν εκτιμήσανε το τι έκανε Αυτός στη ζωή τους, αλλά αντίθετα ακολουθήσανε άλλους θεούς, πειράξανε πονηρά τον Κύριο και δεν μπήκαν ποτέ στη Γη της επαγγελίας. Μπήκαν τα παιδιά τους και μόνο ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ από την πρώτη γενεά.
Ο Θεός είναι σαφής, δίκαιος και ειλικρινής. Έδωσε μεν το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης για να γνωρίσουν οι άνθρωποι ποιο είναι το θέλημα Του και τι είναι αμαρτία αλλά ήξερε ότι κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να εκτελέσει όλες τις εντολές Του. Αυτό διότι μετά την πτώση των πρωτοπλάστων κάθε άνθρωπος που γεννιέται διακατέχεται από ένα σαρκικό φρόνημα που αντιστέκεται στο θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό το τελικό σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου ήταν να κάνει μια νέα συνθήκη ή καλύτερα μια Νέα(Καινή) Διαθήκη με ένα «νέο» λαό Ισραήλ, όπως διαβάζουμε:
«…Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει Κύριος, και θέλω συντελέσει επί τον οίκον του Ισραήλ και επί τον οίκον του Ιούδα διαθήκην καινήν∙ ουχί κατά την διαθήκην την οποίαν έκαμον προς τους πατέρας αυτών καθ’ ην ημέραν επίασα αυτούς από της χειρός, δια να εξαγάγω αυτούς εκ γης Αιγύπτου∙ διότι αυτοί δεν ενέμειναν εις την διαθήκην μου, και εγώ ημέλησα αυτούς, λέγει Κύριος. Διότι αύτη είναι η διαθήκη την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον του Ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος, Θέλω δώσει τους νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και θέλω γράψει αυτούς επί της καρδίας αυτών, και θέλω είσθαι εις αυτούς Θεός, και αυτοί θέλουσιν είσθαι εις εμέ λαός. Και δεν θέλουσι διδάσκει έκαστος τον πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνώρισον τον Κύριον∙ διότι πάντες θέλουσι με γνωρίζει από μικρού έως μεγάλου αυτών. Διότι θέλω είσθαι ίλεως εις τας αδικίας αυτών, και τας αμαρτίας αυτών, και τας ανομίας αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Εβραίους, η΄:8-12).
H Καινή Διαθήκη αρχίζει να ισχύει με τη θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού: '…Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον»(Λουκάς, κβ΄:20), ‘όστις τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου, διά να ζήσωμεν εν τη δικαιοσύνη, αποθανόντες κατά τας αμαρτίας με του οποίου την πληγήν ιατρεύθητε’ (Α΄ Πέτρου, β΄:24). Οι αμαρτίες που είναι εμπόδιο προς την βασιλεία των ουρανών είναι τα έργα σαρκός: «...μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων∙ περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει» (Γαλάτες,ε΄:19-21).
Αυτές ή όμοιες με τις παραπάνω αμαρτίες, έρχεται τώρα ο Χριστός με το αίμα του το Άγιο, να τις αφαιρέσει από τον άνθρωπο που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και να τον απελευθερώσει από την αιώνια καταδίκη.
Επιστρέφοντας στο αρχικό μας ερώτημα, από τι θα μας σώσει ο Χριστός, η απάντηση είναι από τις αμαρτίες μας που είναι εμπόδιο για την συμφιλίωσή μας με τον Πατέρα Θεό. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός δεν εξαναγκάζει κανέναν, αλλά προτρέπει όλους τους ανθρώπους να μετανοήσουν για τις αμαρτίες τους, να πιστέψουν στο λυτρωτικό Του έργο έτσι ώστε να Τον επικαλεστούν στη ζωή τους και να τους ελευθερώσει από την εξουσία της αμαρτίας και του διαβόλου. Από κει και πέρα ο κάθε σωσμένος πιστός πρέπει ‘μετά φόβου και τρόμου’ να εργάζεται τη σωτηρία του για να μη τη χάσει. Αυτό συνεπάγεται τη δημιουργία εκ μέρους του πιστού, μιας άρρηκτης πνευματική ενότητας με τον Τριαδικό Θεό δια της αδιάλειπτου εν Πνεύματι Αγίω προσευχής και μελέτης της Αγίας Γραφής. Έτσι μόνο επιτυγχάνεται η εκτέλεση του θελήματος του Θεού και η διατήρηση της πίστης στη ζωή κάθε πιστού. Συνοψίζοντας λέμε ότι την ζωή μας μπορεί να την αναλάβει ο Χριστός, αρκεί να του τη δώσουμε και να Τον εμπιστευτούμε. Να αφήσουμε τον Χριστό να γίνει ο ποιμένας και ο επίσκοπός των ψυχών μας(Α΄ Πέτρου, β΄:25). Η σωτήρια πρόσκληση του Θεού προς εμάς είναι να πιστέψουμε στον Υιό Του Ιησού Χριστό και να τον θέσουμε Κύριο στη ζωή μας, έτσι ώστε να ζήσουμε αιώνια κοντά Του στην ‘νέα Ιερουσαλήμ’, στη δική μας ‘Γη της Επαγγελίας’ (Αποκάλυψη, κβ΄: 2). Αμήν!
|
| 
| 
