artos-zois.gr

«Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθοσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια»(Γαλάτας,ε΄:22).

Η εγκράτεια, όπως και τα υπόλοιπα μέρη του καρπού του Αγίου Πνεύματος με τα οποία συνυπάρχει, είναι αποτέλεσμα των ενεργειών, αρχικά του αναγεννημένου χριστιανού που δέχεται και εκζητά την παρουσία του Αγίου  Πνεύματος, στη ζωή του και στη συνέχεια του Αγίου Πνεύματος που ανταποκρινόμενο σ’ αυτή την εκζήτηση ενεργεί στην πνευματική καρδιά του  παιδιού του Θεού, δηλαδή του αναγεννημένου χριστιανού, δίνοντας τον καρπό Του. Βέβαια το Άγιο Πνεύμα, μαζί με τον καρπό Του, χορηγεί και πνευματική δύναμη, ώστε η εγκράτεια και τα άλλα μέρη του καρπού, να είναι ορατά και να έχουν εφαρμογή στην  καθημερινή ζωή μας, με αποτέλεσμα η μαρτυρία μας για τον Ιησού Χριστό, μαζί με τα λόγια μας να ‘συνυπογράφεται’ και από τα έργα μας. Γι’ αυτό ο Κύριός μας, λίγο πριν αναληφθεί, μεταξύ των άλλων είχε πει στους μαθητές Του, ‘Δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης’ (Πράξεις, α΄:7,8).

Όσο αφορά την γραφική ερμηνεία της λέξης  ‘εγκράτεια’, λέμε ότι  σημαίνει την ικανότητα ενός ανθρώπου, να ελέγχει την συμπεριφορά του και τις επιθυμίες του και  γενικά να αποφεύγει οτιδήποτε είναι αντίθετο με το θέλημα του Πατέρα Θεού και να επιλέγει αυτά που είναι σύμφωνα με αυτό.
Ο απόστολος Πέτρος μας προτρέπει σχετικά, ‘Και δι' αυτό δε τούτο καταβαλόντες πάσαν σπουδήν, προσθέσατε εις την πίστιν σας την αρετήν, εις δε την αρετήν την γνώσιν, εις δε την γνώσιν την εγκράτειαν, εις δε την εγκράτειαν την υπομονήν, εις δε την υπομονήν την ευσέβειαν, εις δε την ευσέβειαν την φιλαδελφίαν, εις δε την φιλαδελφίαν την αγάπην. Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού• επειδή εις όντινα δεν υπάρχουσι ταύτα, τυφλός είναι, μυωπάζει και ελησμόνησε τον καθαρισμόν των παλαιών αυτού αμαρτιών’ (Β΄ Πέτρου, α΄:5-9).

Προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε αυτά τα εδάφια, λέμε τα εξής: Η πίστη  που θέλει ο Πατέρας Θεός να έχουμε για να μας αναγεννήσει και να μας κάνει παιδιά Του, είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός Του που έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε   για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για την δικαίωσή μας. Τώρα όσοι έχουμε αυτή τη πίστη και κατά συνέπεια την εμπειρία της αναγέννησης, καλούμαστε να εφαρμόσουμε την προαναφερθείσα προτροπή του αποστόλου Πέτρου, έχοντας υπόψη και την άλλη σχετική προτροπή του ίδιου αποστόλου, που αναφέρει, ‘Απορρίψαντες λοιπόν πάσαν κακίαν και πάντα δόλον και υποκρίσεις και φθόνους και πάσας καταλαλιάς, επιποθήσατε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να αυξηθήτε δι' αυτού, επειδή εγεύθητε ότι αγαθός ο Κύριος’ (Β΄ Πέτρου, β΄:1,2).

Με το ‘ λογικόν άδολον γάλα’ παρομοιάζονται τα αρχικά στοιχεία του λόγου του Θεού (Εβραίους, ε΄:12), οπότε καλούμαστε σαν παιδιά του Θεού, αφενός να απορρίπτουμε, αυτά που ο λόγος του Θεού ονομάζει ‘έργα της σαρκός’ (Γαλάτες, ε΄:19-21) και αφετέρου προσευχόμενοι να ζητάμε να αυξάνονται οι αρετές του Κυρίου στη ζωή μας και κυρίως η καλοσύνη και η ταπεινή καρδιά.  Όταν έχουμε ταπεινή καρδιά, αυτό θα μας βοηθήσει στο να μην υπερηφανευόμαστε, όταν αυξανόμαστε στη γνώση του λόγου του Θεού, αλλά να εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε την γραφική προτροπή ‘μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών’ (Φιλλιπησίους, β΄:3), μιας και θα γνωρίζουμε ότι ‘…η γνώσις όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. Και εάν τις νομίζη ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθη•’ (Α΄ Κορινθ., η΄:1,2).

Συνεχίζοντας λέμε ότι η γνώση του λόγου του Θεού, μας βοηθά να εννοήσουμε, τον τρόπο απόκτησης, τα πεδία εφαρμογής και τα όρια της εγκράτειας. Ο απόστολος Παύλος, δια του Αγίου  Πνεύματος, μας αναφέρει, ‘Δεν εξεύρετε ότι οι τρέχοντες εν τω σταδίω πάντες μεν τρέχουσιν, εις όμως λαμβάνει το βραβείον; ούτω τρέχετε, ώστε να λάβητε αυτό. Πας δε ο αγωνιζόμενος εις πάντα εγκρατεύεται, εκείνοι μεν διά να λάβωσι φθαρτόν στέφανον, ημείς δε άφθαρτον. Εγώ λοιπόν ούτω τρέχω, ουχί ως αβεβαίως, ούτω πυγμαχώ, ουχί ως κτυπών τον αέρα, αλλά δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας εγώ γείνω αδόκιμος’ (Α΄ Κορινθίους,θ΄:24-27). Δηλαδή παρομοιάζει  τον αγώνα που κάνουν οι αθλητές, οι οποίοι προπονούνται τακτικά επί ώρες και εγκρατεύονται από οτιδήποτε τους επιβραδύνει στο να επιτύχουν τον στόχο τους. Για παράδειγμα, ένας δρομέας που επιδιώκει να  λάβει το στεφάνι του νικητή στο τέλος του αγώνα, δεν μπορεί να καπνίζει, να μεθάει, να τρώει  και να πίνει οτιδήποτε και οσοδήποτε και γενικά απέχει από όσα βλάπτουν την υγεία του σώματος, σύμφωνα με τα γενικώς αποδεκτά δεδομένα της ιατρικής επιστήμης.

Έτσι και ο αναγεννημένος χριστιανός που έχει σαν  πρώτη προτεραιότητα να λάβει το στεφάνι που προορίζεται για κάθε πιστό που θα τερματίσει νικητής, αγωνίζεται μέχρι τέλους τον καλό αγώνα της πίστεως, εγκρατευόμενος, εκτός από τα αντίθετα με τη σωματική του υγεία και από οτιδήποτε ο λόγος του Θεού ορίζει αντίθετο με την πνευματική του υγεία. Για παράδειγμα το παιδί του Θεού, έχοντας υπόψη ότι κάθε σαρκική σχέση, πριν και εκτός του γάμου είναι πορνεία και μοιχεία αντίστοιχα, αγωνίζεται προσευχόμενο, πρώτα ο Κύριος να του δείξει τον σύζυγο ή την σύζυγο που έχει ετοιμάσει γι’ αυτό και στη συνέχεια αφού παντρευτεί, να κρατήσει τον γάμο του τίμιο. Αυτός ο πνευματικός αγώνας είναι ο ζυγός που μαζί με τον Κύριο σηκώνουμε και όχι μόνοι μας, γιατί χρειαζόμαστε την δύναμη του Θεού που είναι απαραίτητη για να κάνουμε το θέλημά Του και επιπλέον είναι αναγκαία η οδηγία του Αγίου Πνεύματος για να τον αγωνιζόμαστε σωστά και  με χαρά.

Βέβαια ο απόστολος Παύλος λέγοντας ‘δαμάζω το σώμα μου και δουλαγωγώ’, θέλει να μας μεταδώσει την εικόνα του αγωνιστή χριστιανού που έχοντας υπόψη το γραμμένο,‘διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε• αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει. Επειδή όσοι διοικούνται υπό του Πνεύματος του Θεού, ούτοι είναι υιοί του Θεού’(Ρωμαίους,η΄:13,14), αγωνίζεται να αποδειχθεί γνήσιο παιδί Θεού. Επιπλέον ο απόστολος Πέτρος, μας γνωστοποιεί και μας προτρέπει, ‘Εγκρατεύθητε, αγρυπνήσατε• διότι ο αντίδικός σας διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη• εις τον οποίον αντιστάθητε μένοντες στερεοί εις την πίστιν, εξεύροντες ότι τα αυτά παθήματα γίνονται εις τους αδελφούς σας τους εν τω κόσμω’(Α΄ Πέτρου,ε΄:8-9). Δηλαδή μας προτρέπει να συνδυάσουμε την εγκράτεια με την πνευματική αγρυπνία, έτσι ώστε  να κρατάμε τους εαυτούς μας σε τέτοια πνευματική θέση, ώστε να μην μας βρει ο διάβολος πνευματικά κοιμωμένους, αλλά να μένουμε σταθεροί στην υγιαίνουσα πίστη.

Η εφαρμογή του “εγκρατευθείτε, αγρυπνείστε”, ξεκινάει από τη σωστή διαχείριση του χρόνου μας. Έτσι όταν ο Κύριος λέει, ‘Εάν ο οφθαλμός σου ο δεξιός σε σκανδαλίζη, έκβαλε αυτόν και ρίψον από σού•’(Ματθαίος,ε΄:29), πιστεύουμε ότι εννοεί να μη σπαταλάμε το χρόνο μας σε θεάματα που μπορεί να μας αδυνατήσουν πνευματικά ή να μας σκανδαλίσουν,  με αποτέλεσμα να πέσουμε σε αμαρτία, αλλά να προσέχουμε να κρατάμε απόσταση από αυτά τα στοιχεία του κόσμου τούτου, που διεγείρουν το σαρκικό φρόνημα, δηλαδή να ‘βγάλουμε’ το μάτι μας ως προς αυτά.

Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η εγκράτεια στον αναγεννημένο χριστιανό είναι απαραίτητη, μιας και αποτελεί και μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος, που θα πρέπει να υπάρχει πάντα στη ζωή μας και ‘σκαλοπάτι’ της πνευματικής ‘σκάλας’ με σκαλοπάτια, πίστη– αρετή –εγκράτεια – υπομονή – ευσέβεια – φιλαδελφία - αγάπη, που καλούμαστε συνεχώς να ανεβαίνουμε στη ζωή μας. Βέβαια επειδή όσο ζούμε θα ισχύει το γραμμένο, ‘..εις πολλά πταίομεν άπαντες’(Ιακώβου,γ΄:2), θα υπάρχουν πτώσεις στη ζωή μας, μιας και θα είμαστε ελλιπείς στην εγκράτεια και στην αγρυπνία. Τότε να μη απογοητευόμαστε, άλλα να μετανοούμε το συντομότερο, να σηκωνόμαστε και να ζητάμε τη χάρη του Θεού να μας ενισχύει. Ας πάρουμε σταθερή απόφαση να είμαστε εγκρατείς σε ότι μας ζητάει ο Πατέρας Θεός και να μην θεωρούμε ότι χάνουμε τα αμαρτωλά στοιχεία του κόσμου, γιατί αυτά μας στρέφουν προς τα πίσω και θέτουν σε κίνδυνο τη πνευματική μας πορεία προς την Βασιλεία των Ουρανών. Ας καταδικάζουμε μέσα μας κάθε επιθυμία που είναι αντίθετη με τον λόγο του Θεού και ‘ας εγκρατευώμεθα, ενδυθέντες τον θώρακα της πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν την ελπίδα της σωτηρίας•’ (Α΄ Θεσσαλονικείς, ε΄:8). Αμήν!