«Σας λέγω ότι ούτω θέλει είσθαι χαρά εν τω ουρανώ δια ένα αμαρτωλόν μετανοούντα, μάλλον παρά δια εννενηκονταεννέα δικαίους, οίτινες δεν έχουσι χρείαν μετανοίας» (Λουκάς,ιε΄:7)
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ένας σπλαχνικός Θεός που αγαπάει τον άνθρωπο και επιδιώκει να έχει μια πνευματική σχέση μαζί του. Θέλει να τον φροντίζει και να τον εκπαιδεύει με σκοπό τον αγιασμό του, ώστε να νοήσει ο άνθρωπος την αγάπη Του για αυτόν. Όταν όμως ο άνθρωπος φεύγει από την χάρη Του και πηγαίνει στην αμαρτία, ο Κύριος λυπάται για αυτή την επιλογή του και κάνει έναν μεγάλο αγώνα να τον επαναφέρει πάλι πίσω.
Ο Κύριος μας πληροφορεί σχετικά λέγοντας: «Δεν ήλθον διά να καλέσω δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν» (Λουκάς,ε΄:32). Σε μία από τις παραβολές που είπε, αναφέρει για έναν άνθρωπο που είχε 100 πρόβατα, έχασε το ένα και αφήνει τα 99 μόνα τους και πηγαίνει να ζητήσει αυτό που έχει χαθεί και όταν το βρει προσκαλεί τους φίλους και τους γείτονες του για να χαρούν μαζί του. Για τον ίδιο λόγο, μεγαλύτερη χαρά γίνεται στον ουρανό για ένα αμαρτωλό που μετανοεί παρά για 99 δικαίους, δηλαδή για ανθρώπους που ήδη έχουν μετανοήσει και επιστρέψει στον Κύριο. Επίσης σε άλλη παραβολή αναφέρει για μια γυναίκα που είχε 10 δραχμές και έχασε τη μια, οπότε σκουπίζει όλο το σπίτι μέχρι να την βρει και όταν την βρει προσκαλεί τις φίλες και τις γειτόνισσές της, για να δείξει την χαρά της για την χαμένη δραχμή που βρέθηκε. Όμοια χαίρονται και οι άγγελοι του Θεού για κάθε αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκάς, ιε΄:3-10).
Ακόμη και στην προ Χριστού περίοδο, που ίσχυε ο νόμος της Παλαιάς Διαθήκης που δόθηκε δια του Μωυσέως στο λαό Ισραήλ, ο Κύριος φανερώνει την αγάπη και το έλεος Του, λέγοντας μέσω του προφήτη Ιεζεκιήλ: «Εγώ θέλω βοσκήσει τα πρόβατά μου, και εγώ θέλω αναπαύσει αυτά, λέγει Κύριος ο Θεός. Θέλω εκζητήσει το απολωλός, και επαναφέρει το πεπλανημένον, και επιδέσει το συντετριμμένον, και ενισχύσει το ασθενές∙ το παχύ όμως και το ισχυρόν θέλω καταστρέψει∙ εν δικαιοσύνη θέλω βοσκήσει αυτά» Μέσω του ίδιου προφήτη ο Κύριος φανερώνει ότι θα κάνει και έργο αγιασμού δίνοντας σε κάθε πιστό, μια νέα σπλαχνική καρδιά και πλήρωση Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορεί να εκτελεί το θέλημα Του: «Διότι θέλω σας λάβει εκ μέσου των εθνών, και θέλω σας συνάξει εκ πάντων των τόπων, και σας φέρει εις την γήν υμών. Και θέλω ράνει εφ’ υμών καθαρόν ύδωρ, και θέλετε καθαρισθή∙ από πασών των ακαθαρσιών σας, και από πάντων των ειδώλων σας, θέλω σας καθαρίσει. Και θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν νέαν∙ και πνεύμα νέον θέλω εμβάλει εν υμίν, και, αποσπάσας την λιθίνην καρδίαν από της σαρκός σας, θέλω δώσει εις εσάς καρδίαν σαρκίνην. Και θέλω εμβάλει εν υμίν το Πνεύμα μου, και σας κάμει να περιπατήτε εν τοις διατάγμασί μου, και να φυλάττητε τας κρίσεις μου, και να εκτελήτε αυτάς» (Ιεζεκιήλ,λς΄:24-27,λδ΄:15-16).
Σχετικά με τη ‘νέα καρδιά’, το νέο πνεύμα’ και τη συγχώρεση των αμαρτιών, προφητεύει και ο προφήτης Ιερεμίας λέγοντας: « αλλ' αύτη θέλει είσθαι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ• μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει Κύριος, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών• και θέλω είσθαι Θεός αυτών και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Κύριον• διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει Κύριος• διότι θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον» (Ιερεμίας, λα΄:33,34).
Αυτές οι προφητείες εκπληρώθηκαν με το λυτρωτικό έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Κύριος με το αναμάρτητο αίμα που έχυσε πάνω στο σταυρό του Γολγοθά πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Γι’ αυτό, επειδή δεν υπήρξε άλλος άνθρωπος αναμάρτητος, μόνο αίμα του Κυρίου, είναι ‘το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών’ (Ματθαίος,κς΄:28).
Έτσι σε κάθε άνθρωπο που θα μετανοήσει για τις αμαρτίες του και θα πιστέψει σ’ Αυτόν, θα κάνει δυνατή αλλαγή μέσα στη ψυχή του, διότι έχει τη δύναμη με το αίμα που έχυσε να καθαρίσει τον άνθρωπο από κάθε αμαρτία και να θέσει το Άγιο Πνεύμα μέσα του, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να κάνει το θέλημα του Θεού. Αυτή την αλλαγή ο Κύριος την ονομάζει ‘άνωθεν γέννηση’, δηλαδή γέννηση από τον Πατέρα Θεό, γεγονός που σημαίνει ότι μόνο μέσω αυτής της ενέργειας του Θεού, ο πιστός άνθρωπος γίνεται παιδί Θεού. Γι’ αυτό άλλωστε ο Κύριος είπε: ‘εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού’ (Ιωάννης, γ΄:3)
Διδακτική είναι και η παραβολή του ασώτου υιού, ο οποίος ζήτησε από τον πατέρα του το μέρος της περιουσίας που του ανήκε και ο πατέρας μοίρασε την περιουσία του, σ’ αυτόν και στον μεγαλύτερο αδελφό του. Ο νεότερος γιός πήρε την περιουσία του και έφυγε σε μια μακρινή χώρα όπου την διασκόρπισε ζώντας άσωτη ζωή. Αφού δαπάνησε την περιουσία του, έγινε πείνα σε εκείνη την χώρα και πήγε σε έναν άνθρωπο ο οποίος τον έβαλε να βόσκει τους χοίρους του. Στην πείνα του επιθυμούσε να τρώει από τα ξυλοκέρατα που έτρωγαν οι χοίροι και κανείς δεν έδινε σε αυτόν. Μετά αφού ήρθε στον εαυτό του, σκέφτηκε τους μισθωτούς του πατέρα του οι οποίοι είχαν περίσσεια άρτου ενώ αυτός χανόταν από την πείνα. Τότε αποφάσισε να γυρίσει στον πατέρα του, μετανιωμένος για το λάθος του που έφυγε από αυτόν και σκεφτόταν να του πει ότι αμάρτησε και ότι δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο να ονομάζεται υιός του και ότι ήθελε να τον κάνει τουλάχιστον σαν έναν από τους μισθωτούς του. Έτσι πήρε το δρόμο της επιστροφής και ενώ ήταν ακόμα μακριά, ο πατέρας του που τον περίμενε, έτρεξε τον αγκάλιασε και τον καταφίλησε. Ο νεότερος γιός του είπε πως αμάρτησε στο Θεό και σ’ αυτόν και δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να ονομάζεται γιός του. Όμως ο πατέρας έδωσε εντολή στους δούλους του να φέρουν την πρώτη στολή, να τον ντύσουν και να του φορέσουν δακτυλίδι στο χέρι του και υποδήματα στα πόδια του. Ακόμη ζήτησε να σφάξουν και να φάνε το σιτευτό μοσχάρι και να χαρούν όλοι γιατί ότι ο γιός του ήταν νεκρός και έζησε και χαμένος και βρέθηκε (Λουκάς,ιε΄:11-24).
Στην παραβολή αυτή βλέπουμε ότι η επιθυμία του νεώτερου γιου ήταν να κάνει μια ζωή που δεν μπορούσε να την ζήσει στο σπίτι του πατέρα του. Όμως εκεί στην μακρινή χώρα που πήγε, κατάλαβε αφού έπαθε, την φτώχεια την πνευματική και υλική που του έδωσε αυτή χώρα, δηλαδή οι άνθρωποι που γνώρισε. Το καλό όμως είναι ότι συνήλθε και έκανε μια σύγκριση μεταξύ της κατάστασης που περνούσε στη χώρα εκείνη με αυτή στο σπίτι του πατέρα του. Τότε εννόησε ότι στο σπίτι του πατέρα του, υπάρχει αληθινή χαρά και ευτυχία. Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, ο πατέρας τον σπλαχνίστηκε, τον αγκάλιασε και τον περιέθαλψε. Η αγάπη του Πατέρα Θεού ποτέ δεν παύει να υπάρχει, γιατί σαν καλός πατέρας, πάντοτε περιμένει να επιστρέψει κάθε παιδί Του που έφυγε απ’ Αυτόν και πήγε στο κόσμο της αμαρτίας. Ο Πατέρας Θεός είναι πάντοτε πρόθυμος να δείξει την αγάπη Του σε όποιον Τον ζητήσει και να του δώσει ‘πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν’, ώστε να ζήσει σύμφωνα με το θέλημά Του σ’ αυτή τη ζωή και να είναι αιώνια μαζί Του (Β΄ Πέτρου, α΄:3).
Πιστεύουμε ότι Κύριος στις δύσκολες μέρες που περνάμε, θα προσθέσει στην εκκλησία Του πολλές ψυχές που μετανοούν και θέλουν να έχουν τη ζεστασιά της αγάπης Του μέσα στην καρδιά τους. Επίσης εργάζεται τη μετάνοια πολλών ψυχών που έφυγαν από κοντά Του, ώστε να επιστρέψουν και να τους δώσει πάλι ‘την πρώτη στολή’. Ο Θεός δεν θα σταματήσει να μας αγαπά γιατί το θέλημα Του είναι ‘να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας’ (Α΄ Τιμόθεον,β΄:4). Αμήν!
«… εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών, θέλεις σωθή» (Ρωμαίους, ι΄:9,10).
«Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός• ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.» (Α΄ Κορινθίους, ε΄:7,8).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήρθε στη γη, έγινε θυσία ως αμνός του Θεού πάνω στο σταυρό του Γολγοθά πληρώνοντας για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε σαν αναμάρτητος, για να σώζει και δικαιώνει κάθε αμαρτωλό που μετανοεί για τις αμαρτίες του και επιστρέφει για να αρχίσει μια νέα ζωή μαζί Του.
Η χαρά και το θέλημα του Θεού είναι να σώσει όλους τους ανθρώπους και να γράψει τα ονόματά τους στο βιβλίο της ζωής. Ο Τριαδικός Θεός που δημιούργησε τη Γη δημιούργησε και τον Παράδεισο, όπου κατοικεί ο ίδιος και εκεί θέλει να συγκατοικήσει μαζί με το μόνο δημιούργημα που έπλασε με τα χέρια Του και που του έδωσε από το Πνεύμα Του πνοή , τον άνθρωπο.
Το θέλημα του Θεού αρχίζει να εκπληρώνεται στη ζωή ενός αμαρτωλού ανθρώπου, όταν αυτός μετανοεί, πιστεύει και επικαλείται τον Ιησού Χριστό, ‘διότι Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή’(Ρωμαίους, ι΄:13). Ο Κύριος μας φανερώνει ότι γίνεται χαρά στον ουρανό για αυτόν που επιστρέφει σ’ Αυτόν και ξεκινάει μια νέα ζωή μαζί Του. Επί πλέον ο Κύριος δίνει μεγάλη σημασία στην μετάνοια, διότι αυτή αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος έχει καταλάβει τα λάθη του. Μετάνοια όμως με πίστη στο Χριστό και απόφαση για νέα ζωή μαζί Του και όχι μετάνοια που περιλαμβάνει μεν παραδοχή λαθών και παθών αλλά χωρίς πίστη στη θυσία και ανάσταση του Χριστού, σαν μέσο διόρθωσης και απελευθέρωσης. Αυτό διότι σύμφωνα με το λόγο του Θεού, ουσιαστική ελευθερία από πάθη και εξαρτήσεις, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη βοήθεια του Θεού.
Για να τεκμηριώσουμε αυτή την αλήθεια συνοπτικά λέμε ότι οι πρωτόπλαστοι με την παρακοή τους ναι μεν γνώρισαν το καλό και το κακό, αλλά έβαλαν το κακό μέσα τους, με αποτέλεσμα ο λογισμός της καρδίας του ανθρώπου να είναι κακός ‘εκ νηπιότητος αυτού’ (Γένεση, η΄:21). Βέβαια ανά τους αιώνες πάντα υπήρχαν, έστω λίγοι ειλικρινείς πιστοί άνθρωποι που εκζητούσαν τον αληθινό Θεό και με τη βοήθειά Του ζούσαν μια ζωή με κάποιο βασικό αγιασμό. Ο ονομαζόμενος πατέρας της πίστεως Αβραάμ, έλαβε από τον Θεό για την πίστη που επέδειξε στα λόγια Του, την επαγγελία ότι ‘θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γής’(Γένεση, κη΄:14). Έτσι από τον Ισαάκ, τον γιό του Αβραάμ, γεννήθηκε ο Ιακώβ, που ο Θεός τον ονόμασε Ισραήλ (ισχύς Θεού) και από αυτόν οι δώδεκα πατριάρχες που αποτέλεσαν την αρχή του λαού Ισραήλ, που ήταν ο μόνος λαός στην προ Χριστού περίοδο που πίστευε, έστω κατά ένα μέρος, στον αληθινό Θεό. Στη συνέχεια αφού ελευθέρωσε το λαό Ισραήλ με δυνατές ενέργειες από τη σκλαβιά στους Αιγυπτίους, έδωσε μέσω του Μωυσή το νόμο των εντολών με την υπόσχεση ότι όποιος τις εκτελέσει ‘θα ζήσει δι’ αυτών’. Όμως με τα έργα του νόμου δεν μπόρεσε κανένας άνθρωπος να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού, γιατί ναι μεν ‘διά του νόμου γίνεται η γνώρισις της αμαρτίας’ και ‘όπου δεν υπάρχει νόμος, ουδέ παράβασις υπάρχει’(Ρωμαίους, γ΄:20, δ΄:15), όμως εξαιτίας του αμαρτωλού φρονήματος που κληρονομήσαμε από τους προπάτορες μας, κανείς δεν μπορεί πλήρως να τον εκτελέσει.Έτσι κάθε άνθρωπος που προσπαθεί με τις δυνάμεις του να εκτελέσει το νόμο, θα διαπιστώσει, αν κάνει μια ειλικρινή αυτοκριτική ότι: «Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τούτον ότι, ενώ εγώ θέλω να πράττω το καλόν, πάρεστιν εις εμέ το κακόν• διότι ηδύνομαι μεν εις τον νόμον του Θεού κατά τον εσωτερικόν άνθρωπον, βλέπω όμως εν τοις μέλεσί μου άλλον νόμον αντιμαχόμενον εις τον νόμον του νοός μου, και αιχμαλωτίζοντά με εις τον νόμον της αμαρτίας, τον όντα εν τοις μέλεσί μου.» (Ρωμαίους, ζ΄:21-24).Για τον λόγο αυτό ‘εξ έργων νόμου δεν θέλει δικαιωθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού’ και ‘επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού, δικαιούνται δε δωρεάν με την χάριν αυτού διά της απολυτρώσεως της εν Χριστώ Ιησού, τον οποίον ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων διά της μακροθυμίας του Θεού’(Ρωμαίους, γ΄:20,23-25).
Δηλαδή επειδή ήταν αδύνατο μέσω του νόμου, να φθάσουμε στο μέτρο του αγιασμού που ήθελε ο Θεός, εξ αιτίας του σαρκικού φρονήματος που έχουμε κληρονομήσει, ο Πατέρας Θεός έστειλε τον μονογενή Υιό Του στο κόσμο, με σώμα όμοιο με το δικό μας, ο οποίος δοκιμάστηκε με όμοιους πειρασμούς με μας, αλλά χωρίς να πέσει σε αμαρτία. Γι’ αυτό, σαν αναμάρτητος που ήταν, με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ικανοποίησε τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Θεού ταυτόχρονα. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήπιε το πικρό ποτήρι της εγκατάλειψης του Πατέρα Θεού, την ώρα του μαρτυρίου του σαν ένας καταραμένος άνθρωπος, γιατί την ώρα αυτή πλήρωνε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Όμως λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα Του στον Πατέρα, είπε ‘τετέλεσται’, που είναι λέξη θριάμβου και σημαίνει ότι το έργο της κατά χάρη σωτηρίας που Τον έστειλε για να φέρει σε πέρας ο Πατέρας Θεός, εκτελέστηκε επιτυχώς. Έτσι με τη θυσία Του ο Κύριος έγινε ‘ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου’(Ιωάννης, α΄:17) και ‘εξηγόρασεν ημάς εκ της κατάρας του νόμου, γενόμενος κατάρα υπέρ ημών’(Γαλάτες,γ΄:3-13). Όπως άλλωστε και ο ίδιος είχε πει προφητικά, όταν πήρε το ποτήριο και ευχαρίστησε στο δείπνο με τους μαθητές Του, λίγο πριν πάθει, λέγοντας: ‘…Πίετε εξ αυτού πάντες• διότι τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών’ (Ματθαίος, κς΄:27,28).
Βέβαια η απόδειξη ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν αναμάρτητος είναι ότι ο Πατέρας Θεός τον ανέστησε, μιας και ο θάνατος είναι ο μισθός της αμαρτίας και μόνο σε άνθρωπο αναμάρτητο δεν έχει εξουσία. Γι’ αυτό η πίστη στην ανάσταση του Χριστού είναι απαραίτητη για τη σωτηρία κάθε ανθρώπου. Ένα ωραίο γραφικό παράδειγμα κατά χάρη σωτηρίας είναι η περίπτωση του ενός από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν με τον Κύριο. Ενώ αρχικά και εκείνος ονείδιζε τον Κύριο μαζί με τον άλλο ληστή, όταν είδε την αγάπη του Κυρίου που συγχώρησε τους σταυρωτές Του, μετάνιωσε και πίστεψε ότι ο Κύριος δεν έκανε κανένα κακό και ότι είναι ένας βασιλιάς που θα έλθει στη βασιλεία Του, γι’ αυτό του είπε: ‘Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου’ και ο Κύριος του απάντησε: ‘Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω’(Λουκάς, κγ΄:40-43).
Συνοψίζοντας λέμε ότι όπως ο Κύριος έσωσε τον ληστή, μπορεί να σώσει κάθε άνθρωπο, όσο αμαρτωλός και αν είναι, αρκεί να μετανοήσει και να πιστέψει ότι ο Ιησούς Χριστός πλήρωσε για τις αμαρτίες του πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά και αναστήθηκε για τη δικαίωσή του. Αμήν.
|
«Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Ρωμαίους, ε΄:1).
Ο Ιησούς Χριστός ήρθε για να γνωρίσει κάθε άνθρωπος την αγάπη του Πατέρα Θεού και να δώσει ζωή αιώνια σε καθένα που θα πιστέψει σ’ Αυτόν και στον Πατέρα Θεό (Ιωάννης,ιγ΄:16, ιζ΄:3). Η αγάπη του Πατέρα Θεού για τον άνθρωπο φαίνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού που Τον έδωσε θυσία στο σταυρό του Γολγοθά, για να καθαρίζει με το αίμα Του το άγιο, κάθε αμαρτία σε κάθε άνθρωπο που μετανοεί και Τον επικαλείται. Ο άνθρωπος που πηγαίνει με πίστη και ταπεινή καρδιά στην προσευχή, ενώπιον του Θεού, σίγουρα θα συγχωρεθεί. Αυτό βλέπουμε στην παραβολή του φαρισαίου και του τελώνη: «Και ο τελώνης μακρόθεν ιστάμενος δεν ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς να υψώση εις τον ουρανόν, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού, λέγω, Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλό. Σας λέγω, Κατέβη ούτος εις τον οίκον αυτού δεδικαιωμένος μάλλον παρά εκείνος∙ διότι πας ο υψών εαυτόν, θέλει ταπεινωθή∙ ο δε ταπεινών εαυτόν, θέλει υψωθή» (Λουκάς,ιη΄:13-14).
Η πίστη στον Χριστό έχει αποτελέσματα στον άνθρωπο. Όποιος πιστεύει και βαπτίζεται στο νερό, σώζεται: «Όστις πιστεύση και βαπτισθή, θέλει σωθή∙ όστις όμως απιστήση, θέλει κατακριθή» (Μάρκος,ις΄:16).
Η πίστη στον Ιησού Χριστό εξασφαλίζει αιώνια ζωή, μετά τον σωματικό θάνατο του ανθρώπου: «Είπε προς αυτήν ο Ιησούς, Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή∙ ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνη, θέλει ζήσει. Και πας όστις ζη και πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει αποθάνη εις τον αιώνα. Πιστεύεις τούτο;» (Ιωάννης, ια΄: 25-26).
Με την πίστη παίρνουμε τα αιτήματά μας: «Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Μάρκος,ια΄:24).
Η πίστη είναι και ασπίδα του χριστιανού ενάντια στα βέλη του πονηρού: «επί πάσι δε, αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως, δια της οποίας θέλετε δυνηθή να σβέσητε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα» (Εφεσίους,ς΄:16).
Η πίστη ανήκει στον καρπό του Αγίου Πνεύματος και είναι ευάρεστη στο Θεό: «Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλάτας,ε΄:22,23)
«Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν∙ διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν, πρέπει να πιστεύση, ότι είναι, και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν» ( Εβραίους,ια΄:6).
Η πίστη λογίζεται σε δικαιοσύνη: «Και επληρώθη η γραφή η λέγουσα, “Επίστευσε δε Αβραάμ εις τον Θεόν, και ελογίσθη εις αυτόν εις δικαιοσύνην∙” και “φίλος Θεού” ωνομάσθη» (Ιακώβου,β΄:23).
Ο πιστός χριστιανός πρέπει να κρατήσει έως τέλους της ζωής του, την πίστη του στον Ιησού Χριστό. Η πίστη δοκιμάζεται σε δύσκολες καταστάσεις και με το να κρατήσει κάποιος την πίστη του έως τέλους αποδεικνύει ότι είναι γνήσιο παιδί του Θεού. Στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ, διαβάζουμε ότι ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ έκανε μια χρυσή εικόνα και έβγαλε πρόσταγμα σε όλους τους ανθρώπους που ήταν στα εγκαίνιά της, όταν ακουστεί κάθε μουσικό όργανο όλοι να την προσκυνήσουν. Τότε τρεις νέοι από το λαό Ισραήλ, που ήταν αιχμάλωτοι, ο Ανανίας, ο Μισαήλ και ο Αζαρίας, δεν προσκύνησαν την χρυσή εικόνα. Ο Ναβουχοδονόσορ τους έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία να προσκυνήσουν γιατί αλλιώς θα ριχνόταν ζωντανοί στο καμίνι. Εκείνοι αρνήθηκαν και του είπαν ότι ο Θεός στον οποίο πιστεύουν θα τους έσωζε από το καμίνι, αλλά και εάν δεν τους έσωζε, δεν θα λάτρευαν τους θεούς του Ναβουχοδονόσορ, ούτε θα προσκυνούσαν την χρυσή του εικόνα. Ο Ναβουχοδονόσορ οργίστηκε και διέταξε να ριφθούν ζωντανοί και δεμένοι στο καμίνι όπως και έγινε. Όμως συνέβη το εξής θαυμαστό. Ο ίδιος ο βασιλιάς και οι παρευρισκόμενοι είδαν ότι οι τρείς νέοι δεν κάηκαν από τη φωτιά και μαζί τους, είδαν έναν τέταρτο όμοιο με υιό Θεού. Τότε ο Ναβουχοδονόσορ αναγνώρισε ότι οι τρείς παίδες πιστεύουν στον μόνο αληθινό Θεό (Δανιήλ.γ΄:1-30) γιατί δεν φοβήθηκαν τη φωτιά αλλά επέλεξαν να κρατήσουν την πίστη τους στον Θεό μέχρι τέλους. Η πίστη τους, τους δικαίωσε, ο Θεός φανέρωσε την παρουσία του μπροστά στα μάτια όλων και δεν έπαθαν τίποτα από τη φωτιά. Με την πίστη τους άλλαξε η καρδιά του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, πίστεψε στον αληθινό Θεό, και έβγαλε διάταγμα σε όλους τους λαούς που είχε στην εξουσία του να σέβονται τον Θεό που λάτρευαν τα τρία παιδιά, σαν τον μόνο αληθινό Θεό.
Βέβαια ο λόγος του Θεού αναφέρει στα παραδείγματα ανθρώπων πίστεως και τις περιπτώσεις αυτών που παρέμειναν πιστοί παρόλο που ο Θεός δεν ενήργησε όπως στα τρία παιδιά, αλλά επέτρεψε να ταλαιπωρηθούν και να έχουν μαρτυρικό θάνατο. Διαβάζουμε σχετικά: ‘άλλοι δε εβασανίσθησαν, μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, διά να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως• άλλοι δε εδοκίμασαν εμπαιγμούς και μάστιγας, έτι δε και δεσμά και φυλακήν• ελιθοβολήθησαν, επριονίσθησαν, επειράσθησαν, με σφαγήν μαχαίρας απέθανον, περιεπλανήθησαν με δέρματα προβάτων, με δέρματα αιγών• υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι’ (Εβραίους, ια΄:35-37).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Ιησούς Χριστός θα φανερώσει τον εαυτό Του σε αυτόν που Τον ψάχνει και θα απαντήσει στα αιτήματα που ο άνθρωπος ζητάει, σύμφωνα με το γραμμένο: «Αιτείτε, και θέλει σας δοθή…» (Ματθαίος, ζ΄:7). Συνεπώς κάποιος ή κάποια μπορεί να βρει τον Ιησού Χριστό ζητώντας Τον στην προσευχή και διαβάζοντας το Ευαγγέλιο Του, μέσω του οποίου αποκαλύπτεται δια Πνεύματος Αγίου η καλή αγγελία της κατά χάρη σωτηρίας κάθε αμαρτωλού που μετανοεί για τις αμαρτίες του και επικαλείται τον Ιησού Χριστό στη ζωή του, όπως και το θέλημα του Πατέρα Θεού σχετικά με το πώς θέλει να είναι η νέα εν Χριστώ ζωή του πιστού.
Ο Κύριος όταν έρχεται στη ζωή του χριστιανού δεν είναι ένας αυστηρός Θεός που δίνει μόνο κανόνες και διατάγματα, αλλά είναι ένας καλός φίλος που θα τον συμβουλεύει, θα τον διδάσκει μέσα από το λόγο Του και γενικά θα είναι παρόν και θα τον βοηθάει σε κάθε ανάγκη και δοκιμασία του. Η σχέση με τον Ιησού Χριστό θα είναι μια σχέση ουσιαστικής ζωής και ευτυχίας, αλλά και όταν έρχονται προβλήματα και δυσκολίες ο Ιησούς Χριστός θα κάνει πάντα έκβαση και θα δίνει τη λύση. Όταν στηριζόμαστε με πίστη στον Ιησού Χριστό, η πίστη μας θα μας δικαιώνει, διότι ο Πατέρας Θεός δικαιώνει όποιον πιστεύει στον Ιησού Χριστό (Ρωμαίους,γ΄:22). Ας επιλέξουμε, αν δεν το έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, τον Ιησού Χριστό στη ζωή μας και ας φυλάμε, όσοι τον έχουμε επιλέξει, όλα όσα παρήγγειλε σε μας και Αυτός θα είναι πάντα μαζί μας, όλες τις μέρες της ζωής μας, έως της συντελείας του αιώνος (Ματθαίος, κη΄:20). Αμήν!
«Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του Πνεύματος του Αγίου» (Ρωμαίους, ιε΄:13)
«Παύλος, απόστολος Ιησού Χριστού, κατ' επιταγήν Θεού του Σωτήρος ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού της ελπίδος ημών» (Α΄ Τιμόθεον, α΄:1)
Σήμερα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της μεγάλης τεχνολογικής προόδου, είναι κοινή διαπίστωση ότι τα προβλήματα των ανθρώπων σε όλους τους τομείς της ζωής, κυρίως όμως στον ψυχολογικό τομέα, αντί να μειωθούν, βαίνουν αυξανόμενα. Πολλοί άνθρωποι έχουν στηρίξει αποκλειστικά την ελπίδα τους για τη λύση των προβλημάτων τους, είτε στον εαυτό τους, είτε σε ανθρώπους που έχουν κάποια υψηλή κοινωνική ή επιστημονική θέση, δηλαδή μόνο σε ανθρώπινες δυνάμεις. Όμως οι προσδοκίες τους, τις περισσότερες φορές διαψεύδονται μιας και τα πράγματα δεν έρχονται όπως θα θέλανε. Ειδικότερα στη χώρα μας, λόγω της οικονομικής κρίσης, πολλοί συμπατριώτες μας έχουν έρθει σε δύσκολη θέση λόγω πτωχεύσεων και απολύσεων, λόγω μειώσεων μισθών και συντάξεων, είτε λόγω υπερβολικής φορολογίας. Όλα αυτά τα προβλήματα τα περνάνε και οι χριστιανοί με τη διαφορά ότι τα αντιμετωπίζουν χωρίς να απελπίζονται, γιατί στηρίζουν την ελπίδα για τη λύση τους στον Κύριο Ιησού Χριστό.. Η σωστή βάση στη ζωή του χριστιανού είναι ο Τριαδικός Θεός: «διότι λέγει η γραφή, “Πας ο πιστεύων επ’ αυτόν , δεν θέλει καταισχυνθή”» (Ρωμαίους, ι΄:11). Το εδάφιο λέει ότι αυτός που πιστεύει στον Θεό δεν θα ντροπιαστεί. Γι’ αυτό ο χριστιανός που έχει γεννηθεί ‘άνωθεν’ από τον Πατέρα Θεό εμπιστεύεται και ταυτόχρονα ελπίζει σ’ Αυτόν, ότι σαν καλός πατέρας θα τον βοηθήσει σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει.
Το να στηρίζεται κάποιος στο Θεό δεν είναι ουτοπία, διότι ο Θεός είναι υπαρκτός και πιστός στις υποσχέσεις του. Ο απόστολος Πέτρος μας συμβουλεύει: «και πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ’ αυτόν, διότι αυτός φροντίζει περί υμών» (Α΄ Πέτρου, ε΄:7). Δηλαδή να έχουμε την εμπιστοσύνη μας στον Θεό και με την προσευχή να του ζητήσουμε λύση για όλα τα προβλήματα που συμβαίνουν στην ζωή μας και τα αποτελέσματα θα έρθουν με τον καιρό, γιατί ο Θεός εργάζεται με το δικό Του τρόπο και με το δικό του χρόνο. Ο τρόπος που σκέπτεται και ενεργεί ο Θεός διαφέρει από τον τρόπο που σκεπτόμαστε και ενεργούμε εμείς, γιατί ο Θεός ενεργεί πάντα με γνώμονα το αιώνιο συμφέρον μας: « Αλλ’ όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεροι των οδών υμών, και αι βουλαί μου των βουλών υμών» (Ησαΐας, νε΄:9). Το σίγουρο είναι ότι ο Θεός ακούει τις προσευχές μας, αλλά θέλει να προσευχόμαστε και να ζητάμε λύσεις και απαντήσεις σε αυτά που μας απασχολούν, έχοντας τη πίστη μας και την ελπίδα μας σ’ Αυτόν. Ο ίδιος ο Κύριος μας λέει: «… πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Μάρκος,ια΄:24). Όλα αυτά που μας απασχολούν και κάποια από αυτά μας φορτώνουν με άγχος, επειδή είναι σοβαρά προβλήματα, μας βοηθούν να διακρίνουμε την ολιγοπιστία μας και τα λάθη μας και συγχρόνως μας αναγκάζουν, εφόσον βέβαια αγαπάμε τον Κύριο, να Τον πλησιάσουμε περισσότερο, προσευχόμενοι περισσότερο και πιο ένθερμα. Ο χριστιανός όσο πιο κοντά βρίσκεται και επικοινωνεί καθημερινά με τον Κύριο, τόση περισσότερη πίστη και ελπίδα σ’ Αυτόν θα έχει και τόσο πιο σωστά θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα που περνάει. Ο Κύριος δεν αφήνει τα παιδιά Του να δοκιμαστούν παραπάνω από τις δυνάμεις τους. Ο απόστολος Παύλος, δια Πνεύματος Αγίου αναφέρει: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος∙ πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Έτσι, εφόσον βέβαια ο πειρασμός δεν είναι αποτέλεσμα αμαρτίας, ο Κύριος υπόσχεται ότι θα κάνει έκβαση στη δοκιμασία που περνάμε, δίνοντας μας δύναμη και υπομονή να υποφέρουμε και αυξάνοντας συγχρόνως την ελπίδα και την πίστη μας σε Αυτόν. Γι’ αυτό λοιπόν ο Κύριος επιτρέπει να έρχονται δοκιμασίες στην ζωή μας ώστε όταν Τον επικαλεστούμε να φανερώνεται η δύναμή Του στη δοκιμασία που περνάμε. Ο Κύριος ενεργεί εκεί που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, όμως με πίστη προσευχόμαστε και περιμένουμε. Αλλά ακόμα και στην περίπτωση που ο Κύριος δεν ενεργήσει όπως εμείς θα θέλαμε στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, υπάρχει κάποιος λόγος που έχει να κάνει με την πνευματική μας οικοδομή. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει σχετικά:«Και διά να μη υπεραίρωμαι διά την υπερβολήν των αποκαλύψεων, μοι εδόθη σκόλοψ εις την σάρκα, άγγελος Σατάν διά να με ραπίζη, διά να μη υπεραίρωμαι. Περί τούτου τρίς παρεκάλεσα τον Κύριον διά να απομακρυνθή απ' εμού• και μοι είπεν• Αρκεί εις σε η χάρις μου• διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία. Με άκραν λοιπόν ευχαρίστησιν θέλω καυχηθή μάλλον εις τας αδυναμίας μου, διά να κατοικήση εν εμοί η δύναμις του Χριστού. Όθεν ευαρεστούμαι εις τας αδυναμίας, εις τας ύβρεις, εις τας ανάγκας, εις τους διωγμούς, εις τας στενοχωρίας, υπέρ του Χριστού• διότι όταν ήμαι αδύνατος, τότε είμαι δυνατός.(Β΄ Κορινθίους, ιβ΄:7-10)
Συνεπώς όταν ένας χριστιανός θέσει ως ελπίδα του τον Κύριο τότε σίγουρα θα ευλογηθεί και θα λάβει χάρη από τον Θεό διότι «Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον, και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς» (Ιερεμίας, ιζ΄:7). Ο Κύριος Τον άνθρωπο που ελπίζει σ’ Αυτόν, είναι βέβαιο ότι ο δεν θα τον εγκαταλείψει, αλλά θα είναι πάντοτε δίπλα του σε όλη του τη ζωή και θα τον βοηθά ενεργώντας σύμφωνα με την ‘άνωθεν’ παιδεία.
Στο βιβλίο του Ιώβ, βλέπουμε ότι ο Ιώβ έχασε 10 παιδιά, όλη του την περιουσία καθώς και την υγεία του, μιας και αρρώστησε βαριά. Επί πλέον είχε να αντιμετωπίσει τους φίλους του που του έλεγαν ότι αυτά που του συνέβησαν οφειλόταν σε αδικίες που είχε κάνει. Όμως αυτός δεν έχασε την πίστη του και την ελπίδα στον Θεό και έδειξε υπομονή. Τελικά ‘έστρεψεν ο Κύριος την αιχμαλωσίαν του Ιώβ, αφού προσηυχήθη υπέρ των φίλων αυτού• και έδωκεν ο Κύριος εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον’ (Ιώβ, μβ΄:10). Ο Θεός ξέρει τις αντοχές κάθε ανθρώπου αλλά η περίπτωση του Ιώβ είναι για να διδαχθούμε ότι όπως ο Θεός επέτρεψε μια τόση μεγάλη δοκιμασία στον Ιώβ και έκανε θαυμαστή έκβαση την κατάλληλη στιγμή, έτσι και εμάς θα μας περάσει από τη παιδεία των δοκιμασιών της οποίας τους καρπούς, αν δεν αποκάμουμε, θα θερίσουμε τον κατάλληλο καιρό.
Αυτό που πρέπει να έχει υπόψη του κάθε παιδί του Θεού, όταν περνάει κάποια δοκιμασία είναι ότι ο Κύριος, έστω και την ‘τετάρτη φυλακή της νυκτός’ θα κάνει έκβαση και θα δώσει λύση. Η εικόνα του Κυρίου που προσεύχεται στο όρος ενώ οι μαθητές του βασανίζονται κωπηλατώντας όλη τη νύχτα, να περάσουν με το πλοίο στην απέναντι ακτή με ενάντιο άνεμο, καλό είναι να ανακαλείται στη μνήμη κάθε χριστιανού, όταν δοκιμάζεται. Όπως επίσης και οι εικόνες του Κυρίου που λίγο πριν τα ξημερώματα (τετάρτη φυλακή νυκτός), έρχεται προς τους μαθητές, περπατώντας πάνω στα κύματα, του αποστόλου Πέτρου που ενώ αρχικά βάδισε και αυτός πάνω στα κύματα πηγαίνοντας προς τον Κύριο, στη συνέχεια βλέποντας τον άνεμο δυνατό άρχισε να βυθίζεται και τελικά του Κυρίου που σηκώνει τον Πέτρο και μπαίνουν μαζί στο πλοίο, σταματάει ο άνεμος και γίνεται γαλήνη μεγάλη (Ματθαίος, ιδ΄:22-31).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος Ιησούς ευαρεστείται να βλέπει όλους όσους λέμε ότι πιστεύουμε σ’ Αυτόν, σε κάθε ζήτημα ή πρόβλημα της ζωής μας, να στηρίζουμε την ελπίδα για τη λύση του, πρώτα από όλους και όλα, σ’ Αυτόν. Όμως ακόμα και όταν ολιγοπιστούμε ή απερίσκεπτα αμαρτήσουμε και βυθιζόμαστε στα κύματα των δοκιμασιών, όταν μετανοούμε και επικαλούμαστε τον Κύριο, Αυτός μας ανορθώνει και μας δίνει πάλι την ειρήνη Του. Να έχουμε συνεπώς τον Ιησού Χριστό στήριγμα της ελπίδας μας, διότι αυτός που ελπίζει σ’ Αυτόν δεν θα ντροπιαστεί. Αμήν!
|
| 
| 
