«διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος» (Λουκάς,β΄:11)
Τα Χριστούγεννα είναι μια μεγάλη γιορτή που γιορτάζεται σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, στις 25 Δεκεμβρίου κάθε έτους. Από πολλές μέρες πριν αρχίζουν οι στολισμοί σπιτιών, καταστημάτων, δρόμων και πλατειών, ακούγονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χριστουγεννιάτικοι ύμνοι και τραγούδια και πραγματοποιούνται επισκέψεις με ανταλλαγές δώρων μεταξύ συγγενών και φίλων και σχετικές εκδηλώσεις με φιλανθρωπικό σκοπό. Όλα αυτά είναι καλά, αλλά δεν είναι καλό να λειτουργούν μόνο σαν μια απόδραση από την καθημερινή ρουτίνα και σαν υποκατάστατο της ικανοποίησης της ζωτικής σημασίας ανάγκης του ανθρώπου, για ουσιαστική γνωριμία και επικοινωνία με τον Υιό του Θεού Ιησού Χριστό.
Αν σαν χριστιανοί πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε πριν 2022 χρόνια και ότι αφού πέθανε πάνω στον σταυρό του Γολγοθά, την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, λογικά αυτή η πίστη πρέπει να ταυτίζεται με την πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ζωντανός σήμερα. Γι’ αυτό είναι καλό ο καθένας μας να αναρωτηθεί πρώτα αν έχει επικαλεστεί τον Ιησού Χριστό, ώστε να Τον γνωρίσει σαν τον αναστημένο Υιό του Θεού και προσωπικό του Σωτήρα και στη συνέχεια αν Τον έχει Κύριο στη ζωή του. Συνεπώς είναι καλό, τα Χριστούγεννα σαν ημέρα γέννησης του Κυρίου, να εορτάζονται από τον καθένα μας, σαν τα προσωπικά μας Χριστούγεννα, δηλαδή τη γέννηση του Χριστού μέσα στη φάτνη της βρώμικης πνευματικής καρδιάς μας.
Η σωτηρία που χαρίζει ο Κύριος σε κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που μετανοεί και Τον επικαλείται στη ζωή του, ξεκινάει με αυτή τη πνευματική γέννηση του Χριστού μέσα στον εσωτερικό του άνθρωπο και το ζητούμενο είναι ο σωσμένος άνθρωπος να την εργάζεται σωστά σε όλη την υπόλοιπη επίγεια ζωή του, ώστε ο Χριστός να μη αποβληθεί αλλά να μορφωθεί μέσα του σε άνδρα τέλειο και ο άνθρωπος να συνεχίσει να ζει μαζί Του αιώνια. Άλλωστε ο ορισμός της αιώνιας ζωής είναι, «Αύτη δε είναι η αιώνιος ζωή, το να γνωρίζωσι σε τον μόνον αληθινόν Θεόν, και τον οποίον απέστειλας Ιησούν Χριστόν» (Ιωάννης,ιζ΄:3). Δηλαδή η γνωριμία των σωσμένων ανθρώπων με τον Πατέρα και τον Υιό ξεκινάει απ’αυτή τη ζωή και συνεχίζεται χωρίς τέλος.
Ο Κύριος ήλθε στον κόσμο για να γίνει πλησίον σε όποιον πιστέψει σ’ Αυτόν και όχι να είναι σαν ένας μακρινός συγγενής του. Θέλει να έχει ζωντανή σχέση με αυτόν που θα Τον επικαλεστεί στη ζωή του και όχι να Τον θυμάται κάποιος μόνο στις γιορτές. Αυτή η ζωντανή σχέση αρχίζει με την πίστη του ανθρώπου που ενεργείται δια της αγάπης στον Κύριο Ιησού Χριστό, η δε αγάπη αποδεικνύεται με την υπακοή στο λόγο Του, σύμφωνα με το γραμμένο: « Εάν τις με αγαπά, τον λόγον μου θέλει φυλάξει, και ο Πατήρ μου θέλει αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν θέλομεν ελθεί, και εν αυτώ θέλομεν κατοικήσει» (Ιωάννης,ιδ΄:23).
Η αρχή της κατοίκησης του Τριαδικού θεού μέσα στον άνθρωπο, ταυτίζεται με ‘τα προσωπικά Χριστούγεννα’ που προαναφέραμε. Στη βιβλική ορολογία, το αποτέλεσμα αυτής της πρώτης επίσκεψης του Τριαδικού Θεού εντός του ανθρώπου ονομάζεται‘αναγέννηση’ ή ‘άνωθεν γέννηση’, δηλαδή η γέννηση ενός νέου πνευματικού ανθρώπου μέσα στον άνθρωπο, ο οποίος είναι απαλλαγμένος από τα πάθη και τις επιθυμίες που οδηγούν στην αμαρτία και που επιθυμεί να κάνει το θέλημα του Θεού. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται παιδί του Θεού, σύμφωνα με το γραμμένο: ‘Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού• οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν’ (Ιωάννης, α΄:12-13). Αναφέρουμε και τα σχετικά λόγια του Κυρίου στον Φαρισαίο Νικόδημο, που ισχύουν και για όλους τους ανθρώπους σήμερα: «Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού. Το γεγεννημένον εκ της σαρκός, είναι σάρξ∙ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος, είναι πνεύμα. Μη θαυμάσης ότι σοι είπον, Πρέπει να γεννηθήτε άνωθεν. Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται, και που υπάγει∙ ούτως είναι πας όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος» (Ιωάννης,γ΄:5-8).
Συνεπώς προϋπόθεση για να μπει κάποιος στην βασιλεία των ουρανών είναι να γεννηθεί δια του Αγίου Πνεύματος και δια του ύδατος, που πιστεύουμε ότι είναι ο λόγος του Θεού (Εφεσίους,ε΄:26). Να έχουμε υπόψη ότι ενώ ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να εισέλθουν στη βασιλεία Του, σεβόμενος την ελευθερία κάθε ανθρώπου, περιμένει πρώτα να επικαλεστεί κάποιος τον Ιησού Χριστό, ώστε να τον ‘γεννήσει άνωθεν’ και να τον κάνει παιδί Του και στη συνέχεια να τρέφεται πνευματικά με τον λόγο Του, ώστε να τον ενισχύει με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος για να συνεχίσει έως τέλους να υπακούει στο θέλημα Του και να εισέλθει στην αιώνια βασιλεία Του.
Αξιοθαύμαστο γραφικό παράδειγμα πίστης και υπακοής στο λόγο του Θεού που είχε σαν αποτέλεσμα την ενανθρώπιση και γέννηση του Ιησού Χριστού, είναι αυτό της μητέρας του Κυρίου, της παρθένου Μαρίας. Αναφέρουμε σχετικά ότι στάλθηκε ο άγγελος Γαβριήλ στη παρθένο Μαρία, που ήταν αρραβωνιασμένη με τον Ιωσήφ και της είπε ότι βρήκε χάρη από τον Θεό και ότι θα γεννήσει υιό που θα τον ονομάσει Ιησού και ότι Αυτός θα είναι βασιλιάς που η βασιλεία Του δεν θα έχει τέλος. Τότε η Μαρία τον ρώτησε πως θα γίνει αυτό αφού σαν παρθένος δεν είχε σαρκική σχέση με τον αρραβωνιαστικό της και ο άγγελος της είπε πως θα επέλθει πάνω της το Άγιο Πνεύμα και δύναμη του Υψίστου θα την επισκιάσει και αυτό που θα γεννηθεί από εκείνη άγιο θα ονομαστεί Υιός Θεού. Τελικά η Μαρία του είπε, ‘Ιδού, η δούλη του Κυρίου• γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου’ (Λουκάς,α΄:26-38).
Συμπεραίνοντας από αυτά που αναφέραμε, λέμε ότι πρώτα ο άγγελος έρχεται σαν απεσταλμένος από τον Θεό και αναφέρει στη Μαρία το σχέδιο του Θεού γι’ αυτή, το οποίο είναι και πολύ δύσκολο να το πιστέψει, λόγω του ανθρωπίνως αφύσικου τρόπου σύλληψης, αλλά και πολύ δύσκολο να το δεχθεί, λόγω των πολύ άσχημων συνεπειών που θα είχε μια εγκυμοσύνη εκτός γάμου. Η Μαρία όμως πίστεψε στον λόγο του Θεού και δέχθηκε να υποστεί τις συνέπειες του, αφήνοντας τον Θεό να ενεργήσει. Παρέδωσε τον εαυτό της στο θέλημα του Θεού, ώστε να γεννηθεί μέσω αυτής ο Υιός του Θεού και σωτήρας του κόσμου, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Για το λόγο αυτό, η Μαρία είναι η ευλογημένη μεταξύ των γυναικών και την μακαρίζουν όλες οι γενεές(Λουκάς,α΄:41,48).
Με παρόμοιο τρόπο που ενήργησε στη Μαρία, ενεργεί ο Τριαδικός Θεός τη διαδικασία της αναγέννησης, σε κάθε άνθρωπο που μετανοεί και επικαλείται το όνομα του Κυρίου. Αυτή η επίκληση αποδεικνύει ότι ο άνθρωπος εκτελεί το πρώτο έργο που ο Πατέρας Θεός θέλει να κάνει, που είναι να πιστέψει στον Υιό Του, που απέστειλε για να σώσει τον κόσμο, γι’ αυτό και Αυτός ενεργεί δια του Άγιου Πνεύματος και ‘γεννάει άνωθεν’ τον άνθρωπο, δίνοντας του μια νέα πνευματική καρδιά καθαρή από αμαρτίες που επιθυμεί να εκτελεί το θέλημά Του. Στη συνέχεια και εφόσον ο αναγεννημένος άνθρωπος εξακολουθεί να τρέφεται πνευματικά με τον γραμμένο λόγο Του, ο Πατέρας Θεός μορφώνει τον χαρακτήρα του Χριστού μέσα του, ώστε να φτάσει όπως ο απόστολος Παύλος να πει, ‘ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ' ο Χριστός ζη εν εμοί•’ (Γαλάτας, β΄:20). Έτσι όλοι όσοι έχουμε αναγεννηθεί, βλέπουμε τα αποτελέσματα της αναγέννησης, χωρίς να βλέπουμε το πώς πραγματοποιήθηκαν, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι αυτός που ενεργεί μέσα μας, τα δε αποτελέσματα εκτός από εμάς τα βλέπουν και όσοι είναι πλησίον μας, στους οποίους καλούμαστε να ομολογήσουμε το έργο του Θεού στη ζωή μας, ώστε και αυτοί να επικαλεστούν τον Κύριο και να σωθούν.
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Θεός θέλει να «γεννήσει» τον Χριστό μέσα σε κάθε άνθρωπο που θέλει να Τον δεχτεί ώστε να εορτάζει τα προσωπικά του Χριστούγεννα με έναν ζωντανό και αληθινό Πατέρα Θεό. Γι’ αυτό ας επικαλεστεί ο καθένας που δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα τον Κύριο, ώστε να γνωρίσει την εμπειρία της αναγέννησης στη ζωή του. Όσοι έχουμε αυτή την εμπειρία, να μη μένουμε μόνο σ’ αυτή, αλλά να Του ζητάμε νέες εμπειρίες με ενέργειές Του, ώστε να αυξάνεται η πίστη μας και να μορφώνεται ο Χριστός μέσα μας. Έτσι θα εορτάζουμε ουσιαστικά τα Χριστούγεννα με τον ερχομό του Κυρίου Ιησού στη ζωή μας και δεν θα δίνουμε τόσο έμφαση στα δώρα των ανθρώπων αλλά στο αληθινό δώρο του Θεού που είναι η σωτηρία των ψυχών μας. Ας δοξαστεί ο Κύριος στη ζωή μας με μια αληθινή εν Χριστώ σχέση, με αγάπη στο πρόσωπό Του και υπακοή στο λόγο Του, για να διατηρούμε την παρουσία του Θεού μέσα μας έως τέλους της επίγειας ζωής μας. Αμήν!
«Και αυτός έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, δια το έργον της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού εωσού καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού » (Εφεσίους,δ΄:11-13).
Όπως διαβάζουμε, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έθεσε μέσα στην εκκλησία Του, αποστόλους, προφήτες ευαγγελιστές, ποιμένες και διδασκάλους, με σκοπό την τελειοποίηση των αγίων, ώστε να φθάσουν στην ενότητα της πίστεως και της επίγνωσης του Υιού του Θεού σε άνδρα τέλειο, στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού και να μην είναι κυματιζόμενοι και περιφερόμενοι με κάθε άνεμο διδασκαλίας, δια της δολιότητας των ανθρώπων που με πανουργία μεθοδεύουν την πλάνη (Εφεσίους,δ΄:13-15).
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με αυτές τις 5 διακονίες, ποιο είναι το έργο, τα χαρακτηριστικά και τα αποτελέσματά τους, όπως και πώς ενεργεί και συμμαρτυρεί ο Κύριος μέσω αυτών.
Ξεκινώντας με τους αποστόλους λέμε ότι αποτελούν τους στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων του Κυρίου που αποστέλλονται απ’ Αυτόν, εναντίον των δυνάμεων του πονηρού στην πρώτη γραμμή, με σκοπό να απελευθερώσουν ψυχές που είναι αιχμαλωτισμένες απ’ αυτές, ώστε να ιδρύσουν νέες εκκλησίες του Κυρίου και στη συνέχεια να τις στηρίζουν. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει σχετικά με τη ζωή και το έργο των αποστόλων του Κυρίου: ‘Διότι νομίζω ότι ο Θεός απέδειξεν ημάς τους αποστόλους εσχάτους ως καταδεδικασμένους εις θάνατον• διότι εγείναμεν θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους. Ημείς μωροί διά τον Χριστόν, σεις δε φρόνιμοι εν Χριστώ• ημείς ασθενείς, σεις δε ισχυροί• σεις ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. Έως της παρούσης ώρας και πεινώμεν και διψώμεν και γυμνητεύομεν και ραπιζόμεθα και περιπλανώμεθα και κοπιώμεν, εργαζόμενοι με τας ιδίας ημών χείρας• λοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι υποφέρομεν, βλασφημούμενοι παρακαλούμεν• ως περικαθάρματα του κόσμου εγείναμεν, σκύβαλον πάντων έως της σήμερον’(Α΄ Κορινθίους, δ΄:9-13).
Συνεπώς οι γνήσιοι απόστολοι του Κυρίου περνάνε μεγάλες δοκιμασίες, ώστε να πάρουν την απόφαση του θανάτου και να τους εμπιστευθεί ο Θεός το ευαγγέλιο και να συμμαρτυρεί στο κήρυγμά τους με θαυμαστές ενέργειες. Έτσι με το κήρυγμά τους και τη συνέργεια του Κυρίου με τα επακολουθούντα θαύματα, μεταδίδουν πίστη σε αυτούς που τους ακούν με αποτέλεσμα αυτοί να επικαλεστούν τον Κύριο, να σωθούν και να ιδρύονται νέες εκκλησίες. Γραφικά παραδείγματα αποστολικών κηρυγμάτων, βλέπουμε να γίνονται από τον απόστολο Πέτρο την ημέρα της Πεντηκοστής στους μαζεμένους απ’ όλα τα έθνη Ισραηλίτες, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η πρώτη εκκλησία και μετά από λίγο καιρό στον Ρωμαίο εκατόνταρχο και στους οικείους και φίλους του, με αποτέλεσμα να λάβουν όλοι οι ακούοντες Άγιο Πνεύμα, να βαπτιστούν στο νερό και να αποτελέσουν την πρώτη εκκλησία εθνικών. Επίσης από τον απόστολο Παύλο σε πολλές πόλεις της Ασίας και της χώρας μας, με χαρακτηριστική την ομιλία του στον Άρειο Πάγο μετά την οποία πίστεψαν αρκετοί συμπατριώτες μας (Πράξεις,ιζ΄:16-34). Ο απόστολος Παύλος αφού ίδρυε εκκλησίες φρόντιζε για την πνευματική τους πρόοδο, γι’ αυτό στις δια του Αγίου Πνεύματος επιστολές που έστελνε και οι οποίες αποτελούν την πνευματική τροφή όλων των αναγεννημένων χριστιανών, μεταξύ των άλλων τόνιζε «Εγώ κατά την χάριν του Θεού την δοθείσαν εις εμέ, ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον έθεσα∙ άλλος δε εποικοδομεί∙ έκαστος όμως ας βλέπη πως εποικοδομεί. Διότι θεμέλιον άλλο ουδείς δύναται να θέση παρά το τεθέν, το οποίον είναι ο Ιησούς Χριστός» (Α΄ Κορινθίους,γ΄:10-11). Επιπλέον όταν επισκεπτόταν τις εκκλησίες που είχε ιδρύσει, τους πρότρεπε να φυλάττουν τα δόγματα τα εγκεκριμένα από τους αποστόλους και τους πρεσβυτέρους στην Ιερουσαλήμ (Πράξεις, ις΄:4) και ο Κύριος συμμαρτυρούσε μαζί του με σημεία δια θαυμάτων, τεραστίων και δυνάμεων (Πράξεις, ιγ΄,ιδ΄,ις΄,ιθ΄,κ΄,κη΄, Β΄ Κορινθίους, ιβ΄:12).
Όσο αφορά τους προφήτες λέμε ότι ο απόστολος Παύλος τους τοποθετεί μαζί με τους αποστόλους, όταν αναφερόμενος στα αδέλφια της εκκλησίας της Εφέσου, λέει ότι είναι ‘συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού, εποικοδομηθέντες επί το θεμέλιον των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου λίθου αυτού του Ιησού Χριστού’(Εφεσίους,β΄:19,20). Στην προ Χριστού περίοδο της Παλαιάς Διαθήκης, βλέπουμε μερικοί από τους κριτές και βασιλείς που κυβερνούσαν τον λαό Ισραήλ, να είναι συγχρόνως και προφήτες, όπως ο Σαμουήλ και ο Δαβίδ.(Α΄ Σαμουήλ,γ΄:20, Πράξεις, β΄:30). Τότε οι γνήσιοι προφήτες του Κυρίου είχαν δύσκολο έργο μιας και έπρεπε να ελέγχουν βασιλείς, άρχοντες και τον λαό, όταν ξέφευγαν από το θέλημα του Θεού, γεγονός που πλήρωσαν αρκετοί απ’ αυτούς, με φυλακίσεις και με τη ζωή τους. Έτσι και σήμερα, στο καθεστώς της Καινής Διαθήκης, οι προφήτες που θέτει ο Κύριος έχουν επίσης δύσκολο έργο, διότι πρέπει να κρατάνε τον εαυτό τους σε αφιέρωση, μακριά από στοιχεία του κόσμου, έτσι ώστε να μεταφέρουν μόνο τα μηνύματα που ο Θεός τους δίνει, χωρίς να προσθέτουν ή να αφαιρούν. Η διακονία του προφήτη χαρακτηρίζεται από τον ισχυρό προφητικό λόγο, σχετικό με γεγονότα και καταστάσεις που αφορούν ή όλη την οικουμένη(Πράξεις,ια΄:28) ή τον λαό του Θεού(Δανιήλ, θ΄:2) ή τους προεστώτες της εκκλησίας και τους έχοντες τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και τις διακονίες (Πράξεις,ιγ΄:1-3, Αποκάλυψη β΄ και γ΄) ή απλά μέλη της εκκλησίας που χρειάζονται προτροπή ή έλεγχο (Πράξεις,ε΄:1-10). Οι προφητείες μπορεί να περιλαμβάνουν επιμέρους γεγονότα που όταν θα πραγματοποιηθούν όπως ειπώθηκαν, θα αποτελέσουν αποδεικτικά στοιχεία εγκυρότητας της προφητείας(Α΄ Σαμουήλ,ι΄:1-9), οι δε προφήτες μπορεί να χρησιμοποιούν σχετικά με την προφητεία παραστατικά μέσα (Πράξεις,κα΄:11). Ο Κύριος δίνει τα μηνύματά Του στους προφήτες, είτε άμεσα με την παρουσία Του, δια του Αγίου Πνεύματος εντός του σώματός τους, είτε δείχνοντας τους οράσεις ή ενύπνια, ώστε να λαλούν αυτά που βλέπουν και ακούν (Ιερεμίας α΄:4-19,Δανιήλ ζ΄,η΄, Αποκάλυψη α΄:10-20).
Όσο αφορά τους ευαγγελιστές λέμε ότι μέσα στην Καινή Διαθήκη, σαν ευαγγελιστής αναφέρεται ο Φίλιππος, που ήταν ένας από τους πρώτους επτά διακόνους που έκλεξε η πρώτη εκκλησία (Πράξεις, κα΄:8). Γενικεύοντας αυτά που διαβάζουμε για τον Φίλιππο, λέμε ότι οι ευαγγελιστές είναι και αυτοί στρατιώτες πρώτης γραμμής, που αποστέλλονται από τον Κύριο για ευαγγελιστικό έργο, δηλαδή να μεταδώσουν πίστη στον Ιησού Χριστό, σ’ αυτούς που ακούν τον λόγο τους και βλέπουν τα θαύματα που ενεργεί ο Θεός μέσω αυτών, συμμαρτυρώντας ότι είναι μαζί τους (Πράξεις,η΄:5-40). Θα λέγαμε ότι η διακονία του ευαγγελιστή επικεντρώνεται σε βοήθεια σε νέες ψυχές ώστε να πιστέψουν στον Κύριο Ιησού Χριστό και να κάνουν τα πρώτα πνευματικά τους βήματα, ενώ η περαιτέρω πνευματική τους αύξηση είναι έργο κυρίως των αποστόλων, προφητών, ποιμένων και διδασκάλων.
Όσο αφορά τους ποιμένες λέμε ότι ο Κύριος που είναι ο καλός ποιμένας, μας φανέρωσε με τη ζωή και τα λόγια Του, τα χαρακτηριστικά που θέλει να έχουν οι ποιμένες που θέτει, τα βασικά των οποίων είναι: α)Να αγαπάνε τα πρόβατα και αν χρειαστεί να θυσιάζουν τον εαυτό τους γι’ αυτά όπως ο Κύριος (Ιωάννης, ι΄:11) β)Να γνωρίζουν τα πρόβατα και να γνωρίζονται απ’ αυτά(Ιωάννης, ι΄:16). γ) Να είναι υπηρέτες και όχι αφεντικά των προβάτων, δηλαδή να αποβλέπουν να τα υπηρετήσουν ταπεινά και πρόθυμα και όχι να υπηρετηθούν, να δοξαστούν και να αισχροκερδήσουν απ’ αυτά (Μάρκος,ι΄:45, Α΄Πέτρου,ε΄:1-4).δ)Να δίνουν επαρκή και καθαρή πνευματική τροφή στα πρόβατα ώστε αυτά να βρίσκουν ανάπαυση (Ψαλμός κγ΄:2) ε) Να αναζητούν τα απολωλότα και να περιθάλπουν τα πληγωμένα (Ιεζεκιήλ, λδ΄:16, Λουκάς,ιθ΄:10).
Όσο αφορά τη διακονία του διδασκάλου λέμε ότι κατά κανόνα συνυπάρχει με τη διακονία του αποστόλου ή του ποιμένα. Ο απόστολος Παύλος αναφερόμενος στο ευαγγέλιο του Χριστού λέει, ‘εις το οποίον ετάχθην εγώ κήρυξ και απόστολος και διδάσκαλος των εθνών’(Β΄Τιμόθεον, α΄:11). Οι διδάσκαλοι που θέτει ο Κύριος στην εκκλησία Του, με τη σοφία που Αυτός τους δίνει, εξηγούν με απλότητα το θέλημα του Θεού, έτσι όπως αυτό φανερώνεται στην Αγία Γραφή και επιπλέον λύνουν απορίες και ερμηνεύουν τα δυσερμήνευτα και δυσνόητα γραμμένα σ’ αυτή (Πράξεις,ιζ΄:3,11). Βέβαια για να συνεχίζει κάποιος να λειτουργεί σωστά τη διακονία ή το χάρισμά του, απαιτείται εκ μέρους του συνεχής επαγρύπνηση και πλήρωση Αγίου Πνεύματος και να έχει υπόψη το γραμμένο: ‘Έχοντες δε χαρίσματα διάφορα κατά την δοθείσαν εις ημάς χάριν, είτε προφητείαν, ας προφητεύωμεν κατά την αναλογίαν της πίστεως, είτε διακονίαν, ας καταγινώμεθα εις την διακονίαν, ‘είτε διδάσκει τις, ας καταγίνηται εις την διδασκαλίαν, είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν•…’(Ρωμαίους, ιβ΄:6-8).
Συνοψίζοντας λέμε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο οποίος σαν άνθρωπος είχε και τις 5 διακονίες και στις οποίες δοκιμάστηκε σκληρά και τις έφερε σε πέρας χωρίς να αμαρτήσει, είναι Αυτός πού τις δίνει σήμερα στους δικούς Του ανθρώπους και τους οποίους βοηθάει, έτσι ώστε να συνεχίζεται η οικοδομή της εκκλησίας Του, μιας και ‘πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής’ (Ματθαίος ις΄:18). Αμήν!
|
«Λέγει προς αυτούς ο Ιησούς, Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού» (Ιωάννης,δ΄:34).
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με το προηγούμενο εδάφιο, είχε σαν βασική ανάγκη της ζωής Του, το να κάνει το θέλημα του Ουράνιου Πατέρα Του και να τελειώσει το έργο που του είχε αναθέσει. Γι’ αυτό ο Κύριος στην επίγεια διακονία Του στο λαό Ισραήλ, ‘διήλθεν ευεργετών και θεραπεύων πάντας τους καταδυναστευομένους υπό του διαβόλου, διότι ο Θεός ήτο μετ' αυτού’ (Πράξεις,ι΄:38)και ο Ίδιος αναφερόμενος στις συνθήκες του έργου Του, αναφέρει, ‘Αι αλώπεκες έχουσι φωλεάς και τα πετεινά του ουρανού κατοικίας, ο δε Υιός του ανθρώπου δεν έχει που να κλίνη την κεφαλήν’ (Λουκάς.θ΄:58).
Επιγραμματικά το έργο του Θεού περιλαμβάνετε στο αρχικό εδάφιο (Ιωάννης,γ΄:16), έτσι ώστε όλοι οι άνθρωποι που θα μετανοήσουν και θα πιστέψουν στον Υιό του Θεού, Ιησού Χριστό, να αποτελέσουν την εκκλησία-νύφη Του, για την οποία είναι γραμμένο ότι ‘ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής, διά να αγιάση αυτήν, καθαρίσας με το λουτρόν του ύδατος διά του λόγου, διά να παραστήση αυτήν εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν, μη έχουσαν κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλά διά να ήναι αγία και άμωμος’(Εφεσίους, ε΄:25-27).
Συνεπώς η σωτηρία είναι μεν καρπός της θυσίας του Χριστού και της πίστης του μετανοημένου αμαρτωλού, αλλά επειδή ο αντίδικος διάβολος με τα όργανά του, κάνουν το παν για να την αφαιρέσουν, όλα τα μέλη της εκκλησίας του Κυρίου, πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη την γραφική προτροπή, ‘μετά φόβου και τρόμου εργάζεσθε την εαυτών σωτηρίαν• διότι ο Θεός είναι ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού(Φιλλιπησίους,β΄:12,13).
Δηλαδή το έργο του Θεού μέσα σε κάθε πιστό άνθρωπο, εξαρτάται από το πόσο αυτός θέλει να ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά Του. Αυτό διότι ο Θεός δεν παραβιάζει την ελευθέρια του ανθρώπου, γι’ αυτό όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει ή δεν Τον θέλει στη ζωή του, ο Θεός τον αφήνει με αποτέλεσμα ο πονηρός με τα όργανά του, να του δημιουργούν άσχημες καταστάσεις. Τέτοιες άσχημες καταστάσεις βλέπουμε μέσα στην Αγία Γραφή, από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος μέχρι σήμερα. Εδικά για τις έσχατες ημέρες μας ο λόγος του Κυρίου μας πληροφορεί: «… εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί• διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άσπλαγχνοι, αδιάλλακτοι, συκοφάνται, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής»(Β΄ Τιμόθεον, γ΄:1-4), «…και επειδή θέλει πληθυνθή η ανομία, η αγάπη των πολλών θέλει ψυχρανθή. Ο δε υπομείνας έως τέλους, ούτος θέλει σωθή. Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη, και τότε θέλει ελθεί το τέλος» (Ματθαίος, κδ΄:12-14).
Τα γεγονότα των ημερών μας, επαληθεύουν πλήρως τον λόγο του Κυρίου. Όμως όσοι λέμε ότι ανήκουμε στην εκκλησία του Κυρίου, καλούμαστε επίσης να λάβουμε σοβαρά υπόψη τα λόγια του Κυρίου,‘..ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος. Και ιδού, έρχομαι ταχέως, και ο μισθός μου είναι μετ' εμού, διά να αποδώσω εις έκαστον ως θέλει είσθαι το έργον αυτού’ (Αποκάλυψη, κβ΄:11,12), έτσι ώστε να μη ψυχρανθεί η αγάπη μας και να υπομείνουμε έως τέλους. Προς το σκοπό αυτό είναι απαραίτητο να εξετάζουμε το πνευματικό μας περπάτημα, να διακρίνουμε τα ρήγματα της πνευματικής μας πανοπλίας και να τα επισκευάζουμε, ώστε να μη μπορεί ο πονηρός να μας πληγώσει. Ακόμα και αν διαπιστώσουμε ότι τα ρήγματα αυτά είναι μεγάλα με αποτέλεσμα να είμαστε πολύ σοβαρά τραυματισμένοι, να ξέρουμε ότι αν αποφασίσουμε να επιστρέψουμε όπως ο άσωτος υιός, ο Κύριος θα μας δεχθεί και θα μας βοηθήσει να εργαστούμε το έργο Του και να ανοικοδομήσουμε τα γκρεμίσματα που ο εχθρός μας προξένησε.
Συνεχίζοντας θα αναφέρουμε σαν παράδειγμα αποκατάστασης, την ανοικοδόμηση του τείχους της Ιερουσαλήμ μετά την αιχμαλωσία του λαού Ισραήλ στους Βαβυλώνιους, υιοθετώντας αντιπαραβολές που ακούσαμε, ώστε να μπορούμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα, κάτω από το πρίσμα του καθεστώτος της Καινής Διαθήκης, στο οποίο ζούμε σήμερα.
Στο βιβλίο του Νεεμία διαβάζουμε ότι ο Νεεμίας αφού πήρε άδεια από τον βασιλιά Αρταξέρξη, πήγε στην Ιερουσαλήμ και μαζί με τους εκεί προεστώτες του λαού Ισραήλ, συμφώνησαν να ανοικοδομήσουν το τείχος της Ιερουσαλήμ. Στην ανοικοδόμηση συμμετείχαν όσοι ήθελαν αφιλοκερδώς και ανά οικογένειες έχτιζαν τα μέρη του τείχους που ήταν πλησιέστερα στον τόπο κατοικίας τους. Την ανοικοδόμηση άρχισαν ο μεγάλος ιερέας με τους αδελφούς αυτού τους ιερείς, οικοδομώντας την προβατική πύλη με τις θύρες που την αποτελούσαν. Η προβατική πύλη, σήμερα είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μιας και όπως ο Ίδιος είχε πει ότι Αυτός είναι η θύρα των προβάτων (Ιωάννης,ι΄:7). Αυτή τη ‘θύρα’ πρέπει να έχει καλά οικοδομημένη κάθε επί μέρους εκκλησία του Κυρίου και από αυτή να συστήνει να περνάει κάθε άνθρωπος που μετανοεί και πιστεύει.
Μετά οικοδομήθηκαν τα πλάγια της πύλης μέρη του τείχους και στη συνέχεια οικοδομήθηκε η ιχθυϊκή πύλη με τις θύρες της και τα σχετικά μέρη τους. Η ιχθυϊκή πύλη θα λέγαμε σήμερα αντιπαραβάλλεται με το ευαγγελιστικό έργο που πρέπει να έχει ‘οικοδομημένο’ κάθε εκκλησία του Κυρίου, μιας και ο Ίδιος ο Κύριος, όταν κάλεσε δύο μαθητές Του, τους είπε ‘Έλθετε οπίσω μου και θέλω σας κάμει αλιείς ανθρώπων’(Ματθαίος,δ΄:19).
Εστιάζοντας στην ανοικοδόμηση και επισκευή των πυλών, διαβάζουμε ότι επισκευάστηκε η παλαιά πύλη. Την παλαιά πύλη μπορούμε να την αντιπαραβάλλουμε με την πρώτη μας αγάπη που είχαμε στον Κύριο όταν ξεκινήσαμε την πνευματική μας πορεία μαζί Του. Αν κάπου αφήσαμε την πρώτη μας αγάπη, καλό είναι να την ‘επισκευάσουμε’ έτσι όπως θέλει ο Κύριος, ενθυμούμενοι από πού ξεπέσαμε πνευματικά και κάνοντας τα πρώτα έργα (Αποκάλυψις,β΄:4-5).
Συνεχίζοντας διαβάζουμε για την επισκευή του τείχους, από την πύλη της φάραγγος μέχρι την πύλη της κοπριάς. Την πύλη της φάραγγος θα την αντιπαραβάλουμε με τις περιόδους δοκιμασίας που επιτρέπει ο Κύριος να υπάρχουν στη ζωή μας, με στόχο τον αγιασμό μας. Την πύλη της κοπριάς, θα την αντιπαραβάλλουμε με την ετοιμότητά μας να διακρίνουμε τα διάφορα ‘σκουπίδια’ που υπάρχουν στην πνευματική μας καρδιά και να τα αποβάλλουμε.
Άλλες πύλες που επισκευάστηκαν ήταν η πύλη της πηγής και η πύλη των υδάτων. Αυτές θα τις αντιπαραβάλουμε με τις ανάγκες, πλήρωσης με το Άγιο Πνεύμα και μελέτης του λόγου του Θεού, όσων πιστεύουν στον Ιησού Χριστό (Ιωάννης,ζ΄:38-39, Εφεσίους,ε΄:26).
Άλλη πύλη που επισκευάστηκε ήταν η ανατολική. Αυτή θα την αντιπαραβάλλουμε με την ανάγκη να έχουμε το βλέμμα μας προς την άνω Ιερουσαλήμ, εκεί που θέλουμε να καταλήξουμε και να είμαστε παντοτινά με τον Κύριο. Γι’ αυτό καλό είναι να επιδιώκουμε να μοιάσουμε στον Δανιήλ, ο οποίος προσευχόταν και δοξολογούσε τον Κύριο τρεις φορές την ημέρα στο σπίτι του, έχοντας ανοιγμένα τα παράθυρα που έβλεπαν προς την Ιερουσαλήμ (Δανιήλ,ς΄:10).
Τέλος αναφέρουμε την πύλη Μιφκάδ. Επειδή η λέξη Μιφκάδ σημαίνει επιθεώρηση, μπορούμε να την αντιπαραβάλλουμε με την ανάγκη να επιθεωρούμε το έργο που κάνουμε, κάνοντας έναν εμπεριστατωμένο πνευματικό έλεγχο, εάν είμαστε έτσι όπως μας θέλει ο Κύριος και εάν κάτι δεν κάνουμε σωστά, με τη βοήθειά Του να το διορθώνουμε.
Στο βιβλίο του προφήτη Αγγαίου, που αναφέρεται στην ανοικοδόμηση του ναού μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Κύριος παραπονιέται στον λαό Του και τους ζητάει να ανεβούν στο όρος και να φέρουν ξύλα για να ανοικοδομηθεί ο οίκος του Θεού, ο οποίος ήταν έρημος, ενώ αυτοί έβλεπαν να φτιάχνουν ωραία τα σπίτια τους (Αγγαίος,α΄:8-9). Αυτά τα ξύλα που ζητάει ο Κύριος να φέρουμε για την οικοδομή του οίκου Του, μπορούμε να τα αντιπαραβάλλουμε με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, που πρέπει να ενεργούνται μέσα στην εκκλησία ώστε να οικοδομούνται οι εκκλησιαζόμενοι. Δεν έδωσε ο Κύριος τα χαρίσματα για να τα έχουμε στο σπίτι, αλλά τα έδωσε προς την οικοδομή του σώματός Του, δηλαδή της εκκλησίας Του και επιπλέον για να καταλάβουν όσοι δεν πιστεύουν αλλά ερευνούν, ότι υπάρχει Θεός που ενεργεί και μιλάει μέσα στην εκκλησία Του.
Συνοψίζοντας λέμε ότι η εκκλησία, σαν ο λαός του Θεού σήμερα στη γη, έχει έργο πνευματικό να κάνει και αυτό είναι να περπατάει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, ώστε να έχει τον καρπό του αγιασμού και της σωτηρίας πολλών ψυχών. Ο Κύριος Ιησούς θέλει να λάμψει το φως όλων των αναγεννημένων χριστιανών, μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά τους έργα και να δοξάσουν τον Ουράνιο Πατέρα τους (Ματθαίος,ε΄:16). Οπότε τα καλά μας έργα, αποδεικνύουν το έργο του Κυρίου στην ζωή μας και κατά συνέπεια Τον δοξάζουν. Αμήν!
«Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης∙ ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ ατής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης» (Εβραίους,ιβ΄:11).
Η παιδεία που επιτρέπει ο Πατέρας Θεός στη ζωή των παιδιών Του, έχει σκοπό τον καθαρισμό τους από κάθε μολυσμό της σάρκας και του πνεύματος, έτσι ώστε να αποδειχθεί ότι είναι γνήσια και όχι νόθα παιδιά Του. Για τον λόγο αυτό, αυτή η παιδεία είναι μια ένδειξη αγάπης του Κυρίου προς το παιδί Του, σύμφωνα με το γραμμένο, ‘Διότι όντινα αγαπά Κύριος παιδεύει και μαστιγόνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται.’ (Εβραίους,ιβ΄:6). Στα πλαίσια αυτής της παιδείας, ο Κύριος επιτρέπει να έρθουν στη ζωή μας κάποιες δύσκολες καταστάσεις που μας θλίβουν και δοκιμάζουν τη πίστη μας, ώστε να αυξανόμαστε στην υπομονή και να ολοκληρωνόμαστε πνευματικά (Ιακώβου, α΄:2-4).
Όπως μας πληροφορεί το εισαγωγικό εδάφιο, αρχικά η παιδεία δεν προξενεί χαρά αλλά λύπη, ύστερα όμως αποδίδει σε αυτούς που γυμνάζονται μέσω αυτής, καρπό ειρηνικό δικαιοσύνης. Όπως τα σιτηρά, ενώ σπέρνονται το φθινόπωρο, θα περάσουν τις δύσκολες συνθήκες του χειμώνα, με βροχές, ανέμους και χιόνια, πριν ολοκληρώσουν την καρποφορία τους το καλοκαίρι, έτσι και ο χριστιανός για να καρποφορήσει πνευματικά, πρέπει να βιώσει αντίξοες συνθήκες που θα τον δυναμώσουν πνευματικά και θα τον κάνουν να αποκτήσει εμπειρίες με τις οποίες θα οικοδομείται η πίστη του στον Κύριο. Βέβαια όπως προϋπόθεση για να τελεσφορήσει η καρποφορία των σιτηρών είναι η καλή γη, το νερό και το φώς, που παρέχουν την απαραίτητη τροφή, έτσι και για να μπορέσει ο χριστιανός να αντιμετωπίσει τις αντίξοες συνθήκες και να τελεσφορήσει η καρποφορία του, πρέπει να τρέφεται πνευματικά με τον λόγο του Κυρίου και να επικοινωνεί αδιάλειπτα με τον Τριαδικό Θεό, μέσω των δια του Αγίου Πνεύματος προσευχών. Έτσι με την παρουσία του Κυρίου μέσα του και τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, θα αντιμετωπίζει νικηφόρα κάθε δοκιμασία και θα απολαμβάνει μετά τον ειρηνικό καρπό της.
Συνεχίζοντας θα αναφέρουμε γραφικά παραδείγματα ανθρώπων του Θεού που υπέμειναν την παιδεία που επέτρεψε ο Κύριος στη ζωή τους και στη συνέχεια απόλαυσαν τον ειρηνικό καρπό που τους απέδωσε.
Πρώτο παράδειγμα αναφέρουμε αυτό του Ιωσήφ. Όπως διαβάζουμε στο βιβλίο της Γένεσης, τον Ιωσήφ τον φθόνησαν τα αδέλφια του και ενώ ήθελαν να τον θανατώσουν, τελικά τον πούλησαν σε εμπόρους Μαδιανίτες, οι οποίοι τον έφεραν στην Αίγυπτο και τον πούλησαν σε ένα αυλικό του Φαραώ, τον Πετεφρή. Όμως ο Κύριος ήταν μαζί με τον Ιωσήφ και τον ευόδωνε σε ότι έκανε. Αυτό το διέκρινε ο Πετεφρής, γι’ αυτό τον κατέστησε επιστάτη σε όλα όσα είχε στον οίκο του. Στη συνέχεια η γυναίκα του Πετεφρή επιθύμησε τον Ιωσήφ και τον προκαλούσε κάθε μέρα να κοιμηθεί μαζί της, αλλά εκείνος αρνιόταν λέγοντάς της ότι αυτό είναι μεγάλο κακό εναντίον του άντρα της και αμαρτία εναντίον του Θεού. Αυτή όταν διαπίστωσε ότι ο Ιωσήφ δεν ενδίδει στις ορέξεις της, τον συκοφάντησε ότι δήθεν προσπάθησε να τη βιάσει και ο Ιωσήφ κατέληξε στη φυλακή. Ο Κύριος επέχεε έλεος στον Ιωσήφ και τον ευόδωνε σε όσα έκανε, γι’ αυτό βρήκε χάρη μπροστά στον αρχιδεσμοφύλακα και του ανέθεσε την ευθύνη όλων των φυλακισμένων. Στη συνέχεια ο Ιωσήφ εξήγησε τα ενύπνια που είδαν δύο αυλικοί του Φαραώ, που ήταν φυλακισμένοι μαζί του, σύμφωνα με τα οποία ο ένας θα αποκαθίστατο στη θέση του και ο άλλος θα θανατωνόταν. Τα ενύπνια επαληθεύθηκαν στην πραγματικότητα όπως εξηγήθηκαν από τον Ιωσήφ. Όταν μετά από δυο χρόνια είδε και ο Φαραώ την ίδια νύχτα δύο ενύπνια, τα οποία κανένας μέσα από το βασίλειό του δεν μπορούσε να τα εξηγήσει, τότε ο αποκατασταθείς αυλικός του σύστησε τον Ιωσήφ. Ο Φαραώ διέταξε και φέρανε τον Ιωσήφ, ο οποίος αφού τόνισε ότι την εξήγηση την δίνει όχι αυτός αλλά ο Θεός, του είπε σαν ερμηνεία των ενυπνίων, ότι θα έρθουν 7 έτη αφθονίας και 7 έτη πείνας και γι’ αυτό του πρότεινε να βάλει έναν άνθρωπο φρόνιμο να διαχειριστεί τα 7 χρόνια αφθονίας, αποθηκεύοντας τις επιπλέον ποσότητες σιτηρών, για να διατηρηθεί η ζωή στα χρόνια της πείνας. Ο Φαραώ διόρισε τον Ιωσήφ γι’ αυτό το έργο και τον έβαλε υπεύθυνο σε όλα τα υπάρχοντα της Αιγύπτου. Τα ενύπνια επαληθεύτηκαν και έτσι ο Θεός σύστησε τον Ιωσήφ σαν διατηρητή της ζωής τόσο στην Αίγυπτο, όσο και στη γη Χαναάν που ζούσαν ο πατέρας με τα αδέλφια του και τις οικογένειές τους, τους οποίους τελικά ο Ιωσήφ μετέφερε κοντά του, στη γη Γεσέν της Αιγύπτου. Εκεί αυξήθηκαν πάρα πολύ και αποτέλεσαν τον λαό του Θεού που μετά από 400 χρόνια, ο Μωυσής οδήγησε προς τη Γη της επαγγελίας και μέσω του οποίου γεννήθηκε κατά σάρκα, ο Υιός του Θεού, Ιησούς Χριστός. Σαν συμπέρασμα λέμε ότι μπορεί ο Ιωσήφ να αδικήθηκε από τα αδέλφια του και τη γυναίκα του Πετεφρή, αλλά αυτός υπέμεινε τις ταλαιπωρίες και έμεινε πιστός στον Κύριο παρά τους δελεασμούς της αμαρτίας και παρόλο που μπήκε στη χειρότερη φυλακή, αυτό ήταν σύμφωνα με το τέλειο σχέδιο του Θεού, το τελευταίο μέρος της δοκιμασίας, πριν του δοθεί η μεγάλη ευλογία. Οι άνθρωποι που επέτρεψε ο Κύριος να έρθουν κοντά του, αυτοί ήταν τελικά τα κατάλληλα πρόσωπα, που βοήθησαν τον Ιωσήφ, να φέρει εις πέρας αυτό που ο Κύριος σχεδίασε για ωφέλεια δική του, των οικείων του, του λαού που διοικούσε και το κυριότερο για να εκπληρωθεί η μέγιστη επαγγελία της ενανθρώπισης του Υιού του Θεού και μόνου σωτήρα, Ιησού Χριστού.
Άλλο γραφικό παράδειγμα είναι αυτό του Ιώβ. Ο Σατανάς ζήτησε την άδεια από τον Θεό να πειράξει τον Ιώβ, με το επιχείρημα ότι ο Ιώβ σέβεται τον Θεό εξαιτίας των δώρων που του παρέχει και ότι αν του τα αφαιρέσει τότε θα Τον βλαστημήσει κατά πρόσωπο. Ο Θεός επέτρεψε στον διάβολο να τον δοκιμάσει και αυτός ενήργησε με τους ανθρώπους που επηρεάζει και τις δυνάμεις που διαθέτει, ώστε την ίδια μέρα να χάσει όλα τα ζώα του και να θανατωθούν οι περισσότεροι δούλοι, οι γιοί και οι κόρες του. Ο Ιώβ όταν πληροφορήθηκε από τους διασωθέντες δούλους, αυτά τα γεγονότα, ‘διέσχισε το επένδυμα αυτού και εξύρισε την κεφαλήν αυτού και έπεσεν επί την γην και προσεκύνησε, και είπε, Γυμνός εξήλθον εκ κοιλίας μητρός μου και γυμνός θέλω επιστρέψει εκεί• ο Κύριος έδωκε και ο Κύριος αφήρεσεν• είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον’(Ιώβ,α΄:20-23). Ο Σατανάς ζήτησε και πήρε νέα άδεια να πειράξει και την υγεία του Ιώβ, οπότε και τον πάταξε με έλκος κακό από τις πατούσες μέχρι την κορυφή του. Όμως ο Ιώβ συνέχισε να υπομένει την παιδεία του, χωρίς να αμαρτάνει. Η δοκιμασία του συνεχίστηκε με τους τρεις φίλους του, οι οποίοι ενώ αρχικά όταν τον είδαν έκλαψαν και για 7 ημερόνυχτα έμειναν μαζί του χωρίς να λένε τίποτα, στη συνέχεια του είπαν επιχειρηματολογώντας ότι όλα αυτά του συνέβησαν εξαιτίας των αμαρτιών του. Τελικά ‘έστρεψεν ο Κύριος την αιχμαλωσίαν του Ιώβ, αφού προσηυχήθη υπέρ των φίλων αυτού• και έδωκεν ο Κύριος εις τον Ιώβ διπλάσια πάντων των όσα είχε πρότερον’(Ιώβ,μβ΄:20), με αποτέλεσμα ο Ιώβ να αποτελεί ένα παράδειγμα πιστού ανθρώπου που υπέμεινε την δύσκολη παιδεία που επέτρεψε ο Κύριος και μετά θέρισε τον ειρηνικό καρπό της.
Τέλος αναφέρουμε και το παράδειγμα του πρώην διώκτη, αποστόλου Παύλου, στον οποίο ο Κύριος επέτρεψε μεγάλη παιδεία με θλίψεις, διωγμούς και παθήματα (Β΄ Κορινθίους, ια΄:23-33), όμως απόλαυσε τον ειρηνικό καρπό της, τόσο στον εαυτό του, όσο με τη σωτηρία πάρα πολλών ψυχών, γι’ αυτό πλήρης Πνεύματος Αγίου μας αναφέρει: ‘Τις θέλει μας χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή πείνα ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα; Καθώς είναι γεγραμμένον, Ότι ένεκα σου θανατούμεθα όλην την ημέραν. Ελογίσθημεν ως πρόβατα σφαγής. Αλλ' εις πάντα ταύτα υπερνικώμεν διά του αγαπήσαντος ημάς. Επειδή είμαι πεπεισμένος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχαί ούτε δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μέλλοντα ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε άλλη τις κτίσις θέλει δυνηθή να χωρίση ημάς από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών’ (Ρωμαίους, η΄:35-39).
Συνοψίζοντας λέμε ότι είναι προς το συμφέρον μας να υπομένουμε την παιδεία που επιτρέπει ο Κύριος στην ζωή μας, γιατί αυτή εργάζεται καρπό ο οποίος θα μείνει αιώνια. Αμήν.
|
| 
| 
