Μενού

Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;

Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;
 
Αρχική σελίδα


«Ώστε, αγαπητοί μου, καθώς πάντοτε υπηκούσατε, ουχί ως εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά τώρα πολύ περισσότερον εν τη απουσία μου, μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν∙ διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν αυτού» (Φιλιππησίους,β΄:12-13)

Η κύρια επιθυμία του Πατέρα Θεού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν σε επίγνωση της αλήθειας (Α΄ Τιμόθεον,β΄:4). Αυτό το απέδειξε στέλνοντας τον Υιό Του τον μονογενή έτσι ώστε να μη χαθεί ο καθένας που θα πιστέψει σ’ Αυτόν, αλλά να έχει αιώνια ζωή (Ιωάννης,γ΄:16). Αυτή η κατά χάρη σωτήρια κάθε αμαρτωλού που μετανοεί και πιστεύει στον Ιησού Χριστό, αποτελεί τo κυρίαρχο μήνυμα του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού. Σύμφωνα με το ευαγγέλιο, η σωτηρία του αμαρτωλού, γίνεται με τη πίστη του στον Ιησού Χριστό, σαν τον Υιό του Θεού που πέθανε για τις αμαρτίες του και αναστήθηκε για τη δικαίωσή του. Αυτή η πίστη κατά κανόνα  συνοδεύεται με την αυτόβουλη απόφαση του πιστού να βαπτιστεί στο νερό, σύμφωνα με τα γραμμένα: ‘Όστις πιστεύση και βαπτισθή, θέλει σωθή∙ όστις όμως απιστήση, θέλει κατακριθή’ (Μάρκος,ις΄:16), ‘Συνετάφημεν λοιπὸν μετ᾿ αὐτοῦ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα καθὼς ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς περιπατήσωμεν εἰς νέαν ζωήν’ (Ρωμαίους, ς΄:4). Συνεπώς μετά το βάπτισμα ο αναγεννημένος χριστιανός καλείται να περπατήσει σε μια νέα ζωή ελεύθερος από την αμαρτία και τότε αρχίζει ο αγώνας του για να κρατήσει την δωρεάν σωτηρία που του χάρισε ο Κύριος. Αυτός ο αγώνας είναι να απαρνηθεί τα πράγματα εκείνα του κόσμου που δεν είναι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Ακόμα καλείται να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει το σταυρό που θα του δώσει ο Κύριος και να Τον ακολουθεί κάθε μέρα (Λουκάς,θ΄:23).

Ο φόβος και ο τρόμος που απαιτεί η διατήρηση της σωτηρίας, αποδεικνύουν ότι η σωτηρία μπορεί να χαθεί αν δεν προσέξουμε. Αν δεν μένουμε στις προσευχές και στον καθημερινό πνευματικό αγώνα, διατρέχουμε το κίνδυνο να μην ακολουθούμε τον Κύριο και να παρασυρθούμε σε κοσμικά φρονήματα και σε επιθυμίες που είναι ενάντια στο συμφέρον της ψυχής μας. Γι’ αυτό ο Κύριος μας εφιστά την προσοχή όταν μας λέει ‘αγρυπνείτε και προσεύχεσθε, διά να μη εισέλθητε εις πειρασμόν. Το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής’ (Ματθαίος,κς΄:41). Αυτός ο φόβος διατηρεί τον χριστιανό σε πνευματική επαγρύπνηση και τον κρατάει κοντά στον Κύριο, με υπακοή στο θέλημά Του. Επίσης αυτός ο φόβος θα τον βοηθήσει να αποκτήσει την ‘άνωθεν σοφία’, ώστε να μένει ταπεινός, να εννοεί το λόγο του Κυρίου, να ιεραρχεί σωστά τις ανάγκες του και να εξαγοράζει σωστά τον χρόνο του.  Ο δε Κύριος που επιβλέπει στον συντετριμμένο το πνεύμα και στον τρέμοντα τον λόγο Του (Ησαΐας, ξς΄:2),  θα βεβαιώνει τον πιστό ότι είναι μαζί του σε αυτόν τον αγώνα, με το να του χορηγεί δύναμη Πνεύματος Αγίου ώστε να μπορεί δια του Πνεύματος να θανατώνει κάθε έργο της σάρκας (Γαλάτας,ε΄:19-21).
Η αλήθεια είναι ότι σε αυτόν τον αγώνα που κάνει ο χριστιανός υπάρχουν δυσκολίες στις οποίες δοκιμάζεται πίστη του στον Κύριο. Άλλωστε ο Κύριος έχει πει ότι είναι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός που οδηγεί στην αιώνια ζωή (Ματθαίος,ζ΄:14). Στις Πράξεις των Αποστόλων διαβάζουμε ότι όταν ο Κύριος δια του αποστόλου Παύλου, θεράπευσε στα Λύστρα ένα χωλό, οι κάτοικοι θεοποίησαν τους αποστόλους Βαρνάβα και Παύλο, τον μεν Βαρνάβα ονόμασαν Δία, τον δε Παύλο Ερμή και ήρθε ο ιερέας του Δία με ταύρους και στέμματα να προσφέρει σ’ αυτούς θυσία. Οι απόστολοι τους σταμάτησαν και τους είπαν να αφήσουν αυτά τα μάταια και να επιστρέψουν στον ζωντανό Θεό. Οι Ιουδαίοι που κυνηγούσαν τους αποστόλους, έπεισαν τους όχλους και λιθοβόλησαν τον Παύλο και τον έσυραν έξω από τη πόλη, νομίζοντας ότι είναι νεκρός. Όμως  όταν πήγαν κοντά του οι μαθητές, αυτός σηκώθηκε και μαζί με τον Βαρνάβα πήγαν στη Δέρβη και στη συνέχεια  επέστρεψαν σε Λύστρα, Ικόνιο και Αντιοχεία, στηρίζοντας τις ψυχές των μαθητών, προτρέποντας να μένουν στη πίστη και διδάσκοντας ότι δια πολλών θλίψεων πρέπει να μπούμε στη βασιλεία των ουρανών (Πράξεις,ιδ΄:8-22). Αυτό που διαπιστώνουμε από αυτή την ιστορία είναι ότι οι όχλοι πείστηκαν στα λόγια των πονηρών ανθρώπων παρά στα λόγια των ανθρώπων του Θεού, παρ’ όλο που είδαν το θαύμα της θεραπείας του χωλού που είχε κάνει ο Θεός. Βέβαια ο απόστολος Παύλος δεν τα έβαλε με το Θεό που άφησε να τον λιθοβολήσουν, γιατί είχε πάρει την απόφαση του θανάτου και γιατί αγαπούσε τον Κύριο πάνω από όλους και όλα, όπως φαίνεται από τα λόγια του: «
διότι εις εμέ το ζήν είναι ο Χριστός, και το αποθανείν κέρδος» (Φιλιππησίους,α΄:21) και όπως απέδειξε, όσο κανείς άλλος, με τη ζωή του.

Όσοι άνθρωποι μέσα στην Αγία Γραφή μείνανε πιστοί στον Κύριο παρ’ όλες τις μεγάλες δοκιμασίες που πέρασαν, βγήκαν κερδισμένοι. Είναι γνωστή σε πολλούς, η ιστορία με τους τρεις παίδες (Σεδράχ, Μισάχ και Αβδέ-νεγώ) που δεν προσκυνήσανε την εικόνα που έκανε ο Ναβουχοδονόσορ και η τιμωρία ήταν να ριχτούν ζωντανοί στο καμίνι της φωτιάς. Είναι αξιοσημείωτη η απάντηση που έδωσαν στον Ναβουχοδονόσορ όταν τους απειλούσε, που του είπαν ότι Θεός είναι δυνατός να τους ελευθερώσει από το καμίνι της φωτιάς αλλά και αν δεν το κάνει, εκείνοι δεν θα προσκυνούσαν την εικόνα και τους θεούς του. Ο Ναβουχοδονόσορ οργίστηκε και διέταξε να ριφθούν ζωντανοί στο καμίνι. Ο Κύριος όμως επενέβη, ήταν μαζί τους μέσα στη φωτιά και δεν κάηκε ούτε τρίχα τους. Αυτό το είδαν όλοι και ο Ναβουχοδονόσορ κατάλαβε ότι οι τρεις παίδες πιστεύουν στον αληθινό Θεό (Δανιήλ, γ΄). Συνεπώς όταν παρά τις δυσκολίες που περνάμε, μένουμε σταθεροί στην πίστη μας στο Θεό, Αυτός κάνει θαυμαστές ενέργειες  που ανθρωπίνως είναι αδύνατες.

Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Θεός ήρθε στη ζωή μας, μας έσωσε και μας έκανε παιδιά Του, για να Τον γνωρίζουμε σαν Πατέρα που αγαπάει και εκπαιδεύει σωστά τα παιδιά Του, ώστε να του μοιάσουνε στην αγάπη. Για να περάσουμε επιτυχώς την παιδεία του Πατέρα Θεού είναι απαραίτητο να  εκτιμήσουμε σωστά τη σωτηρία που μας χάρισε και με φόβο και τρόμο να την εργαζόμαστε, για να μη τη χάσουμε. Να ξέρουμε ότι αγώνας των προσευχών μας δεν είναι μάταιος, ότι Θεός σαν καλός Πατέρας, πάντα μας ενισχύει και μας διδάσκει με το Άγιο Του Πνεύμα και εφόσον είμαστε στο θέλημά Του, μας υπόσχεται ότι δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε  παραπάνω από τη δύναμή μας , αλλά μαζί με τον πειρασμό θα κάνει και την έκβαση ώστε να μπορούμε να υποφέρουμε (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13). Αμήν!

 

 

«Διότι το πολίτευμα ημών είναι εν ουρανοίς, οπόθεν και προσμένομεν Σωτήρα, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν∙ όστις θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνει σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού, κατά την ενέργειαν διά της οποίας δύναται και να υποτάξη τα πάντα εις εαυτόν» (Φιλιππησίους,γ΄:20-21)

O Κύριος Ιησούς Χριστός έχει αναγγείλει ότι θα έρθει να παραλάβει όλους εκείνους που ζουν σύμφωνα με το θέλημά Του και τον ακολουθούν πιστά μέχρι τέλους. Βέβαια δεν μπορούμε να ορίσουμε τον χρόνο της έλευσης του Κυρίου μας, αλλά δια πίστεως στο λόγο Του μπορούμε να πούμε ότι ο Κύριος είναι πλησίον και έρχεται να παραλάβει την εκκλησία Του. Κατά συνέπεια, αυτό που έχουμε να κάνουμε σαν αναγεννημένοι χριστιανοί, είναι να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας να συναντήσουμε τον Κύριο γιατί έρχεται την ώρα που δεν στοχαζόμαστε (Ματθαίος,κδ΄:44).

Ο Κύριος θέλει με το νέο άφθαρτο σώμα που θα μας δώσει, να συγκατοικήσουμε μαζί Του αιώνια στην ουράνια βασιλεία,  γιατί μας αγαπάει και άλλωστε αυτός είναι ο σκοπός που μας δημιούργησε(Β΄ Κορινθίους, ε΄:5). Αυτό μας το υποσχέθηκε ο ίδιος λέγοντας: ‘Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα• ει δε μη, ήθελον σας ειπεί• υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον• και αφού υπάγω και σας ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ (Ιωάννης, ιδ΄: 2,3). Αυτό που μας συστήνει επανειλημμένα είναι να γινόμαστε έτοιμοι για την έλευσή Του. Για να συμβαίνει αυτό, θα πρέπει η ζωή μας εδώ στη Γη να είναι σύμφωνη με το θέλημα του Θεού, έτσι όπως αυτό φανερώνεται μέσα στο γραμμένο λόγο Του. Αναφέρουμε σχετικά: «Εάν λοιπόν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού. Τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης. Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ. Όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ’ αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη» (Κολοσσαείς,γ΄:1-4).

Έτσι το πολίτευμα του χριστιανού είναι ουράνιο, ο δε τρόπος ζωής του έχει κοινά χαρακτηριστικά με τη ζωή του στρατιωτικού. Αυτό φαίνεται από τα δια Πνεύματος Αγίου λόγια του Αποστόλου Παύλου στον Τιμόθεο: ‘Συ λοιπόν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού.  Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται εις τας βιωτικάς υποθέσεις, διά να αρέση εις τον στρατολογήσαντα. Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή (Β΄ Τιμόθεον, β΄: 2-5).

Συνεπώς το πολίτευμα κάθε αναγεννημένου χριστιανού που ανήκει στην στρατευμένη εκκλησία του Κυρίου στη Γη, πρέπει να είναι σύμφωνα με το ευαγγέλιο (Φιλιππησίους, α΄: 27), έτσι ώστε να αγωνιστεί με επιτυχία τον καλό αγώνα και όταν ο Κύριος τον καλέσει, να μεταβεί στη θριαμβεύουσα εκκλησία στον Ουρανό. Ο Κύριος θέλει να πράττουμε το θέλημά  Του γιατί αυτό είναι το συμφέρον της ψυχής μας και επιπλέον έτσι αποδεικνύουμε ότι Τον αγαπάμε και ότι θέλουμε να είμαστε κοντά Του. Το ευαγγέλιο έχει δύναμη να μορφώνει τον χαρακτήρα του Χριστού μέσα στην ψυχή του χριστιανού δια της δυνάμεως του Αγίου  Πνεύματος, που πρέπει να λαμβάνει συνεχώς ο χριστιανός. Επομένως πράττοντας το ευαγγέλιο ο χριστιανός κάνει τον εαυτό του πολίτη της ουράνιας βασιλείας που ο Πατέρας Θεός έχει ετοιμάσει από καταβολής του κόσμου σε όλα τα παιδιά Του. Μέσα στον επίγειο αγώνα του ο άνθρωπος του Θεού θα έχει μαζί του τον Κύριο, ο οποίος θα τον ενισχύει με την παρουσία και δύναμη  του Αγίου Πνεύματος, θα τον συγχωρεί όταν μετανοεί από οποιεσδήποτε αμαρτίες που απερίσκεπτα πράττει, θα τον παρηγορεί σε κάθε θλίψη, θα απαντάει στα αιτήματά του, θα τον ελευθερώνει από δύσκολες καταστάσεις, θα ευλογεί τη δουλειά και την οικογένειά του. Ο Πατέρας Θεός δεν είναι απόμακρος παρατηρητής της ζωής του χριστιανού αλλά έστειλε τον Παράκλητο, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα ο οποίος Παράκλητος θα τον βοηθάει κάθε ώρα και στιγμή της ζωής του.

Ο Κύριος έχει φανερώσει δια του αποστόλου Παύλου, τον τρόπο με τον οποίο θα έρθει να παραλάβει την εκκλησία Του. Διαβάζουμε μέσα στο ευαγγέλιο: «Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας∙ επειδή αυτός ο Κύριος θέλη καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον∙ έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα∙ και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου» (Α Θεσσαλονικείς, δ΄:15-17).  Ο Κύριος δηλαδή θα κατέβει από τον ουρανό και όσοι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο πέθαναν εν Χριστώ, θα αναστηθούν πρώτοι και ύστερα όλοι εμείς που θα είμαστε εν ζωή θα αρπαχθούμε μαζί τους σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα και έτσι θα είμαστε πάντοτε με τον Κύριο. Διευκρινίζουμε ότι όταν λέμε ‘εμείς’, όπως ο απόστολος Παύλος, δεν εννοούμε τους εαυτούς μας, αλλά όσους ζουν την ώρα που θα έρθει ο Κύριος. Αυτό το γεγονός ονομάζεται μεταξύ των αναγεννημένων χριστιανών ‘Αρπαγή της εκκλησίας’.

Όπως προαναφέραμε η ώρα που θα έρθει ο Κύριος δεν είναι γνωστή γι’ αυτό ο χριστιανός πρέπει να είναι έτοιμος ανά πάσα ώρα για εκείνη την ώρα. Η παραβολή των 10 παρθένων που είπε ο Κύριος, πιστεύουμε ότι αναφέρεται σ’ αυτό το γεγονός.  Σ’ αυτή τη παραβολή βλέπουμε 10 παρθένες που πήραν τις λαμπάδες τους και βγήκαν σε συνάντηση του νυμφίου, από τις οποίες  οι 5 ήταν φρόνιμες και οι άλλες 5 ήταν μωρές. Οι μωρές πήραν μεν τις λαμπάδες αλλά δεν πήραν λάδι μαζί τους, ενώ οι φρόνιμες πήραν λάδι στα αγγεία τους μαζί με τις λαμπάδες τους. Επειδή ο νυμφίος αργούσε, νύσταξαν όλες και κοιμόταν. Στη μέση της νύχτας έγινε κραυγή ‘ιδού ο νυμφίος έρχεται βγείτε σε συνάντησή του’. Τότε σηκώθηκαν όλες οι παρθένες και ετοίμασαν τις λαμπάδες τους. Οι μωρές είπαν στις φρόνιμες να δώσουν λίγο από το λάδι τους, οι φρόνιμες όμως τους απάντησαν ότι μήπως τους τελειώσει το λάδι και δεν φτάσει για όλες και τους σύστησαν να πάνε να αγοράσουν. Ενώ αυτές έφυγαν ήρθε ο νυμφίος και οι φρόνιμες μπήκαν μαζί του στους γάμους και έκλεισε η πόρτα. Όταν ήρθαν οι μωρές ζήτησαν από τον Κύριο να ανοίξει την πόρτα αλλά ο Κύριος τους απάντησε ότι δεν τις γνωρίζει (Ματθαίος,κε΄:1-12).  Αυτό που διδασκόμαστε από αυτή τη παραβολή είναι ότι φρόνιμες παρθένες δεν έκαναν βιαστική εκτίμηση του χρόνου άφιξης του νυμφίου, γι’ αυτό μερίμνησαν για να έχουν περίσσεια λαδιού  που τελικά αποδείχθηκε  σωτήρια και επί πλέον αρνήθηκαν να δώσουν από το λάδι τους στις μωρές που τους ζήτησαν, εφαρμόζοντας το γραμμένο ‘άλλους μεν ελεείτε, κάμνοντες διάκρισι’(Ιούδα, α΄:22) και όχι το ‘Εις τον ζητούντα παρά σου δίδε’ (Ματθαίος, ε΄:42) που ισχύει όταν η βοήθεια λύνει προβλήματα και όχι όταν συντηρεί αμέλεια, πονηρία και οκνηρία.

Συνοψίζοντας λέμε το πολίτευμα των χριστιανών είναι ουράνιο. Φρόνιμοι χριστιανοί είναι αυτοί που αγωνίζονται σύμφωνα με το ευαγγέλιο, ενώ μωροί είναι εκείνοι που αγωνίζονται κάνοντας προσθαφερέσεις στο λόγο του Κύριου. Με την ζωή μας θα δείξουμε εάν αγωνιζόμαστε νόμιμα και αν πραγματικά προσδοκούμε να συναντήσουμε τον Κύριο ή όχι. Το ζητούμενο είναι να πολιτευόμαστε  στη παρούσα ζωή έχοντας την  προσδοκία του Χριστού σε πρώτη θέση στην καρδιά μας, γιατί ο Κύριος έρχεται την ώρα που δεν στοχαζόμαστε και πρέπει να μας βρει έτοιμους. Αμήν!

 

«Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή έχει ισχύν τινά, ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι’ αγάπης ενεργουμένη» (Γαλάτας, ε΄:6)

Η πίστη που αναφέρει ο απόστολος Παύλος στο προηγούμενο εδάφιο, είναι πίστη στη δικαίωση μέσω της θυσίας του Κυρίου Ιησού Χριστού και όχι πίστη στη δικαίωση μέσω των έργων του νόμου του Μωυσή, ένα των οποίων ήταν η περιτομή. Αυτό διότι ‘το τέλος του νόμου είναι ο Χριστός προς δικαιοσύνην εις πάντα τον πιστεύοντα’ (Ρωμαίους, ι΄:4). Όμως υπάρχουν περιπτώσεις που εμείς οι χριστιανοί βάζουμε νόμους δικούς μας οι οποίοι μας είναι εμπόδιο στο να ζούμε σωστά και να απολαμβάνουμε τον σωτήρα μας Ιησού Χριστό. Δηλαδή βάζουμε παραπάνω βάρος στον καλό ζυγό που μας έδωσε ο Κύριος, ο οποίος ζυγός είναι καλός και το φορτίο του ελαφρύ, βάσει των λόγων του Κυρίου (Ματθαίος,ια΄:29). Τέτοιοι νόμοι είναι εντολές του στυλ, ‘Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης’ που έχουν φαινομενική σοφία, αλλά προσθέτουν περιττό βάρος και εμποδίζουν την ‘εν πνεύματι και αληθεία’ επικοινωνία του πιστού με τον Πατέρα Θεό (Κολοσσαείς,β΄:16-23).

Ο Κύριος θέλει να επικοινωνεί καθημερινά μαζί μας, όπως μιλούσε με τον Αδάμ και την Εύα κάθε δειλινό στο παράδεισο. Αυτό διότι σαν νυμφίος της εκκλησίας, ‘ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής,  διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος(Εφεσίους, ε΄:25-27).

Γι’ αυτό ο Κύριος θέλει, από όσους λέμε ότι πιστεύουμε σ’ Αυτόν και έχουμε γνωρίσει την αγάπη Του και το έργο του καθαρισμού της ψυχής μας, να τον πλησιάζουμε με παρρησία και να τον αγαπάμε χωρίς όρους και νόμους. Ο νυμφίος Χριστός, σαν αληθινός Θεός, θέλει η σχέση μας μαζί Του και με τον Πατέρα Θεό να είναι ‘εν πνεύματι και αληθεία’ (Ιωάννης,δ΄:23). Συνεπώς η αληθινή πίστη στον Κύριο Ιησού Χριστό, είναι αλληλένδετη με την αγάπη μας προς το πρόσωπό Του. Μια αγάπη που φανερώνεται με την εκζήτηση της παρουσίας Του και την εκτέλεση των εντολών Του στη ζωή μας. Βέβαια όπως κάθε σωστός άνδρας θέλει η μέλλουσα σύζυγός του να τον πλησιάζει με την θέλησή της και όχι κάτω από την πίεση άλλων ανθρώπων ή καταστάσεων,  έτσι και ο Κύριος δεν θέλει να εξαναγκαζόμαστε από άλλους να Τον πλησιάζουμε, να προσευχόμαστε, να διαβάζουμε το λόγο Του και να τον εκτελούμε, αλλά να έχουμε πάρει ο καθένας προσωπικά, σταθερή απόφαση να Τον ακολουθήσουμε μέχρι τέλους.

Είναι γεγονός ότι η απόφαση αυτή δεν είναι εύκολη και όταν περνάμε θλίψεις ή πειρασμούς δοκιμάζεται, γι’ αυτό χρειαζόμαστε την πλήρωση του Αγίου Πνεύματος για να μπορούμε να νικάμε το σαρκικό φρόνημα και κάθε επίθεση του πονηρού και προσευχόμενοι όπως ο Κύριος πάντα να λέμε, ‘ουχί το θέλημά μου, αλλά το σον ας γείνη’ (Λουκάς, κβ΄:42).

Στη συνέχεια αναφέρουμε γραφικές περιπτώσεις ανθρώπων με πίστη που ενεργείται με αγάπη. Σαν πρώτη περίπτωση αναφέρουμε τη Χαναναία μητέρα. Διαβάζουμε σχετικά: ‘Και εξελθών εκείθεν ο Ιησούς ανεχώρησεν εις τα μέρη Τύρου και Σιδώνος. Και ιδού, γυνή Χαναναία, εξελθούσα από των ορίων εκείνων, εκραύγασε προς αυτόν λέγουσα• Ελέησόν με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ• η θυγάτηρ μου κακώς δαιμονίζεται.  Ο δε δεν απεκρίθη προς αυτήν λόγον. Και προσελθόντες οι μαθηταί αυτού, παρεκάλουν αυτόν, λέγοντες• Απόλυσον αυτήν, διότι κράζει όπισθεν ημών. Ο δε αποκριθείς είπε• Δεν απεστάλην ειμή εις τα πρόβατα τα απολωλότα του οίκου Ισραήλ. Η δε ελθούσα προσεκύνει αυτόν, λέγουσα• Κύριε, βοήθει μοι. Ο δε αποκριθείς είπε• Δεν είναι καλόν να λάβη τις τον άρτον των τέκνων και να ρίψη εις τα κυνάρια. Η δε είπε• Ναι, Κύριε• αλλά και τα κυνάρια τρώγουσιν από των ψιχίων των πιπτόντων από της τραπέζης των κυρίων αυτών. Τότε αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτήν• Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις• ας γείνη εις σε ως θέλεις. Και ιατρεύθη η θυγάτηρ αυτής από της ώρας εκείνης(Ματθαίος,ιε΄:21-28).

Εδώ παρατηρούμε μια μητέρα που έφυγε από τα όρια κατοικίας της για να βρει τον Κύριο. Ξεκίνησε μια μεγάλη πορεία πιστεύοντας ότι όταν Τον βρει εκείνος θα θεραπεύσει την κόρη της. Όμως όταν τον βρήκε, εκείνος αρχικά δεν απαντούσε, στη συνέχεια της απάντησε αρνητικά και τελικά θα λέγαμε προσβλητικά, μιας και τη παρομοίασε με σκυλάκι. Παρ’ όλα αυτά εκείνη δεν θίχτηκε, συμφώνησε με τον Κύριο και Του ζήτησε με πίστη ένα ψίχουλο  που σαν ‘σκυλάκι’, δικαιούταν από τα υπολείμματα των τροφών των αφεντικών. Ο Κύριος θαύμασε για τη πίστη της  και έδωσε το αίτημά της. Το παράδειγμα αυτής της γυναίκας, ας είναι προς μίμηση σε  όλους τους πιστούς.

Ένα δεύτερο παράδειγμα είναι αυτό του Ιάειρου, ο οποίος ήταν αρχισυνάγωγος. Αυτός πήγε μπροστά στον Κύριο, γονάτισε και του ζήτησε να έρθει στο  σπίτι του για να θεραπεύσει την κόρη του. Ο Κύριος πήγε μαζί του, αλλά όταν έφτασαν στο σπίτι του είπαν ότι πέθανε η κόρη. Ο Κύριος τον παρότρυνε και του είπε να μη φοβάται αλλά να πιστεύει. Στη συνέχεια πήρε τρεις από τους μαθητές Του και τους γονείς του κοριτσιού και αφού έβγαλε όλους έξω, ανέστησε το κορίτσι του Ιάειρου (Λουκάς,η΄:41-56). Εδώ βλέπουμε έναν αρχισυνάγωγο, δηλαδή προϊστάμενο της συναγωγής των Ιουδαίων, να αφήνει στην άκρη τίτλους και τυχόν αρνητικές κριτικές εναντίον του Κυρίου και κινούμενος από αγάπη για την κόρη του και πίστη στη δύναμη του Κυρίου,  να πηγαίνει ταπεινά μπροστά Του, παρακαλώντας Τον να έρθει να θεραπεύσει την κόρη του. Αν και στη συνέχεια είδε νεκρή τη κόρη του, η φωνή του Κυρίου τον καθησύχασε και τελικά η πίστη του στον Κύριο τον δικαίωσε μιας και ο Κύριος ανέστησε την κόρη του. Έτσι και σήμερα, ο Κύριος δικαιώνει τον καθένα που πιστεύει και έρχεται σ’ Αυτόν.

Άλλο παράδειγμα αγάπης με πίστη, βλέπουμε στους μαθητές της πόλης της Ιόππης, οι οποίοι όταν πέθανε η αδελφή Δορκάδα, στείλανε δυο άντρες και έφεραν τον απόστολο Πέτρο. Η Δορκάδα ήταν ιδιαίτερα αγαπητή γιατί υπηρετούσε όλα τα εν Χριστώ αδέλφια της με αγαθά έργα και ελεημοσύνες. Ο Πέτρος προσευχήθηκε και  ο Κύριος ανέστησε την Δορκάδα. Το γεγονός έγινε γνωστό και πολλοί πίστεψαν στον Κύριο (Πράξεις,θ΄:36-43). Η Δορκάδα είχε κερδίσει με την αγάπη της όλα τα αδέλφια διότι τα υπηρετούσε κάνοντας καλά έργα. Ο Κύριος επέτρεψε να πεθάνει, πιθανά γιατί είχε ένα σχέδιο σωτηρίας σε αυτούς που θα άκουγαν το θαύμα της ανάστασής της. Τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο από τα μάτια του Κυρίου και το σχέδιό Του το εξελίσσει με θαυμαστό τρόπο με σκοπό τη σωτηρία όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων. Τα αδέλφια της Ιόππης δεν εγκατέλειψαν νεκρή την Δορκάδα, αλλά αφού άκουσαν ότι ο Πέτρος ήταν κοντά, πίστεψαν ότι με τη προσευχή αυτού, ο Κύριος μπορούσε να την αναστήσει. Ο Κύριος ανταπόδωσε αυτή τη πίστη με αγάπη προς τη Δορκάδα και τους την χάρισε. Η Δορκάδα είχε δώσει προτεραιότητα στη ζωή της να υπηρετεί όσους είχαν ανάγκη, κάνοντας καλά έργα και ελεημοσύνες. Ο Κύριος επέτρεψε να ασθενήσει και να πεθάνει, έτσι ώστε με την ανάστασή της, να δοξαστεί ο Θεός και να σωθούν πολλοί άνθρωποι.

Συνοψίζοντας λέμε ότι η υγιής πίστη ενεργείται με αγάπη διότι ‘εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν’ (Α΄ Κορινθίους, ιγ΄:2) Ο Κύριος είναι δίκαιος μισθαποδότης και θα κάνει μεγαλύτερη χάρη σε όσους εκτίμησαν σωστά τη σωτηρία που τους έδωσε και  την εργάστηκαν ταπεινά κάνοντας έργα αγάπης προς τον πλησίον τους. Η πίστη που ενεργείται με αγάπη, έχει μισθαποδοσία, δηλαδή έχει καρπό που θα μένει αιώνια. Αμήν!

 

 


«Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει υιόν, και θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Μεθ' ημών ο Θεός» (Ματθαίος, α΄:23).

Είναι αλήθεια ότι δύσκολα κάποιος μπορεί να πιστέψει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός που έγινε άνθρωπος, επειδή αυτό δεν μπορεί να ελεγχτεί με την ανθρώπινη  λογική παρά μόνο με τη πίστη. Για τον λόγο αυτό καλό θα είναι αντί η γιορτή της γέννησης του Θεανθρώπου να είναι μια τυπική παραδοσιακή γιορτή μιας μέρας το χρόνο, να αποτελεί σε κάθε άνθρωπο ένα ουσιαστικό ερέθισμα στο να ερευνήσει το ευαγγέλιο  και να αναρωτηθεί, ποιος πιστεύει ότι είναι ο Ιησούς Χριστός και τί μπορεί να του προσφέρει.

Στα πλαίσια αυτής της έρευνας, αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τη Καινή Διαθήκη, η γέννηση του Χριστού έγινε δια του Αγίου Πνεύματος, μέσω της παρθένου Μαρίας. Αναφέρουμε σχετικά εδάφια: « Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ήτο. Αφού ηρραβωνίσθη η μήτηρ αυτού Μαρία μετά του Ιωσήφ, πριν συνέλθωσιν, ευρέθη εν γαστρί έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου. Ιωσήφ δε ο ανήρ αυτής, δίκαιος ων και μη θέλων να θεατρίση αυτήν, ηθέλησε να απολύση αυτήν κρυφίως. Ενώ δε αυτός διελογίσθη ταύτα, ιδού, άγγελος Κυρίου εφάνη κατ' όναρ εις αυτόν, λέγων• Ιωσήφ, υιέ του Δαβίδ, μη φοβηθής να παραλάβης Μαριάμ την γυναίκα σου• διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι εκ Πνεύματος Αγίου.  Θέλει δε γεννήσει υιόν και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν• διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών. Τούτο δε όλον έγεινε διά να πληρωθή το ρηθέν υπό του Κυρίου διά του προφήτου, λέγοντος• Ιδού, η παρθένος θέλει συλλάβει και θέλει γεννήσει υιόν, και θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ, το οποίον μεθερμηνευόμενον είναι, Μεθ' ημών ο Θεός. Εξεγερθείς δε ο Ιωσήφ από του ύπνου έκαμεν ως προσέταξεν αυτόν ο άγγελος Κυρίου και παρέλαβε την γυναίκα αυτού, και δεν εγνώριζεν αυτήν, εωσού εγέννησε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον και εκάλεσε το όνομα αυτού Ιησούν »(Ματθαίος, α΄:18-25).

Πιο αναλυτικά η σύλληψη και η γέννηση του Κυρίου περιγράφονται στα δύο πρώτα κεφάλαια του κατά Λουκά Ευαγγελίου. Από αυτά τα εδάφια, σχετικά με το όνομα του Κυρίου, φαίνεται καθαρά ότι ‘εκλήθη το όνομα αυτού Ιησούς, το ονομασθέν υπό του αγγέλου πριν συλληφθή εν τη κοιλία’ (Λουκάς, β΄:21), που σημαίνει ‘σωτήρας’, αλλά και ‘θέλουσι καλέσει το όνομα αυτού Εμμανουήλ’, ‘και Υιός Υψίστου θέλει ονομασθή’ και ‘θέλει ονομασθή Υιός Θεού’(Λουκάς,α΄:32,35). Είναι προφανές ότι και το κύριο όνομα Ιησούς, όπως και τα υπόλοιπα φανερώνουν το έργο και τη θεϊκή φύση του Κυρίου. Επίσης και ολόκληρο το όνομα ‘Ιησούς Χριστός’, σημαίνει ‘Κεχρισμένος Σωτήρας’, δηλαδή αυτόν που έχρισε ο Πατέρας Θεός για να σώσει τον κόσμο.

Συνεπώς όταν κάποιος γιορτάζει την εορτή των Χριστουγέννων, σημαίνει ότι γιορτάζει την γιορτή της γέννησης του Υιού του Θεού και Σωτήρα του κόσμου. Πώς μπορεί όμως κάποιος να γιορτάζει ουσιαστικά τη γέννηση του Σωτήρα του κόσμου αν δεν έχει γνωρίσει ο ίδιος τον Κύριο Ιησού, σαν προσωπικό του σωτήρα; Είναι λοιπόν απαραίτητο καθένας που θέλει να είναι με επίγνωση χριστιανός, να έχει την εμπειρία της σωτηρίας που προσφέρει δωρεάν ο Κύριος. Μόνο τότε θα βεβαιωθεί ότι ο Κύριος είναι ο Ιησούς, δηλαδή ο  Σωτήρας του και ο Εμμανουήλ, δηλαδή ο Θεός που είναι μαζί του.

Οι αναφορές του λόγου του Θεού στους ανθρώπους που ο Κύριος έσωσε, όπως και οι ομολογίες  ανθρώπων των ημερών μας που έχουν την εμπειρία της σωτηρίας του Κυρίου, μπορεί να αποτελέσουν ερέθισμα σε καθένα που δεν έχει αυτή την εμπειρία μέχρι σήμερα, να αξιολογήσει σωστά τη σωτηρία της ψυχής του, να κάνει ένα βήμα πίστεως  και να εκζητήσει τον Κύριο, ώστε να τον γνωρίσει και αυτός σαν προσωπικό του σωτήρα. Σαν σχετικό  γραφικό παράδειγμα αναφέρουμε το αποτέλεσμα της συνάντησης του Κυρίου με την Σαμαρείτιδα   και τους συμπολίτες της:
« Εξ εκείνης δε της πόλεως πολλοί των Σαμαρειτών επίστευσαν εις αυτόν διά τον λόγον της γυναικός, μαρτυρούσης ότι μοι είπε πάντα όσα έπραξα. Καθώς λοιπόν ήλθον προς αυτόν οι Σαμαρείται, παρεκάλουν αυτόν να μείνη παρ' αυτοίς• και έμεινεν εκεί δύο ημέρας. Και πολύ πλειότεροι επίστευσαν διά τον λόγον αυτού, και προς την γυναίκα έλεγον, ότι δεν πιστεύομεν πλέον διά τον λόγον σου• επειδή ημείς ηκούσαμεν, και γνωρίζομεν ότι ούτος είναι αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου, ο Χριστός» (Ιωάννης, δ΄:39-42).

Αυτό που διαπιστώνουμε σ’ αυτή τη περίπτωση είναι ότι αρχικά η ομολογία της γυναίκας βοήθησε πολλούς να πλησιάσουν τον Κύριο, αλλά τελικά οι ίδιοι απέκτησαν προσωπική εμπειρία και ομολόγησαν ότι ο Χριστός είναι ο Σωτήρας του κόσμου.

Ακόμη πρέπει να επισημάνουμε ότι η σωστή απάντηση στο ερώτημα, ‘Ποιος είναι ο Κύριος Ιησούς;’, δεν δίνεται με δική μας ικανότητα ή ανακάλυψη, αλλά με αποκάλυψη από τον Πατέρα Θεό. Αναφέρουμε σχετικά: ‘Ότε δε ήλθεν ο Ιησούς εις τα μέρη της Καισαρείας της Φιλίππου, ηρώτα τους μαθητάς αυτού, λέγων• Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι εγώ ο Υιός του ανθρώπου; Οι δε είπον• Άλλοι μεν Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν και άλλοι Ιερεμίαν ή ένα των προφητών. Λέγει προς αυτούς• Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι; Και αποκριθείς ο Σίμων Πέτρος είπε• Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν• Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ' ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς’ (Ματθαίος, ις΄:13-17).

Συνεπώς ο Θεός αποκαλύπτει τον Υιό Του σε μας, αλλά αυτό που θέλει από μας για να ενεργήσει είναι να δει την ειλικρινή και ένθερμη επιθυμία μας να γνωρίσουμε την αλήθεια και να την ακολουθήσουμε. Μια ξερή γνώση της αλήθειας δεν αρκεί διότι αυτή η γνώση κάνει τον άνθρωπο να επαίρεται, ενώ η  αγάπη οικοδομεί (Α΄ Κορινθίους, η΄:1).Αναφέρουμε σαν παράδειγμα την περίπτωση όπου αφού γεννήθηκε ο Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας στις μέρες του βασιλιά Ηρώδη, ήλθαν στα Ιεροσόλυμα, μάγοι από την ανατολή, λέγοντας•  Που είναι ο γεννηθείς βασιλιάς των Ιουδαίων; γιατί είδαμε το αστέρι του στην ανατολή και ήλθαμε για να τον προσκυνήσουμε. Όταν άκουσε αυτά τα λόγια ο Ηρώδης ταράχθηκε όπως και όλοι οι κάτοικοι των Ιεροσολύμων. Τότε ο βασιλιάς μάζεψε όλους τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού και  ρώτησε  να μάθη απ’ αυτούς πού γεννιέται ο Χριστός. Εκείνοι δε είπαν σ’ αυτόν• Στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας• διότι έτσι είναι γεγραμμένο διά του προφήτη• ‘Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα• διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ’ (Μιχαίας, ε΄:2). Όμως κανένας από αυτούς, παρ’ όλο που άκουσαν και γνώριζαν τον γραμμένο λόγο του Θεού δεν ενδιαφέρθηκε να πάει με τους μάγους για να γνωρίσει τον γεννημένο βασιλιά (Ματθαίος,β΄:1-6). Γι’  αυτό και ο Κύριος όταν άρχισε το έργο Του, μετά από τριάντα χρόνια, έλεγξε σε κάποια περίπτωση τους Ιουδαίους, λέγοντας: ‘Ερευνάτε τας γραφάς, διότι σεις νομίζετε ότι εν αυταίς έχετε ζωήν αιώνιον• και εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού•  πλην δεν θέλετε να έλθητε προς εμέ, διά να έχητε ζωήν’ (Ιωάννης, ε΄:39).

Ολοκληρώνοντας λέμε ότι κάθε ειλικρινής άνθρωπος που καταλαβαίνει την αδυναμία του να ελευθερωθεί από το ψέμα και τα πάθη του, μπορεί να κάνει ένα βήμα πίστης λέγοντας: ‘Κύριε  Ιησού Χριστέ, όπως γεννήθηκες στην φάτνη, θέλω να γεννηθείς μέσα μου και να με καθαρίσεις’. Τότε ο Τριαδικός Θεός θα τον ελευθερώσει, θα τον αναγεννήσει πνευματικά και ο αναγεννημένος άνθρωπος θα είναι βεβαιωμένος  ότι ο Θεός είναι μαζί του και θα γιορτάζει ουσιαστικά τα προσωπικά του Χριστούγεννα.

 

«Αλλ’ ότε εφανερώθη η χρηστότης και η φιλανθρωπία του Σωτήρος ημών Θεού, ουχί εξ έργων δικαιοσύνης, τα οποία επράξαμεν ημείς, αλλά κατά το έλεος αυτού έσωσεν ημάς, δια λουτρού παλιγγενεσίας, και ανακαινίσεως του Αγίου Πνεύματος, το οποίον εξέχεε πλουσίως εφ’ ημάς, δια Ιησού Χριστού του Σωτήρος ημών∙» (Τίτον,γ΄:4-6)


Η χρηστότητα περιλαμβάνει την καλοσύνη, τη τιμιότητα και  τη δικαιοσύνη του Θεού, ο οποίος εκχέει έλεος και αναγεννάει δια του Αγίου Πνεύματος όσους πιστεύουν και δέχονται στη ζωή τους τον Υιό Του Ιησού Χριστό. Επομένως η χρηστότητα του Θεού φανερώνεται σε όσους δέχτηκαν τον Ιησού Χριστό όπως και σε όσους με ειλικρίνεια ψάχνουν για την αλήθεια και τον ουσιαστικό σκοπό αυτής της ζωής, μια έρευνα της οποίας η κατάληξη είναι να δεχτούν και αυτοί τον Ιησού Χριστό και να Τον γνωρίσουν σαν προσωπικό τους σωτήρα.

Κάθε αναγεννημένο πιστό, που σαν παιδί Θεού, επιδιώκει να μοιάσει στον Πατέρα Του τον Ουράνιο, το Άγιο Πνεύμα τον βοηθάει χορηγώντας τον καρπό Του, στοιχείο του οποίου είναι η χρηστότητα (Γαλάτας, ε΄:22). Αυτός ο καρπός  αν υπάρχει στον εσωτερικό άνθρωπο του πιστού, βοηθάει και τον ίδιο τον πιστό να αυξάνεται πνευματικά αλλά και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, που αν είναι ειλικρινείς θα αναγνωρίσουν την αλλαγή που έκανε ο Θεός στη ζωή του γνωστού τους και θα θελήσουν να τον μιμηθούν. Ο Θεός αυξάνει αυτό τον καρπό όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται να μένει κοντά Του και επιδιώκει να πράττει θέλημά Του με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.   Συνεπώς  η χρηστότητα δεν είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης επέμβασης, αλλά αποτέλεσμα της αλλαγής που το Άγιο Πνεύμα έκανε και κάνει στη πνευματική καρδιά του αναγεννημένου χριστιανού. Δεν είναι λοιπόν μια τυπική καλοσύνη, αλλά μια καλοσύνη με έργα αγαθά που φανερώνουν πρακτικά την αγάπη του πιστού προς τον πλησίον του. Η αγάπη του χριστιανού δείχνεται βασικά με τη συγχώρεση αλλά και με έργα αγάπης και ενδιαφέροντος προς τον συνάνθρωπο ακόμα και αν αυτός μισεί τον άνθρωπο του Θεού. Ο χριστιανός δεν εχθρεύεται κανέναν αλλά η αγάπη του δείχνεται και στον εχθρό του, βοηθώντας τον όταν αντιμετωπίζει προβλήματα: «Εάν λοιπόν πεινά ο εχθρός σου, τρέφε αυτόν∙ εάν διψά, πότιζε αυτόν∙ διότι πράττων τούτο, θέλεις σωρεύσει άνθρακας πυρός επί την κεφαλήν αυτού. Μη νικάσαι υπό του κακού, αλλά νίκα δια του αγαθού το κακόν» (Ρωμαίους,ιβ΄:20-21).

Αν και σε πολλούς που ζουν σύμφωνα με το κοσμικό φρόνημα, η χρηστότητα εκλαμβάνετε σαν αδυναμία, στον χριστιανό είναι απόδειξη ότι έχει γνωρίσει τον Θεό και πρέπει να αποτελεί ένα από τα κύρια πνευματικά ενδύματα με τα οποία ο Πατέρας Θεός θέλει να είναι ντυμένο κάθε παιδί Του. Διαβάζουμε σχετικά: «Ενδύθητε λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος• καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σείς• και εν πάσι τούτοις ενδύθητε την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος.» (Κολοσσαείς,γ΄:12-14).

Η χρηστότητα του Θεού πηγάζει από την αγάπη Του προς εμάς και είναι αυτή που μας φέρνει σε μετάνοια. Μετάνοια που είναι απαραίτητη για την σωτηρία της ψυχής μας. Από τη πλευρά μας, σαν παιδιά Θεού, δεν πρέπει να καταφρονούμε τη χρηστότητα και μακροθυμία του Θεού και να αμελούμε τον αγιασμό μας, γιατί τότε θα λυπούμε τον Θεό (Ρωμαίους, β΄:4).  Γι’ αυτό καλό είναι να φοβόμαστε και να καθαριζόμαστε το γρηγορότερο δυνατόν, όταν λερωνόμαστε με κάθε μολυσμό σαρκικό ή πνευματικό, σύμφωνα με τα εδάφια: ‘Έχοντες λοιπόν, αγαπητοί, ταύτας τας επαγγελίας, ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού’ (Β΄ Κορινθίους, ζ΄:1), ‘μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν• διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού’ (Φιλιππησίους, β΄:12,13).

Ο Θεός σαν καλός Πατέρας, μας αγαπάει, μας θέλει κοντά Του και στα λάθη μας θα είναι συγχωρητικός, όταν ειλικρινά μετανοούμε για αυτά και αποφασίζουμε να τα σταματήσουμε. Βέβαια μας εκπαιδεύει με το δικό Του τρόπο, ώστε να μας κάνει σύμμορφους με την εικόνα του Υιού Του. Το δικό μας μέρος είναι να δεχόμαστε αγόγγυστα την παιδεία Του και να οικοδομούμε τη ζωή μας σύμφωνα με το λόγο Του, πάνω στο θεμέλιο που είναι ο Ιησούς Χριστός. Έξω από αυτό το θεμέλιο δεν μπορεί να σταθεί  πνευματική οικοδομή αλλά θα συντριφτεί (Α΄ Κορινθίους, γ΄:3). Η ζωή με το Χριστό είναι όμορφη όταν ο χριστιανός, με τη χάρη και βοήθεια του Θεού, ζει σύμφωνα με το θέλημα Του. Ο Θεός μορφώνει μέσα μας τον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού, για να γίνουμε και εμείς ‘υιοί φωτός’, ώστε οι άνθρωποι να δουν τα καλά μας έργα και να δοξάσουν τον Θεό: «Ούτως ας λάμψη το φως σας έμπροσθεν των ανθρώπων, δια να ίδωσι τα καλά σας έργα, και δοξάσωσι τον Πατέρα σας τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ., ε΄:16).

Με τη φανέρωση της χρηστότητάς Του ο Θεός μας προσελκύει κοντά Του, μέσω του Υιού Του Ιησού Χριστού και του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η χρηστότητα μας αναπαύει, μας κάνει να νιώθουμε ασφάλεια κοντά Του και μας ωθεί να τον πλησιάσουμε περισσότερο. Ακόμα μας κάνει να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που είμαστε παιδιά δικά Του και να αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία τα προβλήματα της ζωής, γιατί θα έχουμε τη παρουσία του Θεού μέσα μας. Ο Θεός θέλει να καλλιεργήσει τη δική Του χρηστότητα μέσα μας για να είναι η ζωή μας φως δικό Του μέσα στον κόσμο. Με τη χρηστότητα όπως και με όλο τον καρπό του Αγίου Πνεύματος,  πρέπει να προχωρούμε σε όλη τη ζωή μας, ώστε να λάμπουμε το φως του Ιησού Χριστού μέχρι τέλους.

Τέλος αναφέρουμε ότι η χρηστότητα του Θεού που είναι μέσα στον πιστό, φανερώνεται βασικά με τη καλή διαγωγή του, η οποία διαγωγή μπορεί να έχει θετική επίδραση στους ανθρώπους που συναναστρέφεται. Ο απόστολος Πέτρος αναφέρει σχετικά: «Ομοίως αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών, αφού ίδωσι την μετά φόβου καθαράν διαγωγήν σας» (Α΄ Πέτρου, γ΄:1-2). Με τη καλή διαγωγή των πιστών γυναικών, ο Θεός εργάζεται  τη σωτηρία των μη αναγεννημένων συζύγων τους.  
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Πατέρας Θεός θέλει να μας κάνει χρηστούς μέσα σε αυτόν τον κόσμο, σύμφωνα όμως με την δική Του χρηστότητα. Αμήν!

 
Περισσότερα Άρθρα...

Εγώ είμαι το Α και το Ω, αρχή και τέλος, λέγει ο Κύριος, ο ων και ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ. (Αποκάλυψις Ιωάννου α' 08)