«Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδίαν του Κυρίου∙ μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει∙ και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται» (Εβραίους,ιβ΄:5,6).
«Ιδού, μακάριος ο άνθρωπος τον οποίον ελέγχει ο Θεός∙ διά τούτο μη καταφρόνει την παιδείαν του Παντοδυνάμου» (Ιώβ,ε΄:17).
Πολλές φορές στη ζωή μας αντιμετωπίζουμε δύσκολες καταστάσεις, όπως προβλήματα στην υγεία μας, στην οικογένειά μας, στην εργασία μας κ.α. Άλλες φορές γινόμαστε μάρτυρές σε παρόμοια προβλήματα που περνάνε συνάνθρωποί μας.
Για τον αναγεννημένο χριστιανό, οποιαδήποτε δυσκολία συμβαίνει στη ζωή του, δεν είναι τυχαία. Το παιδί του Θεού έχει επίγνωση ότι έχει γνωρίσει τον Θεό, γιατί έχει «γευθεί» το θαύμα της αναγέννησης, δηλαδή μια νέα πνευματική γέννηση που σημαίνει αλλαγή ζωής, μακριά από την δουλεία στην αμαρτία και γενικά μακριά από οτιδήποτε δεν θέλει ο Θεός. Ο Κύριος έχει πολλούς τρόπους να ενημερώσει τα παιδιά Του, για οτιδήποτε τα αφορά. Αρχικά μιλούσε σε πιστούς ανθρώπους με την φωνή Του απευθείας ή μέσω αγγέλων που απέστελλε, όπως π.χ. στον Νώε, στον Αβραάμ, στον Μωυσή και σε πολλούς άλλους όπως διαβάζουμε μέσα στην Αγία Γραφή. Στη συνέχεια έδωσε στο λαό Ισραήλ, δια του Μωυσέως, τον γραμμένο νόμο των εντολών, μέσω των οποίων ο Θεός θα λέγαμε μιλούσε στο λαό Του, στην περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης. Επίσης ο Κύριος μιλούσε και εξακολουθεί να μιλάει με το προφητικό χάρισμα το οποίο δίνει σε πιστούς ανθρώπους που Αυτός επιλέγει, όπως επίσης με οράσεις και ενύπνια.
Βέβαια ο Πατέρας Θεός ‘εν ταις εσχάταις ταύταις ημέραις ελάλησε προς ημάς διά του Υιού, τον οποίον έθεσε κληρονόμον πάντων, δι' ου έκαμε και τους αιώνας’(Εβραίους, η΄:28). Ο αναμάρτητος Κύριος Ιησούς Χριστός, με το άγιο αίμα που έχυσε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, μπορεί να καθαρίσει οποιοδήποτε άνθρωπο μετανοεί και επικαλείται Αυτόν. Αυτός ο καθαρισμός αποτελεί προϋπόθεση για την ‘άνωθεν γέννηση’ του πιστού από τον Πατέρα Θεό, γεγονός απαραίτητο για την περαιτέρω νικηφόρα πορεία του πιστού απέναντι στο αμαρτωλό κοσμικό φρόνημα, σύμφωνα με το γραμμένο: ‘διότι παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον’(Α΄ Ιωάννου, ε΄:4)
Από κει και πέρα ο αναγεννημένος χριστιανός, ως νεογέννητο βρέφος θα πρέπει να επιποθεί το λογικό και άδολο γάλα, που είναι το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού, για να αυξάνεται με αυτό. Γι’ αυτό καλό είναι να μη λησμονεί τη νουθεσία του Πατέρα Θεού, όταν του λέει: “Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου∙ μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά Κύριος, παιδεύει∙ και μαστιγόνει πάντα υιόν τον οποίον παραδέχεται”. Συνεχίζοντας ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς, ως προς υιούς∙ διότι τις υιός είναι τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι, και ουχί υιοί έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; 10 Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού.» (Εβραίους,ιβ΄:5-10).
Έτσι ο χριστιανός σε ότι αφορά τις δυσκολίες που περνάει, για τις οποίες δεν είναι υπαίτιος αλλά τις επιτρέπει ο Θεός, τις αντιμετωπίζει με υπομονή και προσευχή γιατί υπακούει στη νουθεσία του Πατέρα Θεού και γιατί γνωρίζει ‘ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού’ (Ρωμαίους,η΄:28).
Επί πλέον ο πιστός που δοκιμάζεται πρέπει να έχει υπόψη τη γραφική υπόσχεση: ‘Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε.’ (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13)
Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν όλοι οι πιστοί θα περάσουμε δοκιμασίες για να γίνουμε γνήσια παιδιά του Θεού, αλλά το μέγεθός τους θα είναι ανάλογο με την πνευματική ηλικία και δύναμη του καθενός μας. Για παράδειγμα ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο να πειράξει τον Ιώβ, ο οποίος ήταν πολύ πιστός άνθρωπος, με πολύ μεγάλες δοκιμασίες. Σε μια μέρα έχασε την πολύ μεγάλη περιουσία του αλλά και τα δέκα του παιδιά. Επίσης, έχασε και την υγεία του όταν ο διάβολος τον πάταξε με έλκος κακό. Σαν να μην του έφταναν όλα αυτά, οι φίλοι του ενώ αρχικά ήλθαν να τον παρηγορήσουν στη συνέχεια στράφηκαν εναντίον του, γιατί τον έκριναν αμαρτωλό και φταίχτη για ότι του συνέβαινε, ενώ ο ίδιος ήταν αθώος. Ο Ιώβ παρ’ όλα αυτά, παρέμεινε πιστός, ο δε Θεός δεν τον εγκατέλειψε και στο τέλος της δοκιμασίας τον θεράπευσε, του έδωσε δέκα παιδιά πάλι και διπλασίασε τον πλούτο του. Η περίπτωση του Ιώβ μπορεί να είναι μοναδική, αλλά αποτελεί ένα παράδειγμα πίστης και υπομονής που διδάσκει όλους τους πιστούς ανθρώπους.
Συνεπώς η δοκιμασία που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή μας έχει εκπαιδευτικό χαρακτήρα γι’ αυτό ονομάζεται και παιδεία παρά Κυρίου. Γενικά η παιδεία του Κυρίου που επιτρέπει προς εμάς είναι τα πνευματικά μαθήματα τα οποία πρέπει να περάσουμε κρατώντας την πίστη μας στον Θεό μέχρι τέλους ώστε να καθαριστούμε από κάθε μολυσμό ‘σαρκός και πνεύματος’ και να φέρουμε σε πέρας το έργο που έχει αναθέσει ο Θεός στο καθένα μας.
Άλλο γραφικό παράδειγμα παιδείας του Κυρίου σε πιστό είναι η περίπτωση του καλουμένου ‘πατέρα της πίστεως’, Αβραάμ. Πρώτα πίστεψε μαζί με τη γυναίκα του Σάρρα, στην υπόσχεση του Θεού ότι θα αποκτούσαν παιδί, ενώ εκείνος ήταν περίπου εκατό ετών η δε Σάρρα ενενήντα (Ρωμαίους,δ΄:18-22). Έτσι έλαβαν και οι δυο την επαγγελία και γεννήθηκε ο γιός τους Ισαάκ. Στη συνέχεια όταν ο Θεός δοκίμασε τον Αβραάμ ζητώντας του να θυσιάσει τον Ισαάκ, ο Αβραάμ προχώρησε με πίστη, ‘συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς’ (Εβραίους,ια΄:19).
Υπάρχει και η άλλη μορφή παιδείας, είναι εκείνη που ο Θεός επιτρέπει να περάσει ο χριστιανός που δεν περπατά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού έτσι ώστε να μετανοήσει για να μην κατακριθεί αιώνια. Δηλαδή όταν ο χριστιανός που έχει αναγεννηθεί, ενώ συνεχίζει να αμαρτάνει συμμετέχει τις Κυριακές στη Θεία Κοινωνία, τότε ‘τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου’. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου’ (Α΄ Κορινθ.,ια΄:28-32). Να θυμόμαστε πάντα ότι η παιδεία του Κυρίου πηγάζει από την αγάπη Του και έχει εποικοδομητικό σκοπό: «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης∙ ύστερον όμως αποδίδει εις γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης» (Εβραίους,ιβ΄:11). Ο Κύριος μας αγαπάει και όταν μας παιδεύει αποβλέπει στο αιώνιο συμφέρον μας. Αμήν!
«αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, δια να μη εισέλθητε εις πειρασμόν∙ το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σάρξ ασθενής»(Μάρκος,ιδ΄:38)
Πολλές φορές στο Ευαγγέλιο ο Κύριος Ιησούς προτρέπει τους μαθητές του να είναι άγρυπνοι. Το παραπάνω εδάφιο αναφέρεται στον πνευματικό αγώνα που έχει ο χριστιανός κατά τον οποίο πρέπει να είναι πνευματικά άγρυπνος και να προσεύχεται έτσι ώστε να νικάει κάθε πειρασμό που θα του έλθει, ακόμα και τη στιγμή που δεν περιμένει. Λέγοντας πειρασμό εννοούμε κάθε επιθυμία αντίθετη με το θέλημα του Θεού, η οποία προέρχεται είτε από τον εαυτό μας είτε από εισηγήσεις πονηρών πνευμάτων. Αυτές οι επιθυμίες έχουν να κάνουν με ενέργειες που ο λόγος του Κυρίου ονομάζει έργα της σαρκός και τα οποία ο απόστολος Παύλος τα απαριθμεί λέγοντας: «Φανερά δε είναι τα έργα της σαρκός, τα οποία είναι μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων, περί των οποίων σας προλέγω, καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.» (Γαλάτας, ε΄:19-21)
Αυτά τα έργα της σαρκός, μπορεί ο πιστός να τα αντιμετωπίσει νικηφόρα μόνο αν φοράει και χρησιμοποιεί σωστά την πνευματική του πανοπλία (Εφεσίους, ς΄:16). Ο διάβολος πείραξε και τον Κύριο Ιησού, για σαράντα μέρες στην έρημο, με κάθε είδους πειρασμό. Ο Κύριος αντιμετώπισε νικηφόρα τους πειρασμούς του διαβόλου, με νηστεία, προσευχή και χρησιμοποιώντας σωστά το γραμμένο λόγο του Θεού, δείχνοντας μας έτσι τον τρόπο για το πώς θα αντιμετωπίζουμε τους δικούς μας πειρασμούς. Ένας συνηθισμένος πειρασμός του πονηρού είναι οι κατηγορίες εναντίον του Θεού και των αδελφών, για κάθε δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Γι’ αυτό ο λόγος του Κυρίου μας γνωστοποιεί τα εξής: «Μηδείς πειραζόμενος ας λέγη, Ότι από του Θεού πειράζομαι∙ διότι ο Θεός είναι απείραστος κακών, και αυτός ουδένα πειράζει. Πειράζεται δε έκαστος, υπό της ιδίας αυτού επιθυμίας παρασυρόμενος και δελεαζόμενος. Έπειτα η επιθυμία αφού συλλάβη, γεννά την αμαρτίαν∙ η δε αμαρτία εκτελεσθείσα γεννά τον θάνατον» (Ιακώβου, α΄:13-15). Βέβαια πειρασμός με την έννοια της δοκιμασίας προέρχεται και από ενάντιους ανθρώπους που δεν μας δέχονται επειδή εμείς έχουμε γνωρίσει τον Ιησού Χριστό: «Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή» (Β΄ Τιμόθεον,γ΄:12).
Η πνευματική επαγρύπνηση του χριστιανού είναι απαραίτητη για να μη νικιέται από τον πειρασμό και επιτυγχάνεται με την εν Πνεύματι Αγίω προσευχή και μελέτη του λόγου του Θεού. Με την προσευχή ο χριστιανός πληρώνεται με Άγιο Πνεύμα που είναι Θεός και μας δίνει δύναμη να καταπολεμάμε τους πειρασμούς του διαβόλου και τις σαρκικές επιθυμίες που είναι έχθρα προς τον Θεό. Με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος εντός του ανθρώπου, μορφώνεται ο καρπός του Αγίου Πνεύματος που είναι: «αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια»(Γαλάτας,ε΄:22). Η προσευχή επιδρά προληπτικά σε μελλοντικό πειρασμό τον οποίο δεν γνωρίζουμε αλλά όταν συμβεί, θα έχουμε τη δύναμη του Θεού μέσα μας ώστε να αντισταθούμε. Για παράδειγμα, την νύχτα που συλλάβανε τον Κύριο Ιησού, όταν μια δούλη και άλλοι παρεστώτες, αναγνώρισαν τον Πέτρο σαν μαθητή του Κυρίου, εκείνος άρχισε να αναθεματίζει και να ορκίζεται ότι δεν γνωρίζει τον Κύριο Ιησού. Βέβαια ο Πέτρος κατάλαβε το λάθος του και έκλαψε πικρά (Μάρκος,ιδ΄:66-72). Όμως ο Κύριος Ιησούς είχε προειδοποιήσει τον Πέτρο ότι θα τον απαρνιόταν, αλλά αυτός δεν Τον άκουσε όταν τον πρότρεψε να προσεύχεται ώστε να μην έρθει σε πειρασμό.
Όσο αφορά τη σχέση πνευματικής επαγρύπνησης και μελέτης του λόγου του Θεού, λέμε πρώτα ότι ο λόγος του Θεού, είναι η μάχαιρα του Πνεύματος (Εφεσίους, ς΄:17), όπως επίσης και ότι είναι ‘ζων και ενεργός και κοπτερώτερος υπέρ πάσαν δίστομον μάχαιραν και διέρχεται μέχρι διαιρέσεως ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών, και διερευνά τους διαλογισμούς και τας εννοίας της καρδίας’(Εβραίους, δ΄:12). Είπαμε επίσης ότι όταν πειραζόταν ο Κύριος από τον διάβολο, του απαντούσε με τα πρέποντα εδάφια από το λόγο του Θεού, μιας και ένας από τους πιο δύσκολους πειρασμούς του πονηρού είναι η διαστρέβλωση του λόγου του Θεού. Πολλά εδάφια του Ευαγγελίου προτρέπουν σε πνευματική επαγρύπνηση και σπουδή. Αναφέρουμε μερικά:
«…μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν• διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού.» (Φιλιππησίους, β΄:12,13)
«Και δι’ αυτό δε τούτο, καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστην σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δεν την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσι ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»(Β΄ Πέτρου, α΄:5-8).
«Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης∙ δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν»( Β΄ Τιμόθεον,γ΄:16-17).
«Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε ποία ώρα έρχεται ο Κύριος υμών. Τούτο δε γινώσκετε, ότι εάν ήξευρεν ο οικοδεσπότης εν ποία φυλακή της νυκτός έρχεται ο κλέπτης, ήθελεν αγρυπνήσει, και δεν ήθελεν αφήσει να διορυχθή η οικία αυτού. Δια τούτο και σεις γίνεσθε έτοιμοι∙ διότι καθ’ην ώραν δεν στοχάζεσθε, έρχεται ο Υιός του ανθρώπου» (Ματθαίος,κδ΄:42-44).
Ο Κύριος Ιησούς μας γνωστοποίησε: «Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα∙ ει δε μη, ήθελον σας ειπεί∙ υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον. Και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, δια να ήσθε και σείς όπου είμαι εγώ»(Ιωάννης,ιδ΄:2-3). Έτσι όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει τον Κύριο Ιησού σαν προσωπικό μας Σωτήρα πιστεύουμε ότι θα έλθει πάλι, για να μας παραλάβει και να μεταμορφώσει τα σώματά μας από επίγεια σε επουράνια(Α΄ Κορινθίους, ιε΄:50-58, Α΄ Θεσσαλονικείς, δ΄:13-18). Γι’ αυτό πρέπει να αγρυπνούμε πνευματικά και με φόβο και τρόμο να εργαζόμαστε την σωτηρία που μας έχει δώσει ο Κύριος. Βέβαια αυτό επιτυγχάνεται, όχι με δική μας δύναμη ή ισχύ αλλά με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος που είναι εντός μας, της οποίας όμως βοήθειας το μέτρο εξαρτάται από τη δική μας θέληση. Αμήν!
|
«Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι ‘Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν,’ δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους» (Ματθαίος, ιβ΄:7)
Ο Πατέρας Θεός έστειλε τον Υιό Του Ιησού Χριστό για να θυσιαστεί πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πληρώνοντας με αυτή τη θυσία για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Έτσι αποδείχθηκε η αγάπη του Θεού για τον κόσμο, με τη σωτηρία που δίνεται δωρεάν δια του Ιησού Χριστού, σε όποιον πιστέψει σ’ Αυτόν. Ο Κύριος Ιησούς μας δίδαξε την αγάπη του Θεού αποκαλύπτοντας το μέγα έλεος του Θεού με τη συγχώρηση των αμαρτιών μας, έτσι ώστε να λάβουμε μέρος στην αιώνια Ουράνια Βασιλεία του Θεού. Ο Κύριος Ιησούς μας έδωσε το Ευαγγέλιό Του (Καινή Διαθήκη) με το οποίο αποκαλύπτει πώς θέλει να ζουν όσοι τον έχουν γνωρίσει σαν προσωπικό τους Σωτήρα. Βασιλικός νόμος του Ευαγγελίου είναι η αγάπη για τον πλησίον, ακόμα και για τον εχθρό. Επειδή εκείνος συγχωρεί τις αμαρτίες μας, θέλει και εμείς να συγχωρούμε εκείνους που φταίνε σε μας και να μη εκδικούμαστε. Με το να συγχωρούμε όσους αμάρτησαν σε μας, αποδεικνύουμε ότι έχουμε εκτιμήσει σωστά τη συγχώρηση των πολύ περισσότερων δικών μας αμαρτιών από τον Κύριο. Γι’ αυτό ο ίδιος ο Κύριος θέτει αυτή τη συγχώρηση εκ μέρους μας, σαν προϋπόθεση για να συνεχίσει να συγχωρεί τις δικές μας αμαρτίες. Αναφέρουμε σχετικά εδάφια:
«Διότι εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος• εάν όμως δεν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ σας θέλει συγχωρήσει τα πταίσματά σας» (Ματθαίος, ς΄: 14-15)
«Δούλε πονηρέ, παν το χρέος εκείνο σοι αφήκα, επειδή με παρεκάλεσας• δεν έπρεπε και συ να ελεήσης τον σύνδουλόν σου, καθώς και εγώ σε ηλέησα; Και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν εις τους βασανιστάς, εωσού αποδώση παν το οφειλόμενον εις αυτόν. Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.» (Ματθαίος, ιη΄: 32-35)
«Και όταν ίστασθε προσευχόμενοι, συγχωρείτε εάν έχητέ τι κατά τινός, διά να συγχωρήση εις εσάς και ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς τα αμαρτήματά σας. Αλλ' εάν σεις δεν συγχωρήτε, ουδέ ο Πατήρ σας ο εν τοις ουρανοίς θέλει συγχωρήσει τα αμαρτήματά σας.» (Μάρκος, ια΄:25,26).
«Και μη κρίνετε, και δεν θέλετε κριθή• μη καταδικάζετε, και δεν θέλετε καταδικασθή• συγχωρείτε, και θέλετε συγχωρηθή» (Λουκάς, ς΄: 37).
Γι’ αυτό άλλωστε μας συστήνει να λέμε όταν προσευχόμαστε:
«… συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς» (Ματθαίος, ς΄: 12). Γι’ αυτό καλό είναι να μη λέμε τυπικά αυτή τη προσευχή, που μας είπε να λέμε ο ίδιος ο Κύριος, αλλά ότι λέμε να το εννοούμε, έτσι ώστε να μη λέμε ψέμματα.
Επί πλέον λέμε ότι ο Κύριος υψώνει ακόμα πιο ψηλά τον πήχη της συγχώρησης, συστήνοντας: «Εγώ όμως σας λέγω, Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι∙ δια να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς, και βρέχει επί δικαίους και αδίκους» (Ματθαίος, ε΄:44-45).
Αυτή η νέα διδασκαλία του Κυρίου, που είναι γραμμένη στη Καινή Διαθήκη, αντιμετώπισε αντιπαλότητα κυρίως από την τότε θρησκευτική εξουσία που ήταν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι και αυτό γιατί δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν ο Υιός του Θεού. Ακόμη οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι είχαν βάλει ανθρώπινες παραδόσεις στο λαό Ισραήλ, μερικές από τις οποίες ακύρωναν τις εντολές του Θεού (Μάρκος,ζ΄:1-23). Ο Κύριο Ιησούς τους έλεγξε γι’ αυτές τις προσθαφαιρέσεις στις εντολές του Θεού, γι’ αυτό αυτοί Τον φθονούσαν και ήθελαν να Τον σκοτώσουν. Οι Φαρισαίοι καυχιόταν ότι τηρούσαν το νόμο του Μωυσή και έλεγχαν τον Κύριο ότι δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου, διότι θεράπευε ασθενείς τη μέρα αυτή. Ο Κύριος όμως τους είπε: «Εάν όμως εγνωρίζετε τι είναι Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν, δεν ηθέλετε καταδικάσει τους αθώους» (Ματθ. ιβ΄:1-14).
Αυτό ήταν και είναι το μήνυμα του Κυρίου Ιησού, όπως Εκείνος μας ελέησε, θέλει και εμείς να ελεούμε τον συνάνθρωπό μας, γι’ αυτό μας λέει: «Μακάριοι οι ελεήμονες∙ διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή» (Ματθαίος, ε΄:7), Ακόμα και στη Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται: «Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν∙ και τι ζητεί ο Κύριος παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον, και να αγαπάς έλεος, και να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;» (Μιχαίας, ς΄: 8). Δεν θέλει Θεός να καυχόμαστε ότι τηρούμε τις εντολές Του, αλλά να αγαπούμε το έλεος και το ταπεινό περπάτημα μαζί Του. Διότι δεν σωθήκαμε γιατί εκτελέσαμε τις εντολές του νόμου αλλά με τη χάρη που έκανε ο Θεός σε εμάς αφού μετανοήσαμε και πιστέψαμε στον Υιό Του Ιησού Χριστό.
Έλεος, όπως είναι φυσικό και επόμενο, πρέπει να δείχνουμε πρώτα στα αδέλφια μας μέσα στην εκκλησία, ‘διότι όστις δεν αγαπά τον αδελφόν αυτού, τον οποίον είδε, τον Θεόν, τον οποίον δεν είδε πως δύναται να αγαπά;’ (Α΄Ιωάννου, δ΄: 20). Με έργα πρέπει να δείξουμε το έλεος μας στα αδέλφια της εκκλησίας: «Όστις όμως έχη τον βίον του κόσμου, και θεωρή τον αδελφόν αυτού ότι έχει χρείαν, και κλείση τα σπλάχνα αυτού απ’ αυτού, πως η αγάπη του Θεού μένει εν αυτώ; Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον, μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον και αλήθειαν»(Α΄ Ιωάννου, γ΄:17-18).
Ο Πατέρας Θεός συμπληρώνει την προτροπή «Διότι έλεος θέλω, και ουχί θυσίαν∙», λέγοντας, «και επίγνωσιν Θεού μάλλον παρά ολοκαυτώματα» (Ωσηέ, ς΄:6). Η έλλειψη ελέους αποδεικνύει την έλλειψη επίγνωσης του Θεού. Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος, λέει:«…δεν παύομαι ευχαριστών τον Θεόν υπέρ υμών, μνημονεύων υμάς εν ταις προσευχαίς μου,δια να σας δώση ο Θεός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο Πατήρ της δόξης, πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως, εις επίγνωσιν αυτού∙ ώστε να φωτισθώσιν οι οφθαλμοί του νοός σας, εις το να γνωρίσητε ποία είναι η ελπίς της προσκλήσεως αυτού, και τις ο πλούτος της δόξης της κληρονομίας αυτού εις τους αγίους» (Εφεσ., α΄:16-18). Ευχόμαστε όλοι οι πιστοί να λάβουμε ‘πνεύμα σοφίας και αποκαλύψεως’ ώστε να φθάσουμε στην επίγνωση Θεού. Αμήν!
Ενώπιον του Πατέρα Θεού, καλό και ευπρόσδεκτο είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας (Α΄ Τιμόθεον, β΄:3,4). Βέβαια μας έχει δώσει το δικαίωμα να επιλέξουμε ελεύθερα αν θέλουμε να έρθει στη ζωή μας, μιας και Αυτός μας έπλασε ‘κατ’ εικόνα εαυτού’. Γι’ αυτό επειδή Αυτός είναι αγαθός και αγαπάει τον άνθρωπο, περιμένει κάθε άνθρωπο να επιλέξει από μόνος του, με ελεύθερη βούληση, να Του ζητήσει να τον σώσει από την δουλεία στην αμαρτία και στον διάβολο.
Ο Πατέρας Θεός έδωσε τη δυνατότητα της σωτηρίας σε κάθε άνθρωπο, μέσω του Υιού Του, Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός οικειοθελώς επέλεξε να γίνει άνθρωπος και να θυσιαστεί, πληρώνοντας σαν αναμάρτητος για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, ώστε να σωθεί αιώνια όποιος πιστέψει σ’ Αυτόν και στον Πατέρα Του (Ιωάννης, γ΄:16,ε΄:24).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός με το αθώο αίμα που έχυσε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά σφράγισε την Καινή Διαθήκη για τη σωτηρία του ανθρώπου της οποίας κληρονόμος είναι όποιος πιστέψει σ' Αυτόν και Τον επικαλεστεί . Συνεπώς είναι φανερό ότι η σωτηρία του ανθρώπου είναι χωρίς τα έργα του νόμου αλλά με τη χάρη του Ιησού Χριστού. Βέβαια ευθύνη του πιστού είναι με φόβο και τρόμο να εργάζεται τη σωτηρία του, γιατί αλλιώς θα κινδυνέψει να τη χάσει .
Τα εδάφια του τίτλου του άρθρου αναφέρονται σε γεγονός που έλαβε χώρα όταν κηρύχτηκε το ευαγγέλιο για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην αρχαία Μακεδονική πόλη των Φιλίππων του νομού Καβάλας. Συγκεκριμένα όταν ο απόστολος Παύλος βρισκόταν μαζί με άλλους σε αποστολικό έργο, στη Τρωάδα της Μικράς Ασίας, μια νύχτα είδε σε όραμα, άνδρα Μακεδόνα να του λέει: «Διάβα εις Μακεδονίαν, και βοήθησον ημάς» (Πράξεις, ις΄:9). Μετά από αυτό το όραμα καταλάβανε όλοι τους ότι ο Κύριος ήθελε να πάνε στη Μακεδονία, στην οποία και φτάσανε με πλοίο. Όταν έφθασαν στους Φιλίππους, έμειναν μερικές μέρες μέσα στη πόλη. Την ημέρα του Σαββάτου βγήκαν έξω από τη πόλη, σε τόπο που έμαθαν ότι γίνεται προσευχή, κοντά σε ένα ποτάμι. Εκεί ήρθανε κάποιες γυναίκες στις οποίες μιλήσανε το λόγο του Θεού. Τότε συνέβη η πρώτη ευλογία. Μια από αυτές τις γυναίκες που λεγόταν Λυδία, δέχτηκε τα λόγια του Παύλου, πίστεψε πρώτα αυτή στον Ιησού Χριστό, ύστερα πίστεψε όλη της η οικογένεια και όλοι βαπτίστηκαν στο νερό (Πράξεις, ις΄:13-15).
Στη συνέχεια, την ευλογία ακολούθησε η δοκιμασία. Όταν οι απόστολοι πηγαίνανε για προσευχή, τους ακολουθούσε μια γυναίκα η οποία είχε πονηρό πνεύμα μαντείας και από τις μαντείες που έκανε, τα αφεντικά της που την εκμεταλλευόταν, απεκόμιζαν πολλά κέρδη. Αυτή, για πολλές μέρες, όταν έβλεπε τους αποστόλους, τους ακολουθούσε και έλεγε: «Ούτοι οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου, οίτινες κηρύττουσι προς ημάς οδόν σωτηρίας». Ο απόστολος Παύλος διέκρινε ότι τα λόγια αυτά παρ’ όλο που έλεγαν αλήθειες, προερχόταν από πονηρό πνεύμα. Ένα προφανές κριτήριο διάκρισης είναι ότι ο άνθρωπος που έχει το Πνεύμα του Θεού δεν μπορεί να δουλεύει συγχρόνως Θεό και μαμωνά. Γι’ αυτό επιτίμησε το πονηρό πνεύμα που ήταν μέσα στη γυναίκα και αυτό έφυγε από αυτήν. Όταν είδαν τα αφεντικά της γυναίκας ότι χάσανε την ελπίδα του κέρδους που είχαν από αυτή, πιάσανε τον Παύλο και τον Σίλα και είπανε μπροστά στους στρατηγούς ψέματα ότι δήθεν οι δυο απόστολοι ταράζουν την πόλη, διδάσκοντας διαφορετικά έθιμα που είναι ασυγχώρητο να πράττουν αυτοί σαν Ρωμαίοι πολίτες. Τότε ό όχλος όρμησε εναντίον των αποστόλων και οι στρατηγοί διέταξαν να ραβδίσουν τον Παύλο και τον Σίλα. Αφού τους έδωσαν πολλούς ραβδισμούς, τους βάλανε στη φυλακή και είπανε στον δεσμοφύλακα να τους φυλάει με ασφάλεια. Κατά τα μεσάνυχτα, ο Παύλος και ο Σίλας, αν και γεμάτοι πληγές, προσευχότανε και υμνούσαν τον Θεό. Ξαφνικά έγινε μεγάλος σεισμός και ανοίξανε όλες οι πόρτες και όλα τα δεσμά των φυλακισμένων κοπήκανε. Ο δεσμοφύλακας, όταν ξύπνησε είδε όλες τις πόρτες ανοιχτές και νόμιζε ότι φύγανε όλοι οι φυλακισμένοι και έσυρε το μαχαίρι του για να αυτοκτονήσει. Όμως ο Παύλος τον πρόλαβε και με μεγάλη φωνή του είπε να μη κάνει κακό στον εαυτό γιατί όλοι είναι εκεί. O δεσμοφύλακας έντρομος ρώτησε τον Παύλο και τον Σίλα: « Κύριοι τι πρέπει να κάνω για να σωθώ;». Αυτοί του είπαν:« Πίστεψε στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθείς εσύ και ο οίκος σου ». Αμέσως ο δεσμοφύλακας τους κάλεσε σπίτι του και οι απόστολοι κήρυξαν σ’ αυτόν και σε όσους ήταν στο σπίτι του τον λόγο του Κυρίου. Ο δεσμοφύλακας περιποιήθηκε τις πληγές των αποστόλων και στη συνέχεια βαπτιστήκανε στο νερό αυτός και οι όλοι οι οικιακοί του. Μετά τους έκανε το τραπέζι και χαρήκαν όλοι που πιστέψανε στον Θεό (Πράξεις, ις΄:16-34).
Έτσι ξεκίνησε το ευλογημένο έργο του Θεού στον Ελλαδικό χώρο, σε μια Ελλάδα που τότε πίστευε στο Δωδεκάθεο αλλά ο Ιησούς Χριστός απέδειξε δια των αποστόλων Του, ότι είναι αναστημένος και αληθινός Θεός. Με βάση τα παραπάνω βλέπουμε ότι η Λυδία μαζί με την οικογένειά της όπως και ο δεσμοφύλακας μαζί με την οικογένειά του πιστέψανε στον Ιησού Χριστό, με το κήρυγμα των αποστόλων σε συνδυασμό με τις θαυμαστές ενέργειες του Θεού που συνεργούσε και βεβαίωνε το κήρυγμα.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Αυτός, χθες, σήμερα και στους αιώνες (Εβραίους,ιγ΄:8). Συνεπώς και στις μέρες μας σώζει, αρκεί ο καθένας που δεν Τον έχει γνωρίσει σαν προσωπικό του Σωτήρα, να προσευχηθεί και να Τον επικαλεστεί. Ο Κύριος σίγουρα θα απαντήσει καθώς ο ίδιος λέει: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή∙ ζητείτε, και θέλετε ευρεί∙ κρούετε, και θέλει σας ανοιχθή∙ διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει, και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή» (Ματθαίος,ζ΄:7-8). Όπως σώθηκαν οικογένειες ολόκληρες τότε, το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα με την χάρη του Θεού.
Βέβαια πρέπει να διευκρινίσουμε ότι η επαγγελία που πήρε ο δεσμοφύλακας για σωτηρία του οίκου του δεν είναι δεδομένη για όλους τους πιστούς. Ο λόγος του Κυρίου συμβουλεύει πιστούς ή πιστές συζύγους, των οποίων οι σύζυγοι δεν είναι μεν πιστοί αλλά συγκατανεύουν να συνοικούν μαζί τους, λέγοντας «Εάν τις αδελφός έχη γυναίκα άπιστον, και αυτή συγκατανεύη να συνοική μετ' αυτού, ας μη αφίνη αυτήν και γυνή ήτις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συγκατανεύει να συνοική μετ' αυτής, ας μη αφίνη αυτόν…. Διότι τι εξεύρεις, γύναι, αν μέλλης να σώσης τον άνδρα; ή τι εξεύρεις, άνερ, αν μέλλης να σώσης την γυναίκα; » (Α΄ Κορινθίους, ζ΄:12,13,16).
Ναι μεν δεν είναι δεδομένη η σωτηρία του απίστου μέλους, αλλά προφανώς δεν αποκλείεται, μιας και όπως προαναφέραμε ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι. Γι’ αυτό καλό είναι να μη αποκάμουμε προσευχόμενοι για τα μέλη των οικογενειών μας που δεν έχουν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα, έχοντας υπόψη το γεγραμμένο «Ας μη αποκάμνωμεν δε π ρ ά τ τ ο ν τ ε ς το καλόν διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ»(Γαλάτας, ς΄: 9). Αμήν!
|
| 
| 
