«σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης» (Εφεσίους, δ΄:3)
Tο Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας (Α΄ Ιωάννου, ε΄:7), συνεπώς είναι Θεός (Πράξεις, ε΄:3-4). Το Άγιο Πνεύμα, βάσει των χαρακτηριστικών και του έργου Του, στη Καινή διαθήκη αναφέρεται με διάφορα ονόματα, ένα των οποίων είναι ‘ο Παράκλητος’. Ο Κύριος είχε αναφέρει στους μαθητές Του, για την έλευση του Αγίου Πνεύματος σ’ αυτούς μετά την ανάληψή Του στους ουρανούς, όταν μεταξύ των άλλων τους είπε:
«Καὶ ἐγὼ θέλω παρακαλέσει τὸν Πατέρα, καὶ θέλει σᾶς δώσει ἄλλον Παράκλητον, διὰ νὰ μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα…Ταῦτα ἐλάλησα πρὸς ἐσᾶς ἐνῷ εὑρίσκομαι μεθ᾿ ὑμῶν· ὁ δὲ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἃγιον, τὸ ὁποῖον θέλει πέμψει ὁ Πατήρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος θέλει σᾶς διδάξει πάντα καὶ θέλει σᾶς ὑπενθυμίσει πάντα ὅσα εἶπον πρὸς ἐσᾶς...Ἐγὼ ὅμως τὴν ἀλήθειαν σᾶς λέγω· συμφέρει εἰς ἐσᾶς νὰ ἀπέλθω ἐγώ. Διότι ἐὰν δὲν ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος δὲν θέλει ἐλθεῖ πρὸς ἐσᾶς· ἀλλ᾿ ἀφοῦ ἀπέλθω, θέλω πέμψει αὐτὸν πρὸς ἐσᾶς·» (Ιωάννης, ιδ΄:16,25,26 και ις΄:7).
«Καὶ ἰδού, ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πατρὸς μου ἐφ᾿ ὑμᾶς· σεῖς δὲ καθήσατε ἐν τῇ πόλει Ἱερουσαλήμ ἑωσοῦ ἐνδυθῆτε δύναμιν ἐξ ὕψους… Διότι ὁ μὲν Ἰωάννης ἐβάπτισεν ἐν ὕδατι, σεῖς ὅμως θέλετε βαπτισθῆ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐχὶ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας» (Λουκάς, κδ΄:49, Πράξεις, α΄:5).
Η δυναμική έλευση του Αγίου Πνεύματος έλαβε χώρα για πρώτη φορά 50 μέρες μετά την ανάσταση του Κυρίου, τη μέρα της εβραϊκής εορτής της Πεντηκοστής, κατά την οποία έλαβαν την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος, οι 12 απόστολοι, η μητέρα και τα αδέλφια του Κυρίου, συνολικά γύρω στα 120 άτομα από το λαό Ισραήλ. Στη συνέχεια έλαβαν την ίδια επαγγελία και άνθρωποι πιστοί από άλλα έθνη (Πράξεις, ι΄) και γενικά μέχρι σήμερα η ίδια επαγγελία δίνεται σε καθένα που μετανοεί και πιστεύει, σύμφωνα με τα δια Πνεύματος Αγίου, λόγια του αποστόλου Πέτρου: «Μετανοήσατε, καὶ ἄς βαπτισθῇ ἕκαστος ὑμῶν εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ θέλετε λάβει τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Διότι πρὸς ἐσᾶς εἶναι ἡ ἐπαγγελία καὶ πρὸς τὰ τέκνα σας καὶ πρὸς πάντας τοὺς εἰς μακράν, ὅσους ἄν προσκαλέσῃ Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν» (Πράξεις, β΄:38,39).
Γραφικά η παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στον άνθρωπο εκδηλώνεται πρώτα με τον καρπό Του (Γαλάτας,ε΄:22) και στη συνέχεια με τα χαρίσματα που χορηγεί (Α΄ Κορινθίους, ιβ΄:7-11). Στοιχείο του καρπού του Αγίου Πνεύματος είναι η ειρήνη, η οποία σύμφωνα με το εισαγωγικό εδάφιο είναι ο σύνδεσμος στο να διατηρήσουμε την ενότητα με το Άγιο Πνεύμα μέσα μας. Αυτό το εδάφιο μας προτρέπει να σπουδάζουμε στο να διατηρούμε την ενότητα με το Άγιο Πνεύμα μέσα μας, ώστε να διατηρούμε τον καρπό Του στον εσωτερικό μας άνθρωπο και να έχουμε ειρήνη με τον Θεό. Η ειρήνη με τον Θεό έχουμε όταν η καρδιά μας είναι γεμάτη ευχαριστία προς τον Θεό για αυτά που μας έχει χαρίσει, όπως για τη σωτηρία της ψυχής και για πνευματικά και υλικά δώρα, αλλά και για ότι δεν μας έχει χαρίσει γιατί γνωρίζουμε και πιστεύουμε ότι κάθε όχι του Πατέρα Θεού είναι στα πλαίσια της παιδείας Του σε μας, με σκοπό την πνευματική μας αύξηση.
Ακόμα και όταν δεν γογγύζουμε σε διάφορες δοκιμασίες που επιτρέπει ο Κύριος και κρατάμε τους εαυτούς μας με υπομονή, στη προσμονή της έκβασης που θα κάνει, τότε ο Τριαδικός Θεός μας ενισχύει με την παρουσία Του μέσα μας και αισθανόμαστε την ειρήνη Του. Αυτή η ειρήνη είναι φανερή στο περιβάλλον του πιστού, γιατί αυτός που είναι πλήρης ειρήνης είναι ειρηνοποιός, γεγονός που μαρτυρούν τα λόγια του και η έκφραση του προσώπου του και αποδεικνύει ο ειρηνικός καρπός δικαιοσύνης που χαρακτηρίζει τα έργα του. Αυτό διότι ο άνθρωπος που λέει ότι αγαπάει τον Κύριο Ιησού, αποδεικνύει την αγάπη του όταν εκτελεί τις εντολές Του και υπό αυτή τη προϋπόθεση έρχεται και παραμένει η παρουσία του Τριαδικού Θεού εντός του ανθρώπου (Ιωάννης, ιδ΄:23). Συνεπώς η διατήρηση της παρουσίας του Θεού μέσα μας εξαρτάται από εμάς, δηλαδή από το πόσο Τον αγαπάμε και φυλάμε τις εντολές Του.
Η ειρήνη του Θεού φανερώνεται και όταν δεν μεριμνάμε για τίποτα δηλαδή όταν δεν έχουμε άγχος για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά τα γνωστοποιούμε με προσευχή και δέηση στον Θεό, σύμφωνα με το γραμμένο στη Καινή Διαθήκη: «Μη μεριμνάτε περί μηδενός∙ αλλ’ εν παντί πράγματι ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεό μετ’ ευχαριστίας δια της προσευχής και της δεήσεως. Και η ειρήνη του Θεού, η υπερέχουσα πάντα νουν, θέλει διαφυλάξει τας καρδίας σας και τα διανοήματά σας δια του Ιησού Χριστού» (Φιλιππησίους,δ΄:6-7). Συνεπώς η ειρήνη του Θεού έχει και ρόλο φύλακα των πνευματικών καρδιών και των σκέψεών μας.
Όσο αφορά την ειρήνη με τους ανθρώπους, είτε της εκκλησίας είτε τους έξω, λέμε ότι ο Κύριος μακαρίζει τους ειρηνοποιούς λέγοντας: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί∙ διότι αυτοί θέλουσιν ονομασθή υιοί Θεού» (Ματθαίος, ε΄:9). Επί πλέον ο λόγος του Θεού μας προτρέπει, ‘εἰ δυνατόν, ὅσον τὸ ἀφ᾿ ὑμῶν εἰρηνεύετε μετὰ πάντων ἀνθρώπων’ (Ρωμαίους, ιβ΄;18). Γι’ αυτό όσοι θέλουμε να αποδειχθούμε γνήσια παιδιά Θεού, καλό είναι να επιδιώκουμε αυτή η προτροπή να έχει καθημερινή εφαρμογή στη ζωή μας. Ο άνθρωπος που επιδιώκει την ειρήνη με τον συνάνθρωπό του, μέσα στα πλαίσια του θελήματος του Θεού, είναι μακάριος γιατί κινείται σε εφαρμογή της εντολής του Θεού και αυτό έχει σαν συνέπεια την παρουσία του Θεού μέσα του. Έτσι η ειρήνη του Θεού μέσα μας θα αποτελεί μια αντανάκλαση της παρουσίας του Θεού και προς τους έξω. Επαγωγικά μπορούμε να πούμε ότι αν τα περισσότερα μέλη μιας εκκλησίας επιδιώκουν και έχουν την ειρήνη του Θεού στη ζωή τους, τότε σημαίνει ότι αυτή η εκκλησία περπατά στον άγιο φόβο του Κυρίου και τότε θα μοιάζει στις πρώτες αποστολικές εκκλησίες, για τις οποίες ο λόγος του Θεού αναφέρει: «Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι καθ’ όλην την Ιουδαίαν και Γαλιλαίαν και Σαμάρειαν είχον ειρήνην, οικοδομούμεναι και περιπατούσαι εν τω φόβω του Κυρίου, και δια της παρηγορίας του Αγίου Πνεύματος επληθύνοντο» (Πράξεις,θ΄:31).
Τέλος αναφέρουμε ότι η ενότητα με το Άγιο Πνεύμα χαλάει όταν το λυπούμε. Αυτό που λυπεί το Άγιο Πνεύμα είναι η αμαρτία και αμαρτία είναι ότι κάνουμε χωρίς πίστη και αντίθετα με το θέλημα του Θεού. Βέβαια ‘εὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν δὲν ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἐν ἡμῖν.. Όμως‘εὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν,εἶναι πιστὸς καὶ δίκαιος, ώστε να συγχωρήσῃ εἰς ἡμᾶς τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίσῃ ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας’ (Α΄ Ιωάννου, α΄8,9). Άρα όσο πιο γρήγορα μετανοούμε και επιστρέφουμε στο θέλημα του Θεού, τόσο πιο γρήγορα αποκαθίσταται η παρουσία του Κυρίου και η ειρήνη μαζί με τον υπόλοιπο καρπό του Αγίου Πνεύματος, μέσα μας.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η ενότητα με το Άγιο Πνεύμα είναι απαραίτητη σε όλη τη ζωή των αναγεννημένων χριστιανών, γιατί το Άγιο Πνεύμα έχει τον κύριο ρόλο στο έργο του αγιασμού, της καρποφορίας και γενικά της πνευματικής μας αύξησης ενώπιον του Θεού, ώστε να γίνουμε σύμμορφοι με τον Ιησού Χριστό και να αποδείξουμε με τον ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης που θα μας αποδώσει η παιδεία του Κυρίου, ότι είμαστε γνήσια παιδιά Θεού. Γι’ αυτό να έχουμε ένθερμη και αδιάλειπτο προσευχή με κύριο αίτημα την πλήρωσή μας με το Άγιο Πνεύμα, ώστε να έχουμε τον καρπό Του στη ζωή μας και να παίρνουμε δύναμη για να υπομείνουμε μέχρι τέλους. Ας διατηρήσουμε λοιπόν τον εαυτό μας σε ενότητα με το Άγιο Πνεύμα γιατί η παρουσία Του μέσα μας, συνεργεί στο να φτάσουμε στη Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν!
«Εγώ όσους αγαπώ, ελέγχω και παιδεύω∙ γενού λοιπόν ζηλωτής και μετανόησον» (Αποκάλυψις,γ΄:19)
Αυτά τα λόγια τα είπε ο Κύριος στον ποιμένα της εκκλησίας της Λαοδίκειας, σε μια προσπάθεια να τον φέρει σε μετάνοια ώστε αφήσει την αλαζονική συμπεριφορά και την πνευματική χλιαρότητα και να αποκτήσει καθαρή πνευματική όραση και σωστή πνευματική ενδυμασία. Ο Κύριος αναφέρει τα λάθη του, όμως δεν μένει σ’ αυτά, αλλά προτείνει και τις λύσεις για να τον βοηθήσει να επανέλθει στο θέλημά Του (Αποκάλ.,γ΄:15-19).
Σίγουρα ο Θεός σαν καλός Πατέρας κάνει το παν για να μην χάσει κάθε παιδί Του, που δεν πρόσεξε και απομακρύνθηκε από κοντά Του. Ενεργεί μέσα στα πλαίσια της αγάπης Του, ελέγχοντας και παιδεύοντας το παιδί Tου με σκοπό να το βοηθήσει να επιστρέψει κοντά Του και να αυξηθεί πνευματικά. Ο λόγος του Κυρίου μας προτρέπει και μας γνωστοποιεί σχετικά:
«Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Κυρίου, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ' αυτού. Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς• διότι τις υιός είναι, τον οποίον δεν παιδεύει ο πατήρ; Εάν όμως ήσθε χωρίς παιδείαν, της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες, άρα είσθε νόθοι και ουχί υιοί, έπειτα τους μεν κατά σάρκα πατέρας ημών είχομεν παιδευτάς και εσεβόμεθα αυτούς• δεν θέλομεν υποταχθή πολλώ μάλλον εις τον Πατέρα των πνευμάτων και ζήσει; Διότι εκείνοι μεν προς ολίγας ημέρας επαίδευον ημάς κατά την αρέσκειαν αυτών, ο δε προς το συμφέρον ημών, διά να γείνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού. Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι' αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης» (Εβραίους,ιβ΄:3-11).
Συνεπώς ο έλεγχος και η παιδεία του Θεού έχει άμεση σχέση με τη διόρθωση του ανθρώπου προς το συμφέρον της ψυχής του, έτσι ώστε η ζωή του να γίνει σύμφωνη με το λόγο του Θεού και να έχει ειρήνη με τον Πατέρα Θεό. Κάτω από αυτό το πρίσμα μπορούμε να πούμε ότι ο έλεγχος και η παιδεία του Πατέρα Θεού είναι εκφράσεις της αγάπης Του προς τα παιδιά Του.
Σύμφωνα με τα προηγούμενα εδάφια κάθε παιδεία με την οποία ο Κύριος διορθώνει και καταρτίζει τα παιδιά Του, αρχικά προξενεί λύπη, αλλά στο τέλος της, όταν το παιδί του Θεού διορθώσει την πορεία του και καταρτιστεί σωστά στο αντικείμενο της σχετικής παιδείας, τότε χαίρεται και απολαμβάνει ειρηνικό καρπό δικαιοσύνης. Ο ειρηνικός καρπός της δικαιοσύνης σαν αποτέλεσμα της παιδείας, πιστεύουμε ότι έχει να κάνει με τη πνευματική αύξηση του παιδιού του Θεού στην ‘άνωθεν σοφία’ και στον συνεπαγόμενο απ’ αυτήν αγιασμό, σύμφωνα με το γραμμένο: «Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών» (Ιακώβου, γ΄:17,18).
Ο σκοπός της παιδείας του Πατέρα Θεού, αλλά και ο τρόπος αποδοχής της από τα παιδιά Του, φαίνεται από την παρομοίωση της παιδείας που είχαμε από τους φυσικούς γονείς μας, με την παιδεία του Κυρίου. Οι φυσικοί γονείς μας παίδευαν σύμφωνα με αυτά που εκείνοι θεωρούσαν σωστά και κατά κανόνα τους σεβόμασταν. Πολύ περισσότερο καλούμαστε να δεχθούμε και να υπομείνουμε τη παιδεία του Πατέρα Θεού που ενεργείται στη ζωή μας, σύμφωνα με το αιώνιο συμφέρον μας, με κύριο σκοπό να γίνουμε μέτοχοι της αγιότητάς Του. Μπορούμε να πούμε ότι παιδεία του Πατέρα Θεού, σχετίζεται με το σταυρό που ο Κύριος μας λέει να σηκώνουμε κάθε μέρα και να Τον ακολουθούμε και περιλαμβάνει τους πειρασμούς και τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Γι’ αυτό καλό είναι να έχουμε πάντα υπόψη τη γραμμένη στη Καινή Διαθήκη υπόσχεση: «Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε» (Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).
Επομένως ο σταυρός που θέλει ο Πατέρας Θεός να σηκώσει κάθε παιδί Του, είναι αυτός που μπορεί να σηκώσει, βάσει της πνευματικής του ηλικίας. Γι’ αυτό αν σαν παιδιά Θεού, νομίζουμε ότι η δοκιμασία που περνάμε φαίνεται να μην υποχωρεί και ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις μας, ας μη απογοητευόμαστε αλλά να ζητήσουμε ένθερμα στην προσευχή πίστη και υπομονή από τον Κύριο και τη παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα μας, ώστε με τον καρπό και τη δύναμη που θα μας εφοδιάσει, να μπορούμε να υποφέρουμε αυτό που περνάμε, μέχρι ο Κύριος να κάνει έκβαση.
Στη συνέχεια αναφέρουμε ένα άλλο γραφικό παράδειγμα ελέγχου και παιδείας του Κυρίου, λόγω αμαρτίας, στο καθεστώς της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό είναι του βασιλιά Δαβίδ, ο οποίος όταν σταμάτησε ο ίδιος να πολεμά και αναπαύτηκε στο παλάτι του, δελεάστηκε και μοίχευσε με τη γυναίκα του Ουρία του Χετταίου, αφήνοντάς την έγκυο. Ο Δαβίδ κάλεσε τον Ουρία από το πεδίο της μάχης που βρισκόταν, με σκοπό να τον φέρει σε επαφή με τη γυναίκα του, ώστε να νομίσει ότι η εγκυμοσύνη της προερχόταν απ’ αυτόν. Ο Ουρίας δε δέχθηκε να πάει στο σπίτι του και τελικά ο Δαβίδ διέταξε τον αρχηγό του στρατού, να τον θέσουν στην πρώτη γραμμή της μάχης και να τον αφήσουν μόνο, ώστε να σκοτωθεί. Έτσι και έγινε και στη συνέχεια ο Δαβίδ πήρε τη γυναίκα του Ουρία για γυναίκα του. ‘Όμως όταν γεννήθηκε το παιδί από αυτή τη παράνομη σχέση, ήρθε μήνυμα ελέγχου του Κυρίου στον Δαβίδ, με τον προφήτη Νάθαν. Συνοπτικά ο Νάθαν του είπε ότι ενώ ο Κύριος τον έχρισε βασιλιά στο λαό Ισραήλ, του έδωσε γυναίκες και μεγάλη εξουσία, αυτός δεν τα εκτίμησε σωστά, καταφρόνησε το λόγο του Κυρίου και έλαβε τη γυναίκα του Ουρία για γυναίκα, σκοτώνοντας τον Ουρία μέσω της ρομφαίας των εχθρών και ότι οι συνέπειες αυτής της μεγάλης αμαρτίας του θα ήταν ότι θα συμβούν πολλά κακά στο σπίτι του και ότι ένας δικός του άνθρωπος θα κοιμηθεί με τις γυναίκες του. Ο Δαβίδ μετανόησε με όλη την καρδιά του και ο Κύριος ναι μεν τον συγχώρησε και δεν τον θανάτωσε όπως πρόβλεπε ο νόμος, αλλά ‘θέρισε’ τα κακά που του είπε ο Κύριος(Β΄ Σαμουήλ,ια΄:1-14, ιβ΄:12).
Συμπληρώνοντας, αναφέρουμε τη προτροπή του λόγου του Θεού:« Αγαπητοί, μη παραξενεύεσθε διά τον βασανισμόν τον γινόμενον εις εσάς προς δοκιμασίαν, ως εάν συνέβαινεν εις εσάς παράδοξόν τι, αλλά καθότι είσθε κοινωνοί των παθημάτων του Χριστού, χαίρετε, ίνα και όταν η δόξα αυτού φανερωθή χαρήτε αγαλλιώμενοι» (Α΄Πέτρου, δ΄:12,13). Είναι φανερό ότι η προτροπή αυτή δεν αφορά βασανισμό και παιδεία λόγω αμαρτίας, αλλά έχει να κάνει με κοινωνία των παθημάτων του Χριστού, δηλαδή με δοκιμασίες λόγω ονειδισμών, συκοφαντιών, χειροδικιών και διώξεων που υφίσταται το παιδί του Θεού στην προσπάθειά του να ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και να ομολογεί τον Σωτήρα Του Ιησού Χριστό.
Συνοψίζοντας λέμε ότι καλό είναι να μη γκρινιάζουμε ελεγχόμενοι από την παιδεία του Κυρίου, γιατί ο Κύριος μας αγαπά και έχει σκοπό να μας δίνει τα καλύτερα και τα συνεχόμενα με τη σωτηρία που μας χάρισε. Όταν μετανοούμε και ζητάμε με ειλικρίνεια συγχώρεση ο Κύριος μας συγχωρεί και μας ενισχύσει ξανά με την παρουσία Του μέσα μας. Όταν πάλι βλέπουμε να αργεί ο Κύριος να μας ελευθερώσει από μια δοκιμασία, τότε να ζητάμε χάρη και υπομονή και να πιστεύουμε ότι θα κάνει έκβαση, ώστε να μπορούμε να την υπομένουμε Να θυμόμαστε πως όλα συνεργούν προς το αγαθό σε αυτούς που αγαπάνε τον Θεό (Ρωμαίους,η΄:28) και ότι ο έλεγχος και η παιδεία του Κυρίου είναι εντός του σχεδίου Του και μέσα στα πλαίσια της αγάπης Του, ώστε να καρποφορούμε σε έργα καλά και να τερματίσουμε νικηφόρα τον καλό αγώνα . Αμήν!
|
«Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός• ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας» (Α΄ Κορινθίους, ε:7,8).
Εδώ και ένα μήνα περίπου, η χώρα μας όπως και οι περισσότερες χώρες του κόσμου, βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού και των μέτρων αντιμετώπισής της. Μεταξύ αυτών των επιστημονικώς ορθών μέτρων είναι και το κλείσιμο των χώρων λατρείας, όλων των χριστιανικών δογμάτων και άλλων θρησκειών. Έτσι στα περισσότερα χριστιανικά κράτη, η εορτή του Πάσχα εορτάστηκε ή θα εορταστεί, χωρίς την παρουσία των πιστών στους χώρους λατρείας.
Αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, άσχετα με τον τρόπο εορτασμού του Πάσχα, είναι ότι το γεγονός που εορτάζεται, δηλαδή η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού, είναι ένα γεγονός που έλαβε χώρα πριν περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, απόδειξη του οποίου είναι οι ενέργειες καθαρισμού και απελευθέρωσης, του αναστημένου Ιησού Χριστού, στη ζωή όλων όσων Tον έχουν πιστέψει και επικαλεστεί, από τότε μέχρι και σήμερα.
Σίγουρα είναι πολύ άσχημα τα γεγονότα που συμβαίνουν, δηλαδή να πεθαίνουν συνάνθρωποί μας από τον ιό, να κλείνουν επιχειρήσεις, σχολεία, καταστήματα, πολλοί άνθρωποι να χάνουν τη δουλειά τους και να παραμένουμε πολλές ώρες κλεισμένοι στα σπίτια μας. Όμως πιστεύουμε ότι είναι ευκαιρία, αυτό τον επί πλέον ελεύθερο χρόνο που οι περισσότεροι έχουμε, αντί να τον σπαταλήσουμε σε ανούσια τηλεοπτικά και διαδικτυακά θεάματα και ακούσματα, να τον αξιοποιήσουμε στο να γνωρίσουμε καλύτερα τον Ιησού Χριστό και τη δύναμη της ανάστασής Του, ώστε να εορτάζουμε ουσιαστικά και όχι τυπικά την εορτή του Πάσχα. Κινούμενοι προς αυτή τη κατεύθυνση, θα αναφερθούμε, όπως κάνουμε συνήθως τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, στην εορτή του Πάσχα, από τότε που καθιερώθηκε μέχρι σήμερα.
Όσο αφορά την λέξη Πάσχα, στην Αγία Γραφή αναφέρεται πρώτη φορά στο βιβλίο της Εξόδου και η βιβλική της ερμηνεία είναι προσπέρασμα. Για την κατανόηση του όρου αναφέρουμε περιληπτικά τα σχετικά γεγονότα:
Ο Θεός είχε αποστείλει τον Μωυσή να βγάλει τον λαό Ισραήλ από την γη της Αιγύπτου. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου(Φαραώ) δεν ήθελε να αφήσει τον λαό να φύγει, παρ’ όλες τις θεομηνίες που ο Θεός επέφερε στο λαό της Αιγύπτου. Έτσι, ο Κύριος κάλεσε τον Μωυσή και τον Ααρών τον αδερφό του να αναγγείλουν στο λαό Ισραήλ την τελική θεομηνία. Στις 10 του μήνα που διένυαν να διαλέξει κάθε οικογένεια του Ισραήλ ένα υγιές αρσενικό αρνί ή κατσίκι ενός έτους και στις 14 του ίδιου μήνα να το σφάξουν προς το βράδυ και από το αίμα του να βάψουν τους δυο παραστάτες και το ανώφλι της εξώπορτας των σπιτιών τους. Το αρνί, βάσει της εντολής του Κυρίου, έπρεπε να ψηθεί και να φαγωθεί με άζυμο ψωμί και με πικρά χόρτα. Ο λόγος που έπρεπε να γίνει αυτό το βάψιμο με αίμα, ήταν ότι ο Κύριος για να κάμψει την αντίσταση του Φαραώ, αποφάσισε να εξολοθρεύσει κάθε πρωτότοκο άνθρωπο και πρωτότοκο ζώο στην Αίγυπτο και μόνο όσοι είχαν βάψει με το αίμα του αρνιού, τους δυο παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας τους, θα ήταν γι’ αυτούς σημάδι ώστε ο άγγελος να προσπερνούσε το σπίτι τους και να μην θανάτωνε κανένα πρωτότοκο. Έτσι και έγινε, κάθε πρωτότοκο αρσενικό ανθρώπου και ζώου στην Αίγυπτο πέθανε και ο Φαραώ παρακάλεσε τον Μωυσή και τον Ααρών να πάρουν το λαό και να φύγουν. Ο λαός έφυγε, στη συνέχεια ο Φαραώ τους καταδίωξε, αλλά ο Κύριος με δυναμική ενέργεια στην Ερυθρά Θάλασσα, θανάτωσε τους Αιγυπτίους που κατεδίωκαν και ελευθέρωσε οριστικά τον λαό Ισραήλ από αυτούς.
Συνεπώς το Εβραϊκό Πάσχα είναι μια εορτή που ο Θεός καθιέρωσε να εορτάζει ο λαός Ισραήλ, σε ανάμνηση της προσπέρασης του αγγέλου από τα σπίτια των Ισραηλιτών όπου υπήρχε το αίμα στην εξώπορτα, ενώ αντίθετα έμπαινε στα σπίτια των Αιγυπτίων που δεν είχαν αίμα στις εξώπορτες και θανάτωνε τα πρωτότοκα αρσενικά, ανθρώπων και ζώων. Επί πλέον η ανάμνηση αυτού του γεγονότος ταυτιζότανε με την απελευθέρωση του λαού Ισραήλ από τη δουλεία στην Αίγυπτο (Έξοδος, ιβ΄,ιγ΄και ιδ΄ κεφάλαια).
Όσο αφορά το χριστιανικό Πάσχα αναφέρουμε τα εξής: Το θέλημα του Θεού είναι ‘να σωθώσι πάντες οι άνθρωποι και να έλθωσιν εις επίγνωσιν της αληθείας’(Α΄ Τιμόθεον, β΄: 4). Όμως ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, γνώριζε από την αρχή της δημιουργίας για τη πτώση και τον επακόλουθο με αυτή ηθικό ξεπεσμό του ανθρώπου, γι’ αυτό είχε σχεδιάσει τη θυσία του Υιού Του Ιησού Χριστού, σαν τον μοναδικό τρόπο ουσιαστικής απελευθέρωσης και σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα φυλής και έθνους. Αυτό διότι για να ικανοποιηθούν η αγάπη και η δικαιοσύνη που χαρακτηρίζουν τη φύση και το θέλημα του Πατέρα Θεού, απαιτείτο αντίστοιχα, από τη μια η τιμωρία όλων των ανθρώπων, μιας και όλοι αμάρτησαν και από την άλλη η συγχώρηση κατά χάρη όλων των αμαρτωλών. Αυτές οι εξ ορισμού ασύμβατες κατευθύνσεις του θελήματος το Θεού, απέκτησαν μοναδική χρυσή τομή που είναι η θυσία του αναμάρτητου Κύριου Ιησού Χριστού, ως αμνού άμωμου και ασπίλου, μέσω της οποίας δόθηκε η δυνατότητα της κατά χάρη συγχώρεσης, όλων των αμαρτωλών που μετανοούν και πιστεύουν σ’ Αυτόν. Ο Ιησούς Χριστός ικανοποίησε ταυτόχρονα τη δικαιοσύνη και την αγάπη του Πατέρα Θεού, προσφέροντας τον εαυτό Του θυσία πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, πληρώνοντας έτσι σαν αναμάρτητος, για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων. Διαβάζουμε σχετικά εδάφια της Αγίας Γραφής:
«…Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη• ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον. Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών• η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν• και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα• εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού• και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν …» (Ησαΐας, νγ΄:4-7),
«διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού. » (Β΄ Κορινθίους, ε΄:21),
«… εξεύροντες ότι δεν ελυτρώθητε από της ματαίας πατροπαραδότου διαγωγής υμών δια φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά δια του τιμίου αίματος του Χριστού, ως αμνού αμώμου και ασπίλου» (Α΄ Πέτρου, α΄:18-19).
Δηλαδή ο Πατέρας Θεός προσέφερε τον Υιό του ‘ως αρνίον επί σφαγήν’, ώστε όποιος πιστέψει σε Αυτόν να σωθεί. Όπως το αίμα του αρνιού στην εξώπορτα του σπιτιού ήταν απαραίτητο για να μη έμπαινε σ’ αυτό η οργή του Θεού, έτσι είναι απαραίτητο το αίμα του Χριστού να καθαρίζει την καρδιά του πιστού ανθρώπου από κάθε αμαρτία, ώστε αυτός να παραμένει συμφιλιωμένος με το Θεό και να ζει ελεύθερος.
Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η εορτή του Πάσχα αποκτά ουσιαστικό νόημα, όταν μπορούμε με παρρησία να ομολογήσουμε ότι: ‘το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός’. Αν δεν συμβαίνει αυτό ή αν ομολογούμε μεν, αλλά εορτάζουμε δε με ‘ζύμη παλαιά’ ή με ‘ζύμη κακίας και πονηρίας’, οι δύσκολες μέρες που περνάμε λόγω της πανδημίας, να μας δώσουν το έναυσμα, να συλλογιστούμε και να αξιολογήσουμε σωστά την πνευματική μας κατάσταση, να επανακαθορίσουμε τους στόχους μας, ώστε να ευθυγραμμίσουμε την πορεία μας με το θέλημα του Θεού. Αμήν!
«Προ πάντων δε έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην∙ διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών» (Α΄ Πέτρου,δ΄:8).
Ο Θεός είναι αγάπη, όπως διαβάζουμε μέσα στο Ευαγγέλιο (Α΄ Ιωάννου,δ΄:8) και σαν καλός Πατέρας θέλει και τα παιδιά Του να έχουν όμοια χαρακτηριστικά με Αυτόν και να του μοιάσουν, βασικά στο κύριο χαρακτηριστικό Του, που είναι η αγάπη. Για να γίνει αυτό, ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός, ‘δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με τον Θεόν, αλλ' εαυτόν εκένωσε λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους, και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού’ (Φιλιππησίους, β΄:6-8).
Έτσι ο Κύριος με τη σταυρική Του θυσία, αφενός ικανοποίησε τη δικαιοσύνη του Θεού, πληρώνοντας σαν αναμάρτητος για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και αφετέρου φανέρωσε την αγάπη Του, δίνοντας σωτηρία και αιώνια ζωή, σε κάθε αμαρτωλό που μετανοεί και πιστεύει σ’ Αυτόν. Βέβαια όλη η επίγεια ζωή του Κυρίου, από την αρχή της διακονίας Του μέχρι το τέλος, άρχισε και τελείωσε με την αγάπη, τόσο για τους δικούς Του ανθρώπους τους οποίους αγάπησε μέχρι τέλους (Ιωάννης, ιγ΄:1), όσο και για τους εχθρούς Του, όπως τους σταυρωτές Του, για τους οποίους προσευχήθηκε, λέγοντας στον Πατέρα Θεό να τους συγχωρέσει γιατί δεν γνώριζαν τι έκαναν (Λουκάς,κγ΄:34).
Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων όσων έχουν γνωρίσει την αγάπη του Θεού, μέσω της πίστης στο λυτρωτικό έργο και της συνεπαγόμενης απ’ αυτό, ανάστασης του Ιησού Χριστού, είναι η δια του Αγίου Πνεύματος ‘άνωθεν γέννηση’, που ο Πατέρας Θεός πραγματοποιεί στον εσωτερικό τους άνθρωπο, μέσω της οποίας μπορούν να δουν τη Βασιλεία του Θεού και να κάνουν το θέλημά Του στη ζωή τους. Το θέλημα του Θεού με μία λέξη είναι ο αγιασμός, ο οποίος σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, επιτυγχάνεται δια της αγάπης (Εφεσίους,α΄:4).
Τώρα όσο αφορά το κύριο θέμα του άρθρου, ότι η αγάπη καλύπτει πλήθος αμαρτιών, αναφέρουμε τα εξής: Η λέξη αμαρτία ερμηνεύεται γραφικά και σαν οφειλή-χρέος. Με βάση αυτή την ερμηνεία μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε ότι αυτός που αγαπάει ένθερμα, καλύπτει πλήθος οφειλών των άλλων σ’ αυτόν, δηλαδή συγχωρεί με την καρδιά του, όλους όσους αμάρτησαν σ’ αυτόν. Άλλωστε ο Κύριος Ιησούς θέτει σαν προϋπόθεση συγχώρησης των αμαρτιών-οφειλών μας προς το Θεό, την συγχώρηση εκ μέρους μας των αμαρτιών- οφειλών των άλλων σε μας. Αναφέρουμε σχετικά εδάφια του Ευαγγελίου, χρησιμοποιώντας το αρχαίο κείμενο:
«… αφες ημιν τα οφειληματα ημων ως και ημεις αφιεμεν τοις οφειλεταις ημων.. εαν γαρ αφητε τοις ανθρωποις τα παραπτωματα αυτων αφησει και υμιν ο πατηρ υμων ο ουρανιος εαν δε μη αφητε τοις ανθρωποις τα παραπτωματα αυτων ουδε ο πατηρ υμων αφησει τα παραπτωματα υμων»(Ματθαίος,ς΄:12,14)
«..τοτε προσκαλεσαμενος αυτον ο κυριος αυτου λεγει αυτω δουλε πονηρε πασαν την οφειλην εκεινην αφηκα σοι επει παρεκαλεσας με ουκ εδει και σε ελεησαι τον συνδουλον σου ως και εγω σε ηλεησα; και οργισθεις ο κυριος αυτου παρεδωκεν αυτον τοις βασανισταις εως ου αποδω παν το οφειλομενον αυτω ουτω και ο πατηρ μου ο επουρανιος ποιησει υμιν εαν μη αφητε εκαστος τω αδελφω αυτου απο των καρδιων υμων τα παραπτωματα αυτων» (Ματθαίος,ιη΄:32-35)
Από αυτά τα εδάφια, λαμβάνοντας υπόψη και την διευκρίνιση του Κυρίου, ‘εαν τας εντολας μου τηρησητε μενειτε εν τη αγαπη μου καθως εγω τας εντολας του πατρος μου τετηρηκα και μενω αυτου εν τη αγαπη’ (Ιωάννης, ιε΄:10), εύκολα συμπεραίνουμε ότι το παιδί του Θεού που αγαπάει ειλικρινά τον Κύριο και σωτήρα του Χριστό, εκτελεί τις εντολές Του, βασική των οποίων είναι η αγάπη προς το πλησίον και η συγχώρηση όλων ακόμα και των εχθρών. Βέβαια καλό είναι να διευκρινίσουμε ότι επειδή η ολοκληρωμένη αγάπη προς τον πλησίον, ενδιαφέρεται εκτός από τη συγχώρησή του και για την πνευματική του αποκατάσταση, είναι σημαντικό σε περίπτωση αμαρτιών που αποδεικνύουν σοβαρή πνευματική ασθένεια του πλησίον μας, να εφαρμόζεται η διαδικασία που έχει ορίσει ο ίδιος ο Κύριος (Ματθαίος,ιη΄:15-18).
Επίσης είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι η ειλικρινής αγάπη είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος (Γαλάτας,ε΄22,23) και έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί∙ η αγάπη δεν φθονεί∙ η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν∙ δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν. Πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει∙» (Α΄ Κορινθίους, ιγ΄:4-8).
Αναφέρουμε κάποια σχόλια σχετικά με την επίδραση αυτών των χαρακτηριστικών στη συγχώρηση των αμαρτιών όσων ενεργούν εναντίον μας και εναντίον των αγαπητών μας προσώπων.
Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί. Μακρόθυμος και αγαθοποιός είναι αυτός που δείχνει ανοχή, κάνει έλεος, πράττει το καλό και δεν κρατά κακία, άρα συγχωρεί αυτούς που αμαρτάνουν σε βάρος του.
Η αγάπη δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται. Ο φθόνος, η αυθάδεια και η έπαρση περιέχουν κακία, αλαζονεία και υπερηφάνεια και συνεπώς δεν συνάδουν με τη συγχώρηση των αμαρτιών όσων μας φταίνε.
Η αγάπη δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής δεν παροξύνεται. Επίσης αυτός που συμπεριφέρεται άσεμνα και με απρέπεια, ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του και οργίζεται έντονα, δεν έχει τη διάθεση να συγχωρήσει άλλους.
Η αγάπη δεν διαλογίζεται το κακό, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθεια. Ο άνθρωπός που έχει την αγάπη του Θεού, δεν θέλει το κακό του πλησίον του, αλλά λυπάται όταν αδικείται και χαίρεται μαζί του όταν αποκαλύπτεται η αδικία και αποκαθίσταται η αλήθεια. Αν συμβαίνει αυτό είναι βέβαιο ότι θα τον συγχωρήσει, όταν αμαρτήσει σε βάρος του.
Η αγάπη πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Το παιδί του Θεού που ανέχεται και υπομένει όλα τα λάθη και τις ιδιοτροπίες του εν Χριστώ αδελφού του, εξυπακούεται ότι θα τον συγχωρήσει με την καρδιά του, όταν του δημιουργήσει οποιοδήποτε πρόβλημα, γιατί επιπλέον πιστεύει ότι αυτό είναι το θέλημα του Θεού (Εφεσίους, δ΄:2, Κολοσσαείς,γ΄:13) και ελπίζει στην ενέργεια του Πατέρα Θεού προς επίλυση του προβλήματος.
Συνοψίζοντας λέμε ότι επειδή η αγάπη του Θεού ουδέποτε εκπίπτει, και εφόσον υπομείνουμε έως τέλους, θα την απολαμβάνουμε αιώνια στη Βασιλεία των Ουρανών, ας φροντίζουμε με επιμέλεια από τώρα και όσο ονομάζεται το σήμερα, να αγαπάμε τους πλησίον μας αλλά και τους εχθρούς μας, συγχωρώντας κάθε αμαρτωλή τους πράξη που ενεργούν σε βάρος μας. Τότε θα κάνουμε το θέλημα του Πατέρα Θεού και θα μοιάζουμε όλο και περισσότερο στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, γιατί όπως Εκείνος, όταν μετανοήσαμε και Τον επικαλεστήκαμε, συγχώρεσε τις αμαρτίες μας και δεν τις θυμάται πλέον, το ίδιο κάνουμε και εμείς. Αμήν!
|
| 
| 
