Μενού

Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;

Ποιές πιστεύετε ότι είναι οι πηγές της αλήθειας;
 
Αρχική σελίδα

«δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω  Χριστώ διαλλάσσων τον  κόσμον προς  εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών, και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’  ημών∙  δεόμεθα  λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν» (Β΄ Κορινθίους, ε΄:19,20)

Πρέσβης ενός  κράτους είναι ο ανώτατος διπλωματικός αντιπρόσωπος που εκπροσωπεί την κυβέρνηση της χώρας του, σε μία ξένη χώρα. Μέσα στην Αγία Γραφή, σαν πρέσβεις αναφέρονται και οι απεσταλμένοι ενός βασιλιά ή διοικητή, σε άλλον αντίστοιχο αρχηγό, άλλου κράτους ή παράταξης, με σκοπό την υποβολή ενός αιτήματος ή μιας συνθήκης όπως π.χ. για μεταξύ τους ειρήνη.

Με αυτή τη έννοια  μπορούμε να πούμε, ότι κατά κύριο λόγο σήμερα πρέσβεις του Ιησού Χριστού σε όλα τα έθνη και φυλές του κόσμου, είναι οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές που έχει ο ίδιος ο Κύριος θέσει στην εκκλησία Του και τους οποίους αποστέλλει γι’ αυτό το έργο (Εφεσίους, δ΄:11-13). Όμως με τη γενικότερη έννοια της λέξης, μπορούμε να πούμε ότι πρέσβης του Χριστού είναι κάθε αναγεννημένος χριστιανός που φανερώνει πρώτα  με τις πράξεις και στη συνέχεια με τα λόγια του, ότι είναι άνθρωπος του Θεού. Αυτό διότι μέσω αυτών των πράξεων και των λόγων του, αναγνωρίζουν κάποιοι που δεν έχουν γνωρίσει τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό τους σωτήρα, ότι αυτός ο χριστιανός έχει κάτι το διαφορετικό που θα επιθυμούσαν και αυτοί να το αποκτήσουν, με αποτέλεσμα να αποτελέσει «πόλο έλξης» ώστε ερχόμενοι σ’ αυτόν να μάθουν ή να πληροφορηθούν ακριβέστερα για το λυτρωτικό έργο του Κυρίου, με τελικό αποτέλεσμα, να Τον επικαλεστούν και αυτοί και να σωθούν.

Βέβαια και πριν την έλευση  του Σωτήρα Ιησού Χριστού, σε όλη την ιστορία του ανθρώπινου γένους, υπήρχαν άνθρωποι που εκζητούσαν τον αληθινό Θεό, με αποτέλεσμα ο Θεός να ενεργεί στη ζωή τους, φανερώνοντας έτσι στους πλησίον τους, ότι είναι δικοί Του ‘πρέσβεις’. Ένα τέτοιο γραφικό παράδειγμα ανθρώπου του Θεού είναι αυτό του Ισαάκ, του οποίου ο Κύριος αύξησε  πάρα πολύ την περιουσία, την περίοδο που κατοικούσε στη γη των Φιλισταίων. Βλέποντας αυτή την ευλογία, οι Φιλισταίοι τον φθόνησαν και όλα τα πηγάδια τα οποία είχε κληρονομήσει από τον Αβραάμ τον πατέρα του, τα έφραξαν γεμίζοντας  αυτά με χώμα. Τότε ο βασιλιάς των Φιλισταίων του ζήτησε να φύγει από κοντά τους. Όπου πήγαινε ο Ισαάκ και οι δούλοι του άνοιγαν πηγάδια, οι Φιλισταίοι  άλλα τα σκέπαζαν με χώμα και άλλα τα διεκδικούσαν σαν να ήτανε δικά τους. Παρόλα αυτά ο Ισαάκ συνεχώς υποχωρούσε και δεν τα διεκδικούσε παρότι κάποια από αυτά τα πηγάδια  ήταν του πατέρα του Αβραάμ, αλλά φρόντιζε με τους δούλους του να σκάβουν καινούργια.  Τελικά ήλθαν στον Ισαάκ, ο ίδιος ο βασιλιάς των Φιλισταίων με δύο επιτελείς του, διότι αναγνώρισαν  ότι ο Κύριος ήταν φανερά μαζί του και του ζήτησαν να γίνει συνθήκη ειρήνης μεταξύ τους. (Γένεσις,κς΄:12-32).

Αυτό που διαπιστώνουμε από αυτή την ιστορία είναι ότι ο Ισαάκ έκανε υποχωρήσεις, παρότι τα πηγάδια του ανήκαν, διότι δεν διεκδικούσε την κληρονομία της γης που είχε με τις δικές του δυνάμεις,  αλλά αφέθηκε στο να τον συστήσει και δικαιώσει ο ίδιος ο Θεός. Η δικαιοσύνη που θέλει ο Θεός να έχουμε είναι διαφορετική από αυτή που θεωρεί σωστή η ανθρώπινη λογική. Ακολουθώντας την δικαιοσύνη του Θεού για την ώρα μπορεί να φαίνεται ότι χάνουμε το δίκιο μας και ότι τα πράγματα πάνε εντελώς αντίθετα από αυτά που περιμέναμε, αλλά όταν και για όσο βάζουμε μπροστά το θέλημα του Θεού, θα έρθει η ώρα που ο Θεός, έστω και αν αργήσει, θα μας δικαιώσει με τον ιδιαίτερο δικό Του τρόπο. Ο Ισαάκ απέδειξε με την ζωή του, ότι ήταν λάτρης και κατά συνέπεια ‘πρέσβης’ του αληθινού Θεού, ο οποίος ενεργούσε φανερά στη ζωή του, με αποτέλεσμα να διακρίνουν αυτές τις ενέργειες και να πιστεύουν σ’ Αυτόν  οι  αλλόθρησκοι  Φιλισταίοι.

Όπως προαναφέραμε κατά κύριο λόγο σήμερα, τον ρόλο του πρέσβη του Ιησού Χριστού τον επωμίζονται οι απόστολοι και οι ευαγγελιστές του Κυρίου. Σαν γραφικό παράδειγμα θα αναφέρουμε τους αποστόλους Παύλο και Σίλα, οι οποίοι υπακούοντας στην οδηγία του Κυρίου, μέσω του οράματος που είδε ο Παύλος, με τον Μακεδόνα άνδρα που ζητούσε βοήθεια, πέρασαν από την Τρωάδα της Μικράς Ασίας, στους  Φιλίππους της Μακεδονίας.  Εκεί μίλησαν σε κάποιες γυναίκες που προσευχόταν, από τις οποίες πίστεψε στον Κύριο μία η Λυδία, η οποία αφού βαπτίστηκε αυτή και ο οίκος της, μετά φιλοξένησε τους αποστόλους. Στη συνέχεια όταν ο Παύλος επιτίμησε το πνεύμα μαντείας που είχε μια γυναίκα και βγήκε απ’ αυτήν, τότε επειδή τα αφεντικά της γυναίκας είδαν ότι χάθηκε ο τρόπος που έβγαζαν πολλά χρήματα, πιάσανε τον Παύλο και τον Σίλα και τους έφεραν στους στρατηγούς κατηγορώντας τους ότι διδάσκουν έθιμα που δεν επιτρέπεται να αυτοί πράττουν σαν Ρωμαίοι. Αυτό έκανε τους στρατηγούς και τον όχλο να τους δώσουν πολλούς ραβδισμούς. Μετά  έβαλαν τους αποστόλους στην φυλακή και είπαν στον δεσμοφύλακα να τους προσέχει καλά. Τα μεσάνυχτα οι απόστολοι προσευχόμενοι υμνούσαν τον Θεό και εκεί που τους άκουγαν οι φυλακισμένοι, έγινε σεισμός, άνοιξαν οι πόρτες και λύθηκαν όλων τα δεσμά. Τότε ξύπνησε ο δεσμοφύλακας και όταν είδε τις πόρτες ανοιχτές, πήρε το μαχαίρι του για να αυτοκτονήσει νομίζοντας ότι έφυγαν όλοι και τότε με μεγάλη φωνή ο Παύλος φώναξε λέγοντάς του να μην κάνει κακό στον εαυτό του, επειδή όλοι ήταν εκεί. Ο δεσμοφύλακας τρομαγμένος έπεσε μπροστά στον Παύλο και στον Σίλα και τους ρώτησε τι πρέπει να κάνει για να σωθεί και εκείνοι του απάντησαν να πιστέψει στον Κύριο Ιησού Χριστό και θα σωθεί αυτός και ο οίκος του. Μετά ο δεσμοφύλακας τους πήρε σπίτι του και οι απόστολοι μίλησαν σ’ αυτόν και σε όλους οικιακούς του, τον λόγο του Κυρίου. Ο δεσμοφύλακας αφού έλουσε τις πληγές τους, βαπτίστηκε στο νερό ο ίδιος και όλοι οι δικοί του.  Όταν ξημέρωσε οι στρατηγοί ήλθαν και παρακάλεσαν τους αποστόλους να φύγουν, οι δε απόστολοι αφού πήγαν στο σπίτι της Λυδίας και παρηγόρησαν τους αδελφούς, μετά αναχώρησαν για τη Θεσσαλονίκη (Πράξεις, ις΄: 6-40).

Σ’ αυτή την ιστορία βλέπουμε τον ρόλο των αποστόλων σαν πρέσβεις του Χριστού που έχουν αποστολή να μιλήσουν στους  ανθρώπους να πιστέψουν  στον Κύριο Ιησού Χριστό. Αρχικά υπάκουσαν στην οδηγία του Κυρίου και πήγαν στον τόπο που τους υπέδειξε. Εκεί άρχισαν το ευαγγελιστικό έργο και είδαν τους πρώτους καρπούς, με τη σωτηρία της Λυδίας και του οίκου της. Στη συνέχεια με ψεύτικες κατηγορίες, ραβδίστηκαν και φυλακίστηκαν. Εκεί στην φυλακή, παρά τους ραβδισμούς που είχαν δεχτεί, δεν εμποδίστηκαν στο να υμνούν τον Θεό.

Αυτό που μπορούμε να πούμε σαν συμπέρασμα, με βάση αυτά και τα γεγονότα που επακολούθησαν τα οποία προαναφέραμε, είναι ότι όταν σαν παιδιά Θεού, κρατάμε τους εαυτούς μας στο θέλημα του Θεού και παρ’ όλες τις αδικίες και δοκιμασίες που αντιμετωπίζουμε, αντί να γογγύζουμε εξακολουθούμε να τον ευχαριστούμε, αυτό αφενός αποδεικνύει τη γνησιότητα της πίστης μας και αφετέρου κάνει τον Πατέρα Θεό να ενεργεί θαυμαστά στη ζωή μας, κάνοντας έκβαση στις δοκιμασίες μας και συστήνοντάς μας σαν γνήσια παιδιά και πρέσβεις Του.

Συνοψίζοντας λέμε ότι κάθε παιδί του Θεού, στο τόπο που ζει, έχει το ρόλο του πρέσβη Χριστού. Είναι βέβαιο ότι στη χριστιανική ζωή μας θα περάσουμε πολλές θλίψεις και δοκιμασίες (Πράξεις, ιδ΄:22), διότι μέσω αυτών μορφώνεται ο χριστιανικός χαρακτήρας μας ώστε να αποδειχθεί ότι είμαστε γνήσια παιδιά Θεού και πρέσβεις Χριστού. Αν διατηρούμε τους εαυτούς μας στο θέλημα του Θεού τότε ο Κύριος θα ενεργεί και θα μετατρέπει κάθε μεγάλη δοκιμασία σε μεγάλη ευλογία. Αμήν!

 


«Μακάριοι οι πραείς∙ διότι αυτοί θέλουσι κληρονομήσει την γην»(Ματθαίος,ε΄:5).

Διαβάζοντας τους μακαρισμούς που αναφέρει ο Κύριος Ιησούς Χριστός στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο, παρατηρούμε ότι σε κάθε μακαρισμό υπάρχει και μια επαγγελία, η οποία θα δοθεί από τον Θεό σε αυτόν που τον εκπληρώνει. Δηλαδή όταν ο άνθρωπος καταβάλλει  συστηματική προσπάθεια να ζει σύμφωνα με το  θέλημα του Θεού, αυτό αρέσει στον Πατέρα Θεό και γι’ αυτό υπάρχει μισθαποδοσία εκ μέρους Του, προς το πιστό παιδί Του.

Ένας από τους μακαρισμούς είναι και αυτός που μακαρίζει τους πράους, που αναφέρουμε στην αρχή του άρθρου. Η πραότητα σαν μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος (Γαλάτας,ε΄:22), μπορούμε να πούμε ότι είναι μία δόση αγαθή που δίνεται από τον Θεό στα παιδιά Του, δια του Αγίου Πνεύματος. Βέβαια ο Πατέρας Θεός δίνει αγαθές δόσεις, αλλά το ζητούμενο είναι ο άνθρωπος που τις λαμβάνει να τις εκτιμήσει και να τις εργαστεί σωστά, ώστε αυτές να φέρουν καρπό, τόσο στη δική του ζωή, όσο και των πλησίον  του. Αυτό συμβαίνει όταν ο πιστός τρέφεται πνευματικά με τον λόγο του Θεού και ζει σύμφωνα με το θέλημά Του, οπότε αυξάνεται η παρουσία του Θεού και ο καρπός του Αγίου Πνεύματος εντός του και κατά συνέπεια και η πραότητα.

Συνεπώς αυτή η γλυκύτητα και η διατήρηση της ηρεμίας σε δύσκολες καταστάσεις, που χαρακτηρίζουν τον πράο άνθρωπο, δεν είναι αποτέλεσμα των δικών του αποκλειστικά προσπαθειών, αλλά έχουν να κάνουν με την πνευματική του επικοινωνία με τον Τριαδικό Θεό και με τις ενέργειες του Θεού στη ζωή του. Γι’ αυτό  επειδή όπως πιστεύουμε, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, είμαστε όλοι ελλιπείς στην πραότητα, να έχουμε υπόψη και να εφαρμόζουμε την συμβουλή του αποστόλου Παύλου στο νέο Τιμόθεο που τον συμβουλεύει λέγοντας, «…ρίζα πάντων των κακών είναι η φιλαργυρία, την οποίαν τινές ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και διεπέρασαν εαυτούς με οδύνας πολλάς. Συ όμως, ω άνθρωπε του Θεού, ταύτα φεύγε• ζήτει δε δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα Αγωνίζου τον καλόν αγώνα της πίστεως• κράτει την αιώνιον ζωήν...» (Α΄Τιμόθεον, ς΄:10-12).

Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας προτρέπει και μας ενημερώνει σχετικά λέγοντας: ‘Έλθετε προς με, πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, και εγώ θέλω σας αναπαύσει. Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς και μάθετε απ' εμού, διότι πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν, και θέλετε ευρεί ανάπαυσιν εν ταις ψυχαίς υμών• διότι ο ζυγός μου είναι καλός και το φορτίον μου ελαφρόν.’ (Ματθαίος,ια΄:28-30). Δηλαδή ο Κύριος θέλει από όλους που κοπιάζουμε φορτωμένοι με προβλήματα και ανησυχίες, να πάμε κοντά Του και σηκώνοντας τον ζυγό Του, να μάθουμε ότι είναι πράος και ταπεινός, για να αναπαυθεί η ψυχή μας. Σήμερα ο αναστημένος Κύριος είναι κοντά στον  Πατέρα Θεό και μεσιτεύει για όλους τους ανθρώπους που Τον επικαλούνται. Οπότε πηγαίνει κάποιος σήμερα στον Κύριο, όταν Τον επικαλείται να έρχεται στη ζωή του, ώστε  πρώτα να Τον γνωρίσει σαν προσωπικό του σωτήρα και στη συνέχεια να σηκώνει τον ζυγό Του, δηλαδή να αντιμετωπίζει τις δοκιμασίες και θλίψεις, έχοντας συνεχή επικοινωνία μαζί Του, μέσω της δια του Αγίου Πνεύματος προσευχής. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να μορφώνεται ο χαρακτήρας του Ιησού Χριστού, μέσα στον πιστό άνθρωπο και να γίνεται και αυτός πράος και ταπεινός. Η μίμηση  του Ιησού Χριστού, πρέπει να είναι ο πνευματικός σκοπός κάθε αναγεννημένου παιδιού του Θεού. Αν συμβαίνει αυτό, τότε ο χριστιανικός χαρακτήρας του παιδιού του Θεού, θα αποτελεί ζωντανή μαρτυρία ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός με συνέπεια και άλλοι άνθρωποι να Τον επικαλεστούν και να σωθούν.

Ο Πατέρας Θεός ευαρεστείται όταν  ζούμε με επίγνωση της παντογνωσίας και της πανταχού παρουσίας Του, με αποτέλεσμα να προσαρμόζουμε τον καθημερινό τρόπο ζωής μας σύμφωνα νε το θέλημα Του, έτσι όπως αυτό φανερώνεται στον γραμμένο λόγο Του. Επομένως η εκζήτηση της πραότητας πρέπει να αποτελεί μόνιμη προτεραιότητα στη καθημερινή ζωή μας.

Ο πράος άνθρωπος δεν εξοργίζεται όταν τον συκοφαντούν, ούτε συστήνει  τον εαυτό του, αλλά αφήνει τον Θεό να τον δικαιώνει και να  τον συστήνει. Γραφικό παράδειγμα πράου ανθρώπου είναι αυτό  του  Μωυσή,  ο οποίος αφού έζησε 40 χρόνια σαν βοσκός, μετά τα 40 που έζησε στο παλάτι του Φαραώ, την περίοδο που  με οδηγία του Θεού ηγείτο του λαού Ισραήλ, ήταν πάρα πολύ πράος, περισσότερο από όλους τους ανθρώπους της γης (Αριθμοί, ιβ΄:3). Όταν η Μαριάμ και ο Ααρών τα αδέλφια του, όπως και ο Κορέ με τη συνοδεία Του, αμφισβήτησαν την εξουσία που ο Θεός του έδωσε, ο Μωυσής δεν εξοργίστηκε, ούτε φοβήθηκε μήπως χάσει τη θέση του, αλλά άφησε τον Θεό να κρίνει τους επικριτές του και να τον συστήσει.

Ο πράος και ταπεινός άνθρωπος δεν μάχεται και εξουσιάζει άλλους, αλλά σαν δούλος του Θεού προσπαθεί να εφαρμόσει το λόγο του Κυρίου  που λέει, ‘να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως, καθ' ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη,’(Εφεσίους, δ:1,2)… ‘μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών’ (Φιλλιππησίους, β΄:3) …‘ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας’ (Β΄ Τιμόθεον, β΄:24).

Ειδικά, για τις χριστιανές γυναίκες ο λόγος του Θεού αναφέρει: ‘Των οποίων ο στολισμός ας ήναι ουχί ο εξωτερικός, ο του πλέγματος των τριχών και της περιθέσεως των χρυσίων ή της ενδύσεως των ιματίων, αλλ' ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον (Α΄ Πέτρου.γ΄:3,4)
Βέβαια, να έχουμε υπόψη ότι η πραότητα όχι μόνο δεν είναι ασυμβίβαστη αλλά επιβάλλεται να συνυπάρχει με  τον αυστηρό έλεγχο και την επίπληξη υποκριτών και ψευδοδιδασκάλων, όπως φαίνεται πρώτα από τα ‘ουαί’ του Κυρίου στους υποκριτές γραμματείς και Φαρισαίους (Ματθαίος, ιγ΄:23-33), αλλά και από τα λόγια των αποστόλων, όπως του Παύλου στον Τιμόθεο που τον προτρέπει
:‘…έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής. Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν,’ (Β΄Τιμόθεον, δ΄:2,3).

Συνοψίζοντας λέμε ότι την πραότητα μας την δίνει ο Θεός, σαν καρπό του Αγίου Πνεύματος, εφόσον τη ζητάμε και επικοινωνούμε μαζί Του με την προσευχή. Έτσι μας βοηθάει να δείχνουμε τον χαρακτήρα του Ιησού Χριστού στην καθημερινότητά μας, ώστε να έχουμε ανάπαυση στις ψυχές μας  και επιπλέον  βλέποντας οι πλησίον μας, το φως του Ιησού Χριστού στη ζωή μας, να πιστέψουν σ’ Αυτόν και να σωθούν. Αμήν!

 


«Εντολήν καινήν σας δίδω, Να αγαπάτε αλλήλους∙ καθώς εγώ σας ηγάπησα, και σεις να αγαπάτε αλλήλους. Εκ τούτου θέλουσι γνωρίσει πάντες ότι είσθε μαθηταί μου, εάν έχητε αγάπην προς αλλήλους.» (Ιωάννης,ιγ΄:34,35).

Αυτά τα λόγια ο Κύριος Ιησούς Χριστός τα είπε στους μαθητές Του, αφού έφυγε ο Ιούδας για να Τον προδώσει. Ο Κύριος, σαν αληθινός Θεός, θέλει η μεταξύ μας αγάπη, σαν καρπός του Αγίου Πνεύματος, να είναι βασισμένη στην καθαρότητα και στην αλήθεια του Ευαγγελίου και μακριά από το ψέμα και την υποκρισία. Αυτό διότι η παρουσία του Κυρίου υπάρχει εκεί που υπάρχει ειλικρινής αγάπη μεταξύ των αδελφών. Γι’ αυτό άλλωστε σύμφωνα με τα προαναφερθέντα λόγια του Κυρίου, αυτή η αγάπη αποτελεί το χαρακτηριστικό γνώρισμα που οι άλλοι θα δουν για να γνωρίσουν ότι είμαστε μαθητές Του. Αυτή την αγάπη που ο Κύριος έδειξε έμπρακτα με τη θυσία Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, για όλους εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους, θέλει από όλους όσους Τον γνωρίσαμε σαν προσωπικό μας Σωτήρα, σαν   μιμητές Του, να τη δείχνουμε έμπρακτα πρώτα σε όλα τα εν Χριστώ αδέλφια μας, αλλά να φθάσουμε να τη δείχνουμε ακόμα και στους εχθρούς μας.

Συνεχίζοντας θα αναφέρουμε πρακτικές ενέργειες αγάπης που ο Κύριος θέλει να κάνουμε στα αδέλφια μας. Να μη ξεχνάμε ότι η αγάπη του Κυρίου για τους μαθητές Του δεν έπαψε όταν αυτοί Τον άφησαν μόνο Του την ώρα του μαρτυρίου Του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του αποστόλου Πέτρου ο οποίος Τον απαρνήθηκε τρεις φορές, στην αυλή του σπιτιού του αρχιερέα, όπου είχαν φέρει τον Κύριο όταν Τον συλλάβανε. Τότε ο Κύριος είδε με συμπόνια και κατανόηση τον Πέτρο και ο Πέτρος θυμήθηκε τα προφητικά λόγια του Κυρίου γι’ αυτή του την πτώση, μετανόησε και έκλαψε πικρά(Λουκάς, κβ΄:56-22).

Έτσι και στον καθένα από εμάς, θα υπάρξουν στιγμές που θα βρεθούμε μόνοι μας σε δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας και τα  αδέλφια μας δεν θα είναι σε θέση να μας βοηθήσουν. Αυτό ας μη σταθεί αιτία η αγάπη μας για αυτά να «παγώσει», αλλά μέσα σε αυτό τον μοναχικό δρόμο της δοκιμασίας που θα περνάμε, να στηριχθούμε στον Κύριο, ο οποίος θα είναι πάντοτε μαζί μας και θα κάνει έκβαση στη δοκιμασία μας, ώστε με την χάρη και την δύναμη του Θεού, να μπορούμε να την υποφέρουμε(Α΄ Κορινθίους, ι΄:13).

Να μιμηθούμε και τον απόστολο Παύλο, ο οποίος μας αναφέρει σχετικά: ‘Εν τη πρώτη απολογία μου δεν με παρεστάθη ουδείς, αλλά πάντες με εγκατέλιπον• είθε να μη λογαριασθή εις αυτούς• αλλ' ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε, διά να πληρωθή δι' εμού το κήρυγμα και να ακούσωσι πάντα τα έθνη• και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος’ (Β΄ Τιμόθεον,δ΄:16,17). Ακόμα και αν κάποιος αδελφός από αδυναμία ή απερισκεψία μας αδικήσει και δεν μας συμπεριφερθεί σωστά, αυτό που θέλει ο Θεός από εμάς είναι να του δείξουμε  αγάπη και σπλάγχνα Χριστού, ώστε να νιώθει ότι έχουμε συγχωρέσει το λάθος του και εφόσον μετανοεί θα εξακολουθεί να είναι αποδεκτός μεταξύ μας.

Ο Κύριος στο Μυστικό Δείπνο υπηρέτησε όλους τους μαθητές Του και τους έπλυνε τα πόδια, ακόμα και του Ιούδα ο οποίος θα Τον παρέδιδε (Ιωάννης, ιγ΄:4-30). Συνεπώς ο Κύριος υπηρετεί ακόμα και αυτόν που ξέρει ότι θα σταθεί αιτία να Τον συλλάβουν  και τελικά να Τον σταυρώσουν. Η αγάπη που ο Κύριος μας δίνει, ας φανεί ακόμα και σε ανθρώπους που γνωρίζουμε ότι  θέλουν να μας βλάψουν, μιας και με αυτή τη συμπεριφορά μας γινόμαστε γνήσια  παιδιά του Θεού, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευλογείτε εκείνους, οίτινες σας καταρώνται, ευεργετείτε εκείνους, οίτινες σας μισούσι, και προσεύχεσθε υπέρ εκείνων, οίτινες σας βλάπτουσι και σας κατατρέχουσι, διά να γείνητε υιοί του Πατρός σας του εν τοις ουρανοίς, διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους’(Ματθαίος,ε΄:43-45). Ο Κύριος συγχώρησε τους σταυρωτές Του, το ίδιο και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος συγχώρησε αυτούς που τον λιθοβολούσαν. Αυτό που πρέπει να έχουμε υπόψη είναι ότι όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στην παρουσία του Θεού, τόσο ο Πατέρας Θεός θα μας βοηθάει να συγχωρούμε αυτούς που μας κάνουν κακό.

Η ειλικρινής αγάπη έχει χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Το Ευαγγέλιο του Ιησού  Χριστού αναφέρει στην Α΄ Κορινθίους επιστολή, στο 13ο κεφάλαιο, αυτά τα γνωρίσματα  και επιπλέον μας λέει ότι η αγάπη που θέλει ο Θεός να έχουμε, είναι το πιο σημαντικό  από όλα τα εφόδια που δίνει ο  Πατέρας Θεός στα παιδιά Του για την πνευματική τους οικοδομή. Διαβάζοντας εδάφιο-εδάφιο αυτό το κεφάλαιο, θα αναφέρουμε κάποια συμπεράσματα.

Το πρώτο και κύριο συμπέρασμα είναι ότι αν ο άνθρωπος του Θεού λαλεί γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, ή έχει το χάρισμα της προφητείας, ή γνωρίζει  όλα τα μυστήρια και έχει όλη τη γνώση, ή ακόμα  έχει και όλη την πίστη που μετακινεί όρη, ή δωρίσει όλα τα υπάρχοντά του και ακόμα παραδώσει το σώμα του να γίνει θυσία και να καεί, αν παρ’ όλα αυτά δεν έχει αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελείται.

Στη συνέχεια βλέπουμε τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας συμπεριφοράς από τα οποία αποδεικνύεται η πραγματική αγάπη. Συγκεκριμένα η αγάπη μακροθυμεί, δηλαδή υπομένει χωρίς θυμό, αλλά με κατανόηση. Η αγάπη αγαθοποιεί, δηλαδή κάνει καλά έργα. Η αγάπη δεν φθονεί, δηλαδή δεν έχει αισθήματα δυσαρέσκειας στην ευτυχία του άλλου. Η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δηλαδή δεν μιλάει με αγένεια. Η αγάπη δεν επαίρεται, δηλαδή αυτός που έχει αγάπη δεν υπερηφανεύεται, αλλά θεωρεί τους άλλους ανώτερους από τον εαυτό του. Η αγάπη δεν ασχημονεί, δηλαδή δεν πράττει απρέπειες. Η αγάπη δεν ζητεί τα εαυτής, δηλαδή αυτός που έχει αγάπη δεν ενεργεί αποβλέποντας  στο ατομικό του συμφέρον. Η αγάπη δεν παροξύνεται, δηλαδή δεν προκαλεί έντονο εκνευρισμό. Η αγάπη δεν διαλογίζεται το κακό, δηλαδή δεν σκέφτεται οτιδήποτε κακό. Η αγάπη δεν χαίρει στην αδικία, δηλαδή δεν χαίρεται όταν ο άλλος αδικείται. Η αγάπη συγχαίρει εις την αλήθεια, δηλαδή χαίρεται εκεί που υπάρχει η αλήθεια. Η αγάπη πάντα ανέχεται, δηλαδή δέχεται χωρίς γογγυσμό κάθε παιδεία του Κυρίου. Η αγάπη πάντα πιστεύει, δηλαδή πιστεύει σε όλο το λόγο του Θεού, χωρίς να προσθέτει ή να αφαιρεί. Η αγάπη πάντα ελπίζει, δηλαδή περιμένει να εκπληρωθούν όλες οι επαγγελίες του Θεού. Η αγάπη πάντα υπομένει, δηλαδή υπομένει κάθε δοκιμασία. Η αγάπη δεν εκπίπτει ποτέ, ενώ οι προφητείες, οι γλώσσες και η γνώση θα καταργηθούν. Αυτό θα συμβεί γιατί στην βασιλεία των ουρανών δεν θα χρειάζονται αυτά τα χαρίσματα, ενώ η αγάπη δεν θα παύσει ποτέ, μιας και ο Θεός είναι αγάπη.

Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η αγάπη είναι μέρος του καρπού του Αγίου Πνεύματος (Γαλάτας, ε΄:22) και ο σύνδεσμος της τελειότητας (Κολοσσαείς,γ΄:14). Επίσης είναι η ανώτερη βαθμίδα στην πνευματική κλίμακα πίστη-αρετή-γνώση-εγκράτεια-υπομονή-ευσέβεια-φιλαδελφεία-αγάπη, που αναφέρει ο απόστολος Πέτρος (Β΄ Πέτρου, α΄:3-7). Οπότε έχοντας υπόψη και το γραμμένο, ‘Διότι αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού• και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι’(Α΄Ιωάννου, ε΄:3), λέμε ότι η εντολή του Κυρίου, ‘αγαπάτε αλλήλους’, δεν είναι μεν βαρεία αλλά η εκτέλεσή της, απαιτεί την διαρκή πλήρωσή μας με το Άγιο Πνεύμα και την εκ μέρους μας συνεχή και διεξοδική μελέτη και εξέταση της συμπεριφοράς μας. Αμήν!

 

«Και το αίμα θέλει είσθαι εις εσάς διά σημείον επί των οικιών, εις τας οποίας κατοικείτε• και όταν ίδω το αίμα, θέλω σας παρατρέξει, και η πληγή δεν θέλει είσθαι εις εσάς διά να σας εξολοθρεύση, όταν πατάξω την γην της Αιγύπτου» (Έξοδος, ιβ΄:13).
«Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, δια να ήσθε νέον φύραμα, καθώς ήσθε άζυμοι∙ διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός» (Α΄ Κορινθίους,ε΄:7).

Η εορτή του Πάσχα που λεγόταν και εορτή των αζύμων, ξεκίνησε σαν εορτή του λαού Ισραήλ, που  εορταζόταν κάθε χρόνο την Άνοιξη, τον  πρώτο μήνα του Ισραηλιτικού έτους,  διαρκούσε  7 μέρες και αποτελούσε ανάμνηση της απελευθέρωσης των Ισραηλιτών από τη δουλεία τους στους Αιγυπτίους. Η εορτή περιλάμβανε τη θυσία ενός χρονιάρικου αρνιού ή κατσικιού, το οποίο έπρεπε να φαγωθεί μαζί με άζυμο άρτο και πικρά χόρτα, τη συγκεκριμένη μέρα του μήνα από τους ενοίκους της οικίας, ενώ με το αίμα της θυσίας έπρεπε να βαφούν οι παραστάτες της εξώπορτας της οικίας. Αυτό διότι  μόνο τις οικίες με τους αιματοβαμμένους παραστάτες θα προσπερνούσε ο άγγελος, ενώ στις υπόλοιπες θα έμπαινε και θα θανάτωνε όλα τα πρωτότοκα, ανθρώπους και ζώα. Αυτή η θανατηφόρα ενέργεια του Θεού εναντίον των εξουσιαστών Αιγυπτίων, αποτέλεσε την τελική θεομηνία που  ανάγκασε τον βασιλιά τους Φαραώ, να αφήσει ελεύθερο τον λαό Ισραήλ (Έξοδος, ιβ΄:1-51).

Μετά από περίπου 1400 χρόνια από αυτό το γεγονός, ο Πατέρας Θεός, έστειλε τον Υιό Του Ιησού Χριστό, ο οποίος με το έργο, τη θυσία και την ανάστασή Του  έγινε ‘ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου’ (Ιωάννης,α΄:29).  Αυτό διότι ο Κύριος Ιησούς επέλεξε να πάθει και να θυσιαστεί πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, τις ημέρες της εορτής του Εβραϊκού  Πάσχα, ικανοποιώντας μ’ αυτή Του τη θυσία ταυτόχρονα την δικαιοσύνη και αγάπη  του Πατέρα Θεού. Και αυτό διότι η δικαιοσύνη επιβάλλει την τιμωρία του ενόχου, ενώ η αγάπη  τη συγχώρησή του. Γι’ αυτό είναι γραμμένο ‘τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού’ (Β΄Κορινθίους,ε΄:21).

Έτσι μέσω αυτής της θυσίας, ο Κύριος Ιησούς Χριστός σαν αμνός άμωμος και άσπιλος πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, δίνοντας τη δυνατότητα σε κάθε  αμαρτωλό άνθρωπο που θα πιστέψει και θα επικαλεστεί το όνομα Του, να καθαριστεί από τις αμαρτίες του και να σωθεί.

Συνεπώς ο Κύριος δεν σταυρώθηκε μάταια, αλλά ο καρπός της θυσίας Του   είναι εκατομμύρια άνθρωποι που πίστεψαν σ’ Αυτόν ανά τους αιώνες και έλαβαν την αιώνια ζωή που προσφέρει.  Γι’ αυτό η θυσία Του είναι μοναδική και αναντικατάστατη  και αυτό γιατί εκεί που η ψυχή μας θα πήγαινε στον αιώνιο θάνατο, ο μόνος αναμάρτητος Κύριος, με το αθώο αίμα της θυσίας Του, έγινε μέσο απολύτρωσης και ιλασμός των αμαρτιών, για όλους τους ανθρώπους όλων των αιώνων που πιστεύουν σ’ Αυτόν, ώστε να μην έχει εξουσία ο θάνατος στην ψυχή τους και να λαμβάνουν δωρεάν  αιώνια ζωή.

Ο Κύριος πέθανε στη θέση μας, για να εξαλείψει το ενοχοποιητικό έγγραφο των αμαρτιών μας, έτσι ώστε όσοι Τον δεχθούμε, ο Πατέρας Θεός να μας αναγεννήσει  και  να μας κάνει παιδιά Του, δίνοντάς μας μία νέα πνευματική καρδιά χωρίς αμαρτία. Βέβαια επειδή απερισκέπτως θα εξακολουθούμε να φταίμε σε πολλά, εφόσον θα μετανοούμε ο Κύριος δεν θα παύει από το να μας καθαρίζει καθημερινά από μικρές ή μεγάλες αμαρτίες που κάνουμε, σύμφωνα με το γραμμένο ‘εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ' αλλήλων,και το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας’ (Α΄Ιωάννου,α΄:7).

Καλό είναι να επισημάνουμε ότι  η Ανάσταση του Κυρίου Ιησού δεν είναι συμβολικό αλλά ένα πραγματικό γεγονός και αποτελεί συνέπεια  του γεγονότος ότι ο Κύριος δεν είχε αμαρτία, με αποτέλεσμα ο θάνατος σαν μισθός της αμαρτίας, να μη έχει εξουσία πάνω Του. Γι’ αυτό ο Πατέρας Θεός τον ανέστησε με ουράνιο σώμα και τον κατέστησε μοναδικό σωτήρα και μεσίτη (Πράξεις, δ΄:12,Α΄Τιμόθεον,β:5). Έτσι ο αναστημένος  Κύριος είναι ζωντανός σήμερα και μπορεί να φανερώσει τον εαυτό Του σε κάθε άνθρωπο που Τον επικαλείται, με σκοπό να τον αναστήσει από τον πνευματικό θάνατο που βρίσκεται, ώστε να ζει ελεύθερος σ’ αυτή τη ζωή και  αιώνια μαζί Του.

Ο Κύριος κουβαλώντας τον Σταυρό Του προς το Γολγοθά, έδωσε παράδειγμα σε όσους θέλουμε να Τον ακολουθήσουμε, κουβαλώντας το δικό μας σταυρό,  μέχρι το τέλος της ζωής μας. Όπως ο Κύριος παρέδωσε τον εαυτό Του στο θέλημα του Πατέρα, έτσι και εμείς να παραδίδουμε τον εαυτό μας στο θέλημα του ουράνιου Πατέρα μας, έτσι ώστε με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος που θα μας χορηγεί να κουβαλάμε τον σταυρό μας. Να έχουμε υπόψη ότι το να ακολουθούμε τον Κύριο είναι ένας αγώνας αυταπάρνησης και καθαρισμού από την ‘παλαιά ζύμη’, δηλαδή από τα φρονήματα του κόσμου.

Επίσης να μη ξεχνάμε ότι ο Κύριος ‘λοιδορούμενος δεν αντελοιδόρει, πάσχων δεν ηπείλει, αλλά παρέδιδεν εαυτόν εις τον κρίνοντα δικαίως•’(Α΄ Πέτρου,β΄:23) και ότι πάνω στο σταυρό είπε ‘Πάτερ, συγχώρησον αυτούς• διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι’ (Λουκάς,κγ΄:34). Γι’ αυτό θέλει και από όσους τον ακολουθούμε, όπως συγχώρεσε  εμάς, αυτό να κάνουμε και εμείς στους εχθρούς μας και γενικά σε όσους δεν μας συμπεριφέρονται καλά(Ματθαίος,ε΄:44-45).

Να γνωρίζουμε και να πιστεύουμε ότι όσο ακολουθoύμε τον  Κύριο, δεν θα είμαστε ποτέ μόνοι μας σε κάθε δυσκολία και πειρασμό που θα συναντάμε, σύμφωνα με τη γραμμένη στο Ευαγγέλιο υπόσχεσή Του, ότι δεν θα μας αφήσει να πειραστούμε πάνω από τη δύναμή μας, αλλά θα κάνει έκβαση ώστε να μπορούμε να υποφέρουμε(Α΄ Κορινθίους. ι΄:13).

Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος δεν ήρθε για να μας δώσει ένα σύνολο εντολών, αλλά ήρθε για να εκπληρώσει με τη θυσία Του το γραμμένο: ‘Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών• η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν• και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν’(Ησαΐας,νγ΄:5). Ας μη χαθεί λοιπόν η ευκαιρία που δίνεται μέσω της θυσίας  Του, αλλά  ας  την αρπάξει ο καθένας που δεν Τον έχει γνωρίσει σαν προσωπικό του σωτήρα, ώστε να Τον επικαλεστεί και να σωθεί (Πράξεις,β΄:21). Αλλά και όσοι τον γνωρίσαμε σαν σωτήρα, να συνεχίσουμε να Τον επικαλούμαστε, για να εορτάζουμε σωστά το δικό μας Πάσχα, εφαρμόζοντας το γραμμένο, ‘ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας’ (Α΄ Κορινθίους, ,ε΄:8). Αμήν.

 

 

«…με  την  δύναμιν  του  Θεού  φυλαττόμεθα  διά  της  πίστεως,  εις σωτηρίαν ετοίμην να αποκαλυφθή εν τω εσχάτω καιρώ•  διά το οποίον  αγαλλιάσθε, αν  και τώρα ολίγον, εάν χρειασθή, λυπηθήτε εν διαφόροις πειρασμοίς, ίνα η δοκιμή της πίστεώς σας πολύ τιμιωτέρα ούσα παρά το χρυσίον το φθειρόμενον, δια πυρός δε δοκιμαζόμενον, ευρεθή εις  έπαινον και τιμήν και δόξαν, όταν φανερωθή ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Πέτρου, α΄: 5-7).


Το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού γνωστοποιεί σε όλους τους αναγεννημένους χριστιανούς ότι ‘…κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως• και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον• ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις.  Διότι αυτού ποίημα είμεθα, κτισθέντες εν Χριστώ Ιησού προς έργα καλά, τα οποία προητοίμασεν ο Θεός διά να περιπατήσωμεν εν αυτοίς.’(Εφεσίους, β΄:8,9) και ότι ‘χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν• διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύη ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν’ (Εβραίους, ια΄:6).

Αυτή η πίστη όμως για να αποδειχθεί ότι είναι γνήσια και για να βρεθεί σε έπαινο, τιμή και δόξα όταν φανερωθεί ο Ιησούς Χριστός, είναι κατά κανόνα απαραίτητο να δοκιμάζεται σε διάφορες καταστάσεις  που συναντάμε  στην πνευματική μας πορεία και ίσως όταν τις περνάμε να απορούμε γιατί  επιτρέπει ο Θεός να συμβούν στη ζωή μας. Στη συνέχεια θα αναφέρουμε ανθρώπους του Θεού που αντιμετώπισαν νικηφόρα, με πίστη και υπομονή, πολύ μεγάλες δοκιμασίες.

Ένα παράδειγμα μεγάλης δοκιμασίας, βλέπουμε στην περίπτωση του Ιώβ. Επειδή ο Σατανάς ισχυριζόταν ότι ο Ιώβ σέβεται τον Θεό εξαιτίας των δώρων και της προστασίας που του παρέχει, ο Κύριος του έδωσε την άδεια να τον πειράξει.  Έτσι με ενέργειες του πονηρού,  αρχικά έχασε  την περιουσία του και πέθαναν  τα δέκα παιδιά του και  στη συνέχεια  αρρώστησε με έλκος κακό. Παρόλα αυτά ο Ιώβ δεν αποστάτησε από τον Κύριο αλλά κράτησε την πίστη και την ελπίδα του σ’ Αυτόν,  κάνοντας υπομονή μέχρι ο Θεός να δώσει λύση. Ο Κύριος επενέβη όταν ο Ιώβ προσευχήθηκε για τους φίλους του που τον κατηγορούσαν ότι όλα αυτά τα έπαθε εξαιτίας των αμαρτιών του, έκανε αποκατάσταση στην υγεία του, αύξησε διπλάσια την περιουσία του και του έδωσε πάλι δέκα παιδιά (Ιώβ,α΄:6-22, β΄:1-9, μβ΄:10-17).

Άλλη μεγάλη δοκιμασία, βλέπουμε στην περίπτωση των τριών παίδων, οι οποίοι απειλήθηκαν από τον βασιλιά Ναβουχοδονόσορ ότι αν δεν προσκυνούσαν την εικόνα του, θα καιγόταν ζωντανοί στην κάμινο. Αυτοί του απάντησαν ότι ο Θεός τον οποίον πιστεύουν είναι δυνατός να τους ελευθερώσει, αλλά και αν ακόμα δεν τους ελευθερώσει δεν θα προσκυνούσαν την εικόνα την χρυσή. Τότε ο βασιλιάς πρόσταξε και έριξαν τους τρεις παίδες στη φωτιά. Ο Ναβουχοδονόσορ  με έκπληξη, παρατήρησε ότι μαζί με τους τρεις παίδες, μέσα στο καμίνι βρισκόταν ένας τέταρτος, ο οποίος έμοιαζε με υιό Θεού. Τότε είπε στους τρεις παίδες να εξέλθουν και όλοι είδαν ότι ούτε τρίχα τους δεν κάηκε.  Στη συνέχεια ο Ναβουχοδονόσορ δόξασε τον αληθινό Θεό, διέταξε όλους τους υπηκόους του να μη λεν τίποτε κακό εναντίον Του  και  προβίβασε τους τρεις παίδες σε ανώτερη θέση (Δανιήλ,γ΄:16-30). 
Βλέπουμε ότι δοκιμάστηκε η πίστη των τριών παίδων, αλλά με την απόφαση θανάτου που πήραν, κράτησαν την πίστη τους στον αληθινό Θεό και Αυτός  ενήργησε φανερώνοντας  τον εαυτό Του μαζί τους  μέσα στην κάμινο και προστατεύοντας τους από τη φωτιά.  Έτσι και σήμερα ο Κύριος θα φανερώσει τον εαυτό του και θα ενεργήσει στον καθένα από εμάς που δοκιμάζεται αλλά κρατάει την πίστη του σ’ Αυτόν. Ακόμα και αν φαίνεται ότι ο Κύριος δεν ενεργεί, αν η δυσκολία της δοκιμασίας μας αυξάνεται, αν  είμαστε ανήμποροι να κάνουμε κάτι, ακόμα και αν απειλείται η ζωή μας, να συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην υπόσχεση του Κυρίου που μας λέει:
‘Πειρασμός δεν σας κατέλαβεν ειμή ανθρώπινος• πιστός όμως είναι ο Θεός, όστις δεν θέλει σας αφήσει να πειρασθήτε υπέρ την δύναμίν σας, αλλά μετά του πειρασμού θέλει κάμει και την έκβασιν, ώστε να δύνασθε να υποφέρητε (Α΄ Κορινθίους,ια΄;13).

Άλλο παράδειγμα μεγάλης δοκιμασίας  είναι αυτό του Αβραάμ, όταν  ο ίδιος ο Θεός τον δοκίμασε ζητώντας του να θυσιάσει τον γιό του Ισαάκ. Διαβάζουμε σχετικά: ‘Διά πίστεως ο Αβραάμ, ότε εδοκιμάζετο, προσέφερε τον Ισαάκ, και τον μονογενή αυτού προσέφερεν εκείνος όστις ανεδέχθη τας επαγγελίας, προς τον οποίον ελαλήθη ότι εν Ισαάκ θέλει κληθή εις σε σπέρμα,  συλλογισθείς ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη• εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω παραβολικώς’(Εβραίους, ια΄:17-19). Γι’ αυτό τον λόγο ο Αβραάμ χαρακτηρίζεται μεταξύ των πιστών σαν πατέρας της πίστεως.

Επίσης παράδειγμα πιστού που δοκιμάστηκε πολύ η πίστη του, είναι αυτό του αποστόλου Παύλου, ο οποίος αναφέρει σχετικά: ‘Υπό των Ιουδαίων πεντάκις έλαβον πληγάς τεσσαράκοντα παρά μίαν, τρίς ερραβδίσθην, άπαξ ελιθοβολήθην, τρίς εναυάγησα, εν ημερονύκτιον εν τω βυθώ έκαμον. εις οδοιπορίας πολλάκις, εις κινδύνους ποταμών, κινδύνους ληστών, κινδύνους εκ του γένους, κινδύνους εξ εθνών, κινδύνους εν πόλει, κινδύνους εν ερημία, κινδύνους εν θαλάσση, κινδύνους εν ψευδαδέλφοις. εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις, εν πείνη και δίψη, εν νηστείαις πολλάκις, εν ψύχει και γυμνότητι•’ (Β΄ Κορινθίους, ια΄:24-27). Όλα αυτά ο Παύλος τα αντιμετώπισε με την βοήθεια του Κυρίου, χωρίς να χάσει τη πίστη του, γι’ αυτό όταν ήρθε η ώρα της αναχώρησής του, είπε: ‘Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα• του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την επιφάνειαν αυτού’ (Β΄ Τιμόθεον,δ΄:7,8).

Γενικά αυτό που λέμε είναι ότι ο Θεός σαν καλός Πατέρας, έχει σκοπό να εκπαιδεύσει τα παιδιά Του, ώστε να ζουν σύμφωνα με το θέλημά Του, που είναι  ο αγιασμός τους. Στα πλαίσια αυτής της παιδείας, επιτρέπει να συμβαίνουν στη ζωή των παιδιών Του, δύσκολες καταστάσεις.   Βέβαια, όπως προαναφέραμε, δεν θα αφήσει τον εαυτό Του αμαρτύρητο στα παιδιά Του, όταν δοκιμάζεται η πίστη τους. Δεν  τα εγκαταλείπει, αλλά έχει τη δική Του ώρα που θα απαντήσει και θα δώσει την ευλογία Του με ιδιαίτερο τρόπο. Αυτό που σχεδιάζει ο Θεός δεν χωράει στη δική μας λογική, ‘διότι ο άνθρωπος βλέπει το φαινόμενον, ο δε Κύριος βλέπει την καρδίαν’ (Α΄Σαμουήλ, ις΄:7). Ο Θεός θέλει να πάρουμε τα μάτια μας από τα φαινόμενα και να τα στρέψουμε σ’ Εκείνον, γιατί αυτό που έχει να μας δώσει  είναι πολύ καλύτερο από αυτό που νομίζουμε εμείς. Συνεπώς αυτά που επιτρέπει ο Κύριος μπορεί αρχικά να μας λυπούν, αλλά είναι βάσει ενός σχεδίου, που θα  τελικά θα μας αποδώσει ‘ καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης’ (Εβραίους, ιβ΄:11). Γι’ αυτό να μη θεωρήσουμε τους εαυτούς μας εγκαταλελειμμένους από τον Θεό, αλλά να πιστεύουμε ότι ναι μεν ότι ο Κύριος μπορεί κάποιες φορές να αργεί να δώσει λύση στο πρόβλημά μας, αλλά ξέρει πότε και  πώς θα ενεργήσει, μετατρέποντας το πρόβλημα σε ευλογία. Άλλα και αν δεν ενεργήσει όπως θα περιμέναμε και επιτρέψει να θανατωθούν κάποια από τα παιδιά Του, όπως κατά τη διάρκεια των διωγμών που συνέβησαν και συμβαίνουν ανά τους αιώνες, να ξέρουμε ότι αυτά τα αδέλφια μας δόξασαν τον Θεό με το θάνατό τους και αποτελούν για μας, παραδείγματα προς μίμηση και μια επιπλέον απόδειξη της ανάστασης του Κυρίου (Ιωάννης, κα΄:18.19). Αυτό το λέμε διότι αν οι απόστολοι του Κυρίου, που οι περισσότεροι πέθαναν με μαρτυρικό θάνατο, καθ' υπόθεση έλεγαν ψέματα ότι είδαν τον Κύριο αναστημένο, ποτέ δεν θα πέθαιναν για  μη να αρνηθούν  κάποιον που θα ήξεραν ότι είναι νεκρός.

Ολοκληρώνοντας λέμε ότι η πίστη μας πολλές φορές δοκιμάζεται και μπορεί να ολιγοπιστούμε ή και να απιστούμε, αλλά να μη απογοητευόμαστε και να ζητάμε από τον Κύριο να μας βοηθήσει στην απιστία μας. Να ξέρουμε ότι ο Κύριος  δέεται στον Πατέρα  Θεό να μη εκλείψει η πίστη μας, ότι είναι δίκαιος μισθαποδότης και θα δικαιώσει αυτούς που μένουν κοντά Του παρά τις δοκιμασίες που αντιμετωπίζουν. Αμήν!

 
Περισσότερα Άρθρα...

Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν. (Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον α' 12)