«Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατείτε ακριβώς∙ μη ως άσοφοι, αλλ’ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, διότι αι ημέραι είναι πονηραί» (Εφεσίους,ε΄:15-16)
Η ζωή του αληθινού χριστιανού είναι μια ζωή αγία, γεμάτη καλοσύνη και γενικά μια ζωή που μεταδίδει πνευματική και ψυχική υγεία στη κοινωνία. Η καλή διαγωγή του χριστιανού δεν είναι προϊόν ανθρώπινων ενεργειών αλλά είναι το αποτέλεσμα της πίστης του στον Ιησού Χριστό και της αλλαγής που έχει συμβεί, λόγω της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο. Συνεπώς καθένας που λέγεται χριστιανός και έχει τον Θεό μέσα του, θα πρέπει να φανερώνει μια αγία ζωή και προς τους έξω.
Βέβαια ο αναγεννημένος χριστιανός, ως παιδί του Θεού, δεν περπατάει σύμφωνα με το θέλημα των ανθρώπων αλλά στη ζωή του έχει καταστατικό το λόγο του Θεού και θέλει η ζωή του να είναι σύμφωνη με αυτόν. Μελετάει το λόγο του Θεού γνωρίζοντας ότι ‘Με άρτον μόνον δεν θέλει ζήσει ο άνθρωπος, αλλά με πάντα λόγον εξερχόμενον διά στόματος Θεού’(Ματθαίος, δ΄:4) και προσέχει ώστε η ζωή του να είναι φως Χριστού μέσα στον κόσμο.
Για να συμβαίνει αυτό, προϋπόθεση εκ μέρους του χριστιανού είναι η σωστή ιεράρχηση και διαχείριση των αναγκών της ζωής του, γεγονός που με τη σειρά του προϋποθέτει ότι η αγάπη του προς τον Κύριο, πρέπει να είναι πάνω απ’ όλους και όλα. Ο χριστιανός που αγαπάει και σέβεται τον Κύριο είναι αυτός που Τον έχει αρχηγό και ποιμένα της ζωής του και επιθυμεί να ελέγχεται και να καθοδηγείται απ’ Αυτόν. Κατά συνέπεια είναι αυτός που κοιτάει να εξαγοράζει τον καιρό του μένοντας στο θέλημα του Θεού, χωρίς να συμβιβάζει τα πράγματα του κόσμου με τα πράγματα του Θεού. Έτσι αποδεικνύει την αγάπη του προς το Θεό, με το ότι προτιμάει το θέλημα του Θεού και απορρίπτει το θέλημα του κόσμου που είναι ‘η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου’(Α΄ Ιωάννου, β΄:16).
Ένα τέτοιο παράδειγμα απόρριψης κοσμικού φρονήματος, βλέπουμε στη περίπτωση του Δανιήλ και των τριών φίλων του, που έβαλαν στη καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα φαγητά του βασιλιά Ναβουχοδονόσορ, τα οποία ήταν απαγορευμένα από τον Μωσαϊκό νόμο. Τότε ο Δανιήλ είπε στον αρχιευνούχο του βασιλιά να τους δώσει όσπρια και νερό για δέκα μέρες αντί των φαγητών του βασιλιά και μετά να τους ξαναδεί και να συγκρίνει τα πρόσωπά τους με τα πρόσωπα των νέων που θα τρώγανε τα φαγητά του βασιλιά. Μετά το τέλος των δέκα ημερών τα πρόσωπα του Δανιήλ και των τριών φίλων του ήταν ωραιότερα και παχύτερα στη σάρκα από αυτά των νέων που έτρωγαν από τα φαγητά του βασιλιά (Δανιήλ,α΄:8-15).
Επί πλέον ο Δανιήλ μας φανερώνει το πώς σαν πιστοί, θα εξαγοράζουμε σωστά τον χρόνο μας. Αναφέρουμε σχετικά ότι ο βασιλιάς Δαρείος, έβαλε τον Δανιήλ να προΐσταται σε όλους τους προέδρους και τους σατράπες, λόγω της σοφίας και της εργατικότητας που τον διέκρινε. Τότε αυτοί τον φθόνησαν και επειδή δεν έβρισκαν αφορμή να τον κατηγορήσουν, μιας και ήταν συνεπής σε όλες τις υποχρεώσεις του, σκέφθηκαν να βρουν πρόφαση εναντίον του, με βάση την πίστη που είχε στον αληθινό Θεό. Έτσι έπεισαν τον βασιλιά να υπογράψει διάταγμα, βάσει του οποίου για ένα μήνα, όποιος έκανε αίτηση σε οποιοδήποτε Θεό ή άνθρωπο, εκτός του βασιλιά, θα ριχνόταν στο λάκκο με τα λιοντάρια. Ο Δανιήλ όταν έμαθε ότι υπογράφηκε το διάταγμα δεν φοβήθηκε, αλλά ‘έπιπτεν επί τα γόνατα αυτού τρίς της ημέρας, προσευχόμενος και δοξολογών ενώπιον του Θεού αυτού, καθώς έκαμνε πρότερον’. Οι αντίζηλοί του τον κατηγόρησαν και ανάγκασαν το βασιλιά να διατάξει να ρίξουν το Δανιήλ στο λάκκο με τα λιοντάρια. Όμως ο Θεός τον ελευθέρωσε με αποτέλεσμα ο Δαρείος να εκδώσει διάταγμα σε όλους τους υπηκόους του, να σέβονται τον αληθινό Θεό του Δανιήλ (Δανιήλ,ς΄:1-28).
Έτσι και σήμερα σε κάθε χριστιανό που τρέφεται μόνο από το λόγο του Θεού, προσεύχεται αδιάλειπτα και πληρώνεται με Άγιο Πνεύμα, η ζωή του θα είναι ευλογημένη και αυτή η ευλογία θα είναι φανερή και προς τους έξω.
Η σοφία που χρειάζεται ο χριστιανός για να περπατήσει σωστά στη ζωή του δίνεται μόνο από τον Θεό. Μας μιλάει σχετικά ο Ιάκωβος λέγοντας: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας. Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ' είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης. Διότι όπου είναι φθόνος και φιλονεικία, εκεί ακαταστασία και παν αχρείον πράγμα. Η άνωθεν όμως σοφία, πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών» (Ιακώβου,γ΄:13-18).
Συνεπώς ‘η άνωθεν σοφία’ είναι καθαρή, διότι δεν έχει μώμο και υστεροβουλία. Ειρηνική, διότι η ειρήνη του Θεού, που είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος, είναι βασικό χαρακτηριστικό της συμπεριφοράς του ανθρώπου του Θεού. Επιεικής, διότι τη χαρακτηρίζει η επιείκεια και η κατανόηση στα λάθη του άλλου, με περίσσεια αγάπης. Ευπειθής, διότι πείθεται και υπακούει με προθυμία σε ότι είναι αληθινό και ωφέλιμο, δηλαδή στο θέλημα του Θεού. Πλήρης ελέους και καλών καρπών, διότι κάνει έλεος και καλά έργα σε όλους τους ανθρώπους ακόμα και στους εχθρούς. Αμερόληπτος, διότι δεν δείχνει προσωποληψία αλλά είναι σύμφωνη με τη δικαιοσύνη του Θεού. Τέλος, ανυπόκριτος, διότι δεν υποκρίνεται απέναντι στον άλλον αλλά το ναι είναι ναι και το όχι είναι όχι.
Ακόμη ο Ιάκωβος μας προτρέπει να ζητάμε με πίστη από το Θεό τη σοφία, αν είμαστε ελλιπείς, που σίγουρα είμαστε και θα μας δοθεί (Ιακώβου, α΄:5). Για να εργαστεί ο χριστιανός τη σοφία, ξεκινάει πρώτα από το φόβο του Κυρίου, μιας και ‘Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου’(Παροιμίαι, θ΄:9). Ο φόβος του Κυρίου κρατάει τον άνθρωπο ταπεινό, γι’ αυτό και η σοφία που δίνει ο Θεός είναι προς δόξα του ονόματός Του και όχι για τη δόξα κανενός ανθρώπου. Οι χριστιανοί που δοξάζουν το Θεό με τη ζωή τους, ο Θεός που θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, θα τους χρησιμοποιήσει για να σωθούν και άλλοι άνθρωποι και να δουν όλοι το φως της ζωής που είναι ο Ιησούς Χριστός. Έτσι το δικό μας μέρος είναι να είμαστε καλοί αναμεταδότες του φωτός Χριστού που έχουμε μέσα μας ώστε να το δουν και άλλοι άνθρωποι και να σωθούν.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Θεός είναι ο χορηγός της σοφίας και θέλει να μας δώσει τη δική του σοφία, η οποία θα μας φανεί χρήσιμη στη πνευματική και κοινωνική μας ζωή. Για να συμβεί αυτό, το μέρος κάθε αναγεννημένου χριστιανού είναι να εκτιμήσει σωστά αυτή την ‘άνωθεν σοφία’ και να καθιερώσει όπως ο Δανιήλ, χρόνο για την απόκτησή της, μέσω της προσευχής και της μελέτης του λόγου του Θεού. Αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά όπως ο Κύριος Ιησούς απαρνήθηκε το ανθρώπινο θέλημά Του και επέλεξε το θέλημα του Πατέρα Θεού, δοξάζοντάς Τον με τη ζωή και με τη θυσία Του, έτσι και εμείς καλούμαστε να απαρνηθούμε τους εαυτούς μας και να επιλέγουμε μέχρι τέλους το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, ώστε ο καθένας μας να Τον δοξάσει, φανερώνοντας ‘εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας’.
Ας ζητάμε από τον Θεό, όσο ονομάζεται το σήμερα, να μας διδάξει να είμαστε σοφοί διαχειριστές του χρόνου, στον καθημερινό αγώνα της πνευματικής και κοινωνικής μας ζωής, προς δόξα του Αγίου Ονόματός Του. Γνωρίζουμε ότι αυτός ο καλός αγώνας δεν είναι εύκολος, αλλά να μη ξεχνάμε ότι όσο επιλέγουμε το θέλημα του Πατέρα Θεού, Αυτός θα είναι μαζί μας και με τη χάρη και τη δύναμη Του, θα τερματίσουμε τον αγώνα νικητές και θα είμαστε μαζί Του εις τους αιώνες των αιώνων . Αμήν!
«Δια τούτο σας λέγω, Πάντα όσα προσευχόμενοι ζητείτε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και θέλει γείνει εις εσάς» (Μάρκος,ια΄:24)
Τα λόγια του παραπάνω εδαφίου, τα είπε μεταξύ άλλων, ο Κύριος Ιησούς στους μαθητές του, όταν είδαν ξεραμένη τη συκιά που δεν είχε σύκα λόγω εποχής, την οποία είχε καταραστεί ο Κύριος την προηγούμενη μέρα. Βέβαια ο Κύριος δεν είναι παράλογος ούτε νευρικός, αλλά χρησιμοποίησε τη συκιά για να διδάξει τους μαθητές Του, το βασικό μάθημα της πίστης. Αρχικά ο Κύριος τους είπε να έχουν πίστη Θεού και ανέφερε σαν παράδειγμα ότι όποιος πει σε ένα βουνό να ριφθεί στη θάλασσα, χωρίς να διστάσει στην καρδιά του, τότε θα γίνει ότι πει. Στη συνέχεια τους επισήμανε ότι όσα αιτήματα προσεύχονται να έχουν πίστη ότι θα τα λάβουν και θα πάρουν απάντηση. Ο Κύριος ολοκλήρωσε αυτή τη διδασκαλία στους μαθητές Του, λέγοντας ότι όταν προσεύχονται να συγχωρούν εάν έχουν κάτι με κάποιον, για να συγχωρεί και ο Ουράνιος Πατέρας τις δικές τους αμαρτίες. (Μάρκος,ια΄:11-26). Πιστεύουμε ότι ο Κύριος αυτά που είπε περί συγχώρεσης, αφορούν ένα από ‘τα βουνά’ που δια πίστεως πρέπει να ρίξουμε στη ‘θάλασσα’, δηλαδή το να συγχωρούμε με τη καρδιά μας, αυτά που κάνουν οι άλλοι εναντίον μας. Ο Κύριος δίνει έμφαση στην πίστη μιας και ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν• διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’ (Εβραίους, ια΄:6).
Ένα χαρακτηριστικό γραφικό παράδειγμα πίστης με αποτελέσματα είναι η περίπτωση της αιμορροούσας γυναίκας. Η συγκεκριμένη γυναίκα για δώδεκα χρόνια είχε αιμορραγία, είχε δαπανήσει όλη την περιουσία της σε γιατρούς και όχι μόνο δεν θεραπεύτηκε, αλλά έγινε χειρότερα. Όταν άκουσε για τον Κύριο, πίστεψε ότι αν μόνο αγγίξει το ρούχο Του θα θεραπευτεί. Όμως επειδή λόγω της ασθένειάς της, ο Μωσαϊκός νόμος θεωρούσε ακάθαρτο όποιον άγγιζε, πήγε πίσω από τον κόσμο και άγγιξε κρυφά τον Κύριο. Αμέσως αισθάνθηκε ότι σταμάτησε η ρύση του αίματός της, ο δε Κύριος κατάλαβε ότι θεραπευτική δύναμη βγήκε από μέσα Του και ρώτησε το πλήθος των παρευρισκομένων, ποιος Τον άγγιξε. Τότε η γυναίκα ομολόγησε τι έκανε και ο Κύριος της είπε να έχει θάρρος και ότι η πίστη της την έσωσε (Μάρκος,η΄:43-48). Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι η πίστη της γυναίκας, δεν ενεργοποίησε δικές της δυνάμεις, όπως κάποιοι άπιστοι ισχυρίζονται για να ερμηνεύσουν τις θεραπείες που λαμβάνουν οι πιστοί, αλλά ενεργοποίησε δύναμη που βγήκε από τον Κύριο, η οποία τη θεράπευσε. Συνεπώς επαληθεύτηκε η υπόσχεση του Κυρίου, διότι η γυναίκα πίστεψε ότι θα θεραπευθεί αγγίζοντας το ρούχο του Κυρίου και ο Κύριος τη θεράπευσε. Βέβαια πρέπει να αναφέρουμε ότι εκτός από τη πίστη, άλλη προφανής προϋπόθεση για να απαντήσει ο Κύριος στα αιτήματά μας, είναι αυτά να συμφωνούν με το θέλημά Του (Α΄ Ιωάννου,ε΄:14-15).
Προσευχή με πίστη ώστε να υπάρχει αποτέλεσμα σωματικής και πνευματικής θεραπείας, απαιτείται εκτός από το μέρος του ασθενή πιστού και από το μέρος των πρεσβυτέρων που προσεύχονται. Διαβάζουμε σχετικά: «Ασθενεί τις μεταξύ σας; Ας προσκαλέση τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και ας προσευχηθώσιν επ’ αυτόν, αλείψαντες αυτόν με έλαιον εν τω ονόματι του Κυρίου. Και η μετά πίστεως ευχή θέλει σώσει τον πάσχοντα, και ο Κύριος θέλει εγείρει αυτόν∙ και αμαρτίας αν έπραξε, θέλουσι σγχωρηθή εις αυτόν» (Ιακώβου,ε΄:14-15).
Άλλο παράδειγμα που φανερώνει τα αποτελέσματα της προσευχής με πίστη των ανθρώπων του Θεού, διαβάζουμε στο βιβλίο της Εξόδου. Τότε ο Μωυσής είπε στον Ιησού του Ναυή, να εκλέξει άνδρες για να πολεμήσουν τον Αμαλήκ που είχε έρθει να πολεμήσει το λαό Ισραήλ. Ο Ιησούς του Ναυή έκανε ότι του είπε ο Μωυσής και πολεμούσε τον Αμαλήκ, ενώ ο Μωυσής, ο Ααρών και ο Ώρ ανέβηκαν στη κορυφή του βουνού. Όταν ο Μωυσής ύψωνε το χέρι του προσευχόμενος με τη ράβδο του Θεού, νικούσε ο λαός Ισραήλ, ενώ όταν κατέβαζε το χέρι του νικούσε ο Αμαλήκ. Επειδή ο Μωυσής κουράστηκε να σηκώνει τα χέρια του, οι δυο συνεργάτες έβαλαν μια πέτρα και κάθισε ο Μωυσής, ενώ παράλληλα εκείνοι δεξιά και αριστερά του, κρατούσαν υψωμένα τα χέρια του, χωρίς να υψώνουν τα δικά τους και έτσι τα χέρια του Μωυσή έμειναν υψωμένα μέχρι τη δύση του ηλίου. Με αυτό τον τρόπο ο Ιησούς του Ναυή νίκησε τους Αμαλήκιτες. (Έξοδος,ιζ΄:8-16).
Ένα προφανές μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι ότι το αποτέλεσμα αυτής της μάχης δεν εξαρτάτο από τα υλικά όπλα και τη σωματική ρώμη των πολεμιστών αλλά από τη προσευχή με πίστη και τη συνεργασία των ανθρώπων του Θεού. Έτσι και σήμερα, όσοι γνωρίσαμε τον Κύριο σαν προσωπικό μας Σωτήρα, καλούμαστε να κρατήσουμε τα λόγια του Κυρίου ενωμένα με τη πίστη μας και να ανεβαίνουμε στο ‘όρος’ της προσευχής ‘υψόνοντες καθαράς χείρας χωρίς οργής και διαλογισμού’ και προσευχόμενοι ‘υπέρ αλλήλων’, ώστε να πάρουμε νίκες στο πεδίο των μαχών που δίνουμε ενάντια στις δυνάμεις του πονηρού και στο σαρκικό φρόνημα.
Η δύναμη του Θεού μπορεί να φανεί και στην εκκλησιαστική προσευχή, όταν δηλαδή όλη η εκκλησία έχει ένα αίτημα, το φέρνει με πίστη στον Κύριο και ο Κύριος ενεργεί. Τέτοιο παράδειγμα έχουμε στην περίπτωση που ο Ηρώδης αφού φόνευσε τον Ιάκωβο, φυλάκισε τον Πέτρο με σκοπό να θανατώσει και αυτόν. Τότε η εκκλησία άρχισε να προσεύχεται ακατάπαυστα στο Θεό για τον Πέτρο. Το βράδυ της προηγούμενης μέρας που θα περνούσε ο Ηρώδης τον Πέτρο από δίκη, ενώ αυτός κοιμόταν, ήρθε άγγελος Κυρίου, λύθηκαν από μόνα τους τα δεσμά, του είπε να φορέσει τα σανδάλια και τα ρούχα του και τον έφερε στη σιδερένια πύλη, η οποία άνοιξε από μόνη της. Ο Πέτρος κατάλαβε ότι ο Κύριος έστειλε άγγελο και τον ελευθέρωσε και πήγε στο σπίτι όπου γινόταν προσευχή για αυτόν. Εκείνοι τον είδαν και ο Πέτρος τους διηγήθηκε πώς ο Κύριος τον ελευθέρωσε (Πράξεις,ιβ΄:1-17).
Εδώ βλέπουμε ότι όλη η εκκλησία είχε αίτημα την απελευθέρωση του Πέτρου και το πεδίο μάχης για το λαού του Θεού είναι στην προσευχή όπου όλη η εκκλησία δέεται ένθερμα και ο Θεός ενεργεί. Η εκκλησία έχει κεφαλή τον αναστημένο Ιησού Χριστό, ο οποίος την περιθάλπει και την καθαρίζει ώστε να είναι αγία και άμωμη.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο χριστιανός δεν μάχεται με όπλα ανθρώπινα αλλά με όπλα πνευματικά. Ένα τέτοιο όπλο είναι η προσευχή με πίστη η οποία μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα γύρω μας και να μετατρέψει τις δύσκολες καταστάσεις σε εύκολες. Τίποτα δεν είναι αδύνατο στο Θεό και αυτό πρέπει να το πιστέψουμε με την καρδιά μας. Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός, σαν καλός Πατέρας, θα εκπαιδεύσει όλα τα γνήσια παιδιά Του, μέσω των θλίψεων και των δοκιμασιών, ‘διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού’ Στα πλαίσια αυτής της παιδείας εντάσσονται οι καθυστερημένες ή αρνητικές απαντήσεις του Κυρίου σε αιτήματά μας (Εβραίους, ιβ΄:1-11). Όμως σε κάθε περίπτωση, Κύριος θέλει για όλα τα αιτήματά μας να προσευχόμαστε σ’ Αυτόν και να πιστεύουμε ότι ‘τα αδύνατα παρά ανθρώποις είναι δυνατά παρά τω Θεώ’ (Λουκάς, ιη΄:27). Αμήν!
|
«Μη αποβάλητε λοιπόν την παρρησίαν σας, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην» (Εβραίους, ι΄:35)
Ο λόγος του Θεού μας μιλάει για τις πνευματικές αρετές στις οποίες ευαρεστείται ο Πατέρας Θεός, όταν τις βλέπει να υπάρχουν στη ζωή των παιδιών Του. Μία τέτοια αρετή είναι και η παρρησία. Παρρησία σαν λέξη σημαίνει το να ενεργεί κάποιος και να λέει τη γνώμη του με θάρρος και ειλικρίνεια, χωρίς όμως να θίγει τα δικαιώματα και τις ανάγκες άλλων.
Ένα γραφικό παράδειγμα παρρησίας βλέπουμε στις Πράξεις των Αποστόλων, στην περίπτωση όπου οι αρχιερείς άκουγαν με θαυμασμό, τον Πέτρο και τον Ιωάννη, που τους είχαν υπό κράτηση, να τους μιλάνε με θάρρος, απολογούμενοι για το θαύμα θεραπείας του χωλού που έκανε μέσω αυτών ο Κύριος Ιησούς (Πράξεις,δ΄:13).
Άλλο γραφικό παράδειγμα παρρησίας με πίστη βλέπουμε στην περίπτωση των τεσσάρων φίλων ενός παραλυτικού, οι οποίοι τον κουβάλησαν σε ένα κρεβάτι και επειδή δεν μπορούσαν να μπουν από την είσοδο του σπιτιού λόγω πολυκοσμίας, ανέβηκαν πάνω στη ταράτσα, έβγαλαν τα κεραμίδια, τρύπησαν τη στέγη και τον κατέβασαν μπροστά στο Κύριο Ιησού. Ο Κύριος θαύμασε την πίστη τους και είπε στον παραλυτικό ότι συγχωρεμένες είναι οι αμαρτίες του. Αυτά τα λόγια οι παρόντες γραμματείς και Φαρισαίοι τα εξέλαβαν σαν βλασφημία και ο Κύριος τους ρώτησε τι είναι πιο εύκολο να πει, ‘συγχωρεμένες είναι οι αμαρτίες σου’ ή ‘σήκω επάνω και περπάτα’. Στη συνέχεια, για να γνωρίσουν ότι του έχει δοθεί εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες, είπε στον παραλυτικό να σηκώσει το κρεβάτι του και να πάει σπίτι του. Τότε εκείνος σηκώθηκε, σήκωσε το κρεβάτι του και πήγε στο σπίτι του δοξάζοντας τον Θεό (Μάρκος,β΄:1-11, Λουκάς,ε΄:17-25).
Οι φίλοι του παραλυτικού ξεκίνησαν με πίστη, να πάνε τον παράλυτο φίλο τους μπροστά στον Κύριο Ιησού. Δεν τους σταμάτησε το εμπόδιο του όχλου στο να πλησιάσουν τον Κύριο, αλλά η πίστη τους στο Κύριο ότι μπορεί να θεραπεύσει τον φίλο τους, τους έδωσε το θάρρος και την παρρησία, να κάνουν αυτή τη παράτυπη ενέργεια, να τρυπήσουν τη στέγη του σπιτιού, για να κατεβάσουν τον παράλυτο φίλο τους μπροστά στον Κύριο. Ο Κύριος είδε την πίστη τους και ενήργησε δίνοντας θεραπεία ψυχής και σώματος στο φίλο τους.
Έτσι και σήμερα ο Κύριος, αφού πρώτα βέβαια Τον γνωρίσουμε σαν προσωπικό μας σωτήρα και γίνουμε παιδιά Θεού, μας καλεί να τον πλησιάζουμε με θάρρος και να μη σκεφτόμαστε ότι είναι κάτι αδύνατο σ’ Αυτόν. Ο Κύριος δεν έχει αδυναμία στο να ενεργήσει, αλλά αυτό που πολλές φορές Τον εμποδίζει να μας απαντήσει είναι η απιστία μας και οι λάθος προτεραιότητες που θέτουμε στη ζωή μας. Γι’ αυτό θέλει να εκτιμήσουμε σωστά την αγάπη Του, να Τον αγαπήσουμε πάνω απ’ όλα, να Τον εμπιστευόμαστε και να ζητάμε με παρρησία πιστεύοντας ότι θα μας δώσει ότι χρειαζόμαστε.
Η πίστη μας δεν έχει να κάνει με τις δικές μας δυνάμεις αλλά με τη δύναμη του Θεού και αρέσει στον Πατέρα Θεό όταν Τον πλησιάζουμε με παρρησία και πίστη, στηριζόμενοι στη δική Του δύναμη. Ο Πατέρας Θεός είναι προσιτός, γι’ αυτό ανταποκρίθηκε στη μετάνοια και στη πίστη μας στον Υιό Του Ιησού Χριστό, ήρθε στη ζωή μας, μας αναγέννησε και μας έκανε παιδιά Του (Ιωάννης,α΄:12). Γι’ αυτό σαν καλός πατέρας θέλει να Τον πλησιάζουμε και με παρρησία να του ζητάμε ότι έχουμε ανάγκη.
Επί πλέον μέσα στο λόγο του Θεού διαπιστώνουμε ότι η παρρησία είναι ένα μέσο που μας βοηθάει να λάβουμε τα αιτήματά μας, όταν προσευχόμαστε στον Θεό. Στην πρώτη επιστολή του, ο απόστολος Ιωάννης μας λέει: «Και αύτη είναι η παρρησία την οποία έχομεν προς αυτόν, ότι, εάν ζητώμεν τι κατά το θέλημα αυτού, ακούει ημάς. Και εάν εξεύρωμεν ότι ακούει ημάς, ό,τι αν ζητήσωμεν, εξεύρομεν ότι λαμβάνομεν τα ζητήματα τα οποία εζητήσαμεν παρ’ αυτού» (Α΄ Ιωάννου, ε΄:14-15). Ο Πατέρας Θεός απαντάει γιατί η παρρησία προϋποθέτει πίστη, χωρίς την οποία είναι αδύνατον κάποιος να Τον ευαρεστήσει. Όταν αυτό που ζητάμε με πίστη είναι σύμφωνο με το θέλημα Του, δεν μπορεί να μη απαντήσει γιατί ο ίδιος μας λέει μέσα στο λόγο Του ότι όποιος προσεύχεται με πίστη και πιστεύει ότι αυτό που ζητάει θα το λάβει, θα πάρει απάντηση (Μάρκος, ια΄:24).
Η παρρησία μας προς τον Πατέρα Θεό πηγάζει από τη πίστη μας στον Ιησού Χριστό σύμφωνα με το γραμμένο: ‘διά του οποίου έχομεν την παρρησίαν και την είσοδον με πεποίθησιν διά της εις αυτόν πίστεως’ (Εφεσίους, γ΄:12). Επιπλέον επειδή σαν άνθρωποι θα εξακολουθούμε να έχουμε πνευματικές πτώσεις και προς στιγμή θα χάνουμε την παρρησία μας, να έχουμε υπόψη ότι ‘εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων, και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας. Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας'(Α΄ Ιωάννου, α΄:7-9). Συνεπώς η συνεχής μετάνοια και εξομολόγηση των αμαρτιών μας, έχει σαν αποτέλεσμα τον καθαρισμό μας με το αίμα του Κυρίου Ιησού και την πνευματική μας ανόρθωση, έτσι ώστε να μπορούμε πάλι έχοντας ‘παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού’ ( Εβραίους, ι΄:19).
Επίσης η παρρησία μας δοκιμάζεται όταν δεχόμαστε απειλές από εναντίους να μη μιλάμε το λόγο του Θεού και να μη ομολογούμε τον Κύριο Ιησού. Τέτοιες δοκιμασίες αντιμετωπίζονται επιτυχώς μόνο με προσευχή και πλήρωση Πνεύματος Αγίου, όπως έκαναν οι μαθητές όταν απειλήθηκαν από τους αρχιερείς μετά την απολογία τους που αναφέραμε αρχικά. Τότε προσευχήθηκαν και μεταξύ των άλλων είπαν: ‘…Κύριε, βλέψον εις τας απειλάς αυτών και δος εις τους δούλους σου να λαλώσι τον λόγον σου μετά πάσης παρρησίας, εκτείνων την χείρα σου εις θεραπείαν και γινομένων σημείων και τεραστίων διά του ονόματος του αγίου Παιδός σου Ιησού’.Το αποτέλεσμα της προσευχής τους ήταν: ‘Μετά δε την δέησιν αυτών εσείσθη ο τόπος όπου ήσαν συνηγμένοι∙ και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ελάλουν το λόγον του Θεού μετά παρρησίας’ (Πράξεις,δ΄:29-31).
Το Άγιο Πνεύμα δίνει και σε μας δύναμη στο να μιλάμε το λόγο του Θεού με παρρησία, εφόσον το ζητάμε από τον Θεό όπως οι πρώτοι μαθητές. Όταν είμαστε πληρωμένοι με το Άγιο Πνεύμα, δεν φοβόμαστε γιατί έχουμε την δύναμη και την αγάπη του Θεού μέσα μας. Ειδικότερα σήμερα που το ευαγγέλιο κηρύττεται σε δισεκατομμύρια ανθρώπους, η με παρρησία ομολογία κάθε πιστού είναι απαραίτητη, ώστε ο Κύριος να σώσει πολλούς ανθρώπους.
Τέλος αναφέρουμε ότι άλλος κίνδυνος να χάσουμε την παρρησία μας είναι όταν η απάντηση του Θεού στα αιτήματά μας καθυστερεί. Όμως τότε να θυμόμαστε την παραβολή του άδικου κριτή (Λουκάς, ιη΄:1-8) που μας είπε ο Κύριος Ιησούς, η οποία μας διδάσκει ότι ο Πατέρας Θεός θα κάνει έκβαση στις αδικίες που υφίστανται τα παιδιά Του, αν και μακροθυμεί γι’ αυτούς που τα αδικούν. Ο Κύριος είναι πιστός στις υποσχέσεις του και δεν υπάρχει αδικία σ’ Αυτόν, αλλά αυτό που λέει θα το κάνει.
Συνοψίζοντας λέμε ότι καλό είναι να δώσουμε προσοχή στα λόγια του Κυρίου Ιησού και να τα πιστεύουμε, ώστε ο λόγος του Κυρίου να είναι ενωμένος με την πίστη μας. Να μη σκεφτόμαστε ότι είναι κάτι αδύνατο σ’ Αυτόν, αλλά να ζητάμε με παρρησία αυτά που είναι σύμφωνα με το θέλημά Του και να πιστεύουμε ότι έχει τη δύναμη να μας τα δώσει. Να έχουμε υπόψη, όσοι είμαστε παιδιά Θεού, ότι θα εξακολουθούμε να είμαστε οίκος Χριστού ‘εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος’ (Εβραίους, γ΄: 6). Γι’ αυτό ‘ας πλησιάζωμεν λοιπόν μετά παρρησίας εις τον θρόνον της χάριτος, διά να λάβωμεν έλεος και να εύρωμεν χάριν προς βοήθειαν εν καιρώ χρείας' (Εβραίους, δ΄:16) Αμήν!
«Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμό αυτού» (Ρωμαίους, η΄:28).
Υπάρχουν φορές στη ζωή μας που ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις που αρχικά δεν καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να τις περάσουμε. Καταστάσεις οι οποίες περιέχουν πόνο, θλίψη και στεναχώρια. Βέβαια τέτοιες δυσκολίες περνάνε οι περισσότεροι άνθρωποι, αλλά κάθε αναγεννημένος χριστιανός γνωρίζει ότι όλα όσα περνάει δεν περνάνε απαρατήρητα από τα μάτια του ουράνιου Πατέρα Του. Αυτή η αλήθεια κάνει τον πιστό να μη απελπίζεται, αλλά να καταφεύγει στην προσευχή ζητώντας απάντηση από τον Πατέρα Θεό γιατί πρέπει να περάσει αυτές τις δοκιμασίες, αλλά και δύναμη Πνεύματος Αγίου ώστε να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει σωστά.
Θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα, μερικές δύσκολες στιγμές που πέρασαν οι απόστολοι του Κυρίου, Παύλος και Σίλας, στην προσπάθειά τους να κηρύξουν το ευαγγέλιο στη χώρα μας.
Ο απόστολος Παύλος οδηγούμενος από την όραση που του έδειξε ο Κύριος ότι έπρεπε να πάει στην Μακεδονία και να μιλήσει το λόγο του Θεού, ήρθε από την Μικρά Ασία στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στους Φιλίππους της Μακεδονίας, μαζί με τον Σίλα και άλλους αδελφούς. Αρχικά φάνηκε ότι ο Κύριος ήταν μαζί τους, όταν πίστεψε και βαπτίστηκε η Λυδία μαζί με όλη την οικογένειά της. Μετά ήρθαν κάποιες δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες όμως ο Κύριος τις μετέτρεψε σε ευλογία. Συγκεκριμένα ενώ ο Παύλος και οι συνοδοιπόροι του πήγαιναν στην προσευχή, τους συνάντησε μια γυναίκα που έκανε μαντείες, αποφέροντας μ’ αυτό τον τρόπο πολλά κέρδη στα αφεντικά της. Αυτή τους ακολούθησε και φωνάζοντας έλεγε: ‘Ούτοι οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου, οίτινες κηρύττουσι προς ημάς οδόν σωτηρίας’. Αυτό το έκανε για πολλές ημέρες. Όμως ο Παύλος, παρ’ όλο που αυτή έλεγε καλά και αληθινά λόγια για αυτούς, μέσα του δεν είχε ειρήνη. Διέκρινε ότι αυτά τα λόγια προερχόταν από τον πονηρό και επιτίμησε το πονηρό πνεύμα που είχε εκείνη η γυναίκα και το πνεύμα έφυγε από αυτή. Όταν τα αφεντικά της γυναίκας διαπίστωσαν ότι αυτή σταμάτησε να μαντεύει, άρα θα σταματούσαν και τα κέρδη τους, έπιασαν τον Παύλο και τον Σίλα, τους έσυραν στους στρατηγούς της πόλης και τους κατηγόρησαν ότι είναι ταραχοποιοί και διδάσκουν έθιμα απαράδεκτα για Ρωμαίους πολίτες. Τότε όρμησαν εναντίον των αποστόλων και αρκετοί από τους πολίτες της πόλης, οι δε στρατηγοί διέταξαν να ραβδίσουν τους αποστόλους. Αφού τους έδωσαν πολλούς ραβδισμούς, τους φυλάκισαν και πρόσταξαν στον δεσμοφύλακα να τους φυλάει με ασφάλεια γι’ αυτό και ο δεσμοφύλακας τους έβαλε στην εσωτερική φυλακή και έδεσε τα πόδια τους . Όμως ο Παύλος και ο Σίλας δεν τα έβαλαν με τον Θεό που δεν τους προστάτεψε, αλλά αντιθέτως άρχισαν να προσεύχονται υμνώντας τον Θεό και τους άκουγαν οι άλλοι φυλακισμένοι. Ξαφνικά έγινε ένας μεγάλος σεισμός κατά τον οποίο άνοιξαν οι πόρτες της φυλακής και λύθηκαν τα δεσμά όλων των φυλακισμένων. Ο δεσμοφύλακας ξύπνησε και όταν είδε ανοιχτές τις πόρτες νόμισε ότι φύγανε όλοι οι φυλακισμένοι και έσυρε το μαχαίρι του για να αυτοκτονήσει. Όμως ο Παύλος τον πρόλαβε και φωνάζοντας του είπε να μη κάνει κακό στον εαυτό του γιατί δεν δραπέτευσε κανένας φυλακισμένος. Τότε ο δεσμοφύλακας έντρομος ρώτησε τον Παύλο και τον Σίλα τι πρέπει να κάνει για να σωθεί και εκείνοι του είπαν να πιστέψει στον Ιησού Χριστό και θα σωθεί αυτός και η οικογένειά του. Οι απόστολοι κήρυξαν σ’ αυτόν και σε όλους τους οικείους του τον λόγο του Κυρίου και όλοι μαζί πίστεψαν και βαπτίστηκαν στο νερό. Στη συνέχεια ο δεσμοφύλακας περιποιήθηκε τις πληγές των αποστόλων, τους πήρε στο σπίτι του, τους έκανε το τραπέζι και χάρηκαν πολύ όλοι που πίστεψαν στον Θεό (Πράξεις,ις΄:9-34).
Ο Θεός επέτρεψε οι απόστολοι να αδικηθούν και να μπουν στη φυλακή γιατί εκεί προγνώριζε ότι θα γίνει ευλογία. Μέσα στη φυλακή έκανε αυτό το θαύμα με το σεισμό, ώστε ο δεσμοφύλακας και η οικογένειά του να ακούσουν το λόγο του Κυρίου, να πιστέψουν και να σωθούν. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τις καταστάσεις που θα επιτρέψει ο Κύριος να έρθουν στη ζωή μας, αλλά αυτό που καλείται κάθε πιστός να ξέρει και να πιστεύει, είναι ότι μέσω αυτών των καταστάσεων ο Πατέρας Θεός εργάζεται και τη δική του πνευματική αύξηση, όπως και τη σωτηρία άλλων ανθρώπων. Οι δύσκολες για μας στιγμές είναι κάτω από την εξουσία του Θεού ο οποίος μπορεί να τις μετατρέψει σε ευλογία.
Το ζητούμενο εκ μέρους μας σαν παιδιά Θεού είναι να μη γογγύζουμε όταν περνάμε θλίψεις ενώ προσπαθούμε να κάνουμε το θέλημα του Θεού, αλλά όπως ο Παύλος και ο Σίλας να ευχαριστούμε τον Πατέρα Θεό που μας ενισχύει και να μας παρηγορεί ώστε να περάσουμε τη δοκιμασία νικηφόρα.
Επιπλέον αναφέρουμε ότι υπάρχουν φορές που ο Θεός επιτρέπει δύσκολες καταστάσεις τις οποίες δεν τις αλλάζει, αλλά μέσα από αυτές εργάζεται την πνευματική οικοδομή των παιδιών Του. Όπως για παράδειγμα η ασθένεια που επέτρεψε ο Κύριος να έχει ο απόστολος Παύλος για να τον προφυλάξει ώστε να μη υπερηφανεύεται για τις αποκαλύψεις που του έδινε. Ο Παύλος προσευχήθηκε τρεις φορές στον Κύριο για να φύγει αυτή η ασθένεια, αλλά ο Κύριος του είπε ότι αρκεί σε αυτόν η χάρη Του, διότι στη δική του αδυναμία φανερώνεται τελεία η δύναμη του Θεού (Β΄ Κορινθίους, ιβ΄:7-9). Συνεπώς αυτή η ασθένεια που επέτρεψε ο Θεός να έχει ο απόστολος Παύλος είχε σαν αποτέλεσμα να τον κρατάει ταπεινό και κοντά στο θέλημα του Θεού.
Ο Θεός, εφ’ όσον συνεχίζουμε να τον αγαπάμε, έχει τρόπους να μας κρατάει κοντά Του. Αυτοί οι τρόποι αποτελούν την παιδεία του Κυρίου και όσο και αν μας φαίνονται παράδοξοι, αν τους υπομείνουμε μέχρι τέλους, αποφέρουν καλούς καρπούς στη ζωή μας, σύμφωνα με το γραμμένο: «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης» (Εβραίους,ιβ΄:11). Γι’ αυτό μπορεί μεν οι τρόποι που ενεργεί ο Θεός να διαφέρουν από τον τρόπο που εμείς θα θέλαμε να ενεργήσει αλλά αν τελικά έχουμε την πληροφορία ότι αυτό που επιτρέπει είναι για το καλό μας τότε ας ησυχάζουμε και ας Τον εμπιστευόμαστε.
Βέβαια έχουμε το δικαίωμα να ρωτάμε τον Θεό γιατί επιτρέπει να έρθει μια δύσκολη κατάσταση στη ζωή μας, έχοντας πίστη ότι ο Θεός σαν καλός Πατέρας απαντάει και οι απαντήσεις του θα φέρουν ειρήνη στη καρδιά μας. Να μη ξεχνάμε την υπόσχεσή Του ότι δεν θα μας αφήσει να δοκιμαστούμε πάνω από τη δύναμή μας ( Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Θεός είναι αγάπη και ότι επιτρέπει το επιτρέπει γιατί μας αγαπάει και θέλει να μας εκπαιδεύσει ώστε να του μοιάσουμε στην αγάπη και στην ταπεινή καρδιά, ώστε να γίνουμε γνήσια παιδιά Του. Συνεπώς ας γνωρίζουμε ότι ‘διά πολλών θλίψεων πρέπει να εισέλθωμεν εις την βασιλείαν του Θεού’ (Πράξεις, ιδ΄:22) και αυτό γιατί ‘ η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς, καθ’ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης’ (Β΄ Κορινθίους,δ΄:17). Αμήν!
|
| 
| 
