artos-zois.gr

«προσευχόμενοι εν παντί καιρώ μετά πάσης προσευχής και δεήσεως δια του Πνεύματος, και εις αυτό τούτο αγρυπνούντες με πάσαν προσκαρτέρησιν και δέησιν υπέρ πάντων των αγίων» (Εφεσίους, ς΄:18).

Ο απόστολος Παύλος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ‘προσευχή και δέηση δια του Πνεύματος’ γιατί ξέρει ότι μια τέτοια προσευχή φανερώνει πίστη και αγάπη που ευαρεστούν τον Πατέρα Θεό και Τον κάνουν να ενεργεί, απαντώντας βέβαια σύμφωνα με το πραγματικό συμφέρον των παιδιών Του.  Στο παραπάνω εδάφιο, ο Κύριος μέσω του αποστόλου Παύλου μας προτρέπει να  προσευχόμαστε για όλους τους αγίους, που Αυτός αγίασε με το άγιο αίμα της σταυρικής θυσίας Του και τους πρόσθεσε στην εκκλησία Του, η οποία αποτελεί το σώμα του οποίου κεφαλή είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Κολοσσαείς,α΄:18).

Εφόσον λοιπόν η εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού, είναι αυτονόητο ότι ο Χριστός σαν κεφαλή ενδιαφέρεται για το κάθε μέλος και θέλει το κάθε μέλος να ενδιαφέρεται για τα άλλα μέλη του σώματος, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Και είτε πάσχει εν μέλος, πάντα τα μέλη συμπάσχουσιν• είτε τιμάται εν μέλος, πάντα τα μέλη συγχαίρουσι’ (Α΄ Κορινθίους, ιβ΄:26).

Συνεπώς η προσευχή δια του Πνεύματος μας φέρνει σε επικοινωνία με τον Κύριο και  όσο εμείς ζητούμε υπέρ των αδελφών μας, ο Κύριος βλέπει την αγάπη μας για τους αδελφούς μας, ενδυναμώνει την σχέση μεταξύ μας και μας δίνει οδηγία και δύναμη, για το πώς και πότε θα ενεργήσουμε από τη μεριά μας,  για να καλύψουμε π.χ. βιοτικές ανάγκες των αδελφών μας. Αναφέρουμε ένα γραφικό παράδειγμα, ‘Εν εκείναις δε ταις ημέραις κατέβησαν από Ιεροσολύμων προφήται εις Αντιόχειαν• σηκωθείς δε εις εξ αυτών ονόματι Άγαβος, εφανέρωσε διά του Πνεύματος ότι έμελλε να γείνη μεγάλη πείνα καθ' όλην την οικουμένην• ήτις και έγεινεν επί Κλαυδίου Καίσαρος.Όθεν οι μαθηταί απεφάσισαν, έκαστος αυτών κατά την εαυτού κατάστασιν, να πέμψωσι βοήθειαν προς τους αδελφούς τους κατοικούντας εν τη Ιουδαία• το οποίον και έκαμον αποστείλαντες αυτήν προς τους πρεσβυτέρους διά χειρός Βαρνάβα και Σαύλου’ (Πράξεις, κζ΄:27-30).

Γενικεύοντας λέμε ότι κάποιες φορές η προσευχή των αδελφών, υπέρ αδελφού που αντιμετωπίζει πρόβλημα, απαντάται θετικά, ενώ άλλες όχι. Δηλαδή παρόλο που προσευχόμαστε  δεν λαμβάνουμε ή δεν έρχεται λύση στο πρόβλημα που προέκυψε, γιατί είναι άλλο το σχέδιο του Θεού που έχει καλύτερη λύση, έξω από την ανθρώπινή λογική μας, που όμως αποβλέπει στο αιώνιο συμφέρον του προσώπου για το οποίο προσευχόμαστε.

Αναφέρουμε σχετικά ότι στην πρώτη εκκλησία ο Θεός επέτρεψε ώστε ο Ηρώδης να συλλάβει και να  θανατώσει τον απόστολο Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη, παρόλο που σίγουρα πολλά αδέλφια θα προσευχότανε γι’ αυτόν. Στη συνέχεια ο Ηρώδης διέταξε να συλλάβουν και τον Πέτρο τον οποίο έβαλε φυλακή με σκοπό σύντομα να θανατώσει κι’ αυτόν. Όμως τότε η εκκλησία προσευχόταν ακατάπαυστα για τον Πέτρο και ο Θεός έστειλε άγγελο  στη φυλακή, την νύχτα πριν τη δίκη του Πέτρου και παρόλο που τον φύλαγαν αλυσοδεμένο 16 στρατιώτες, τον ελευθέρωσε, αφού έπεσαν από μόνες τους οι αλυσίδες που τον έδεναν  και  άνοιξε η σιδερένια πύλη της εξόδου επίσης από μόνη της. Στην συνέχεια ο Πέτρος αφού συνήλθε, γιατί αρχικά νόμιζε ότι βλέπει όραμα, πήγε στο σπίτι όπου αρκετοί προσευχότανε για αυτόν και τους είπε πώς ο Κύριος τον ελευθέρωσε (Πράξεις,ιβ΄:1-17).

Βλέπουμε ότι η προσευχή της εκκλησίας για τον απόστολο Πέτρο απαντήθηκε και ο Κύριος τον ελευθέρωσε από βέβαιο θάνατο. Αν και δεν καταλαβαίνουμε πολλές φορές το σχέδιο του Θεού, δηλαδή γιατί άλλοτε παίρνουμε θετική απάντηση στα αιτήματά μας και άλλοτε όχι, ο λόγος του Θεού μας παροτρύνει  να προσευχόμαστε σε κάθε περίπτωση, όπως έκανε η εκκλησία για τον Πέτρο και έλαβε το αίτημά της.  Ο τρόπος που ο Κύριος ελευθέρωσε τον Πέτρο, είναι αποκλειστικά με δικά Του μέσα, που δεν είχε φανταστεί η εκκλησία, γι’ αυτό καλό είναι να μη απογοητευόμαστε ή να έχουμε θάρρος σκεπτόμενοι τα δικά μας μέσα, αλλά να πιστεύουμε και να στηριζόμαστε στην παντοδυναμία, στην δικαιοσύνη και στην αγάπη του Θεού. Όπως τα αδέλφια της πρώτης εκκλησίας δεν απόκαμαν να  προσεύχονται για τον Πέτρο, έτσι και εμείς να μην αποκάμουμε προσευχόμενοι υπέρ πάντων των αγίων αδελφών μας  που έχουν ανάγκη, παρόλο που για ίσως για μεγάλο χρονικό διάστημα  δεν θα παίρνουμε απάντηση  στα αιτήματα της προσευχής μας. Συνεπώς η προσευχή μας  πρέπει να είναι δια του Αγίου Πνεύματος, ώστε να προσευχόμαστε  σωστά και να παίρνουμε δύναμη να μην αποκάμουμε προσευχόμενοι και να γίνεται με πίστη ότι εφόσον ζητούμε σύμφωνα με το θέλημα του Πατέρα Θεού, θα λάβουμε απάντηση (Μάρκος,ια΄:24, Ρωμαίους, η΄:26,27, Α΄ Ιωάννου, ε΄:14,15).

Ίσως κάποια αδέλφια μας, λόγω προβλημάτων υγείας, να μη έχουν την άνεση όπως εμείς, να φέρουν τους εαυτούς τους στον Κύριο μέσω της προσευχής. Όταν και όπου  έχουμε εντοπίσει τέτοιο πρόβλημα, καλούμαστε να αγωνιστούμε προσευχόμενοι υπέρ αυτών των αδελφών μας και να δείξουμε εμπράκτως την αγάπη μας για αυτούς, κάνοντας τα έργα που την συνοδεύουν. Ένα σχετικό γραφικό παράδειγμα είναι αυτό των  τεσσάρων  ανθρώπων που μετέφεραν έναν παραλυτικό για να τον πάνε στο σπίτι που κήρυττε ο Κύριος και παρά το εμπόδιο του όχλου να μπουν, ανέβηκαν στην στέγη, έκαναν τρύπα και κατέβασαν τον παραλυτικό μπροστά στον Κύριο. Ο Κύριος βλέποντας την πίστη τους, θεράπευσε τον παραλυτικό, αφού πρώτα συγχώρησε τις αμαρτίες του (Μάρκος,β΄:1-12). Σαν συμπέρασμα λέμε ότι αυτοί οι τέσσερεις πήραν  απόφαση να φέρουν μπροστά στον Κύριο τον παραλυτικό, επειδή θα ήταν πεπεισμένοι ότι ο Κύριος θεραπεύει και παρά το εμπόδιο του όχλου δεν σταμάτησαν, αλλά κινούμενοι από πίστη, ελπίδα και αγάπη, βρήκαν έναν έστω ριψοκίνδυνο τρόπο, να τον πάνε μπροστά στον Κύριο και τελικά πέτυχαν τον στόχο τους.

Συνεχίζοντας αναφέρουμε την γραφική οδηγία, ‘εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα και εύχεσθε υπέρ αλλήλων όπως ιαθήτε πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη’ (Ιακ.,ε΄:16). Συνεπώς η εξομολόγηση  σε αλλήλλους των παραπτωμάτων μας και η προσευχή των αγίων αδελφών υπέρ αλλήλων, είναι προϋποθέσεις για την θεραπεία μας.

Συνοψίζοντας λέμε ότι η προσευχή που γίνεται με πλήρωση και τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος, υπέρ των αγίων αδελφών μας που δοκιμάζονται, είναι ευάρεστη στον Πατέρα Θεό και συντελεί πολύ στο να ενεργήσει κάνοντας έκβαση στις δοκιμασίες των αδελφών μας. Όμως και όταν ο Κύριος δεν κάνει άμεσα έκβαση, αυτό δεν σημαίνει ότι μας αγνόησε, αλλά ότι έχει κάποιο άλλο αγαθό σχέδιο, το οποίο εμείς προς το παρόν δεν γνωρίζουμε. Γι’ αυτό να μη απογοητευόμαστε από τα εμπόδια που παρουσιάζονται, αλλά να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε πιο ένθερμα υπέρ όλων των αγίων αδελφών μας και να πιστεύουμε ότι ‘Τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ’(Λουκας,ιη΄:27) και ότι ‘...δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση το έργον σας και τον κόπον της αγάπης, την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες’ (Εβραίους, ς΄:10). Αμήν!