artos-zois.gr

«Το αυτό δε φρόνημα έστω εν υμίν το οποίο ήτο και εν τω Χριστώ Ιησού, όστις εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»(Φιλιππησίους,β΄:5-9).

Σύμφωνα με τα προηγούμενα εδάφια, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σαν μονογενής Υιός του Θεού, ίσος ως προς τη φύση με τον Πατέρα, κένωσε τον εαυτό Tου από την δόξα, έγινε άνθρωπος και μάλιστα έλαβε δούλου μορφή. Ταπείνωσε τον εαυτό Tου τόσο που δέχτηκε με αυταπάρνηση να κάνει το θέλημα του Πατέρα Θεού, που ήταν  να πεθάνει στη θέση μας πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, χύνοντας το άγιό Του αίμα. Με αυτό τον τρόπο πλήρωσε για τις αμαρτίες μας, με αποτέλεσμα να μας λυτρώσει από τα δεσμά τους και την εξαιτίας αυτών εξουσία του διαβόλου πάνω μας.

Συνεπώς ο Κύριος άφησε την δόξα που απολάμβανε μέσα στα παλάτια του ουρανού, για να γίνει  άνθρωπος και να δοκιμαστεί με κάθε ανθρώπινο πειρασμό, για να μπορέσει τελικά σαν αναμάρτητος, να γίνει ο μόνος μεσίτης και αρχιερέας, που με το άγιο αίμα της θυσίας Του,  καθαρίζει και  σώζει, όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν και Τον επικαλούνται να έρθει στη ζωή τους.

Προσπαθώντας να συσχετίσουμε το φρόνημα του Χριστού, που πρέπει να έχουν όλα τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού, με την ταπεινή καρδιά που επίσης πρέπει να έχουν, λέμε τα εξής: Το ότι ο Κύριος άφησε όλη αυτή την δόξα που είχε κοντά στον Πατέρα Θεό και πήρε με τη θέλησή Του “δούλου μορφή”, είναι ένα γεγονός το οποίο προϋποθέτει ταπεινή καρδιά. Αυτό διότι κατά κανόνα οι άνθρωποι βασιλείς, λόγω της εξουσίας και του πλούτου που έχουν, αποκτούν εγωιστική και αλαζονική συμπεριφορά και είναι φυσικό να μη θέλουν να χάσουν αυτά τα προνόμια και να γίνουν όχι απλά υπηρέτες, αλλά δούλοι των υπηκόων τους.  ‘Όμως ο βασιλιάς των βασιλέων Ιησούς Χριστός, ταπείνωσε τον εαυτό Του και δέχθηκε να γίνει άνθρωπος  και γεννηθεί μέσα σε μία φάτνη ενός στάβλου, δηλαδή σε μέρος που δεν γεννιούνται ούτε οι πιο φτωχοί άνθρωποι.

Ακόμη ο Κύριος μεγάλωσε σε πολύτεκνη οικογένεια με τουλάχιστον άλλα έξι αδέλφια, μιας και όταν ήταν 30 ετών και άρχισε το έργο Του, οι συμπατριώτες Του στη Ναζαρέτ έλεγαν, ‘ δεν είναι ούτος ο υιός του τέκτονος; η μήτηρ αυτού δεν λέγεται Μαριάμ, και οι αδελφοί αυτού Ιάκωβος και Ιωσής και Σίμων και Ιούδας;και αι αδελφαί αυτού δεν είναι πάσαι παρ' ημίν; πόθεν λοιπόν εις τούτον ταύτα πάντα;’ (Ματθαίος, ιγ΄:55,56). Σίγουρα οι συνθήκες σε μια τέτοια πολύτεκνη οικογένεια δεν είναι εύκολες. Για τον Κύριο πάντως είναι γραμμένο ότι, ‘ήτο υποτασσόμενος εις αυτούς (στους γονείς )…. Και ο Ιησούς προέκοπτεν εις σοφίαν και ηλικίαν και χάριν παρά Θεώ και ανθρώποις’(Λουκάς, β΄:51,52) και η υποταγή ενός παιδιού στους γονείς του, αποτελεί ένδειξη ταπεινής καρδιάς.

Οι αδελφοί του Κυρίου αν και αρχικά δεν πίστευαν σ’ Αυτόν, στη συνέχεια τους βλέπουμε μαζί με τη μητέρα τους Μαριάμ, μετά την ανάληψη του Κυρίου, να περιμένουν προσευχόμενοι στο ανώγειο και να λαμβάνουν την ημέρα της Πεντηκοστής την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος. Επιπλέον δύο εξ αυτών, ο Ιάκωβος και ο Ιούδας, έγραψαν δια του Αγίου Πνεύματος τις ομώνυμες επιστολές  που αποτελούν μέρος του Ευαγγελίου. Ας δούμε τις αναφορές τους για τον Κύριο: «Ιάκωβος, δούλος του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού,……. Αδελφοί μου, μη έχετε με προσωποληψίας την πίστιν του δεδοξασμένου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…….και είδετε το τέλος του Κυρίου, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος ο Κύριος και οικτίρμων(Ιακώβου  α΄:1,β΄:1, ε΄:11)» και «Ιούδας δούλος Ιησού Χριστού, αδελφός δε Ιακώβου,….και αρνούμενοι τον μόνον δεσπότην Θεόν και Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.... φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον (Ιούδα α΄:1,4,21)». Από αυτές τις αναφορές είναι φανερή η πίστη τους, ότι ο Ιησούς Χριστός, είναι ο Κύριος τους και ο Θεός τους. Ακόμη Τον χαρακτηρίζουν πολυεύσπλαχνο, οικτίρμονα και ελεήμονα, χαρακτηριστικά που έχει κάποιος με πολλή αγάπη και ταπεινή καρδιά.

Συνεχίζοντας λέμε ότι αυτό που χαρακτηρίζει ένα δούλο είναι ότι δεν κάνει το έργο που θέλει αυτός αλλά αυτό που του λέει ο κύριός  του. Ο Κύριος σαν Υιός αλλά και δούλος του Θεού(Ματθαίος,ιβ΄:15) έπρεπε να σηκώσει το φορτίο του λόγου και του θελήματος του Θεού μέχρι τέλους. Αυτό είναι το μήνυμα που διδάσκει και εμάς τα αναγεννημένα παιδιά του Θεού σήμερα, να τερματίσουμε στο τέλος της πορείας μας όντας στο θέλημα του Πατέρα Θεού. Αυτό που ζητάει από μας ο Κύριος, είναι να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, να σηκώνουμε τον σταυρό μας κάθε μέρα και να τον ακολουθούμε (Λουκάς,θ΄:23). Αυτό εκ πρώτης όψεως φαντάζει δύσκολο, αλλά για να πράττουμε το θέλημα του Θεού πρέπει να ζητάμε κάθε μέρα, μέσω της δια του Αγίου Πνεύματος προσευχής, τη χάρη και την δύναμη του Θεού ώστε να το εκτελούμε με χαρά. Άλλωστε ο Κύριος μας έχει δηλώσει, ‘Εγώ είμαι η άμπελος, σεις τα κλήματα. Ο μένων εν εμοί και εγώ εν αυτώ, ούτος φέρει καρπόν πολύν, διότι χωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν'(Ιωάννης, ιε΄:5). Έτσι σε ένα  παιδί του Θεού, με ταπεινή καρδιά και με το φρόνημα του Χριστού, μπορεί η ζωή του να είναι γεμάτη με την παρουσία του Θεού μέσα του. Δηλαδή όταν ο Κύριος βλέπει την θέληση και την προσπάθειά μας να υπακούσουμε στον λόγο Του, θα μας δίνει την δύναμη για να τον εκτελούμε.

Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι το φρόνημα του Χριστού είναι ασυμβίβαστο με εγωισμό, υπερηφάνεια και αλαζονεία. Τόσο στη Παλαιά όσο και στη Καινή Διαθήκη είναι γραμμένο ότι ‘ Ο Θεός εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν’(Παροιμίες γ΄:34, Ιακώβου δ΄:6, Α΄Πέτρου ε΄:5). Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός που θέλει να οικοδομήσει μέσα στα παιδιά Του δια του Αγίου Πνεύματος, ταπεινή καρδιά με το φρόνημα του Χριστού, θα επιτρέψει να περάσουμε μία σχετική παιδεία που περιλαμβάνει δοκιμασίες και θλίψεις. Για παράδειγμα θα έρθουν άνθρωποι να μας κατηγορήσουν ψευδόμενοι και γενικά θα παρατηρήσουμε άσχημες συμπεριφορές εναντίον μας. Τότε να θυμόμαστε ότι το φρόνημα του Κυρίου σε τέτοιες καταστάσεις, εκδηλωνόταν σύμφωνα με το γραμμένο, ‘λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως•'(Α΄Πέτρου, β΄:23) και προσευχόμενοι να ζητάμε χάρη να αναλάβει την κατάσταση και να μας δίνει δύναμη να συγχωράμε αυτούς που μας βλάπτουν, όπως  συγχώρεσε ο ίδιος  όλους εμάς και ακόμα και αυτούς που Τον σταύρωναν. Ο Κύριος, όπως έκανε και στον πρωτομάρτυρα Στέφανο, θα μας δώσει δύναμη και να υπομείνουμε τη δοκιμασία αλλά και να συγχωρούμε αυτούς που μας διώκουν.

Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η ταπεινή καρδιά και το φρόνημα του Χριστού, απαιτούν για την οικοδομή και διατήρησή τους, εκ μέρους του παιδιού του Θεού, συνεχή επαγρύπνηση. Κινδυνεύουμε να μην μπούμε στην βασιλεία των ουρανών εάν δεν προσέξουμε μέχρι και το τέλος της επίγειας ζωής μας, όπως κάποιοι από τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου για τους οποίους ο απόστολος Παύλος αναφέρει,‘...και εξ υμών αυτών θέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών’ (Πράξεις, κ΄:30). Ο Κύριος προσκαλεί, προτρέπει και υπόσχεται λέγοντας, ‘Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών• διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν'(Ματθαίος ια΄:28-30). Όσοι δεχθήκαμε την πρόσκληση του Κυρίου, ας φροντίζουμε να έχουμε ταπεινή καρδιά όπως Αυτός και  το φρόνημα Του μέχρι τέλους, για να λάβουμε το στέφανο της δόξης που έχει ετοιμάσει ο Πατέρας Θεός και να ζούμε μαζί Του εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν!